Με Λένε Ερνέστο
του Benjamín Ávila. Με τους Natalia Oreiro, Ernesto Alterio, César Troncoso, Cristina Banegas, Teo Gutiérrez Moreno
Τσαλακωμένη Polaroid...
του zerVo (@moviesltd) 
Συνήθως αυτές οι σκοτεινές, αιματοκυλισμένες περίοδοι της ιστορίας, στο πέρασμα του χρόνου αφήνουν άλλοτε σημάδια πίκρας, για το πόσο σκληρό μπορεί να διαφανεί το αφηνιασμένο ανθρώπινο πρόσωπο στην απόπειρα εκπλήρωσης των ηγετικών ματαιοδοξιών του κι άλλοτε ηρωικές αναμνήσεις, που δημιούργησαν όλοι εκείνοι οι αφανείς μαχητές, στο πλευρό της δικαιοσύνης, της δημοκρατίας, της ελευθερίας. Μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση, από την άμαθη ματιά ενός ανηλίκου, που δεν κατανοεί απόλυτα τις απίστευτα δύσκολες καταστάσεις, τις οποίες βιώνει ο τόπος τουμ καταλαβαίνει όμως τις συνέπειες που έχει προκαλέσει η αναταραχή στον προσωπικό του μικρόκοσμο, προβάλει η συγκινητικά δραματική ταινία Infancia Clandestina, που ξυπνά πάλι τις θύμησες που βίωσε η χώρα της πάμπας, κατά την νοσηρή επταετία της Χούντας.
1979. Για τρία ολόκληρα χρόνια από την στιγμή που η μπότα των συνταγματαρχών κατέλυσε την δημοκρατία στην Αργεντινή, η φαμίλια του κυνηγημένου από το καθεστώς και φανατικού Περονιστή, Χοράσιο, θα αυτοεξοριστεί στην Κούβα, προκειμένου να γλυτώσει τις διώξεις των παρακρατικών, που πλέον έχουν το πάνω χέρι. Η ώρα της επιστροφής στα πάτρια εδάφη ωρίμασε πλέον και κάτω από καινούργια ταυτότητα η τετραμελής οικογένεια θα εγκατασταθεί στα προάστια του Μπουένος Άιρες, δίχως ποτέ όμως να εγκαταλείπει τον αντιδικτατορικό αγώνα. Σε αυτό το περιβάλλον φόβου για το μπορεί να συμβεί στο επόμενο δευτερόλεπτο και αβεβαιότητας για όσα ξημερώνει το αύριο, μεγαλώνει ο δωδεκάχρονος Χουάν. Που πλέον το καινούργιο του όνομα είναι Ερνέστο...
Έχοντας αντιληφθεί πως η αποθήκη ζαχαρωδών του αγωνιστή θείου του, λειτουργεί ως γιάφκα σύναξης των αντικαθεστωτικών συντρόφων, ο πιτσιρικάς θα προσπαθήσει με όλες του τις δυνάμεις να κρύψει μέσα του τα μυστικά αυτών των συναντήσεων και να δείξει ως φυσιολογικό αγόρι, κάθε φορά που βρίσκεται με τις φρέσκες του παρέες στο σχολειό. Αλλά και να πετύχει να ακολουθήσει τις νόρμες των νέων δεδομένων που γράφουν τα χαρτιά του, αφού εκτός από το όνομα, καλείται πια να απομνημονεύσει νέο τόπο καταγωγής, νέους κώδικες συμπεριφοράς, μέχρι και νέα γενέθλια. Στοιχεία που πρέπει να θυμάται ακόμη κι όταν στο πλάι του βρίσκεται η όμορφη συνομήλικη του Μαρία, που η ματιά της κάνει την καρδιά του να φτερουγίζει.
Ευαίσθητο το δράμα που περιγράφει ο Αργεντίνος Benjamin Avila, βασισμένος στις αναμνήσεις των παιδικών του χρόνων, ανήκοντας και ο ίδιος σε οικογένεια ανεπιθύμητη από την Χούντα, όπως παραδέχεται και ο ίδιος στο κλείσιμο του πονήματος του, αφιερώνοντας το στην ίδια του την μάνα, που για τελευταία φορά την αντίκρισε ένα ανοιξιάτικο πρωινό, πριν την πάρουν μακριά οι στρατιώτες - υπηρέτες της...επανάστασης. Πέρα από την γραμμική αφήγηση του δράματος, που εξελίσσεται συντροφιά με την έλευση της εφηβείας του Ερνέστο - διόλου τυχαία η επιλογή του ονόματος του Che από το σενάριο, ούτε όμως και του επωνύμου Αλτεριο, που μεταφραστικά παραπέμπει στην εναλλακτική ανανέωση - ο Avila, χρησιμοποιεί στην απεικόνιση των σκληρότερων εικόνων, γραφικές νουβέλες, κόμικς, για να αναδείξει την αισθητική της υποδοχής στον νεανικό νου, των στιγμών που συνταράσσουν το περιβάλλον του.
Για πες: Λιτό σε σκηνικά και πιστό στην σωστή καλλιτεχνική διεύθυνση της εποχής των 70s, το Infancia Clandestina, ορίζει ακόμη μια προσωπική μαρτυρία, από τις μυριάδες που θα μπορούσε να εκστομίσει όποιος βίωσε τις αβάσταχτες αυτές στιγμές ανελευθερίας. Εξαιρετικά επιλεγμένο το καστ, που πέρα από τον μικρούλη Teo Moreno, που καταφέρνει μέσα από την μελαγχολία της ματιάς του να πείσει για την συντριβή - πως τσαλακώνει κανείς μια στιγμιαία Polaroid? - των πιο ανέμελων (υποτίθεται) ημερών της ζωής του, μας υπενθυμίζει και την πανέμορφη Ουρουγουανή σούπερ σταρ Natalia Oreiro, ως Μοντονέρο μάνα, που στα μέρη μας κάποτε είχε εξελιχθεί σε διασημότητα, χάρη στο τηλεοπτικό Μιλάγκρος.
Έχοντας αντιληφθεί πως η αποθήκη ζαχαρωδών του αγωνιστή θείου του, λειτουργεί ως γιάφκα σύναξης των αντικαθεστωτικών συντρόφων, ο πιτσιρικάς θα προσπαθήσει με όλες του τις δυνάμεις να κρύψει μέσα του τα μυστικά αυτών των συναντήσεων και να δείξει ως φυσιολογικό αγόρι, κάθε φορά που βρίσκεται με τις φρέσκες του παρέες στο σχολειό. Αλλά και να πετύχει να ακολουθήσει τις νόρμες των νέων δεδομένων που γράφουν τα χαρτιά του, αφού εκτός από το όνομα, καλείται πια να απομνημονεύσει νέο τόπο καταγωγής, νέους κώδικες συμπεριφοράς, μέχρι και νέα γενέθλια. Στοιχεία που πρέπει να θυμάται ακόμη κι όταν στο πλάι του βρίσκεται η όμορφη συνομήλικη του Μαρία, που η ματιά της κάνει την καρδιά του να φτερουγίζει.
Ευαίσθητο το δράμα που περιγράφει ο Αργεντίνος Benjamin Avila, βασισμένος στις αναμνήσεις των παιδικών του χρόνων, ανήκοντας και ο ίδιος σε οικογένεια ανεπιθύμητη από την Χούντα, όπως παραδέχεται και ο ίδιος στο κλείσιμο του πονήματος του, αφιερώνοντας το στην ίδια του την μάνα, που για τελευταία φορά την αντίκρισε ένα ανοιξιάτικο πρωινό, πριν την πάρουν μακριά οι στρατιώτες - υπηρέτες της...επανάστασης. Πέρα από την γραμμική αφήγηση του δράματος, που εξελίσσεται συντροφιά με την έλευση της εφηβείας του Ερνέστο - διόλου τυχαία η επιλογή του ονόματος του Che από το σενάριο, ούτε όμως και του επωνύμου Αλτεριο, που μεταφραστικά παραπέμπει στην εναλλακτική ανανέωση - ο Avila, χρησιμοποιεί στην απεικόνιση των σκληρότερων εικόνων, γραφικές νουβέλες, κόμικς, για να αναδείξει την αισθητική της υποδοχής στον νεανικό νου, των στιγμών που συνταράσσουν το περιβάλλον του.
Για πες: Λιτό σε σκηνικά και πιστό στην σωστή καλλιτεχνική διεύθυνση της εποχής των 70s, το Infancia Clandestina, ορίζει ακόμη μια προσωπική μαρτυρία, από τις μυριάδες που θα μπορούσε να εκστομίσει όποιος βίωσε τις αβάσταχτες αυτές στιγμές ανελευθερίας. Εξαιρετικά επιλεγμένο το καστ, που πέρα από τον μικρούλη Teo Moreno, που καταφέρνει μέσα από την μελαγχολία της ματιάς του να πείσει για την συντριβή - πως τσαλακώνει κανείς μια στιγμιαία Polaroid? - των πιο ανέμελων (υποτίθεται) ημερών της ζωής του, μας υπενθυμίζει και την πανέμορφη Ουρουγουανή σούπερ σταρ Natalia Oreiro, ως Μοντονέρο μάνα, που στα μέρη μας κάποτε είχε εξελιχθεί σε διασημότητα, χάρη στο τηλεοπτικό Μιλάγκρος.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Απριλίου 2013 από την Videorama
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική