Πέρα από τη Λογική
του Joachim Lafosse. Με τους Niels Arestrup, Emilie Dequenne, Tahar Rahim
Πως τόκανε Θεέ μου?
του zerVo (@moviesltd) 
Όχι απλά δεν το πιστεύεις, αλλά ούτε καν το διανοείσαι. Και για τις δυο ώρες διάρκειας του έργου, παλεύεις μέσα σου να πείσεις τον εαυτό σου πως δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα μακάβριο κινηματογραφικό σενάριο, που δεν θα μπορούσε ποτέ να ανταποκριθεί στην πραγματικότητα. Ματαιοδοξία! Το γεγονός είναι πέρα για πέρα αληθινό, όπως και πέρα από την οποιαδήποτε λογική. Πάνω που είχα πετύχει να το διαγράψω από την μνήμη μου, έχοντας σοκαριστεί τόσο ακραία σαν το πληροφορήθηκα έξι χρόνια πριν, το χρονικό της γυναίκας που ντύθηκε πέντε φορές τον φονικό μανδύα της Μήδειας επανήλθε μπρος μου σαν εφιάλτης. Ελάχιστες φορές έχω πει στην ζωή μου, για ταινία πως δεν διαθέτω, εξαιτίας της θεματικής τους, το σθένος να την παρακολουθήσω. Το A Perdre la Raison είναι μία από αυτές...
Από τις πρώτες ματιές οι δυο τους ένιωσαν πως ο ένας είναι γεννημένος για τον άλλο. Η όμορφη δασκάλα Μιριέλ και ο γοητευτικός Μουνίρ, δεν χρειάστηκαν πολύ καιρό για να επισημοποιήσουν την σχέση τους και να οδηγηθούν στα σκαλιά της εκκλησίας, έχοντας την αμέριστη υποστήριξη του ευκατάστατου οικονομικά μεγαλογιατρού δρα Πινζέ, που πέρα από εργοδότης του Μαροκινού μετανάστη, συμπεριφέρεται και σαν πατέρας του, έχοντας τον αναθρέψει από πολύ μικρή ηλικία. Καθώς η φαμίλια του αγαπημένου ζευγαριού μεγαλώνει με τον ερχομό στον κόσμο των κοριτσιών τους, η εξάρτηση της από τις γεμάτες ανταλλάγματα και απαιτήσεις παροχές του ηλικιωμένου Αντρέ θα γίνει αφόρητη, γεγονός που θα οδηγήσει με σταθερούς ρυθμούς στην ψυχική κατάρρευση της Μιριέλ.
Σύμφωνοι, μπορεί ο γάμος που ονειρευόσουν να μην έγινε πραγματικότητα ποτέ, το φαινόμενο όμως είναι αν μη τι άλλο καθημερινό. Σύμφωνοι μπορεί τα τέσσερα (πέντε στην αλήθεια ήταν τα φουκαριάρικα) παιδιά που έφερες στον κόσμο, είναι πιθανόν να περιόρισαν τις ελευθερίες σου, συνάμα είναι η απαρχή μιας δίχως όρια ευτυχίας. Σύμφωνοι κι εγώ να υποστηρίξω πως ζώντας στο σπίτι ενός ξένου στην ουσία, ακόμη και με τις μεγαλύτερες ανέσεις, απουσιάζει το στοιχείο της ιδιωτικής ζωής και της ευχέρειας έκφρασης. Το πιο ακραίο που πράττεις είναι να ανοίξεις πόρτα και να χαθείς, αν και εφόσον αντιληφθείς πως τα περιθώρια για διάλογο με το έτερον ήμισυ έχουν εξαντληθεί. Δεν αρπάζεις το μαχαίρι και κόβεις τις καρωτίδες των παιδιών σου, γινόμενος ο πρωταγωνιστής της πλέον ανείπωτης οικογενειακής τραγωδίας που γνώρισε η Ευρώπη τις τελευταίες δεκαετίες.
Δεν γνωρίζω τον λόγο που ο Joachim Lafosse, ένας εξαιρετικός δημιουργός με διαρκείς συμμετοχές σε διεθνή φεστιβάλ, οδηγήθηκε στην δύσκολη απόφαση να ασχοληθεί στο φιλμ του με την υπόθεση Λερμίτ, που συντάραξε την κοινή γνώμη του Βελγίου με το απίστευτο φινάλε της. Προσωπικά εκτιμώ πως δεν είναι οικονομικό το κίνητρο, γνωρίζοντας την αντιεμπορική τάση των κεντροευρωπαίων ανεξάρτητων σκηνοθετών. Τότε τι? Να δικαιολογηθεί εν μέρει ένα περιστατικό που δεν το φαντάζεται καν ανθρώπινος νους? Ούτε για αστείο δεν περνά από την σκέψη μου μια τέτοια περίπτωση. Δεχόμενος απλώς πως ο ανερχόμενος και ταλαντούχος Βέλγος (Nue Propriete) επιχείρησε να αποθανατίσει γραμμικά και μόνο το δράμα, πρέπει να ομολογήσω πως το έπραξε ακολουθώντας το ρεαλιστικό ύφος αφήγησης των συμπατριωτών του Dardenne, με ιδιαίτερη ευαισθησία και σεβασμό στο όνομα των αθώων ψυχών που χάθηκαν από το φονικό ξέσπασμα μιας μέγαιρας, κατά φαντασίαν παρανοϊκής, που η μοίρα της τα έφερε όλα βολικά, απλώς δεν άντεχε το γεγονός πως ο "πεθερός" της ζούσε στο πάνω πάτωμα της πολυτελούς βίλας, που ο ίδιος της παρείχε.
Για πες: Αν θα μπορούσα με το δάκτυλο μου να δείξω την πιο υποτιμημένη Ευρωπαία ερμηνεύτρια, δίχως άλλο ο στόχος θα ήταν η Emilie Dequenne, που ακόμη δεν έχει πετύχει αναγνώριση ανάλογη με το κορυφαίου επιπέδου υποκριτικό της ταλέντο. Η Rosetta μπορεί να αποσπά τον ένα μετά τον άλλο τους τίτλους στα σπουδαιότερα φεστιβάλς, αποδεικνύοντας πως οι δυνατότητες είναι κατά μια σκάλα μεγαλύτερες από τις πιο διάσημες συνομήλικες της, σαν την Cotillard ή την Sagnier, ετούτο το δεδομένο όμως δεν την έχει ακόμη αναδείξει σε διεθνή σταρ. Εδώ η Βελγίδα, δις θριαμβεύτρια του Un Certain Regard των Καννών είναι αληθινά συγκλονιστική, στην απόδοση της γυναίκας που σταδιακά πέφτει στον βούρκο της κατάθλιψης. Την βοηθά άλλωστε τόσο το μελετημένο μακιγιάζ, που την φθίνει εμφανισιακά στο - ταχύτατων κινηματογραφικών παλμών - πέρασμα του χρόνου, όσο και οι υποστηρικτικές ερμηνείες των σπουδαίων ρολιστών Niels Arestrup και Tahar Rahim, ενός σετ που ήδη από τον εκπληκτικό Un Prophete, έχει δέσει απόλυτα στην προβολή της σχέσης πατέρα - γιου.
Σύμφωνοι, μπορεί ο γάμος που ονειρευόσουν να μην έγινε πραγματικότητα ποτέ, το φαινόμενο όμως είναι αν μη τι άλλο καθημερινό. Σύμφωνοι μπορεί τα τέσσερα (πέντε στην αλήθεια ήταν τα φουκαριάρικα) παιδιά που έφερες στον κόσμο, είναι πιθανόν να περιόρισαν τις ελευθερίες σου, συνάμα είναι η απαρχή μιας δίχως όρια ευτυχίας. Σύμφωνοι κι εγώ να υποστηρίξω πως ζώντας στο σπίτι ενός ξένου στην ουσία, ακόμη και με τις μεγαλύτερες ανέσεις, απουσιάζει το στοιχείο της ιδιωτικής ζωής και της ευχέρειας έκφρασης. Το πιο ακραίο που πράττεις είναι να ανοίξεις πόρτα και να χαθείς, αν και εφόσον αντιληφθείς πως τα περιθώρια για διάλογο με το έτερον ήμισυ έχουν εξαντληθεί. Δεν αρπάζεις το μαχαίρι και κόβεις τις καρωτίδες των παιδιών σου, γινόμενος ο πρωταγωνιστής της πλέον ανείπωτης οικογενειακής τραγωδίας που γνώρισε η Ευρώπη τις τελευταίες δεκαετίες.
Δεν γνωρίζω τον λόγο που ο Joachim Lafosse, ένας εξαιρετικός δημιουργός με διαρκείς συμμετοχές σε διεθνή φεστιβάλ, οδηγήθηκε στην δύσκολη απόφαση να ασχοληθεί στο φιλμ του με την υπόθεση Λερμίτ, που συντάραξε την κοινή γνώμη του Βελγίου με το απίστευτο φινάλε της. Προσωπικά εκτιμώ πως δεν είναι οικονομικό το κίνητρο, γνωρίζοντας την αντιεμπορική τάση των κεντροευρωπαίων ανεξάρτητων σκηνοθετών. Τότε τι? Να δικαιολογηθεί εν μέρει ένα περιστατικό που δεν το φαντάζεται καν ανθρώπινος νους? Ούτε για αστείο δεν περνά από την σκέψη μου μια τέτοια περίπτωση. Δεχόμενος απλώς πως ο ανερχόμενος και ταλαντούχος Βέλγος (Nue Propriete) επιχείρησε να αποθανατίσει γραμμικά και μόνο το δράμα, πρέπει να ομολογήσω πως το έπραξε ακολουθώντας το ρεαλιστικό ύφος αφήγησης των συμπατριωτών του Dardenne, με ιδιαίτερη ευαισθησία και σεβασμό στο όνομα των αθώων ψυχών που χάθηκαν από το φονικό ξέσπασμα μιας μέγαιρας, κατά φαντασίαν παρανοϊκής, που η μοίρα της τα έφερε όλα βολικά, απλώς δεν άντεχε το γεγονός πως ο "πεθερός" της ζούσε στο πάνω πάτωμα της πολυτελούς βίλας, που ο ίδιος της παρείχε.
Για πες: Αν θα μπορούσα με το δάκτυλο μου να δείξω την πιο υποτιμημένη Ευρωπαία ερμηνεύτρια, δίχως άλλο ο στόχος θα ήταν η Emilie Dequenne, που ακόμη δεν έχει πετύχει αναγνώριση ανάλογη με το κορυφαίου επιπέδου υποκριτικό της ταλέντο. Η Rosetta μπορεί να αποσπά τον ένα μετά τον άλλο τους τίτλους στα σπουδαιότερα φεστιβάλς, αποδεικνύοντας πως οι δυνατότητες είναι κατά μια σκάλα μεγαλύτερες από τις πιο διάσημες συνομήλικες της, σαν την Cotillard ή την Sagnier, ετούτο το δεδομένο όμως δεν την έχει ακόμη αναδείξει σε διεθνή σταρ. Εδώ η Βελγίδα, δις θριαμβεύτρια του Un Certain Regard των Καννών είναι αληθινά συγκλονιστική, στην απόδοση της γυναίκας που σταδιακά πέφτει στον βούρκο της κατάθλιψης. Την βοηθά άλλωστε τόσο το μελετημένο μακιγιάζ, που την φθίνει εμφανισιακά στο - ταχύτατων κινηματογραφικών παλμών - πέρασμα του χρόνου, όσο και οι υποστηρικτικές ερμηνείες των σπουδαίων ρολιστών Niels Arestrup και Tahar Rahim, ενός σετ που ήδη από τον εκπληκτικό Un Prophete, έχει δέσει απόλυτα στην προβολή της σχέσης πατέρα - γιου.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Μαρτίου 2014 από την One From The Heart
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική