Ο Απίθανος Μπάρτ Γουόντερστοουν
του Don Scardino. Με τους Steve Carell, Steve Buscemi, Olivia Wilde, Jim Carrey, James Gandolfini, Alan Arkin, Jay Mohr
Άμπρακατάμπρα!
του zerVo (@moviesltd) 
Μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία. Να έχεις στην σύνθεση σου τόσο πολύ ταλέντο, κωμικούς που αποδεδειγμένα τα έχουν καταφέρει ακόμη και σε πιο δύσκολες αποστολές, ρολίστες που έχουν σαν χαρακτηριστικό τους να εκτοξεύουν απλά και μόνο με την παρουσία τους το επίπεδο της παραγωγής, πιασάρικο θέμα λαμπερό και ιλουστρασιόν κι όμως να καταφέρνεις να κινείσαι σε τόσο ρηχά, επίπεδα νερά... Μοιάζει λες κι ο δημιουργός διαθέτει κι εκείνος την μαγική μπαγκέτα που εξαφανίζει μεταξύ άλλων και την ποιότητα των εργαλείων του και στην θέση τους αφήνει το απόλυτο τίποτα, ένα κολπάκι που μάλλον δεν θα ενθουσιάσει και πολλούς από το κοινό του.
Τρεις ολόκληρες δεκαετίες, από τα μαθητικά τους χρόνια, διατηρείται αναλλοίωτη η φιλία του Μπαρτ Γουόντερστοουν και του Άντον Μάρβελτον, που έχουν καταφέρει να εξελιχθούν στο πιο επιτυχημένο ντουέτο ταχυδακτυλουργών του Λας Βέγκας, εντυπωσιάζοντας με τις εντέχνως στημένες οφθαλμαπάτες τους το κοινό, στις μόνιμα sold out παραστάσεις τους. Η πραγματικότητα όμως πίσω από τις κουίντες είναι λίγο διαφορετική, μιας και η τεράστια δημοτικότητα, έχει εκτινάξει το πληθωρικό εγώ του Μπάρτ, σε τέτοιο βαθμό ώστε να υποβαθμίζει διαρκώς τον συνεργάτη του, να θεωρεί εαυτόν μοναδικό και αναντικατάστατο και να εκτιμά πως δεν πρόκειται ποτέ να απολέσει τον θρόνο του κορυφαίου illusionist της φανταχτερής μεγαλούπολης της Νεβάδα.
Από την στιγμή μάλιστα, που τα ξεπερασμένα, ντεμοντέ και ενίοτε βαρετά τρικ του διδύμου, φαίνεται να ξεπερνούν οι ακρότητες του Μάγου του Δρόμου, Στιβ Γκρέι, που έχει καταφέρει να στρέψει πάνω του όλα τα φώτα της δημοσιότητας, το μέλλον των βετεράνων ταχυδακτυλουργών δεν φαντάζει και τόσο ευοίωνο. Όταν το σόου πλέον θα αρχίσει να προκαλεί την δυσφορία της πλατείας και να πραγματοποιείται μπροστά σε αδειανά καθίσματα, ο ζάπλουτος θεατρώνης / ιδιοκτήτης του αστραφτερού Bally's θα πάρει μέτρα, που θα ισοπεδώσουν τον πομπώδη και πλεονέκτη Μπαρτ.
Ουσιαστικά η επιθυμία πίσω από το σενάριο του φιλμ που υπογράφει ο κατά βάση τηλεοπτικός Don Scardino, είναι να αναδείξει την διαρκή κόντρα του παλαιού με το καινούργιο, στοιχείο που πραγματοποιείται όμως με άγαρμπες μεθόδους και ακρότητες, που δεν χρειάζεται και πολλή σκέψη για να καταλάβει κανείς πως τις πράττει επί την οθόνης ο Jim Carrey, σε μια ακόμη άδικη κατανάλωση της αναμφίβολης υποκριτικής του αξίας. Ότι η νέα γενιά αρέσκεται σε θεάματα που δοκιμάζουν την αισθητική και την λογική - ο ανερχόμενος μάγος κοιμάται σε αναμμένα κάρβουνα, κόβει το μάγουλο του για να βγάλει το ματωμένο τραπουλόχαρτο, μέχρι και τα ούρα του διατηρεί επί δεκαημέρου για να κερδίσει το παλαμάκι - βασίζεται περισσότερο στην στασιμότητα του παραδοσιακού, στην επανάληψη του ίδιου και του ίδιου βαρετού προγράμματος, στην ανυπαρξία ανανεωτικής πνοής, με συνέπεια να στρέφει την ματιά της στις πιο gore μαγείες.
Για πες: Όμως ο προβληματισμός παραμένει απλά και μόνο στην επιφάνεια, αφού η κάμερα σύντομα στρέφει περισσότερο το ενδιαφέρον στο προσωπικό δράμα που βιώνει ο υπερφίαλος καλλιτέχνης, σε ένα ρεπρίζ των όσων δίδαξε πέρσι ο λιτά ασπρόμαυρος και νοσταλγικά βωβός The Artist, εδώ αντιθέτως με έκδηλη πολυχρωμία, φανφάρα, αμέτρητη λακ, χιλιάδες στρας και μπόλικο σολάριουμ για τον πρωταγωνιστή Steve Carell, που προσπαθεί επί ματαίω να κρατήσει μια κάποια ισορροπία σε όσα άνισα και ελάχιστα χιουμοριστικά λαμβάνουν χώρα στην μεγάλη οθόνη.
Από την στιγμή μάλιστα, που τα ξεπερασμένα, ντεμοντέ και ενίοτε βαρετά τρικ του διδύμου, φαίνεται να ξεπερνούν οι ακρότητες του Μάγου του Δρόμου, Στιβ Γκρέι, που έχει καταφέρει να στρέψει πάνω του όλα τα φώτα της δημοσιότητας, το μέλλον των βετεράνων ταχυδακτυλουργών δεν φαντάζει και τόσο ευοίωνο. Όταν το σόου πλέον θα αρχίσει να προκαλεί την δυσφορία της πλατείας και να πραγματοποιείται μπροστά σε αδειανά καθίσματα, ο ζάπλουτος θεατρώνης / ιδιοκτήτης του αστραφτερού Bally's θα πάρει μέτρα, που θα ισοπεδώσουν τον πομπώδη και πλεονέκτη Μπαρτ.
Ουσιαστικά η επιθυμία πίσω από το σενάριο του φιλμ που υπογράφει ο κατά βάση τηλεοπτικός Don Scardino, είναι να αναδείξει την διαρκή κόντρα του παλαιού με το καινούργιο, στοιχείο που πραγματοποιείται όμως με άγαρμπες μεθόδους και ακρότητες, που δεν χρειάζεται και πολλή σκέψη για να καταλάβει κανείς πως τις πράττει επί την οθόνης ο Jim Carrey, σε μια ακόμη άδικη κατανάλωση της αναμφίβολης υποκριτικής του αξίας. Ότι η νέα γενιά αρέσκεται σε θεάματα που δοκιμάζουν την αισθητική και την λογική - ο ανερχόμενος μάγος κοιμάται σε αναμμένα κάρβουνα, κόβει το μάγουλο του για να βγάλει το ματωμένο τραπουλόχαρτο, μέχρι και τα ούρα του διατηρεί επί δεκαημέρου για να κερδίσει το παλαμάκι - βασίζεται περισσότερο στην στασιμότητα του παραδοσιακού, στην επανάληψη του ίδιου και του ίδιου βαρετού προγράμματος, στην ανυπαρξία ανανεωτικής πνοής, με συνέπεια να στρέφει την ματιά της στις πιο gore μαγείες.
Για πες: Όμως ο προβληματισμός παραμένει απλά και μόνο στην επιφάνεια, αφού η κάμερα σύντομα στρέφει περισσότερο το ενδιαφέρον στο προσωπικό δράμα που βιώνει ο υπερφίαλος καλλιτέχνης, σε ένα ρεπρίζ των όσων δίδαξε πέρσι ο λιτά ασπρόμαυρος και νοσταλγικά βωβός The Artist, εδώ αντιθέτως με έκδηλη πολυχρωμία, φανφάρα, αμέτρητη λακ, χιλιάδες στρας και μπόλικο σολάριουμ για τον πρωταγωνιστή Steve Carell, που προσπαθεί επί ματαίω να κρατήσει μια κάποια ισορροπία σε όσα άνισα και ελάχιστα χιουμοριστικά λαμβάνουν χώρα στην μεγάλη οθόνη.
Στις δικές μας αίθουσες? Πιθανότατα κατευθείαν στο βίντεο
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική