Κακό Κορίτσι
του Patrick Mille. Με τους Izia Higelin, Carole Bouquet, Bob Geldof, Arthur Dupont, Joana Preiss, Jacques Weber
Τα Πάντα Για τη Μητέρα μου
του zerVo (@moviesltd) 
Έναν ενδιαφέροντα προβληματισμό σκορπά στον αέρα της αίθουσας ο Γάλλος με την δημιουργία του Mauvaise Fille, ταξιδεύοντας τον φακό του πίσω από τις κουρτίνες μιας φαμίλιας που οι πυλώνες της είναι αυτό που λέμε πλούσιοι και διάσημοι, με ότι μπορεί περαιτέρω να συνεπάγεται αυτό το ζευγάρι χαρακτηρισμών. Με ποιο σθένος ένας νέος να πάρει την απόφαση να γίνει γονιός και να μεγαλώσει με στοργή το βλαστάρι του, όταν έχει για πατέρα τον Μικ Τζάγκερ και για μάνα την Τζέρι Χολ ή αντίστοιχα τον Στίβεν Τάιλερ και την Σιρίντα Φοξ, για να χρησιμοποιήσω υπάρχοντα παραδείγματα από τον χώρο της σόου μπιζ? Κάτι που σημαίνει πως τα πρώτα του βήματα, σε αντίθεση με κάθε φυσιολογικό παιδί, τα έχει κάνει στα μπακστέιτζ των συναυλιών, στα παρασκήνια των ντεφιλέ ή ακόμη χειρότερα στα οργιώδη πάρτι, που η σαμπάνια και τα σκληρά ναρκωτικά κυκλοφορούν ελεύθερα και συνοδεύουν την φήμη κάθε σούπερ σταρ που σέβεται τον εαυτό του.
Στα 25 της χρόνια έχει φτάσει η Λουίζ, μια διακεκριμένη Παριζιάνα συγγραφέας, κόρη ενός βετεράνου, αλλά ακόμη στα φόρτε του, ροκ σταρ και ενός πρώην τοπ μόντελ, με τεράστια καριέρα στις πασαρέλες και στα ιλουστρασιόν εξώφυλλα και ακόμη δεν της περνά από τον μυαλό η ιδέα να αποκτήσει δική της οικογένεια. Κατά την διάρκεια ολιγοήμερου ταξιδιού της στην Ισπανία, θα πληροφορηθεί πως στα σπλάχνα της κυοφορεί τον καρπό του έρωτα της με γοητευτικό ζεν πρεμιέ του σινεμά, ένα μαντάτο που αμέσως θα γεννήσει στην σκέψη της ενοχές, για το πως θα το μεταφέρει στην βαριά άρρωστη, πάσχουσα από καρκίνο του μαστού σε ώριμο στάδιο μητέρα της, ειδικά τώρα που την έχει ανάγκη και την χρειάζεται διαρκώς στο πλάι της.
Πρόκειται για την κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου μπεστ σέλλερ, που με αυτοβιογραφική διάθεση συνέγραψε η Justine Levy, πιάνοντας έτσι ένα ακόμη τζακ ποτ, πέραν του γεγονότος πως μπαμπάς της είναι ο media αστέρας φιλόσοφος Bernard Henri Levy και μαμά της η πριγκίπισσα της μόδας Isabelle Doutrelouigne. Στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα ο (και ηθοποιός) Patrick Mille, παρεμβαίνει ελάχιστα στο βιβλίο - πιο σημαντική αλλαγή, εκείνη του επαγγέλματος του απομακρυσμένου ψυχικά, μα συνήθως παρόντα στα δύσκολα ντάντη, που εδώ υποδύεται ο γερασμένος ακτιβιστής, τραγουδοποιός όσο και ροκ σταρ Bob Geldof, σε μια ρεπρίζ του εαυτού του - προβάλλει όμως έναν δημιουργικό χαρακτήρα κάπως άγαρμπο, ή καλύτερα αγριεμένο στον τρόπο που προσεγγίζει τους ήρωες του. Και δεν αναφέρομαι τόσο στο πως αναδεικνύει το δράμα που εξελίσσεται στο παρόν με την δίχως πολλές ελπίδες πλέον επιβίωσης μητέρα, να έχει περάσει το κατώφλι των τελευταίων στιγμών της ζωής της, αλλά με το πόσο κοφτά γυρίζει τον χρόνο πίσω, ώστε μέσω των φλασμπάκς να αποδώσει τις έντονες, όσο και άσχημες θύμησες της Λουίζ από τα μικράτα της, που αν δεν φέρει την μορφή της παιδούλας, οπότε κάτι τέτοιο είναι πασιφανές, δυσκολεύει τον θεατή στο να αντιληφθεί αυτό το χρονικό πέρα δώθε.
Η συγκίνηση πάντως, όσο το εννεάμηνο της κυοφορίας γεμίζει και η έγκυος πρέπει κάποια στιγμή να αποκαλύψει στην ετοιμοθάνατη Αλίς το χαρμόσυνο μυστικό, που - τι ειρωνεία - δεν υπάρχει ούτε ένας νοσοκόμος, ασθενής, περαστικός του Παρισινού Μεταξά που να μην το γνωρίζει. Κι εκεί ο οτέρ πετυχαίνει όμορφα να χρησιμοποιήσει τον χρόνο, μετρώντας αντίστροφα για τον ερχομό στον κόσμο της νέας ψυχής και την αποχώρηση για την αιωνιότητα της γιαγιάς πλέον κι ας μην το ξέρει, πρώην πάρτι άνιμαλ και ξέφρενης ζωής μοντέλας, που φορά σε όλο της το εύρος στο πανί την μορφή της φωτογενούς Carole Bouquet, η οποία επίσης δεν δυσκολεύεται να παίξει κι εκείνη μυθοπλαστικές απεικονίσεις της δικής της καριέρας.
Για πες: Η ταινία όμως ολάκερη είναι κτισμένη πάνω στην Λουίζ, στο κοριτσάκι που κάποτε δεν ήθελε να επιστρέψει σπίτι από το σχολειό, γνωρίζοντας πως θα βρει στην μπανιέρα μαστουρωμένη και αγκαλιά με την ερωμένη της, την αδιάφορη, απείθαρχη και κυρίως ανεύθυνη μάνα και που τώρα παλεύει με το θηρίο μέσα της, για το αν πραγματικά θέλει να γράψει κι εκείνη στην ταυτότητα της την λέξη μάνα. Η Izia Higelin, ανά στιγμές συγκλονίζει με την αληθινότητα της, με τον ρεαλισμό που κόντρα στο βίαιο σενάριο προσπαθεί να βουρκώσει τα μάτια του κοινού και δικαίως πανηγυρίζει το βραβείο Cesar πρωτοεμφανιζόμενης ηθοποιού, με το οποίο την τίμησε η Γαλλική Ακαδημία σινεμά. Αποκορύφωμα της η τελευταία και μακράς πιο εμπνευσμένη σεκάνς του Κακού Κοριτσιού, εκεί που διαγράφονται όλες οι ορατές γραμμές που χωρίζουν τις τρεις γενιές γυναικών, έστω κι αν αυτό το δέσιμο έχει μόνο πνευματική, ψυχική οντότητα και όχι, τι καλά που θά' τανε και σωματική.
Πρόκειται για την κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου μπεστ σέλλερ, που με αυτοβιογραφική διάθεση συνέγραψε η Justine Levy, πιάνοντας έτσι ένα ακόμη τζακ ποτ, πέραν του γεγονότος πως μπαμπάς της είναι ο media αστέρας φιλόσοφος Bernard Henri Levy και μαμά της η πριγκίπισσα της μόδας Isabelle Doutrelouigne. Στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα ο (και ηθοποιός) Patrick Mille, παρεμβαίνει ελάχιστα στο βιβλίο - πιο σημαντική αλλαγή, εκείνη του επαγγέλματος του απομακρυσμένου ψυχικά, μα συνήθως παρόντα στα δύσκολα ντάντη, που εδώ υποδύεται ο γερασμένος ακτιβιστής, τραγουδοποιός όσο και ροκ σταρ Bob Geldof, σε μια ρεπρίζ του εαυτού του - προβάλλει όμως έναν δημιουργικό χαρακτήρα κάπως άγαρμπο, ή καλύτερα αγριεμένο στον τρόπο που προσεγγίζει τους ήρωες του. Και δεν αναφέρομαι τόσο στο πως αναδεικνύει το δράμα που εξελίσσεται στο παρόν με την δίχως πολλές ελπίδες πλέον επιβίωσης μητέρα, να έχει περάσει το κατώφλι των τελευταίων στιγμών της ζωής της, αλλά με το πόσο κοφτά γυρίζει τον χρόνο πίσω, ώστε μέσω των φλασμπάκς να αποδώσει τις έντονες, όσο και άσχημες θύμησες της Λουίζ από τα μικράτα της, που αν δεν φέρει την μορφή της παιδούλας, οπότε κάτι τέτοιο είναι πασιφανές, δυσκολεύει τον θεατή στο να αντιληφθεί αυτό το χρονικό πέρα δώθε.
Η συγκίνηση πάντως, όσο το εννεάμηνο της κυοφορίας γεμίζει και η έγκυος πρέπει κάποια στιγμή να αποκαλύψει στην ετοιμοθάνατη Αλίς το χαρμόσυνο μυστικό, που - τι ειρωνεία - δεν υπάρχει ούτε ένας νοσοκόμος, ασθενής, περαστικός του Παρισινού Μεταξά που να μην το γνωρίζει. Κι εκεί ο οτέρ πετυχαίνει όμορφα να χρησιμοποιήσει τον χρόνο, μετρώντας αντίστροφα για τον ερχομό στον κόσμο της νέας ψυχής και την αποχώρηση για την αιωνιότητα της γιαγιάς πλέον κι ας μην το ξέρει, πρώην πάρτι άνιμαλ και ξέφρενης ζωής μοντέλας, που φορά σε όλο της το εύρος στο πανί την μορφή της φωτογενούς Carole Bouquet, η οποία επίσης δεν δυσκολεύεται να παίξει κι εκείνη μυθοπλαστικές απεικονίσεις της δικής της καριέρας.
Για πες: Η ταινία όμως ολάκερη είναι κτισμένη πάνω στην Λουίζ, στο κοριτσάκι που κάποτε δεν ήθελε να επιστρέψει σπίτι από το σχολειό, γνωρίζοντας πως θα βρει στην μπανιέρα μαστουρωμένη και αγκαλιά με την ερωμένη της, την αδιάφορη, απείθαρχη και κυρίως ανεύθυνη μάνα και που τώρα παλεύει με το θηρίο μέσα της, για το αν πραγματικά θέλει να γράψει κι εκείνη στην ταυτότητα της την λέξη μάνα. Η Izia Higelin, ανά στιγμές συγκλονίζει με την αληθινότητα της, με τον ρεαλισμό που κόντρα στο βίαιο σενάριο προσπαθεί να βουρκώσει τα μάτια του κοινού και δικαίως πανηγυρίζει το βραβείο Cesar πρωτοεμφανιζόμενης ηθοποιού, με το οποίο την τίμησε η Γαλλική Ακαδημία σινεμά. Αποκορύφωμα της η τελευταία και μακράς πιο εμπνευσμένη σεκάνς του Κακού Κοριτσιού, εκεί που διαγράφονται όλες οι ορατές γραμμές που χωρίζουν τις τρεις γενιές γυναικών, έστω κι αν αυτό το δέσιμο έχει μόνο πνευματική, ψυχική οντότητα και όχι, τι καλά που θά' τανε και σωματική.
Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί
Συμμετοχή στο αφιέρωμα στην Carole Bouquet του 14ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου 2013
Προβολές: Σάββατο 6 Απριλίου 2013 στις 20.00 στον Danaos 1 / Δευτέρα 8 Απριλίου 2013 στις 20.00 στην Opera 1
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική