Movies Ltd

του gaRis (@takisgaris)

Δε χωράει ιδιαίτερη συζήτηση για το οφθαλμοφανέστατο: μέσα στη θύελλα κωμωδιών - σαχλαμαριδίων για πενιχρών αναζητήσεων εφήβους (εδώ τα λέμε gross-out comedies) το Admission έρχεται με σχεδόν την ανακούφιση εξασφαλισμένη, αναλογιζομένου του εμπλεκόμενου ταλέντου. Είναι ιδιαίτερα κομβική η στιγμή αυτή για τη Σταμα-Tina Fay (το μυαλό πίσω από την τεράστια τηλεοπτική πιένα του 30 Rock, ναι, της σειράς που έσωσε την καριέρα του Alec Baldwin), υπό την έννοια ότι εδώ αποκόπτεται οριστικά ο ομφάλιος λώρος από τη θριαμβευτική της πορεία εντός SNL (τόσο ως η πρώτη γυναικεία πένα μετά το 1975 όσο και ως άνκοργούμαν στο πλάι του έτερου ημίσεος και νυν άρχοντα της Late Night ζώνης, σίγουρου αντικαταστάτη του Jay Leno, Jimmy Fallon), ανοίγοντας πανιά για main lead (actress) ρόλους μετά τα επιτυχημένα Date Night και Baby Mama.

Ούτε αισθάνομαι υπερβολική τη ρήση ότι η Liz Lemon / Tina Fey είναι μια σύγχρονη γυναικεία φιγούρα με βεληνεκές ανάλογο αυτού της αμίμητης Lucille Ball στα γλυκερά Φίφτιζ. Αυτή είναι η μαγεία – αυτός και ο αυτο-περιορισμός ερμηνευτικού εύρους για την σαραντατριάχρονη σκληρά εργαζόμενη μαμά δύο κοριτσιών με τα ελληνοπρεπέστατα ονόματα Αλίκη-Ζηνοβία και Πηνελόπη- Αθηνά. Ο κόσμος την γνωρίζει ως απέλπιδα νευρωσική, απίστευτα οργανωτική με χαμηλές πτήσεις στην ερωτική της ζωή, έχουσα ανύπαρκτη σχέση με οτιδήποτε έχει να κάνει με δεσμό, γάμο ή παιδιά. Ο ρόλος της Πόρσα Νέηθαν, υπεύθυνης εισδοχών νέων φοιτητών στο πολυδιαφημισμένο Princeton, πρώτη επιλογή των αμερικανώνε κολεγιοπαίδων δεν της πάει μόνο γάντι αλλά και στενός κορσές. Ευφυής επιλογή του Paul Weitz, συνυπευθύνου μαζί με τον αδερφό του για το υπέροχο About Α Boy όσο και πίσω από το χαριέστατο In Good Company να καστάρει απέναντι στην διαρκώς κουρδισμένη, αμήχανη και ανασφαλή Tina τον παντελώς άγνου οποιουδήποτε ερμηνευτικού ανταγωνισμού Paul Rudd.

Μετά την στακαριστή ερμηνεία του σε ακόμη μια ταινία του μέντορα Judd Appatow (This is 40), o Rudd έχει κερδίσει περισσούς πόντους στη συμπάθειά μου, ως μια λιγότερο μπριόζα αλλά αισθητά πιο αυθεντική α λα John Cusack περσόνα. Εδώ παίζει τον ρομαντικό ακτιβιστή-δάσκαλο, παλιό συμφοιτητή της Πόρσα, που θα την προσεγγίσει ερωτικά καθώς προασπαθεί να την καταστήσει ενήμερη ως προς ένα νεανικό ατόπημα το οποίο θέλει να φοιτήσει, 18χρονο παλικάρι πια, πουθενά αλλού από το Princeton φυσικά. Η Tina μας έχει να ξεπεράσει (εύκολα) έναν χωρισμό από την εντελώς φιλολογική σχέση της με τον επί δεκαετία σύντροφό της (ο Michael Sheen επαναλαμβάνει την γλαφυρά nerdy ερμηνεία του στο Midnight in Paris) καθώς και την μονίμως αντιθετική στάση της αμαζόνας-φεμινίστριας μαμάς (η Lily Tomlin κλέβει την παράσταση παρά την εμφανή αλλοίωση που της προκάλεσε η πρόσφατη πλαστική προσώπου) σε μια άτολμη, φορές άκομψη και εντέλει σχεδόν απογοητευτική συρροή στοιχείων δράματος, σοφιστικέ κωμωδίας και αχρείαστης λείανσης του πρωτότυπου σεναριακού υλικού (νοβέλας του Jean Hanff Korelitz).

Για πες: Εννοώ πως θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσα μια έστω μικρή εμβάθυνση στο τι σημαίνει για μια (αστηνπούμε) αναπτυγμένη κοινωνία αυτή η πιστή στο status quo εμμονή με ιδρύματα τύπου Princeton, όπου η γνώση και η προσφορά στο σύνολο υποχωρεί στην προώθηση των ευπόρων γόνων και την καταξίωση σε μια αγορά εργασίας που αρνείται την διαφορετικότητα ώστε να συντηρήσει ένα κατ’ουσίαν εκκολαπτήριο προκάτ προσωπικοτήτων, με σημαντική μεν πιθανότητα επαγγελματικής επιτυχίας, όμως μακριά από την αληθινή, βαθιά ουμανιστική αποστολή ενός προτύπου ακαδημαϊκού ιδρύματος. Κι αν ο Weitz μένει εδώ μεταξεταστέος, η Σταματίνα μας εγγυάται μια ευπρόσωπη βραδυνή έξοδο για κάθε 30+ ζεύγος, όπως και πολλές επαναλήψεις στο ειδικού ενδιαφέροντος τηλεοπτικό κανάλι W (Women’s) Channel.