Trance
του Danny Boyle. Με τους James McAvoy, Rosario Dawson, Vincent Cassel, Tuppence Middleton, Lee Nicholas Harris
Directing just like DJing
του gaRis (@takisgaris) 
Είναι ότι του έχω αδυναμία; Μήπως το αξίζει με το παραπάνω; Μέτρα. Trainspotting. Slumdog Millionaire. 127 Hours. 28 Days Later. Με αυτή τη σειρά. Danny Boyle. Καυτός, ζεματιστός. Σκηνοθεταράς. Σινε-κινητικός ταχυδακτυλουργός. Με φόρα (γυρισμένη λίγο πριν) από τα περσινά London Olympics. Είναι DJ- μαέστρος στις οθονιές. Ντανταϊστής με περισσή αυθάδεια. Κυβιστής με αναρχική γεωμετρία. Δεν κάθεται στις δάφνες του. Τολμά και ρισκάρει. Παίρνει το art-heist b’ movie και του γυρνά το noir καύκαλο ανάσκελα. Παρέα γνώριμη κι εκλεκτική. Anthony Dod Mantle (Trainspotting) στο φακό. Rick Smith (Underworld) στο πλατό. Trance κύριοι. Υπνωτισμός και χάος. Ανατροπή τίγκα στις μπάμπουσκες. Η ταινία που είδε ο De Palma στον ύπνο του. Ξύπνησε κάθιδρος. Γιατί δεν είναι Danny Boy-le.
Επιμένω. Ο Boyle είναι ο Armin Van Buuren της κάμερας. Παίρνει την ομώνυμη τηλεταινία (2001) του σεναρίστα Joe Ahearne και την (ξαν)αποτελειώνουν παρεάκι. Διαμαντάκι. Τσιχλόφουσκα φράουλα με υποψία σαμπάνιας. Ο James McAvoy είναι αρτ-ντηλεράς. Στήνει κόλπο με τον υποκόσμιο Vincent Cassel. Είναι χαρτοπαίκτης. Του χρωστά λεφτά. Γκόγια – Γουίτσις ιν δη αίαρ. 1798. Αριστούργημα. 27 μύρια. Πάνω στη φάση όμως του επιτίθεται «αναίτια». Ο Cassel του απαντά με χτύπημα στο κεφάλι που του αφαιρεί προσωρινά τη μνήμη. Ο πίνακας αγνοείται. Η ψυχολόγα - υπνωτιστού Rosario – αμάναμάν - Dawson καλείται να βρει τα χαμένα. Εκεί ακριβώς χάνεται το τόπι. Ανατροπή και πέναλτι. Έγκλημα(τα) χωρίς τιμωρία. Όλοι βαθιά ένοχοι. Υστερόβουλοι. Ιδιοτελείς. Δικαιολογημένα αδικαιολόγητοι.
Ο Danny διασκεδάζει αφάνταστα. Καλό δικό του και (ημών) των hard core fans. Οι χαρακτήρες, υποδειγματικά παιγμένοι από την προαναφερθείσα τριπλέτα μένουν εκτεθειμένοι, κάπου χαμαί, όταν το καράβι ανακρούει πρύμναν καμιά δεκαριά φορές παραπάνω απότι αντέχει ο εγκέφαλος. Εκτός αν γουστάρεις ινσέψιο, αν και αμφιβάλλω πως οι ακραία Nolanικοί, αυτοί που ρεύονται όταν κλάνει ο αρχιερέας της υπεραυτάρεσκης βαρβατίλας θα εκτιμήσουν την βρωμοταινιούλα του Boyle. Στο τοποθετώ αλλιώτικα: Φαντάσου να ξεκινά από τη μια ο Cronie με το Eastern Promises και να χαιρετά χάφγουέη το τελευταίο ψυχομακελειό του Candelabra του Sodie, μιλώ για το μεθοδικά αποδομητικό νουάρ Side Effects. Ειδικά το τελευταίο δένει άψογα ως φλίπσάιντ του Trance.
Έτσι είναι όταν μεγάλοι σκηνοθέτες παίζουν με τα genre καταγώγια, χορτάτοι από οσκαρίδια και αποδέλοιπα παρελκόμενα. Σα τη γκόμενα που σου λέει ότι «αγορίνα, εγώ είμαι τόσο της κουλτούρας, που ακόμη και πάνω στη λεκάνη κάνω καλλιτεχνία». Εδώ παρεμβαίνει ασυνειδήτως στη σκέψη η στατσουέσκ Rosario που ή έχει φθάσει το μοντέλο έργων τέχνης στάτους ως γοητεία ή απλώς έχει ανεβάσει πολλές στροφές ερμηνευτικά διότι βάζει κάτω στο μπραντεφέρ τόσο τον Cassel που τουλάχιστον μιλά στρωτά αγγλικά για πρώτη φορά σε ταινία, όσο παραδόξως και τον αιώνια φέρελπι McAvoy ο οποίος έχει ακριβώς δυόμιση φορές το τάλαντο του McGregor. Για λοιπούς χαρακτήρες μη ψάχνεσαι, χάθηκαν στο χασαπακλάν - cutting room.
Για πες: Ναι, και αμέ, το Trance είναι μια φούσκα. Μόνο ο Lynch δηλαδή έχει δικαίωμα στη νονσενσική φιλμολαγνεία; Ο Danny Boyle είναι λαϊκό αγόρι. Παιχνιδιάρης και καραμπουζουκλής. Αστράφτει ο μάτης του ρε παιδί! Παρότι σύνολο κατώτερο των επιμέρους ηδονοβλεπτικών στιγμών του, το Trance σε στέλνει, κι αυτό είναι όλο.
Ο Danny διασκεδάζει αφάνταστα. Καλό δικό του και (ημών) των hard core fans. Οι χαρακτήρες, υποδειγματικά παιγμένοι από την προαναφερθείσα τριπλέτα μένουν εκτεθειμένοι, κάπου χαμαί, όταν το καράβι ανακρούει πρύμναν καμιά δεκαριά φορές παραπάνω απότι αντέχει ο εγκέφαλος. Εκτός αν γουστάρεις ινσέψιο, αν και αμφιβάλλω πως οι ακραία Nolanικοί, αυτοί που ρεύονται όταν κλάνει ο αρχιερέας της υπεραυτάρεσκης βαρβατίλας θα εκτιμήσουν την βρωμοταινιούλα του Boyle. Στο τοποθετώ αλλιώτικα: Φαντάσου να ξεκινά από τη μια ο Cronie με το Eastern Promises και να χαιρετά χάφγουέη το τελευταίο ψυχομακελειό του Candelabra του Sodie, μιλώ για το μεθοδικά αποδομητικό νουάρ Side Effects. Ειδικά το τελευταίο δένει άψογα ως φλίπσάιντ του Trance.
Έτσι είναι όταν μεγάλοι σκηνοθέτες παίζουν με τα genre καταγώγια, χορτάτοι από οσκαρίδια και αποδέλοιπα παρελκόμενα. Σα τη γκόμενα που σου λέει ότι «αγορίνα, εγώ είμαι τόσο της κουλτούρας, που ακόμη και πάνω στη λεκάνη κάνω καλλιτεχνία». Εδώ παρεμβαίνει ασυνειδήτως στη σκέψη η στατσουέσκ Rosario που ή έχει φθάσει το μοντέλο έργων τέχνης στάτους ως γοητεία ή απλώς έχει ανεβάσει πολλές στροφές ερμηνευτικά διότι βάζει κάτω στο μπραντεφέρ τόσο τον Cassel που τουλάχιστον μιλά στρωτά αγγλικά για πρώτη φορά σε ταινία, όσο παραδόξως και τον αιώνια φέρελπι McAvoy ο οποίος έχει ακριβώς δυόμιση φορές το τάλαντο του McGregor. Για λοιπούς χαρακτήρες μη ψάχνεσαι, χάθηκαν στο χασαπακλάν - cutting room.
Για πες: Ναι, και αμέ, το Trance είναι μια φούσκα. Μόνο ο Lynch δηλαδή έχει δικαίωμα στη νονσενσική φιλμολαγνεία; Ο Danny Boyle είναι λαϊκό αγόρι. Παιχνιδιάρης και καραμπουζουκλής. Αστράφτει ο μάτης του ρε παιδί! Παρότι σύνολο κατώτερο των επιμέρους ηδονοβλεπτικών στιγμών του, το Trance σε στέλνει, κι αυτό είναι όλο.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Μαΐου 2013 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική