Οζ Μέγας και Παντοδύναμος
του Sam Raimi. Με τους James Franco, Mila Kunis, Rachel Weisz, Michelle Williams, Zach Braff, Bill Cobbs, Joey King
Ξελιγωμός!
του zerVo (@moviesltd) 
Σημασία έχει πόση ακριβώς ώρα παίρνει στον θεατή, να χορτάσει το μάτι του. Πόσο χρόνο δηλαδή ακριβώς θα χρειαστεί για να κορεστεί από το υπερθέαμα που παρακολουθεί στο πανί, ώστε αυτό το όριο να μην ξεπεραστεί κατά πολύ και αποχωρήσει από την αίθουσα βαρυστομαχιασμένος. Υπάρχει κόσμος που απαιτεί από την πολυχρωμία, τα εφέ και την φανφάρα, να μην τελειώσουν ποτέ, να μην σωθούν, να εξαργυρώσει δηλαδή με όσο το δυνατόν περισσότερα διασκεδαστικά οφέλη το κόμιστρο που πλήρωσε στο γκισέ κι αν του δινόταν η ευκαιρία, με το που πέσουν τα credits τέλους, να τα απολαύσει και πάλι. Αυτοί όμως να ξέρεις αγαπημένε Κύριε Raimi, είναι η εξαίρεση. Διότι το μεγαλύτερο κομμάτι του κοινού σου, με όλα όσα αφειδώς και πλουσιοπάροχα του προσφέρεις στην καινούργια Disneyική περιπέτεια του Μάγου του Οζ, ακόμη και πριν συμπληρωθεί η πρώτη πράξη, θα ψάχνει αριστερά και δεξιά για σόδες. Ο εντυπωσιασμός έχει κι ένα όριο. Πριν μετατραπεί σε ξελιγωμός...
Υπερφίαλος, εγωιστής και κανάγιας είναι ο ταχυδακτυλουργός Όσκαρ, που μπορεί να έχει πολύ μεγάλη ιδέα για τις ικανότητες του, στην πραγματικότητα όμως τα φτωχά του κόλπα είναι αρκετά για ένα ξεπεσμένο τσίρκο της κακιάς ώρας, όπου δίνει παραστάσεις για πενταροδεκάρες. Προκειμένου να ξεφύγει από τους οργισμένους από την συμπεριφορά του, συνεργάτες στο μπουλούκι, θα το σκάσει πάνω σε ένα αερόστατο, δίχως όμως να έχει υπολογίσει την καταιγίδα που τον περιμένει ρίχνοντας τον στο μάτι του κυκλώνα, από όπου δύσκολα θα καταφέρει να βγει ζωντανός. Μοναδική ελπίδα του φοβισμένου απατεώνα, να ορκιστεί σε μια ουράνια δύναμη πως αν τον γλιτώσει από το κακό, εκείνος θα αλλάξει, δεν θα είναι πια πλεονέκτης και ανέντιμος, αλλά καλοσυνάτος και ευγενικός. Αλλάζει όμως έτσι εύκολα ο άνθρωπος?
Ασχέτου απάντησης στο ερώτημα, μονομιάς η οργή της φύσης θα καταλαγιάσει και το ιπτάμενο μπαλόνι θα προσγειωθεί από το ασπρόμαυρο Κάνσας σε έναν τόπο μαγευτικό, παραμυθένιο και ιμπρεσιονιστικό, στο ονειρεμένο Οζ, εκεί που ο ιλουζιονίστας θα βρεθεί αντιμέτωπος με την μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας του. Να υποδυθεί τον Μάγο εκείνο που για χρόνια περίμενε ο λαός του βασιλείου, που θα καταφέρει να εντοπίσει την Κακιά Μάγισσα που έχει σκορπίσει την θλίψη στην περιοχή, να την εξολοθρεύσει και να επαναφέρει την ευτυχία στους μονίμως χαμογελαστούς της κατοίκους. Αν το καταφέρει όλα τα πλούτη και τα χρυσάφια του κόσμου θα είναι δικά του. Και στο μυαλό του φιλοχρήματου καπελαδούρα, αυτό το κίνητρο είναι υπέρ αρκετό. Το ζήτημα όμως είναι πως οι πλανεύτρες του Οζ είναι τρεις, η μια ομορφότερη και γοητευτικότερη από την άλλη και είναι κομματάκι δύσκολο στον απαίδευτο Όσκαρ να εντοπίσει ποια στην πραγματικότητα κρύβει το φίδι μέσα της.
Ευτυχώς από την στιγμή που η κάθε λογής απόχρωσης παλέτα πλημμυρίζει την οθόνη, το αίνιγμα δεν παίρνει και πολύ για να λυθεί - έστω και με τρόπο περίπλοκο, που ενώνει ανεξήγητα το τώρα με το black and white πριν του ήρωα - και ο σκοπός του παίρνει σάρκα και οστά προετοιμάζοντας την τελική αναμέτρηση, όχι με μία, όπως αρχικά πίστευε, πανούργα μάγισσα, αλλά με δύο που ενωμένες, φαντάζουν ανίκητες. Όπως είναι εύκολα αντιληπτό, η θεματική του Oz: The Great And Powerful, λειτουργεί σαν πρόγονος του προ 70 ετών πολυδιαβασμένου αριστουργήματος της MGM, με την μοναδική Judy Garland παιδούλα στην αναζήτηση τους σπουδαίου Wizard. Φυσικά έχοντας τόσες δεκαετίες απόσταση το τοτινό έργο του Fleming με το τωρινό του μαέστρου στο να αφήνει το στόμα του θεατή ορθάνοικτο, Sam Raimi, έχουν σημαντική ψαλίδα στην συλλογιστική, αφού το παρόν ποτέ δεν πετυχαίνει να δημιουργήσει στην πλατεία έντονα συναισθήματα. Το σενάριο ελλιπές και με ανακατωσούρες που δεν μπαλώνονται εύκολα, ελπίζει πως οι απίστευτης τελειότητας οφθαλμαπάτες των CGI θα υποκαταστήσουν την ψυχή που είχε βγάλει το απελπισμένο κοριτσάκι τραγουδώντας το Over The Rainbow. Υπέρμετρη η φιλοδοξία του σκηνοθέτη, που δεν είναι αυτό ακριβώς το μοναδικό του λάθος...
Πιστεύοντας ο αναβιωτής του θρύλου του Spiderman πως μια ταινία οικογενειακού feeling ακολουθεί τις ίδιες προσταγές με όλα όσα διαφορετικά έχει καταπιαστεί - με ομολογουμένως μοναδική επιτυχία - στο παρελθόν, καθοδηγεί τους ερμηνευτές του με τέτοιο τρόπο, που νομίζεις πως η πράσινη ουδέτερη οθόνη δεν βρίσκεται στην πλάτη, αλλά μπροστά τους. Δεν θυμάμαι πότε ξανά είδα τόσο πολύ ερμηνευτικό ταλέντο να απαγγέλλει με τέτοιο ψύχος τις ατάκες του, λες και πρόκειται για μαθητούδια του δημοτικού, που τρέμουν να ανέβουν στην έδρα για το ποίημα. Και δεν μιλάμε για ότι κι ότι, όταν η υποκριτική τετράδα έχει να επιδείξει συνολικά πέντε οσκαρικές υποψηφιότητες. Ο James Franco εκ πρώτης όψης φάνηκε μέτρια επιλογή για τον ρόλο του Όσκαρ, έχοντας εκ προοιμίου να συναγωνιστεί την περσόνα που έκτισε στα ακριβώς ίδιας πολυχρωμίας Chocolat Factory και Alice In Wonderland ο Depp, που αναμφίβολα εδώ θα ταίριαζε γάντι. Όσο το παλεύει όμως ο αξιόλογος Καλιφορνέζος, άλλο τόσο βρίσκει κόντρα από τις πλουμιστές Κυρές του, που νιώθεις πως του φέρνουν διαρκώς κόντρα, όντας ανέκφραστες και κρύες εκδόσεις των δεδομένα ικανών Williams, Kunis και Weisz, που αναφέρονται με φθίνουσα φορά απόδοσης.
Για πες: Ξεπερνώντας, έστω και με τραυματισμούς, αρνητικά στοιχεία που δεν περιμένεις από ένα μπλοκμπάστερ αξίας διακοσίων εκατομμυρίων, ομολογουμένως ο Oz είναι από τα φιλμς που αξίζουν το κάτι παραπάνω που θα πληρώσεις για το Real D γυαλάκι. Από το ιλιγγιώδες πέσιμο των αρχικών τίτλων, στο καταπληκτικό α/μ intro, που η υφή του αντανακλά τέλεια τεχνικά την εποχή των αρχών του 20ου αιώνα και από την Doctor Zhivagιου μαντολίνου μουσική υπόκρουση του κορυφαίου Danny Elfman που θα σφυρίζεις διαρκώς μέσα σου, έως τους αψεγάδιαστους κομπιουτερίσιους χαρακτήρες του φτερωτού Μαιμουδένιου Φίνλευ και της πορσελάνινης Κούκλας, το έργο είναι δομημένο τόσο μελετημένα στην οργάνωση της παραγωγής του, ώστε να μην αφήσει παραπονούμενο και τον πιο απαιτητικό, στο είδος, σινεφίλ. Και να τον μπολιάσει με τόνους εντυπωσιακών περιπετειωδών πλάνων, σε βαθμό που στο παρανάλωμα του τέλους να σηκώσει τα χέρια ψηλά από την χόρταση. Δίνοντας του, όμως συνάμα να καταλάβει πως μόνο με τα τεχνητώς κεχρωσμένα λιβάδια και τις ιλουστρασιόν ταχυδακτυλουργίες, δεν γράφεται κινηματογραφική ιστορία.
Ασχέτου απάντησης στο ερώτημα, μονομιάς η οργή της φύσης θα καταλαγιάσει και το ιπτάμενο μπαλόνι θα προσγειωθεί από το ασπρόμαυρο Κάνσας σε έναν τόπο μαγευτικό, παραμυθένιο και ιμπρεσιονιστικό, στο ονειρεμένο Οζ, εκεί που ο ιλουζιονίστας θα βρεθεί αντιμέτωπος με την μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας του. Να υποδυθεί τον Μάγο εκείνο που για χρόνια περίμενε ο λαός του βασιλείου, που θα καταφέρει να εντοπίσει την Κακιά Μάγισσα που έχει σκορπίσει την θλίψη στην περιοχή, να την εξολοθρεύσει και να επαναφέρει την ευτυχία στους μονίμως χαμογελαστούς της κατοίκους. Αν το καταφέρει όλα τα πλούτη και τα χρυσάφια του κόσμου θα είναι δικά του. Και στο μυαλό του φιλοχρήματου καπελαδούρα, αυτό το κίνητρο είναι υπέρ αρκετό. Το ζήτημα όμως είναι πως οι πλανεύτρες του Οζ είναι τρεις, η μια ομορφότερη και γοητευτικότερη από την άλλη και είναι κομματάκι δύσκολο στον απαίδευτο Όσκαρ να εντοπίσει ποια στην πραγματικότητα κρύβει το φίδι μέσα της.
Ευτυχώς από την στιγμή που η κάθε λογής απόχρωσης παλέτα πλημμυρίζει την οθόνη, το αίνιγμα δεν παίρνει και πολύ για να λυθεί - έστω και με τρόπο περίπλοκο, που ενώνει ανεξήγητα το τώρα με το black and white πριν του ήρωα - και ο σκοπός του παίρνει σάρκα και οστά προετοιμάζοντας την τελική αναμέτρηση, όχι με μία, όπως αρχικά πίστευε, πανούργα μάγισσα, αλλά με δύο που ενωμένες, φαντάζουν ανίκητες. Όπως είναι εύκολα αντιληπτό, η θεματική του Oz: The Great And Powerful, λειτουργεί σαν πρόγονος του προ 70 ετών πολυδιαβασμένου αριστουργήματος της MGM, με την μοναδική Judy Garland παιδούλα στην αναζήτηση τους σπουδαίου Wizard. Φυσικά έχοντας τόσες δεκαετίες απόσταση το τοτινό έργο του Fleming με το τωρινό του μαέστρου στο να αφήνει το στόμα του θεατή ορθάνοικτο, Sam Raimi, έχουν σημαντική ψαλίδα στην συλλογιστική, αφού το παρόν ποτέ δεν πετυχαίνει να δημιουργήσει στην πλατεία έντονα συναισθήματα. Το σενάριο ελλιπές και με ανακατωσούρες που δεν μπαλώνονται εύκολα, ελπίζει πως οι απίστευτης τελειότητας οφθαλμαπάτες των CGI θα υποκαταστήσουν την ψυχή που είχε βγάλει το απελπισμένο κοριτσάκι τραγουδώντας το Over The Rainbow. Υπέρμετρη η φιλοδοξία του σκηνοθέτη, που δεν είναι αυτό ακριβώς το μοναδικό του λάθος...
Πιστεύοντας ο αναβιωτής του θρύλου του Spiderman πως μια ταινία οικογενειακού feeling ακολουθεί τις ίδιες προσταγές με όλα όσα διαφορετικά έχει καταπιαστεί - με ομολογουμένως μοναδική επιτυχία - στο παρελθόν, καθοδηγεί τους ερμηνευτές του με τέτοιο τρόπο, που νομίζεις πως η πράσινη ουδέτερη οθόνη δεν βρίσκεται στην πλάτη, αλλά μπροστά τους. Δεν θυμάμαι πότε ξανά είδα τόσο πολύ ερμηνευτικό ταλέντο να απαγγέλλει με τέτοιο ψύχος τις ατάκες του, λες και πρόκειται για μαθητούδια του δημοτικού, που τρέμουν να ανέβουν στην έδρα για το ποίημα. Και δεν μιλάμε για ότι κι ότι, όταν η υποκριτική τετράδα έχει να επιδείξει συνολικά πέντε οσκαρικές υποψηφιότητες. Ο James Franco εκ πρώτης όψης φάνηκε μέτρια επιλογή για τον ρόλο του Όσκαρ, έχοντας εκ προοιμίου να συναγωνιστεί την περσόνα που έκτισε στα ακριβώς ίδιας πολυχρωμίας Chocolat Factory και Alice In Wonderland ο Depp, που αναμφίβολα εδώ θα ταίριαζε γάντι. Όσο το παλεύει όμως ο αξιόλογος Καλιφορνέζος, άλλο τόσο βρίσκει κόντρα από τις πλουμιστές Κυρές του, που νιώθεις πως του φέρνουν διαρκώς κόντρα, όντας ανέκφραστες και κρύες εκδόσεις των δεδομένα ικανών Williams, Kunis και Weisz, που αναφέρονται με φθίνουσα φορά απόδοσης.
Για πες: Ξεπερνώντας, έστω και με τραυματισμούς, αρνητικά στοιχεία που δεν περιμένεις από ένα μπλοκμπάστερ αξίας διακοσίων εκατομμυρίων, ομολογουμένως ο Oz είναι από τα φιλμς που αξίζουν το κάτι παραπάνω που θα πληρώσεις για το Real D γυαλάκι. Από το ιλιγγιώδες πέσιμο των αρχικών τίτλων, στο καταπληκτικό α/μ intro, που η υφή του αντανακλά τέλεια τεχνικά την εποχή των αρχών του 20ου αιώνα και από την Doctor Zhivagιου μαντολίνου μουσική υπόκρουση του κορυφαίου Danny Elfman που θα σφυρίζεις διαρκώς μέσα σου, έως τους αψεγάδιαστους κομπιουτερίσιους χαρακτήρες του φτερωτού Μαιμουδένιου Φίνλευ και της πορσελάνινης Κούκλας, το έργο είναι δομημένο τόσο μελετημένα στην οργάνωση της παραγωγής του, ώστε να μην αφήσει παραπονούμενο και τον πιο απαιτητικό, στο είδος, σινεφίλ. Και να τον μπολιάσει με τόνους εντυπωσιακών περιπετειωδών πλάνων, σε βαθμό που στο παρανάλωμα του τέλους να σηκώσει τα χέρια ψηλά από την χόρταση. Δίνοντας του, όμως συνάμα να καταλάβει πως μόνο με τα τεχνητώς κεχρωσμένα λιβάδια και τις ιλουστρασιόν ταχυδακτυλουργίες, δεν γράφεται κινηματογραφική ιστορία.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Μαρτίου 2013 από την Feelgood
1 σχόλια:
Εγώ το είδα μόλις εχθές 12/3 και όντας μεγάλος αλλά αθεράπευτα ρομαντικός και με το παιδί μέσα μου να μην έχει χαθεί, η ταινία μου άρεσε και ευχαρίστως θα την ξαναέβλεπα.
Ευχαριστώ.
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική