Τζακ ο Κυνηγός Γιγάντων
του Bryan Singer. Με τους Nicholas Hoult, Eleanor Tomlinson, Ewan McGregor, Stanley Tucci, Eddie Marsan, Ewen Bremner, Ian McShane
Φασόλια-Γίγαντες
του gaRis (@takisgaris) 
Η φασολάς, ως ΤΟ εθνικό ακάθαρτο προϊόν, μαγειρεύεται με πάμπολλους τρόπους. Ασούμε αυτή της Αραχόβης τρώγεται και ως γλυκό, μαγικά χυλωμένη όσο και βελούδινα ισορροπημένη. Η σπιτικιά παίζει με το σέλινο, το καρότο-ιπτάμενο δίσκο και τον φασολοκαρπό ισχυρά φλοιωμένο, προορισμένη για την κλασικά επώδυνη χώνεψη. Εν πάσει περιπτώσει όμως, η μυστική συνταγή είναι μία και έχει να κάνει με την πατάτα: Αν δεν κάνει μπλουμ! εντός της κασερόλ, είσαι καταδικασμένος να κάνεις το βράδυ την κρεβατοκάμαρα θάλαμο αερίων. Θα ενοχλήσαι ήδη, φαντάζομαι από έναν πρόλογο ποταπά χιουμορίζοντα έως βαριά οσμίζοντα, πάντως οφείλω να πληροφορήσω υμάς πως από την άλλη τον Bryan Singer δεν τον κόβει (η φασολάς) καθόλου. Εύκολα η συμβολή του σε αυτόν τον μεσαιωνικό παιδικό μύθο εξαντλείται σε περδόμενους CGI γίγαντες που αναλίσκονται μεταξύ ρευσιμάτων και ξεροκλανιδίου γωνία, εάν κι εφόσον δεν ορέγονται το περιεχόμενο της μυταρόγκας των: Τον καλύτερο μεζέ πετάς, φίλε...
Το παίρνω αλλιώς κι αλλούτερα. Όταν ο ευφάνταστος και τσαχπίνης ως σκηνοθετικό μάτι μας άφησε καγκέλου με το κλασικό Rashomon rip –off, το ευφυές οσκαροβραβευμένο σεναριακά κομψοτένημα του κολλητού Christopher McQuarrie (Jack Reacher). Ναι, για στο Usual Suspects o λόγος. Ακολούθησε η X-Men saga που ενδόξως θα ξε-sequelιαστεί το 2014 με X-Men: Days of Future Past. Κάπου παρενεβλήθη η ημι-φιλόδοξη Nazi-action Cruisονική Valkyrie και μετά τετραετής σιωπή. Για όσους nerdgasm-addicts παρακολουθούν ακόμη, οφείλω εξυπαρχής να ξεκαθαρίσω: Ο συμπαθέστατος Brian, αισίως λίγο πριν τα πρώτα –ήντα, δεν είναι πλέον ο φέρελπις δημιουργός που θα μας τα δείξει όλα (sic) ταινία - με - την - ταινία. Το μπαζετικής αξίας $200Μ+ Jack The Giant Slayer αποδεικνύει πως όχι μόνο την φασολιά (beanstalk) ξέχασε ο Singer αλλά δυστυχώς και την πατάτα που λέγαμε από την κλασική συνταγή.
Όχι, παραλείπω τον πασίγνωστο μύθο μπας και το δει κάποιος μικρούλης θεατής (PG-13) ως πρωτόλειο θέαμα και ψιλογουσταρήσει. Αναφέρω το πρωταγωνιστικό ζεύγος των νεοσσών Nicholas Hoult (το μουτράκι του About A Boy) και της αγγελικής -μα ολίγον - γκάγκα Eleanor Tomlinson (Alice in Wonderland) ως Τζάκ και πρικηπέσα Isabelle. Δεν παραλείπω επίσης τον υποτιθέμενο κακό βασιλοσύμβουλο Roderick του καθέξιν κραταιού ερμηνευτή Stanley Tucci που όμως εδώ παίζει σε άλλη ταινία, ενδεχομένως στο The Devil Wears Prada. Τον αγνώριστα clean-cut Σκώτο Ewan McGregor ως Elmont που περνά ωσάν πρωτοεμφανιζόμενος στο πανί σε ένα ρόλο υπερασπιστή του στέμματος. Τι μένει; Η εφφεδίλα, όπου σχεδόν διαπρέπει ο Tραγουδιστής (Singer) και ο αεικίνητος φακός του που φιλμάρει με ικανό γκραντερίσμο τις πληθωρικές σκηνές σύγκρουσης. Φαντάσου ότι ο δικέφαλος στρατηγός των Γιγάντων που είναι βεβαίως ψηφιακός αποτελεί την καλύτερη ερμηνεία εδώ, υπηρετούμενη από τον αστείρευτο Bill Nighy.
Για πες: Η σούμα ρέπει επικινδύνως προς την υποψιασμένη διαπίστωση ότι ο Singer δεν έχει να προσθέσει τίποτε σχεδόν στο 3D σε αντιδιαστολή με τους Scorsese - Cameron - Lee (με τη συγκεκριμένη αύξουσα σειρά) ενώ παράλληλα αποτυγχάνει να ανανεώσει τον μύθο υποβαθμίζοντας τη δράση με κακόγουστα δύσοσμο humor και αμήχανη χαρακτηρολογία. Είναι ξεκάθαρο ότι το γιγαντιαίο project του πήρε την δημιουργική ταυτότητα με αποτέλεσμα οι περί(που) Lord of The Rings προσδοκίες να κατακρημνισθούν με κρότο στο δάπεδο ακαριαία αμνησιακών ψευδοεπών τύπου Clash of the Titans. Το ταλέντο βεβαίως δεν κρύβεται, ιδιαίτερα στις σκηνές όπου το σενάριο υποκλίνεται ευλαβικά στο eye candy, όμως η αλήθεια κάθεται βαριά στο στομάχι: Τα Φασόλια – Γίγαντες θέλουν Τέχνη, ειδάλλως φίλε σε βλέπω μετά από δυό πηρουνιές να το χάνεις το κλειδί του κώλου σου (μετά συγχωρήσεως).
Όχι, παραλείπω τον πασίγνωστο μύθο μπας και το δει κάποιος μικρούλης θεατής (PG-13) ως πρωτόλειο θέαμα και ψιλογουσταρήσει. Αναφέρω το πρωταγωνιστικό ζεύγος των νεοσσών Nicholas Hoult (το μουτράκι του About A Boy) και της αγγελικής -μα ολίγον - γκάγκα Eleanor Tomlinson (Alice in Wonderland) ως Τζάκ και πρικηπέσα Isabelle. Δεν παραλείπω επίσης τον υποτιθέμενο κακό βασιλοσύμβουλο Roderick του καθέξιν κραταιού ερμηνευτή Stanley Tucci που όμως εδώ παίζει σε άλλη ταινία, ενδεχομένως στο The Devil Wears Prada. Τον αγνώριστα clean-cut Σκώτο Ewan McGregor ως Elmont που περνά ωσάν πρωτοεμφανιζόμενος στο πανί σε ένα ρόλο υπερασπιστή του στέμματος. Τι μένει; Η εφφεδίλα, όπου σχεδόν διαπρέπει ο Tραγουδιστής (Singer) και ο αεικίνητος φακός του που φιλμάρει με ικανό γκραντερίσμο τις πληθωρικές σκηνές σύγκρουσης. Φαντάσου ότι ο δικέφαλος στρατηγός των Γιγάντων που είναι βεβαίως ψηφιακός αποτελεί την καλύτερη ερμηνεία εδώ, υπηρετούμενη από τον αστείρευτο Bill Nighy.
Για πες: Η σούμα ρέπει επικινδύνως προς την υποψιασμένη διαπίστωση ότι ο Singer δεν έχει να προσθέσει τίποτε σχεδόν στο 3D σε αντιδιαστολή με τους Scorsese - Cameron - Lee (με τη συγκεκριμένη αύξουσα σειρά) ενώ παράλληλα αποτυγχάνει να ανανεώσει τον μύθο υποβαθμίζοντας τη δράση με κακόγουστα δύσοσμο humor και αμήχανη χαρακτηρολογία. Είναι ξεκάθαρο ότι το γιγαντιαίο project του πήρε την δημιουργική ταυτότητα με αποτέλεσμα οι περί(που) Lord of The Rings προσδοκίες να κατακρημνισθούν με κρότο στο δάπεδο ακαριαία αμνησιακών ψευδοεπών τύπου Clash of the Titans. Το ταλέντο βεβαίως δεν κρύβεται, ιδιαίτερα στις σκηνές όπου το σενάριο υποκλίνεται ευλαβικά στο eye candy, όμως η αλήθεια κάθεται βαριά στο στομάχι: Τα Φασόλια – Γίγαντες θέλουν Τέχνη, ειδάλλως φίλε σε βλέπω μετά από δυό πηρουνιές να το χάνεις το κλειδί του κώλου σου (μετά συγχωρήσεως).
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Απριλίου 2013 από την Village
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική