Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Υπάρχει πράγματι ένα θέμα, με αυτό το κύμα πολυγραφότητας της κραταιάς Marvel. Από εκεί που προ λίγων ετών, η φημισμένη μπράντα πρόσφερε στο κοινό της, μία, το πολύ δύο περιπέτειες ανά χρόνο, με κεντρικό χαρακτήρα έναν από τους σούπερ ήρωες που ξεπήδησαν από τις πολύχρωμες σελίδες των κόμικ της, πλέον το νούμερο έχει εκτοξευτεί στο τρία τουλάχιστον. Συνεπώς οι παραγωγές της βρίσκονται αντιμέτωπες με δύο σημαντικά ζητήματα. Πρώτο με εκείνο της σεναριακής πρωτοτυπίας, βασικός παράγοντας που θα προσελκύσει στα ταμεία κοσμάκη και δεύτερον του πιθανού κορεσμού που θα νιώσει η πλατεία, από την επαναλαμβανόμενη, εντυπωσιακή μεν, μα ακραία θορυβώδη φανφάρα. Ο τρίτος Iron Man, που σέρνει τον χορό της φετινής Marvelικής σοδειάς, χάρη στα πολλαπλά twist στο διάβα του, στάθηκε με αξιοπρέπεια στα λαμαρινένια πόδια του. Να δούμε αν θα συμβεί το ίδιο σε λίγους μήνες, με τους ομόσταυλους δεύτερους Thor και Wolverine.

Έντονη ανησυχία διακατέχει τον τελευταίο καιρό τον πολυμήχανο εκατομμυριούχο Τόνι Σταρκ, που σχετίζεται με την τελειοποίηση των νέων του όπλων, την τηλε-συναρμολόγηση της μεταλλικής του πανοπλίας και την σύνταξη της πανίσχυρης ομάδας των πανομοιότυπων του Iron Men. Στο βάθος του υποσυνείδητου του όμως, κρύβεται καλά η μοχθηρή εικόνα του παρανοϊκού εξτρεμιστή Μανδαρίνου, που θεωρείται ως ο υπαίτιος των αιματηρών βομβιστικών επιθέσεων, στα κέντρα μεγάλων αμερικάνικων μεγαλουπόλεων. Την στιγμή που ο Σταρκ θα κηρύξει ανένδοτο αγώνα ενάντια στην τρομοκρατία, προκαλώντας τον εχθρό σε μια ένας προς έναν μονομαχία, στην ζωή του θα εισβάλλουν δύο γνώριμοι από το παρελθόν, η γοητευτική γενετίστρια και εφήμερος έρωτας του για μια (millenium) βραδιά Μάγια Χάνσεν και ο παράξενος βιο-ερευνητής Όλντριτς Κίλιαν, που οι μυστηριώδεις κινήσεις τους θα του κινήσουν τις υποψίες πως αμφότεροι σχετίζονται με τα πολύνεκρα μακελειά.

Δεν μου προκάλεσε την παραμικρή απορία η επιλογή των συντελεστών να ντύσουν τον Άνθρωπο Από Μέταλλο, με τον μανδύα της εσωστρέφειας, την σχεδόν απόγνωσης, της μελαγχολίας και εντέλει της κατάθλιψης. Μια πρακτική που επιτυχημένα στο παρελθόν έχει ακολουθηθεί και σε άλλες προσωπικότητες του συναφιού, άλλοτε με μεγαλύτερη (ολάκερη τριλογία κτίστηκε πάνω στον μύθο του θλιμμένου Σκοτεινού Ιππότη) κι άλλοτε με λιγότερη (λέγε με και πρώτο επίλογο του Spider-Man) επιτυχία. Μια επιλογή που αναδεικνύει την απτή υφή του πιο ανθρώπινου ίσως των superheroes, που προβάλλεται στο (συντριπτικά) μεγαλύτερο χρονικό εύρος του φιλμ, δίχως την μάσκα που τον μετατρέπει μονομιάς σε παντοδύναμο. Οι κρίσεις πανικού και ο κρύος νυχτερινός ιδρώτας που λούζει τον Εκδικητή, αυτομάτως τον καθιστά τρωτό, όχι τόσο στην ματιά του σούπερ φαν του - που μην κρυβόμαστε ξέρει καλά μέσα του, πως θα είναι ο τελικός θριαμβευτής - αλλά κυρίως στην δική του, μειώνοντας του συνάμα το ύφος της απόλυτης κυριαρχίας, σε επίπεδο αλαζονείας που είχε επιδείξει στα περασμένα chapters.

Ιδιαίτερο είναι και το φόντο, που πάνω του ο δημιουργός απλώνει την ίντριγκα. Γιορτινό, πρωτοχρονιάτικο, χριστουγεννιάτικο, με λαμπιόνια, βεγγαλικά και λούτρινα αρκούδια - δώρα στον περίγυρο. Σε αντίθεση δηλαδή με τον θολό, τον σκοτεινό εσωτερικό κόσμο του Άιρον, που λεπτό με το λεπτό αντιλαμβάνεται πως ο Αρμαγεδδόνας πλησιάζει. Και ω, του θαύματος! Εκεί που οι καλομαθημένοι θεατές περιμένουν μια pulp μονομαχία με κάποιον επίσης δυνατό κακίστρο αντίπαλο, ο Shane Black κάνει την ολόδικη του τομή και ταξιδεύει την εικόνα καμιά εικοσαριά (και βάλε) χρόνια πίσω, γεμίζοντας το κάδρο του με κλώνους του μοχθηρού T-1000, του Cameronίσιου εκείνου υπερ-ρομπότ, που η κόντρα του με τον απόλυτο Terminator, άλλαξε ολοκληρωτικά τον τρόπο που η φανταστική περιπέτεια απεικονιζόταν στο πανί. Με έναν στρατό Εξολοθρευτών από την μια μεριά και μια διμοιρία ιπτάμενων εναλλακτικών Transformers από την άλλη, γίνεται εύκολα αντιληπτό, πως το εκρηκτικό φινάλε στο γιγαντιαίο καρνάγιο (εκεί που πραγματικά αποδίδεται η 3-D λογική της παραγωγής) θα επιστρέψει και με το παραπάνω, το αντίτιμο του εισιτηρίου, που κατέβαλλε ο σινεφίλ.

Κρίνοντας λοιπόν, από το γεγονός πως οι τίτλοι τέλους άρχισαν να πέφτουν, δίχως ποτέ να κρυφοκοιτάξω το ρολόι - χρονόμετρο μου, ομολογώ πως ο Iron Man 3 ξεπέρασε μια από τις βασικές δοκιμασίες με επιτυχία. Και μάλιστα αποφεύγοντας να κινηθεί στα τετριμμένα μονοπάτια της κομικένιας man to man τελικής αναμέτρησης, στοιχείο που από την άλλη προδίδει την απουσία ενός και μοναδικού βασικού αντιπάλου, παρά τα όσα μαρτυρά η σύνοψη ή το τρέιλερ. Η μορφή, άλλωστε, του ερημίτη γενειοφόρου Ταλιμπάν, όπως τον αποδίδει ο Sir Kingsley, εξατμίζεται καθώς η υπόθεση μεσιάζει, ορίζοντας όμως και το πολιτικό μήνυμα της ιστορίας: Μην ακούς για εξωγήινους Μπιν Λάντεν και ακριβοθώρητους Καντάφηδες. Ανδρείκελα είναι, που από πίσω τους κρύβεται κάτι ακόμη πιο ισχυρό. Μια Λερναία Ύδρα, που κόβοντας της το ένα κεφάλι, ξεπετάγονται δύο στην θέση του!

Για πες: Ακόμη και κάτω από τέτοιες αντίξοες συνθήκες, όμως, ο Robert Downey, στην δεύτερη (ή μήπως πρώτη?) νιότη του, καταφέρνει να επιβάλει την τάξη, αγέρωχος και εντέχνως ανέκφραστος του τρόμου που βιώνει, δίνοντας σου την εντύπωση πως το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο θριαμβευτικό, ακόμη και δίχως να ντυθεί την πορτοκαλο-βυσσινί ατσάλινη στολή. Φυσικά και όχι μαγικά όπλα του? Η ευστροφία, η εξυπνάδα, η ταχύτητα, η αποφασιστικότητα και... Ας μην (ξε)γελιόμαστε. Πίσω από κάθε σπουδαίο άντρα, κρύβεται μια σημαντική γυναίκα. Και στην περίπτωση του Σταρκ, εκείνη έχει όνομα. Πέπερ Ποτς! Από το πρώτο κιόλας μέρος, η αναστημένη, νέα και όμορφη όσο ποτέ Gwyneth Paltrow, ορίζει τον καταλύτη της ψυχικής ισορροπίας του Iron Man. Πλέον θα ορίσει και έναν από τους βασικούς άξονες, που πάνω τους θα κτιστεί το σίγουρο τέταρτο μέρος. Δικαιωματικά, περνώντας ισότιμα στο πλάι του συμβίου της, που προβλέπω πως στην επόμενη πτήση του, θα θα προβάλλει ακόμη περισσότερο την ανθρώπινη (αλλά και τρωτή) υπόσταση του!