Identity Thief
του Seth Gordon. Με τους Jason Bateman, Melissa McCarthy, John Cho, Clark Duke, Amanda Peet, Jon Favreau
Χωρίς (Κωμική) Ταυτότητα
του gaRis (@takisgaris) 
Ο Θεός να με συχωρέσει αλλά αυτό το 2013 δε το βλέπω να πορεύεται θετικά ως τώρα κινηματογραφικώς. Η μία καλλιτεχνική αποτυχία μετά την άλλη, καθότι πάει καιρός που μου λέει το οτιδήποτε το box office μιας παραγωγής, αυτό το άθλημα ακολουθεί άλλους κανόνες και ουδεμία σχέση έχει με κριτική σινεμά, πέραν της εγκυκλοπαιδικού τύπου αναφοράς. Το Identity Thief είναι μια ταινία - πλυντήριο πιάτων: Θα πλύνει τα πιάτα και θα τα στεγνώσει κιόλας. Πόσο μπορείς να αγαπήσεις ένα πλυντήριο πιάτων; Δεν ένοιωσα κανένα ενδιαφέρον για την εξέλιξη της υπόθεσης, αδιαφόρησα δε για τον ορυμαγδό κακοποιών, κυνηγών κεφαλών και διμούτσουνων φιδιών που καρυκευματικά γεμίζουν τα ατέρμονα 111 λεπτά διάρκειας ενός αταίριαστου road movie ή έστω (wrong) buddy movie μεταξύ Καλιφόρνια - Κολοράντο, που λανσάρει την υπερ-πληθωρική Melissa McCarthy ως τον νέο John Candy του Plains, Trains και Automobiles και τον στείρα αποστασιοποιημένο ερμηνευτικά εδώ Jason Bateman ως τον ταλαίπωρο μεσοαστό τύπου Robert Downey Jr στο Due Date.
Τα δεδόμενα θα αρκούσαν για μια παρασάγγας ανώτερη ταινία: Ο Seth Gordon είχε μόλις προ διετίας υπογράψει την καλύτερη κωμωδία του 2011, το υστερικά αστείο Horrible Bosses (το οποίο μόλις πήρε το πράσινο φως για sequel). Ο Craig Mazin, υπογράψας το αστοπούμε σενάριο τουτουδώ έχει κάνει το καλούτσικο Hangover 2, ενώ η McCarthy παίρνει πάνω στα γερά της μπράτσα για πρώτη φορά το βάρος του πρωταγωνιστικού ρόλου, μετά τον (και προσωπικό) της θρίαμβο στο Bridesmaids. Ειδικά η τελευταία, πέρα από τα βιτριολικά σχόλια της γνωστής κριτικού-έχιδνας Rex Reed (New York Observer) περί «ιπποπόταμου σε μέγεθος τρακτέρ» που ξεσήκωσε κύματα συμπάθειας μεγέθους τριπλασιασμού της αξίας του αρχικού budget ($35M) σε εισπράξεις τα δίνει -στην κυριολεξία - όλα.
Τσαλακώνει λοιπόν η McCarthy την σχεδόν σοκαριστική φυσική της παρουσία χωρίς να υπολείπεται διόλου στις δραματικές σκηνές της πλοκής. Γιατί μπορεί να μη γελάς καθόλου με τα δήθεν μπαγκσμπανικά ανθυπαστειάκια, αλλά ο Gordon φροντίζει να σου περάσει το μήνυμα φαρδιά-πλατιά: Όποιος πλαστογραφήσει την ταυτότητά σου και σε ρημάξει - τιγκάροντας ένα κάρο πιστωτικές κάρτες στο όνομά σου, είναι κατά πάσα (α)πιθανότητα μια δυστυχισμένη παιδική ψυχούλα που, ορφανή ούσα, δεν ξέρει και η ίδια από που κρατά η σκούφια της (...) O Bateman στο ρόλο του περίπου καλόβολου θύματος - Σαμαρείτη, εξαντλείται σε μια εκνευριστική αντίστιξη έναντι της εκτός ορίων αυτοπαρώδησης της παρτνέρ του, υπομένοντας καρτερικά μαζί μας μια αλυσιδωτή μπαλαφάρα δήθεν θανάσιμων (επι)κινδύνων που εντέλει όσους δε θα σκοτώσουν θα τους φέρουν πιο κοντά.
Για πες: Καμπόσες φορές διερωτήθηκα τι στο διάτανο περισσότερο προσφέρει στο άθλημα η σαχλομπούρδα του Gordon από τις ροουντμουβιόλες του καλοκάγαθου Ζαπατίνα, έστω αυτή η τελευταία με τους Μπουλά - Φιλιιππίδη μαζί με το αυταρούκλικο μωράκι. Ειδικά όταν αυτό εδώ το κλεψίτυπο/δίχως ταυτότητα κατασκεύασμα ξεχειλίζει από μισανθρωπικές εξάρσεις λίγο πριν το παίξει δίπορτο και φεύγα με τις δήθεν συγκινητικές του κορώνες. Όπως και νά’χει, μια η Adele και μια η Melissa McCarthy, βλέπω έχουν γίνει εντελώς της μοδός τα πάχια, γεγονός που μου δίνει κουράγιο και θέληση να συνεχίσω τον αγώνα μου ενάντια σε ένα πλήθος στέκια/μπεργκερόνια κι άλλα πολυπρωτεϊνικά ζαρζαβατικά ώστε να συντηρήσω το big is beautiful κορμί μου. Είναι κι αυτό μια (άβολη) στάσις: Νιώθεται.
Τσαλακώνει λοιπόν η McCarthy την σχεδόν σοκαριστική φυσική της παρουσία χωρίς να υπολείπεται διόλου στις δραματικές σκηνές της πλοκής. Γιατί μπορεί να μη γελάς καθόλου με τα δήθεν μπαγκσμπανικά ανθυπαστειάκια, αλλά ο Gordon φροντίζει να σου περάσει το μήνυμα φαρδιά-πλατιά: Όποιος πλαστογραφήσει την ταυτότητά σου και σε ρημάξει - τιγκάροντας ένα κάρο πιστωτικές κάρτες στο όνομά σου, είναι κατά πάσα (α)πιθανότητα μια δυστυχισμένη παιδική ψυχούλα που, ορφανή ούσα, δεν ξέρει και η ίδια από που κρατά η σκούφια της (...) O Bateman στο ρόλο του περίπου καλόβολου θύματος - Σαμαρείτη, εξαντλείται σε μια εκνευριστική αντίστιξη έναντι της εκτός ορίων αυτοπαρώδησης της παρτνέρ του, υπομένοντας καρτερικά μαζί μας μια αλυσιδωτή μπαλαφάρα δήθεν θανάσιμων (επι)κινδύνων που εντέλει όσους δε θα σκοτώσουν θα τους φέρουν πιο κοντά.
Για πες: Καμπόσες φορές διερωτήθηκα τι στο διάτανο περισσότερο προσφέρει στο άθλημα η σαχλομπούρδα του Gordon από τις ροουντμουβιόλες του καλοκάγαθου Ζαπατίνα, έστω αυτή η τελευταία με τους Μπουλά - Φιλιιππίδη μαζί με το αυταρούκλικο μωράκι. Ειδικά όταν αυτό εδώ το κλεψίτυπο/δίχως ταυτότητα κατασκεύασμα ξεχειλίζει από μισανθρωπικές εξάρσεις λίγο πριν το παίξει δίπορτο και φεύγα με τις δήθεν συγκινητικές του κορώνες. Όπως και νά’χει, μια η Adele και μια η Melissa McCarthy, βλέπω έχουν γίνει εντελώς της μοδός τα πάχια, γεγονός που μου δίνει κουράγιο και θέληση να συνεχίσω τον αγώνα μου ενάντια σε ένα πλήθος στέκια/μπεργκερόνια κι άλλα πολυπρωτεϊνικά ζαρζαβατικά ώστε να συντηρήσω το big is beautiful κορμί μου. Είναι κι αυτό μια (άβολη) στάσις: Νιώθεται.
Στις δικές μας αίθουσες? Αμφίβολο...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική