Katerina Gogou: Reinstating The Dark Side
του Αντώνη Μποσκοΐτη. Παίζει η Λουκία Μιχαλοπούλου
Βελόνα και Κλωστή
του zerVo (@moviesltd) 
Οι νότες από το χαρούμενο τραγουδάκι του Μάνου ανεμίζουν στον αέρα και το πιο λαμπρό αστέρι χοροπηδά τραγουδώντας με νάζι - σήμα κατατεθέν του, ξένοιαστο, ανέμελο, ζωηρό, δίνοντας το άρξασθε πυρ στον χορό των κοριτσόπουλων να την συνοδέψουν στο πιο γνώριμο - ίσως - πλάνο της ιστορίας του ελληνικού σινεμά. Στην άκρια του φωτοστέφανου της Αλίκης, κάτι αισθάνομαι να μου αποσπά την προσοχή, να, δες, εκεί στο πλάι, βλέπεις? Μια φασαρία, μια ορμητική βουή, ένα πύρινα θολό δόντι, στην κάθετη γραμμή που χωρίζει το κάδρο από το μαύρο, σαν κάτι να παλεύει να πηδήξει από το σκοτεινό περιθώριο στο ζωντανό εκράν. Η κάμερα του κυρ-Αλέκου πατινάρει τρία κλικ αριστερά. Ο κουρνιαχτός εξαφανίστηκε. Μπορεί να ήταν και ιδέα μου.
Τι βλέπεις παιδί μου με τόση αφοσίωση? Άσε με μάνα, μ'ενοχλείς βλέπω ένα ντοκιμαντέρ για την Γώγου, πες μου ότι θες σε λίγο. Το κακόμοιρο, τόσο νέα... Αυτή είναι η γνώμη της παλιοσειράς για την Κατερίνα. Το κακόμοιρο. Ουδέτερο το γένος, με τάσεις λύπησης για έναν άνθρωπο που έφυγε αναίτια νωρίς, από μια γυναίκα που σήμερα κανονικά θα έπρεπε να είναι συνομήλικες. Κι όμως την αντικρίζει στους συνειρμούς της σαν εκείνο το κοντοκουρεμένο πιτσιρικάκι ακόμη, που έκανε σέικ παλαβομάρες στα νεανικά ασπρόμαυρα του Φίνου. Το κακόμοιρο. Η τρίτη επανάληψη της λέξης δεν αντέχεται. Με πιάνει τρόμος και χάνω κάποιες από τις κουβέντες του Βαλαωρίτη. Λες για όλο της τον περίγυρο, για ολάκερο το καλλιτεχνικό και μη σινάφι της, να ήταν πάντοτε το κακόμοιρο? Αβάσταχτο και μόνο να το θαρρείς...
Δεν μου το διασαφηνίζει κι ο Μποσκοΐτης και το προσπερνώ. Υπάρχει και η άλλη αντίληψη. Ξέρεις τι σημαίνει να ψάχνουν τις λέξεις σου με αγωνία οι έφηβοι, σήμερα, την εποχή της τρομάρας, για να σε διαβάσουν, θεωρώντας σε πρωτοπόρα, οραματίστρια και μπροστά από την εποχή σου? Να αποστηθίζουν τους στίχους σου και να τους καρφιτσώνουν σε πρώτη ευκαιρία σε κάθε καθαρό μαντρότοιχο των επίμαχων περιοχών του Αθηναϊκού κέντρου? Να το το σύνθημα στην Μπουμπουλίνας. Το είδα γραμμένο και κάπου στην Μασσαλίας. Και λίγο παρακάτω στην Νομική. Η Γώγου είναι πανταχού παρούσα. Για ποια λες? Για την Παγώνα στην ηθογραφία του Τζαβέλα? Δεν μπορεί να είναι η ίδια. Από καμαριεράκι, εξεγερμένη ποιήτρια / οργανώτρια μιας πυρακτωμένης αντίστασης! Και που την έκρυβε δαύτη την φλόγα?
Γι αυτή είναι λοιπόν γραμμένο ετούτο το αφιέρωμα. Για την μια πλευρά του ιδιόμορφα ατίθασου τριγώνου των Εξαρχείων. Ισόπλευρου ε? Μαζί με Άσιμο και Σιδηρόπουλο. Όμορφο, ζεστό, φιλικό, άμεσο, τίγκα στην πληροφορία, παρμένη από τις θύμησες όσων την έζησαν. Το έψαξε πολύ ο δημιουργός. Να βρει και φωτογραφίες και εξώφυλλα και ντοκουμέντα. Ασπρόμαυρα και παλιοκαιρισμένα, μια χαρά είναι, έτσι κτίζεται η αφήγηση, το χρονικό. Με πείραξε πολύ που δεν βρήκε βίντεο. Ούτε μια κασέτα με την φωνή της. Δυο κλεφτά ερασιτεχνικά σε συντροφιές, άλλο ένα να βαδίζει φοβισμένη και σκυθρωπή την Πατησίων. Σε κανένα δεν μιλά, μόνο ένα γεια στα παιδιά ακούγεται. Τρία λεπτά κι ούτε, όλα τα ιδιωτικά τραβήγματα μιας καλλιτέχνιδας. Τα σημερινά δραματοποιημένα πλάνα, δεν υποκαθιστούν την απώλεια. Εικαστική παρέμβαση του ερευνητή είναι και μόνο. Τελικά εκείνη μόνο στις λέξεις της ήθελε να φαίνεται. Κι εκεί να βγάζει τα δαιμόνια. Καλά έκανε. Μαζί της είμαι. Και πόσοι ακόμη...
Η κάμερα, που συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, παρασύρεται σε αγιογραφίες του τιμωμένου προσώπου εδώ παραμένει ήρεμη, με μια ελαφριά απόκλιση προς το φίλιο. Όπως πρέπει μετριοπαθής δίχως να ανισορροπεί. Αναζητά τα πως και τα γιατί της μεταστροφής του χαρακτήρα σε άμεσο συσχετισμό με τις κοινωνικές αλλαγές της Ελλάδας στην περίοδο της Μεταπολίτευσης και δώθε. Συνεπώς από τις συνεντεύξεις δεν απουσιάζουν τα αρνητικά λόγια που δείχνουν τον ψυχικό κλονισμό της Γώγου, τις στιγμές που η αυτοκαταστροφή ολοκληρωνόταν. Και τι κουβέντα πετά ο Καφετζόπουλος. Αιτία για σενάριο μεγάλου μήκους. Από τις σπάνιες περιπτώσεις στα χρονικά που η έγνοια της μάνας για το παραστρατημένο παιδί της, την έριξε κι εκείνη στον βούρκο.
Για πες: Εντέλει λεπτό με το λεπτό το περιθώριο άρχισε να παίρνει διάσταση, να σχηματοποιείται και να κερδίζει τους πόντους που του πρέπει στο καρέ. Δεν ξέρω αν το κατάλαβε ο ντοκιμαντερίστας, αλλά τελικά είχε την τύχη, να διαθέτει την ίδια την Γώγου στα πλάνα του, να απαγγέλλει στίχους. Και μάλιστα τόσο επίκαιρους. Βελόνα και Κλωστή! Βελόνα και Κλωστή! Με την σακοράφα να βγάλουμε, παιδιά, τα μάτια όσων μας καταδυναστεύουν και με την πετονιά να τους τα ράψουμε. Εκεί να δεις αποκατάσταση το μαύρο. Θα το έχουν ολόδικό τους και μάλιστα σε αποκλειστικότητα.
Δεν μου το διασαφηνίζει κι ο Μποσκοΐτης και το προσπερνώ. Υπάρχει και η άλλη αντίληψη. Ξέρεις τι σημαίνει να ψάχνουν τις λέξεις σου με αγωνία οι έφηβοι, σήμερα, την εποχή της τρομάρας, για να σε διαβάσουν, θεωρώντας σε πρωτοπόρα, οραματίστρια και μπροστά από την εποχή σου? Να αποστηθίζουν τους στίχους σου και να τους καρφιτσώνουν σε πρώτη ευκαιρία σε κάθε καθαρό μαντρότοιχο των επίμαχων περιοχών του Αθηναϊκού κέντρου? Να το το σύνθημα στην Μπουμπουλίνας. Το είδα γραμμένο και κάπου στην Μασσαλίας. Και λίγο παρακάτω στην Νομική. Η Γώγου είναι πανταχού παρούσα. Για ποια λες? Για την Παγώνα στην ηθογραφία του Τζαβέλα? Δεν μπορεί να είναι η ίδια. Από καμαριεράκι, εξεγερμένη ποιήτρια / οργανώτρια μιας πυρακτωμένης αντίστασης! Και που την έκρυβε δαύτη την φλόγα?
Γι αυτή είναι λοιπόν γραμμένο ετούτο το αφιέρωμα. Για την μια πλευρά του ιδιόμορφα ατίθασου τριγώνου των Εξαρχείων. Ισόπλευρου ε? Μαζί με Άσιμο και Σιδηρόπουλο. Όμορφο, ζεστό, φιλικό, άμεσο, τίγκα στην πληροφορία, παρμένη από τις θύμησες όσων την έζησαν. Το έψαξε πολύ ο δημιουργός. Να βρει και φωτογραφίες και εξώφυλλα και ντοκουμέντα. Ασπρόμαυρα και παλιοκαιρισμένα, μια χαρά είναι, έτσι κτίζεται η αφήγηση, το χρονικό. Με πείραξε πολύ που δεν βρήκε βίντεο. Ούτε μια κασέτα με την φωνή της. Δυο κλεφτά ερασιτεχνικά σε συντροφιές, άλλο ένα να βαδίζει φοβισμένη και σκυθρωπή την Πατησίων. Σε κανένα δεν μιλά, μόνο ένα γεια στα παιδιά ακούγεται. Τρία λεπτά κι ούτε, όλα τα ιδιωτικά τραβήγματα μιας καλλιτέχνιδας. Τα σημερινά δραματοποιημένα πλάνα, δεν υποκαθιστούν την απώλεια. Εικαστική παρέμβαση του ερευνητή είναι και μόνο. Τελικά εκείνη μόνο στις λέξεις της ήθελε να φαίνεται. Κι εκεί να βγάζει τα δαιμόνια. Καλά έκανε. Μαζί της είμαι. Και πόσοι ακόμη...
Η κάμερα, που συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, παρασύρεται σε αγιογραφίες του τιμωμένου προσώπου εδώ παραμένει ήρεμη, με μια ελαφριά απόκλιση προς το φίλιο. Όπως πρέπει μετριοπαθής δίχως να ανισορροπεί. Αναζητά τα πως και τα γιατί της μεταστροφής του χαρακτήρα σε άμεσο συσχετισμό με τις κοινωνικές αλλαγές της Ελλάδας στην περίοδο της Μεταπολίτευσης και δώθε. Συνεπώς από τις συνεντεύξεις δεν απουσιάζουν τα αρνητικά λόγια που δείχνουν τον ψυχικό κλονισμό της Γώγου, τις στιγμές που η αυτοκαταστροφή ολοκληρωνόταν. Και τι κουβέντα πετά ο Καφετζόπουλος. Αιτία για σενάριο μεγάλου μήκους. Από τις σπάνιες περιπτώσεις στα χρονικά που η έγνοια της μάνας για το παραστρατημένο παιδί της, την έριξε κι εκείνη στον βούρκο.
Για πες: Εντέλει λεπτό με το λεπτό το περιθώριο άρχισε να παίρνει διάσταση, να σχηματοποιείται και να κερδίζει τους πόντους που του πρέπει στο καρέ. Δεν ξέρω αν το κατάλαβε ο ντοκιμαντερίστας, αλλά τελικά είχε την τύχη, να διαθέτει την ίδια την Γώγου στα πλάνα του, να απαγγέλλει στίχους. Και μάλιστα τόσο επίκαιρους. Βελόνα και Κλωστή! Βελόνα και Κλωστή! Με την σακοράφα να βγάλουμε, παιδιά, τα μάτια όσων μας καταδυναστεύουν και με την πετονιά να τους τα ράψουμε. Εκεί να δεις αποκατάσταση το μαύρο. Θα το έχουν ολόδικό τους και μάλιστα σε αποκλειστικότητα.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Μαρτίου 2013 αποκλειστικά στον Δαναό
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική