Στα Χέρια Σου
της Valerie Donzelli. Με τους Valérie Lemercier, Jérémie Elkaim, Eric Lartigau, Philippe Laudenbach, Katia Lewkowicz, Béatrice de Staël, Valérie Donzelli
Μεταφυσικός μαγνήτης
του zerVo (@moviesltd) 
Όχι ακριβώς κομεντί, αν και δεν είναι λίγες οι εύθυμες στιγμές του, ούτε όμως και αμιγές δράμα, αν και σε πολλά του σημεία θα μπορούσε να συγκινήσει. Το Main Dans La Main στην πραγματικότητα είναι μια ιδιόρρυθμη ταινία, που επιχειρεί με διάφορους εναλλακτικούς τρόπους να προβάλλει τις έντονες ταξικές διαφορές που ισχύουν σε μια σύγχρονη δυτική κοινωνία, αλλά και να αναδείξει τον μοναδικό τρόπο που μπορούν δύο άνθρωποι διαφορετικών επιπέδων να έρθουν κοντά, που δεν είναι άλλος από τον μεταφυσικό. Πως μάτσαραν μια φορά κι έναν καιρό ένας μπατίρης βιβλιοπώλης και μια ζάπλουτη σούπερ σταρ στις ανηφορικές γειτονιές του Λονδίνου? Ε, κάπως έτσι, ίσως λιγάκι πιο άγαρμπα και δίχως να δίνονται πολλές πολλές εξηγήσεις, αν και η κεντρική ιδέα που εντέλει απορρέει, ουσιαστικά οδηγεί στο ίδιο κοινωνικό συμπέρασμα.
Μπορεί ποτέ της να μην υπήρξε μεγάλη χορεύτρια η Ελέν Μαρσάλ, έχει όμως εξελιχθεί στην κορυφαία δασκάλα μπαλέτου του Παρισιού, διευθύνοντας την αναγνωρισμένη σχολή της Όπερας Γκαρνιέ, θέση που της δίνει την δυνατότητα να συναναστρέφεται καθημερινώς με ιδιαίτερες προσωπικότητες, όπως ο πιεστικός Υπουργός Πολιτισμού. Από την άλλη μεριά ο Ζοακίμ Φοξ είναι ένα φτωχόπαιδο των μίζερων προαστίων της πρωτεύουσας, που βγάζει το ψωμί του φτιάχνοντας ολημερίς καθρέφτες, ελπίζοντας πως κάποια στιγμή το αφεντικό του, θα του κληροδοτήσει την δουλειά. Μοναδική περίπτωση η δυο τους να συναντηθούν είναι εκείνος να κληθεί να συντηρήσει τα χαλασμένα είδωλα του λαμπερού μεγάρου. Όπερ και εγένετο...
Κι όχι μόνον αυτό αλλά από την πρώτη στιγμή που τα βλέμματα των δύο μέχρι πρότινος αγνώστων ενωθούν, μια μεταφυσική απαράμιλλη έλξη θα τους ωθήσει να φιληθούν, μια πράξη που θα προκαλέσει μια ανεξήγητη τάση μιμιτισμού των κινήσεων του ενός προς τον άλλο. Αχώριστοι πλέον από τον μυστηριώδη μαγνήτη που τους δένει, η πενηντάρα χορογράφος και ο τριαντα-κάτι εργατάκος, θα κάνουν τα πάντα παρέα, δίχως να καταφέρνουν να δώσουν λύση στον Γόρδιο δεσμό που τους έχει καταστήσει κυριολεκτικά αυτοκόλλητους. Και μέσα σε όλα τα περίεργα που βιώνουν, οι δύο αταίριαστοι ταξικά χαρακτήρες - λογικά - δεν θα αργήσουν να τους πετύχουν και τα βέλη του φτερωτού θεού έρωτα...
Ειλικρινά δεν περίμενα μια τέτοια - μέχρι και κομφουζιακή θα την αποκαλούσα - θεματική εξέλιξη να ξεπεταχτεί από το μυαλό της Valerie Donzelli, σκηνοθέτιδος που χαίρει της εκτίμησης των απανταχού σπουδαίων φιλμικών ραντεβού, καθώς οι δημιουργίες της δηλώνουν με άνεση το παρόν στο ρόστερ των προβολών των Μαγιάτικων Καννών. Εδώ η εμφανώς προλεταριακά σκεπτόμενη δημιουργός (του Le Guerre Est Declaree) εξαφανίζει με ένα μαγικό ραβδί τις υπαρκτές αποστάσεις που χωρίζουν δυο πρόσωπα διαφορετικών κατηγοριών, δείχνοντας ουσιαστικά πως ο αληθινός πλούτος βρίσκεται στα συναισθήματα και την αγάπη. Η μέθοδος της όμως είναι άνιση, εφόσον την μια στιγμή που χρησιμοποιεί στα πλάνα της το παλιομοδίτικο σλάπστικ του "κάνε ότι κάνω" και την αμέσως επόμενη ανεβάζει δραματικές εντάσεις δίπλα σε κρεβάτια πόνου και τελετουργικά νεκρικά κρεματόρια.
Για πες: Η Valerie Lemercier είναι μια από τις πλέον χαρισματικές κωμικούς της Γαλλίας, που όμως η φήμη της δεν έχει καταφέρει ακόμη να ταξιδέψει όσο της αξίζει πέρα από τα σύνορα της πατρίδας της. Εδώ για ακόμη μια φορά η πανύψηλη και κορμάρα (κάτι που διατυμπανίζει με σθένος στα πλάνα της, γεννημένη θυμίζω το '64) εκφραστική Φραντσέζα παίζει με άνεση την ζορισμένη γεροντοκόρη ακαδημαϊκό, όσο το σενάριο πλέει όμως σε κωμικά ύδατα. Πέραν αυτών, στα πιο συγκινησιακά μέρη, είναι εμφανής η αδυναμία δράσης της, συνεπώς δεν πετυχαίνει να καλύψει και τις πολλές ατέλειες του έτερου ημίσεως της Jeremie Elkaim, που δεν αγγίζει τα στάνταρντς περασμένων εμφανίσεων του. Την παράσταση πάντως, αλλά και το χειροκρότημα, κερδίζουν οι δύο περιφερειακοί ρόλοι, των alter ego του sticky ντουέτου - έξυπνο τρικ του σεναρίου - δηλαδή η ίδια η Donzelli, που υποδύεται την ματαιόδοξη, υπερπροστατευτική αδελφή του Ζοζό και η Beatrice De Stael, που κρατά με ιδιαίτερη ευθυμία τον ρόλο της τεκνατζούς παχουλούλας φιλενάδας της προβληματισμένης εύπορης καλλιτέχνιδας.
Κι όχι μόνον αυτό αλλά από την πρώτη στιγμή που τα βλέμματα των δύο μέχρι πρότινος αγνώστων ενωθούν, μια μεταφυσική απαράμιλλη έλξη θα τους ωθήσει να φιληθούν, μια πράξη που θα προκαλέσει μια ανεξήγητη τάση μιμιτισμού των κινήσεων του ενός προς τον άλλο. Αχώριστοι πλέον από τον μυστηριώδη μαγνήτη που τους δένει, η πενηντάρα χορογράφος και ο τριαντα-κάτι εργατάκος, θα κάνουν τα πάντα παρέα, δίχως να καταφέρνουν να δώσουν λύση στον Γόρδιο δεσμό που τους έχει καταστήσει κυριολεκτικά αυτοκόλλητους. Και μέσα σε όλα τα περίεργα που βιώνουν, οι δύο αταίριαστοι ταξικά χαρακτήρες - λογικά - δεν θα αργήσουν να τους πετύχουν και τα βέλη του φτερωτού θεού έρωτα...
Ειλικρινά δεν περίμενα μια τέτοια - μέχρι και κομφουζιακή θα την αποκαλούσα - θεματική εξέλιξη να ξεπεταχτεί από το μυαλό της Valerie Donzelli, σκηνοθέτιδος που χαίρει της εκτίμησης των απανταχού σπουδαίων φιλμικών ραντεβού, καθώς οι δημιουργίες της δηλώνουν με άνεση το παρόν στο ρόστερ των προβολών των Μαγιάτικων Καννών. Εδώ η εμφανώς προλεταριακά σκεπτόμενη δημιουργός (του Le Guerre Est Declaree) εξαφανίζει με ένα μαγικό ραβδί τις υπαρκτές αποστάσεις που χωρίζουν δυο πρόσωπα διαφορετικών κατηγοριών, δείχνοντας ουσιαστικά πως ο αληθινός πλούτος βρίσκεται στα συναισθήματα και την αγάπη. Η μέθοδος της όμως είναι άνιση, εφόσον την μια στιγμή που χρησιμοποιεί στα πλάνα της το παλιομοδίτικο σλάπστικ του "κάνε ότι κάνω" και την αμέσως επόμενη ανεβάζει δραματικές εντάσεις δίπλα σε κρεβάτια πόνου και τελετουργικά νεκρικά κρεματόρια.
Για πες: Η Valerie Lemercier είναι μια από τις πλέον χαρισματικές κωμικούς της Γαλλίας, που όμως η φήμη της δεν έχει καταφέρει ακόμη να ταξιδέψει όσο της αξίζει πέρα από τα σύνορα της πατρίδας της. Εδώ για ακόμη μια φορά η πανύψηλη και κορμάρα (κάτι που διατυμπανίζει με σθένος στα πλάνα της, γεννημένη θυμίζω το '64) εκφραστική Φραντσέζα παίζει με άνεση την ζορισμένη γεροντοκόρη ακαδημαϊκό, όσο το σενάριο πλέει όμως σε κωμικά ύδατα. Πέραν αυτών, στα πιο συγκινησιακά μέρη, είναι εμφανής η αδυναμία δράσης της, συνεπώς δεν πετυχαίνει να καλύψει και τις πολλές ατέλειες του έτερου ημίσεως της Jeremie Elkaim, που δεν αγγίζει τα στάνταρντς περασμένων εμφανίσεων του. Την παράσταση πάντως, αλλά και το χειροκρότημα, κερδίζουν οι δύο περιφερειακοί ρόλοι, των alter ego του sticky ντουέτου - έξυπνο τρικ του σεναρίου - δηλαδή η ίδια η Donzelli, που υποδύεται την ματαιόδοξη, υπερπροστατευτική αδελφή του Ζοζό και η Beatrice De Stael, που κρατά με ιδιαίτερη ευθυμία τον ρόλο της τεκνατζούς παχουλούλας φιλενάδας της προβληματισμένης εύπορης καλλιτέχνιδας.
Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί
Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του 14ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου 2013
Προβολή: Παρασκευή 5 Απριλίου 2013 στις 20.30 στον Danaos 1
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική