All Cats Are Brilliant A.C.A.B.
της Κωνσταντίνας Βούλγαρη. Με τους Μαρία Γεωργιάδου, Θέμιδα Μπαζάκα, Δημήτρη Πιατά, Δημήτρη Ξανθόπουλο, Κώστα Γανωτή
All Critisisms Are Boring
του zerVo (@moviesltd) 
Για μισό λεπτό για να καταλάβω. Επιχειρώντας την κριτική στα δεδομένα της σύγχρονης σκληρής πραγματικότητας, αλλά και εντοπίζοντας τους (κατά την γνώμη μας) υπαιτίους που έφτασαν τον τόπο στον πάτο, ο καθένας είναι υποχρεωμένος να ορίζει και έναν τρόπο που είναι πιθανό να οδηγήσει στην αντιμετώπιση αυτής της κρίσης. Σε αυτό το καλλιτεχνικό πόνημα - κοινωνικό σχόλιο, πως ορίζεται αυτή ακριβώς η μέθοδος? Να ντυθούμε Άρηδες, να ζωστούμε σφαίρες και να πάρουμε τα βουνά, λες και βρισκόμαστε εκατό χρόνια πριν? Και ποιους να πάρουμε στο κατόπι? Τους A.C.A.B.s (σαφώς ότι πιο σιχαμερό έχει να επιδείξει ταξικά, η μεταπολεμική ιστορία της χώρας, όχι βδελυρότερο όμως από τα φερέφωνα που στην ταινία εκπροσωπεί ο σταρ Mega-δημοσιογράφος με το μουστακάκι του Τσιριμώκου) που ο υπότιτλος φωτογραφίζει? Και ποιο θα είναι το επίτευγμα? Η αιματοχυσία? Δεν γίνονται πια έτσι οι επαναστάσεις συντρόφια. Μυαλό θέλει, όχι πιστόλι. Καμαρώστε τους εύστροφους απέναντι πως τα καταφέρνουν μια χαρά, σηκώνοντας χέρι μόνο για να χαιρετίσουν και ύστερα θα αντιληφθείτε πως οι αγώνες πλέον κερδίζονται με την εξυπνάδα και ουχί με το αντάρτικο. Τουλάχιστον όπως το δίδαξαν οι καπεταναίοι στα κορφοβούνια...
Μεγαλωμένη σε μια αστική φαμίλια, αριστερών ιδεολογικών πεποιθήσεων, με σπουδές υψηλού επιπέδου στο εξωτερικό, η τριανταδιάχρονη Ηλέκτρα βρίσκεται εγκλωβισμένη στο νοσηρό περιβάλλον της οικονομικής ύφεσης, που έχει το χάρισμα να γκρεμίζει τα όνειρα κάθε νέου. Προτιμώντας να μην ασχοληθεί με το αντικείμενο της και να φροντίζει ένα δεκάχρονο αγόρι, που οι πολυάσχολοι γονείς του έχουν εγκαταλείψει στα χέρια της, αλλά και παγιδευμένη σε μια ερωτική σχέση με έναν ακραίων πολιτικών αντιλήψεων κρατούμενο, η νεαρή γυναίκα βλέπει το μέλλον που διαγράφεται μπροστά της σκοτεινό και ελάχιστα ευοίωνο.
Μπορεί, λοιπόν, σε αυτά τα όμορφα και γεμάτα συναισθηματισμό μάτια να χωρέσει έστω και λίγη, ελάχιστη αισιοδοξία? Το λάθος θα είναι πιστέψει κανείς πως όχι, ακόμη κι αν το περιβάλλον έχει ουσιαστικά ακουμπήσει τον πάτο και στον ορίζοντα δεν διαφαίνεται η παραμικρή υποψία ηλιαχτίδας. Κι εκεί ακριβώς εστιάζει η Κωνσταντίνα Βούλγαρη απεικονίζοντας με ευαισθησία ένα χαρακτήρα που έστω και στα τόσο δύσκολα, πιστεύει πως κάτι μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο και κόντρα στις αντιξοότητες και την γενικότερη απαισιοδοξία, στο πίσω μέρος του μυαλού της νιώθει πως μπορεί να ξημερώσει αύριο μια καινούργια ημέρα.
Η ένσταση μου στην επιλογή του προσώπου που έκανε η Βούλγαρη για να παρουσιάσει την ιστορία της, έχει να κάνει με την ηλικία της ηρωίδας της, που δεν ανήκει στην νεότερη και πολύ πιο ζορισμένη για το τι θα ξημερώσει γενιά, δεν είναι 23, μα 32. Και καλώς ή κακώς η κρίση δεν υπήρχε από πάντα, ώστε και η ίδια να μην κάνει τα κουμάντα της με συνέπεια τώρα, ούσα μεγαλοκοπέλα να μην έχει κτίσει ακόμη το σπιτικό της και να την πειράζουν οι λογικότατες και διόλου ενοχλητικές - τουλάχιστον έτσι, αδίκως προβάλλονται - παραινέσεις των γονιών της, που επένδυσαν τα πάντα στην εξέλιξη της μοναχοκόρης τους.
Αντιθέτως εξαιρετική αντιλαμβάνομαι την επιλογή της πρωταγωνίστριας, ενός φρέσκου προσώπου στα φιλμικά δρώμενα, της Μαρίας Γεωργιάδου, που είναι άνετη με τον φακό, αληθινή και βγάζει μέσα από τις εκφράσεις της, συνάμα τον φόβο για το επερχόμενο ξημέρωμα, αλλά και την πίστη πως ο ουρανός μπορεί να είναι λιγάκι πιο γαλανός. Από την ερμηνευτική της υποστήριξη, δίχως δεύτερη σκέψη, Πιατάς και Μπαζάκα, δίνουν έναν διαφορετικό τόνο, στο μαζεμένο και πενιχρό σενάριο, στην μοναδική σεκάνς που το φιλμ καταφέρνει να ισορροπήσει κάπως την αφήγηση του.
Για πες: Διότι μέχρι τότε, το φιλμάρισμα της Αθηναϊκής καθημερινότητας των διαδηλώσεων και της φοβίας στο αντίκρυ των μπάτσων, δεν αποτελεί και κανένα ξεχωριστό σινεμά δα. Ειδικά για όσους το βιώνουν καθημερινώς μπροστά τους και δεν ξέρω αν και κατά πόσο πολύ θα ήθελαν να επαναλάβουν την θέαση του, επακριβώς και αυτούσιο στην μεγάλη οθόνη.
Μπορεί, λοιπόν, σε αυτά τα όμορφα και γεμάτα συναισθηματισμό μάτια να χωρέσει έστω και λίγη, ελάχιστη αισιοδοξία? Το λάθος θα είναι πιστέψει κανείς πως όχι, ακόμη κι αν το περιβάλλον έχει ουσιαστικά ακουμπήσει τον πάτο και στον ορίζοντα δεν διαφαίνεται η παραμικρή υποψία ηλιαχτίδας. Κι εκεί ακριβώς εστιάζει η Κωνσταντίνα Βούλγαρη απεικονίζοντας με ευαισθησία ένα χαρακτήρα που έστω και στα τόσο δύσκολα, πιστεύει πως κάτι μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο και κόντρα στις αντιξοότητες και την γενικότερη απαισιοδοξία, στο πίσω μέρος του μυαλού της νιώθει πως μπορεί να ξημερώσει αύριο μια καινούργια ημέρα.
Η ένσταση μου στην επιλογή του προσώπου που έκανε η Βούλγαρη για να παρουσιάσει την ιστορία της, έχει να κάνει με την ηλικία της ηρωίδας της, που δεν ανήκει στην νεότερη και πολύ πιο ζορισμένη για το τι θα ξημερώσει γενιά, δεν είναι 23, μα 32. Και καλώς ή κακώς η κρίση δεν υπήρχε από πάντα, ώστε και η ίδια να μην κάνει τα κουμάντα της με συνέπεια τώρα, ούσα μεγαλοκοπέλα να μην έχει κτίσει ακόμη το σπιτικό της και να την πειράζουν οι λογικότατες και διόλου ενοχλητικές - τουλάχιστον έτσι, αδίκως προβάλλονται - παραινέσεις των γονιών της, που επένδυσαν τα πάντα στην εξέλιξη της μοναχοκόρης τους.
Αντιθέτως εξαιρετική αντιλαμβάνομαι την επιλογή της πρωταγωνίστριας, ενός φρέσκου προσώπου στα φιλμικά δρώμενα, της Μαρίας Γεωργιάδου, που είναι άνετη με τον φακό, αληθινή και βγάζει μέσα από τις εκφράσεις της, συνάμα τον φόβο για το επερχόμενο ξημέρωμα, αλλά και την πίστη πως ο ουρανός μπορεί να είναι λιγάκι πιο γαλανός. Από την ερμηνευτική της υποστήριξη, δίχως δεύτερη σκέψη, Πιατάς και Μπαζάκα, δίνουν έναν διαφορετικό τόνο, στο μαζεμένο και πενιχρό σενάριο, στην μοναδική σεκάνς που το φιλμ καταφέρνει να ισορροπήσει κάπως την αφήγηση του.
Για πες: Διότι μέχρι τότε, το φιλμάρισμα της Αθηναϊκής καθημερινότητας των διαδηλώσεων και της φοβίας στο αντίκρυ των μπάτσων, δεν αποτελεί και κανένα ξεχωριστό σινεμά δα. Ειδικά για όσους το βιώνουν καθημερινώς μπροστά τους και δεν ξέρω αν και κατά πόσο πολύ θα ήθελαν να επαναλάβουν την θέαση του, επακριβώς και αυτούσιο στην μεγάλη οθόνη.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Μαρτίου 2013 από την Feelgood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική