Πάθος
του David Ayer. Με τους Rachel McAdams, Noomi Rapace, Paul Anderson, Karoline Herfurth, Rainer Bock
Φτηνό Πάθος
του gaRis (@takisgaris) 
Να ξεκαθαρίσω, ως είθισται, ότι αποτελώ μέγα φαν του Brian De Palma. Ο οποίος Ντε Πάλμας έχει πάθει τόσο εξαφανιζόλ μετά τις ανοικονόμητες δοκιμασίες (των νεύρων μας) με τα Redacted και Black Dahlia που και διαφημιστικό σερβιέτας να γυρίσει είναι είδηση ανακούφισης. Με τέτοιο πάθος εφόρμησα προ 6μήνου κατά τη διάρκεια του τελευταίου Toronto International Film Festiuval για να χαρώ ένα ακόμη ερωτικό θρίλερ από τον μαίτρ, έτοιμο να επανακάμψει από τα αζήτητα (ακόμη θυμάμαι ότι ξεφυλλίζοντας το πρόγραμμα με τον zerVo νόμισα ότι το Passion ήταν δουλειά πρωτοεμφανιζόνενου σκηνοθέτη). Μακάρι να ήταν δηλαδή, ώστε να το δω με λιγότερο αυστηρό και κυριότερα υποψιασμένο μάτι. Γιατί τον De Palma δε θα τον μάθουμε τώρα και στα 72 του, έτσι;
Για τους νεότερους με δίψα για μάθηση μιλάμε για Σημαδεμένο, Διχασμένο Κορμί και Αδιάφθορους. Όλα μέσα στη δεκαετία του Ογδόντα, ένα ρεζουμέ εικονοκλαστικό και ορόσημο μιας εποχής στην οποία συνέχεια επιστρέφει ο ίδιος ή μάλλον από την οποία αρνείται να απαγκιστρωθεί. Της γνωστής ανφάν-γκατέ παρέας των Lucas - πόσοι ξέρουν ότι βρίσκεται πίσω από το σενάριο του Star Wars; -Scorsese, Coppola και Spielberg, γνωστοί και ως Μούσιες (κοντά σαράντα χρόνια πριν το κάνουν μόδα φέτο οι Affleck - Clooney). Το δυστύχημα με τον De Palma παρέμεινε διαχρονικά ότι για τις καλύτερες στιγμές του χρεώθηκε με κλόπυ-ράιτ επί του Hitch (κυρίως) αλλά και των προαναφερθέντων ενώ στα (περισσότερα ποσοτικά) χειροτερότερά του η ρετσινιά παρέμενε ότι μηρυκάζει τα all time χιτάκια του. Σωστά μάντεψες, το Passion παίζει έντονα στην τελευταία κατηγόρια (sic).
Τι ζαρτιέρα και φιλότιμο, ονειρικές σεκάνς που περιπλέκουν τον εφιάλτη με την πραγματικότητα, τι δίδυμες αδελφές (με την καλή και με την άλλη έννοια) και τι λέζμπο – σικ τζιβιτζιλίκι είναι αυτό φίλε μου καλέ στον δεν περιγράφεται βαθιμό! Το υστερικό σπλιτ-σκρήν με μπαλετικά ιντερλούδια και ντόλυ-λόνγκ και τράκινγκ σοτς που αν έχεις περάσει από σχολή Σταυράκου τα έχεις φάει με το κουτάλι. Χώρια που παίζει και η κινητή τηλεφωνία (ο Γερμανός σπόνσορας) για το χάι-τεκ του θέματος. Βαρβάτη-λουσάτη φωτογραφία του αρχιβετεράνου Αλμοδοβαρικού Jose Louis Alcaine, πορνο-σκορ από τον Pino Donnagio από τα ωραία χρόνια του Carrie και του Dressed To Kill και τρελά υποκριτικά κέφια από την αγνώριστα σεξουλιάρα αφεντικίνα μαρκετινίστα Rachel McAdams που ξελογιάζει την ολιγοτάλαντη βοηθό της Dragon Tattoo Noomi Rapace με σεναριακούς κατηφέδες τύπου Ολέθριας Σχέσης και Βασικού Ενστίκτου.
Του ούλτρα-κάμπ το κιγκλίδωμα με άλλα λόγια που λειτουργεί περισσότερο ανεκτά ως ερότικ-νουάρ ρετροσπεκτίβα παρά ως θριαμβευτικό comeback. Την τελευταία μισή ώρα συνειδητοποίησα την κοινή αφετηρία που μοιράζεται το Passion με το άλλο γοητευτικό σκουπίδι του Lee Daniels, το Paperboy: Υπάρχει χορταστικό στυλ και τραβηχτικές ερμηνείες δομημένες απάνω στην κινούμενη άμμο της σεναριακώς αφελούς αμετροέπειας.
Για πες: Έχει νόημα να συνεχίζει να γυρνά την ανέμη ο μεγαλο-βουαγερίστας De Palma; Μπορεί και ναι, είναι η ακριβέστατη απάντηση, τόσο-όσο δύναται να καυχάται ο Νικόλας ο Ζερβός με υπεράνω (με την κακή έννοια) κριτικής απόπειρες σαν τη Σαπουνόπετρα και το Σόου Μπιτς. Υπάρχει κοινό το οποίο - διόλου μη το υποτιμάς - αυτό σου δίνει για να φας.
Τι ζαρτιέρα και φιλότιμο, ονειρικές σεκάνς που περιπλέκουν τον εφιάλτη με την πραγματικότητα, τι δίδυμες αδελφές (με την καλή και με την άλλη έννοια) και τι λέζμπο – σικ τζιβιτζιλίκι είναι αυτό φίλε μου καλέ στον δεν περιγράφεται βαθιμό! Το υστερικό σπλιτ-σκρήν με μπαλετικά ιντερλούδια και ντόλυ-λόνγκ και τράκινγκ σοτς που αν έχεις περάσει από σχολή Σταυράκου τα έχεις φάει με το κουτάλι. Χώρια που παίζει και η κινητή τηλεφωνία (ο Γερμανός σπόνσορας) για το χάι-τεκ του θέματος. Βαρβάτη-λουσάτη φωτογραφία του αρχιβετεράνου Αλμοδοβαρικού Jose Louis Alcaine, πορνο-σκορ από τον Pino Donnagio από τα ωραία χρόνια του Carrie και του Dressed To Kill και τρελά υποκριτικά κέφια από την αγνώριστα σεξουλιάρα αφεντικίνα μαρκετινίστα Rachel McAdams που ξελογιάζει την ολιγοτάλαντη βοηθό της Dragon Tattoo Noomi Rapace με σεναριακούς κατηφέδες τύπου Ολέθριας Σχέσης και Βασικού Ενστίκτου.
Του ούλτρα-κάμπ το κιγκλίδωμα με άλλα λόγια που λειτουργεί περισσότερο ανεκτά ως ερότικ-νουάρ ρετροσπεκτίβα παρά ως θριαμβευτικό comeback. Την τελευταία μισή ώρα συνειδητοποίησα την κοινή αφετηρία που μοιράζεται το Passion με το άλλο γοητευτικό σκουπίδι του Lee Daniels, το Paperboy: Υπάρχει χορταστικό στυλ και τραβηχτικές ερμηνείες δομημένες απάνω στην κινούμενη άμμο της σεναριακώς αφελούς αμετροέπειας.
Για πες: Έχει νόημα να συνεχίζει να γυρνά την ανέμη ο μεγαλο-βουαγερίστας De Palma; Μπορεί και ναι, είναι η ακριβέστατη απάντηση, τόσο-όσο δύναται να καυχάται ο Νικόλας ο Ζερβός με υπεράνω (με την κακή έννοια) κριτικής απόπειρες σαν τη Σαπουνόπετρα και το Σόου Μπιτς. Υπάρχει κοινό το οποίο - διόλου μη το υποτιμάς - αυτό σου δίνει για να φας.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαρτίου 2013 από την Village
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική