Μια Καλύτερη Ζωή
του Cédric Kahn. Με τους Guillaume Canet, Leïla Bekhti, Slimane Khettabi
Που καιρός για όνειρα...
του zerVo (@moviesltd) 
Όπως ξεκινά, έτσι ακριβώς ρίχνει και την αυλαία του το φιλμ, με μια αίτηση για εργασία. Στην μια περίπτωση το αίτημα απορρίπτεται, στην άλλη όμως εγκρίνεται. Ανάμεσα στις δύο αυτές προσφορές για δουλειά, τα όνειρα που έχει κάνει ο ενδιαφερόμενος είναι χιλιάδες, μυριάδες. Φαντασιώσεις για μια καλύτερη ζωή, για ένα ποιοτικότερο κάθε μέρα, για μια δια διαφυγή από την μιζέρια του μεροδούλι - μεροφάι. Που καιρός όμως για όνειρα. Αυτά δεν είναι προνόμια των πολλών και φτωχών, παρά μόνο των λίγων που έχουν την δύναμη στα χέρια τους. Και τι σου μένει σαν ικανοποίηση φουκαρά μεροκαματιάρη μου? Να κάνεις μια ακόμη αίτηση για να χωρέσεις στην δούλεψη καποιανού αφεντικού κι εκείνος να σου απαντήσει θετικά. Παραδεισένιο συναίσθημα και μόνο που θα βγάζεις τον επιούσιο. Για το κάτι παραπάνω έχει ο Θεός...
Χαρισματικός Παριζιάνος σεφ ο Γιαν, βλέπει το ένα μετά το άλλο τα ακριβά ρεστοράν της πόλης να του κλείνουν την πόρτα, γεγονός που αρχικά τον γεμίζει με απαισιοδοξία, δεν του στερεί όμως την δυνατότητα να πιστεύει πως κάποια στιγμή θα καταφέρει να ανοίξει το δικό του μαγαζί.. Γνωρίζοντας την όμορφη Λιβανέζα Νάντια, μητέρα ενός ορφανού δεκάχρονου αγοριού και αντλώντας από την αγνή αγάπη της δύναμη, θα πάρει το ρίσκο να δανειστεί ένα σημαντικό ποσό που θα το επενδύσει πραγματοποιώντας το σχέδιο του για ένα πολυτελές εστιατόριο στο πλάι της ειδυλλιακής λίμνης. Ατυχώς για τα πλάνα του, δεν θα καταφέρει ποτέ να αποσπάσει την άδεια των αρχών για να το ανοίξει, γεγονός που γρήγορα θα τον ωθήσει στην απόγνωση, καθώς τα χρέη τρέχουν και η τράπεζα καραδοκεί. Προκειμένου να βοηθήσει τον αγαπημένο της οικονομικά, η Νάντια θα μεταναστεύσει για να εργαστεί στον μακρινό Καναδά, αφήνοντας τον μικρό Σλιμάν στην προσοχή του, μέχρι να ορθοποδήσει και να τον πάρει κοντά της στο Μόντρεαλ.
Καθώς οι μέρες θα κυλούν όμως, ο Γιαν θα βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στην απελπισία, με τους τοκογλύφους να εκμεταλλεύονται τον κόπο του, τους δανειστές να σφίγγουν την θηλιά γύρω από το λαιμό του, τους όποιους φίλους να του γυρνούν την πλάτη και τον μπόμπιρα να επιδεικνύει, λογικά, τάσεις παραβατικότητας. Η Πόλη του Φωτός παραμένει μουντή και συννεφιασμένη στον ορίζοντα του ανθρώπου που τόλμησε να οραματιστεί ένα πιο φωτεινό αύριο. Και στο βάθος του σκοτεινού τούνελ δεν εμφανίζεται η παραμικρή ελπιδοφόρα αχτίδα φωτός.
Ιδανικός στο να κτίζει ακραία δραματικές εικόνες, δίχως να νοιάζεται στο να διατηρήσει ισορροπίες, που αναδύουν έντονα κοινωνικά μηνύματα και προβληματισμούς - ακόμη φέρνω στο νου τα αυθόρμητα δάκρυα του Avion - ο ικανός Γάλλος δημιουργός Cedric Kahn φωτογραφίζει μια από τις αμέτρητες ιστορίες της διπλανής πόρτας, όπου ο κεντρικός χαρακτήρας παλεύει να αποστασιοποιηθεί από τον σωρό, να ξεχωρίσει, υποτιμώντας τις ικανότητες του σαρκοφάγου κατεστημένου, που δύσκολα χαρίζεται σε όποιον κάνει το λάθος να σηκώσει κεφάλι. Η χαμηλόφωτη φωτογραφία, οι πολυχρωμίες των πολυφυλετικών παριζιάνικων γειτονιών, η φουρτουνιασμένη θάλασσα, τα γκριζωπά φόντα, συνάδουν με την ψυχή του ήρωα, που είναι το ίδιο μαραμένη, αντιλαμβανόμενη πως το παλάτι που έχτισε στην άμμο γκρεμίστηκε ολοσχερώς. Δεν ξέρω αν το φινάλε του Une Vie Meilleure μου επιτρέπει να γεύομαι μια δυο σταγόνες αισιοδοξίας στο στόμα. Πιθανολογώ πως όχι. Το ότι το όνειρο κονιορτοποιήθηκε, δεν ισοσκελίζεται με μια πρόσληψη, έστω κι αν αυτή σηματοδοτεί την απαρχή ενός νέου ξεκινήματος.
Για πες: Συνήθως τον προτιμώ πίσω από την κάμερα, ξεχνώντας πως ο Guillaume Canet είναι κι ένας εκφραστικός - πέρα από γοητευτικός - ηθοποιός. Οι συγκινήσεις στην ερμηνεία του αγγίζουν επίπεδα κορυφής Will Smith, στο παρόμοιου θέματος απόγνωσης Pursuit Of Happyness, ειδικά όταν στο πλάι του συνυπάρχει ο φοβισμένος και δεδομένα ανήμπορος πιτσιρίκος. Εξαιρετικό το δέσιμο του με την έντονης φυσικής Αλγερινής ομορφιάς Leila Bekhti, που πλέον ανήκει, με την αξία της, στις πιο αναγνωρισμένες ενζενί του σύγχρονου Γαλλικού σινεμά.
Καθώς οι μέρες θα κυλούν όμως, ο Γιαν θα βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στην απελπισία, με τους τοκογλύφους να εκμεταλλεύονται τον κόπο του, τους δανειστές να σφίγγουν την θηλιά γύρω από το λαιμό του, τους όποιους φίλους να του γυρνούν την πλάτη και τον μπόμπιρα να επιδεικνύει, λογικά, τάσεις παραβατικότητας. Η Πόλη του Φωτός παραμένει μουντή και συννεφιασμένη στον ορίζοντα του ανθρώπου που τόλμησε να οραματιστεί ένα πιο φωτεινό αύριο. Και στο βάθος του σκοτεινού τούνελ δεν εμφανίζεται η παραμικρή ελπιδοφόρα αχτίδα φωτός.
Ιδανικός στο να κτίζει ακραία δραματικές εικόνες, δίχως να νοιάζεται στο να διατηρήσει ισορροπίες, που αναδύουν έντονα κοινωνικά μηνύματα και προβληματισμούς - ακόμη φέρνω στο νου τα αυθόρμητα δάκρυα του Avion - ο ικανός Γάλλος δημιουργός Cedric Kahn φωτογραφίζει μια από τις αμέτρητες ιστορίες της διπλανής πόρτας, όπου ο κεντρικός χαρακτήρας παλεύει να αποστασιοποιηθεί από τον σωρό, να ξεχωρίσει, υποτιμώντας τις ικανότητες του σαρκοφάγου κατεστημένου, που δύσκολα χαρίζεται σε όποιον κάνει το λάθος να σηκώσει κεφάλι. Η χαμηλόφωτη φωτογραφία, οι πολυχρωμίες των πολυφυλετικών παριζιάνικων γειτονιών, η φουρτουνιασμένη θάλασσα, τα γκριζωπά φόντα, συνάδουν με την ψυχή του ήρωα, που είναι το ίδιο μαραμένη, αντιλαμβανόμενη πως το παλάτι που έχτισε στην άμμο γκρεμίστηκε ολοσχερώς. Δεν ξέρω αν το φινάλε του Une Vie Meilleure μου επιτρέπει να γεύομαι μια δυο σταγόνες αισιοδοξίας στο στόμα. Πιθανολογώ πως όχι. Το ότι το όνειρο κονιορτοποιήθηκε, δεν ισοσκελίζεται με μια πρόσληψη, έστω κι αν αυτή σηματοδοτεί την απαρχή ενός νέου ξεκινήματος.
Για πες: Συνήθως τον προτιμώ πίσω από την κάμερα, ξεχνώντας πως ο Guillaume Canet είναι κι ένας εκφραστικός - πέρα από γοητευτικός - ηθοποιός. Οι συγκινήσεις στην ερμηνεία του αγγίζουν επίπεδα κορυφής Will Smith, στο παρόμοιου θέματος απόγνωσης Pursuit Of Happyness, ειδικά όταν στο πλάι του συνυπάρχει ο φοβισμένος και δεδομένα ανήμπορος πιτσιρίκος. Εξαιρετικό το δέσιμο του με την έντονης φυσικής Αλγερινής ομορφιάς Leila Bekhti, που πλέον ανήκει, με την αξία της, στις πιο αναγνωρισμένες ενζενί του σύγχρονου Γαλλικού σινεμά.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Απριλίου 2013 από την Seven
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική