Λόρε
της Cate Shortland. Με τους Saskia Rosendahl, Nele Trebs, André Frid, Mika Seidel, Kai-Peter Malina, Nick Holaschke
The War Is Over (?)
του zerVo (@moviesltd) 
Μια από τις λίγες φορές που η κινηματογραφική κάμερα, παρακολουθεί ένα δράμα γεννημένο μέσα στις φλόγες του δεύτερου μεγάλου πολέμου, μα που εκτυλίσσεται μέσα στις γραμμές της χώρας που τον προξένησε. Όχι ιδιαίτερα αναιτίως το σινεμά, στην μεταπολεμική εποχή, δεν έδωσε ιδιαίτερο χώρο στην αναφορά τραγωδιών που έζησε ο κύριος υπαίτιος της παγκόσμιας σύρραξης λαός, λες και υπήρχε μια σιωπηρή τιμωρία των κατά βάση αθώων δεινοπαθούντων, για όσα αιμοσταγή προκάλεσε τερατόμορφη σβάστικα. Σε αυτή την πενιχρή φράξια δημιουργιών που αναπαριστούν τις πρώτες, εξίσου απάνθρωπες από τον εκδικητικό ζήλο των θριαμβευτών, διώξεις, αναφέρεται η Γερμανο-αυστραλιανή συμπαραγωγή Lore. Που καλό θα ήταν, υποχρεωτικά από καιρού εις καιρό, να την παρακολουθούν οι ηγεσίες της άφιλης χώρας, οι οποίες σαν να το έχει το ριζικό τους, κάθε τρεις και λίγο σπέρνουν διχόνοιες και ρίζες διαξιφισμών στην γειτονιά τους.
Η έκβαση του πολέμου έχει οριστικά κριθεί υπέρ των Συμμάχων, με τις ορδές των Αμερικάνικων, Σοβιετικών και Βρετανικών στρατευμάτων να παρελαύνουν προς το Βερολίνο υψώνοντας την σημαία του θριαμβευτή. Γνωρίζοντας καλά πως το μοιραίο τέλος είναι πολύ κοντά, ένας υψηλόβαθμος αξιωματικός των SS και η ποτισμένη μέχρι το κόκαλο με τα ναζιστικά ιδεώδη σύζυγός του, θα εγκαταλείψουν τα πέντε παιδιά τους στην τύχη τους, δίνοντας τους την συμβουλή να ταξιδέψουν προς Βορρά, στο Αμβούργο εκεί που υπάρχουν συγγενείς για να τα περιθάλψουν. Μαθημένη στην καλοπέραση που της παρείχαν τα προνόμια της κόρης εθνικού ήρωα, η 15χρονη Λόρε, θα ξεκινήσει δίχως την παραμικρή βοήθεια το ταξίδι των πεντακοσίων μιλίων, μέσα στο πλημμυρισμένο από ξένους στρατιώτες δάσος, έχοντας την ευθύνη να προστατέψει τα μικρά της αδελφάκια από πάσης φύσης κινδύνους.
Και το σκηνικό των γνώριμων διωγμών που προκάλεσαν οι Ναζί κατά την διάρκεια των εχθροπραξιών εδώ παίρνει την αντίθετη φορά, με τους - κατά βάση αμάχους - φουκαριάρηδες που στριμώχνονται σε βαγόνια, κάρα και άμαξες, να μην φέρουν στο μπράτσο το αστέρι του Δαυίδ, αλλά την στάμπα του ηττημένου συνεπώς και του βδελυρού υπανθρώπου. Κι ας μιλάμε για ηλικίες τρυφερές και άβγαλτες, για ψυχές που αντί για το ανέμελο παιχνίδι να είναι υποχρεωμένες να αντικρίζουν μυγιασμένα πτώματα και να λιμοκτονούν, στο περιθώριο των πανηγυρισμών των νικητών.
Και πως τα φέρνει η μοίρα? Σε αυτόν τον γεμάτο αντιξοότητες - και μυρωδιές θανάτου - δρόμο, εκείνος, ο μοναδικός, που θα απλώσει χείρα βοήθειας στα ταλαιπωρημένα αδέλφια, θα είναι ένας Εβραίος. Ένας από εκείνους που στο άμαθο ακόμη μυαλό της έφηβης, από τα διδάγματα στην Χιτλερική νεολαία, φαντάζει ένα μόλυμα, ένα μίασμα, ένα τίποτα. Οι παραβολές που χρησιμοποιεί το σενάριο στην εξέλιξη του, είναι ικανές τόσο να κορυφώσουν τα συναισθήματα και τις συγκινήσεις, όσο και να σταθούν ως ρεαλιστικός καθρέφτης αποτροπής, για κάθε ενδεχόμενη περίπτωση εμπόλεμης διαμάχης.
Η κάμερα της Cate Shortland, δίχως να εμφανίζει ιδιαιτερότητες και χωρίς να εκπλήσσει με τις πρωτότυπες προοπτικές της, φροντίζει να κορυφώσει τις εντάσεις, δια μέσου των πολλαπλών γκρο πλαν των τρομαγμένων ανήλικων προσώπων, που ανά στιγμές θα σοκάρουν με την αληθινότητα τους τον θεατή. Θεματικά και πέρα από την βασική εξέλιξη που έχει να κάνει με το ταξίδι της ακέφαλης φαμίλιας προς την επιβίωση, εκδηλώνεται και μια παράλληλη υποιστορία, που έχει να κάνει με την εσωτερική μάχη της Λόρε, καθώς αντιλαμβάνεται πως τα πάντα στην ευτυχισμένη (?) μέχρι τα τώρα ζωή της, ήταν κτισμένα πάνω στο ψέμα και την υποκρισία. Ο Φάτι δεν ήταν παρά ένας στυγνός φονιάς. Η Μάτι δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα αισχρό φασιστοειδές. Πως να εμπιστευτείς έναν ξένο? Και μάλιστα που δεν ανήκει στην, όπως καλά γνωρίζεις, κραταιά Αρεία Φυλή.
Για πες: Το καθηλωτικό βλέμμα της πρωταγωνίστριας Saskia Rosendahl, που υπό το βάρος των ευθυνών κάποια στιγμή λυγίζει, συνοδεύει ένα από τα πιο εντυπωσιακά πρώτα βήματα πρωταγωνίστριας που παρακολούθησα τελευταία. Όμορφη και εκφραστική η Αλεμάνα ενζενί, διαθέτει όλα τα εχέγγυα για μια δυνατή διεθνή καριέρα και σύμφωνα με τα θετικά σχόλια που απέσπασε όπου κι αν προβλήθηκε η γαλάζια ματιά της τρομαγμένης Lore, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα την πετύχει.
Και το σκηνικό των γνώριμων διωγμών που προκάλεσαν οι Ναζί κατά την διάρκεια των εχθροπραξιών εδώ παίρνει την αντίθετη φορά, με τους - κατά βάση αμάχους - φουκαριάρηδες που στριμώχνονται σε βαγόνια, κάρα και άμαξες, να μην φέρουν στο μπράτσο το αστέρι του Δαυίδ, αλλά την στάμπα του ηττημένου συνεπώς και του βδελυρού υπανθρώπου. Κι ας μιλάμε για ηλικίες τρυφερές και άβγαλτες, για ψυχές που αντί για το ανέμελο παιχνίδι να είναι υποχρεωμένες να αντικρίζουν μυγιασμένα πτώματα και να λιμοκτονούν, στο περιθώριο των πανηγυρισμών των νικητών.
Και πως τα φέρνει η μοίρα? Σε αυτόν τον γεμάτο αντιξοότητες - και μυρωδιές θανάτου - δρόμο, εκείνος, ο μοναδικός, που θα απλώσει χείρα βοήθειας στα ταλαιπωρημένα αδέλφια, θα είναι ένας Εβραίος. Ένας από εκείνους που στο άμαθο ακόμη μυαλό της έφηβης, από τα διδάγματα στην Χιτλερική νεολαία, φαντάζει ένα μόλυμα, ένα μίασμα, ένα τίποτα. Οι παραβολές που χρησιμοποιεί το σενάριο στην εξέλιξη του, είναι ικανές τόσο να κορυφώσουν τα συναισθήματα και τις συγκινήσεις, όσο και να σταθούν ως ρεαλιστικός καθρέφτης αποτροπής, για κάθε ενδεχόμενη περίπτωση εμπόλεμης διαμάχης.
Η κάμερα της Cate Shortland, δίχως να εμφανίζει ιδιαιτερότητες και χωρίς να εκπλήσσει με τις πρωτότυπες προοπτικές της, φροντίζει να κορυφώσει τις εντάσεις, δια μέσου των πολλαπλών γκρο πλαν των τρομαγμένων ανήλικων προσώπων, που ανά στιγμές θα σοκάρουν με την αληθινότητα τους τον θεατή. Θεματικά και πέρα από την βασική εξέλιξη που έχει να κάνει με το ταξίδι της ακέφαλης φαμίλιας προς την επιβίωση, εκδηλώνεται και μια παράλληλη υποιστορία, που έχει να κάνει με την εσωτερική μάχη της Λόρε, καθώς αντιλαμβάνεται πως τα πάντα στην ευτυχισμένη (?) μέχρι τα τώρα ζωή της, ήταν κτισμένα πάνω στο ψέμα και την υποκρισία. Ο Φάτι δεν ήταν παρά ένας στυγνός φονιάς. Η Μάτι δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα αισχρό φασιστοειδές. Πως να εμπιστευτείς έναν ξένο? Και μάλιστα που δεν ανήκει στην, όπως καλά γνωρίζεις, κραταιά Αρεία Φυλή.
Για πες: Το καθηλωτικό βλέμμα της πρωταγωνίστριας Saskia Rosendahl, που υπό το βάρος των ευθυνών κάποια στιγμή λυγίζει, συνοδεύει ένα από τα πιο εντυπωσιακά πρώτα βήματα πρωταγωνίστριας που παρακολούθησα τελευταία. Όμορφη και εκφραστική η Αλεμάνα ενζενί, διαθέτει όλα τα εχέγγυα για μια δυνατή διεθνή καριέρα και σύμφωνα με τα θετικά σχόλια που απέσπασε όπου κι αν προβλήθηκε η γαλάζια ματιά της τρομαγμένης Lore, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα την πετύχει.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Μαρτίου 2013 από την Spentzos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική