Περιπολία

του David Ayer. Με τους Jake Gyllenhaal, Michael Peña, Anna Kendrick, Frank Grillo, America Ferrera, Cody Horn


Εγκώμιο στους αφανείς καθημερινούς ήρωες
του gaRis (@takisgaris)

Πριν ξεκινήσω την αναφορά μου στο End Of Watch θα ήθελα να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Λαμβάνοντας υπόψιν πως ζούμε στην μετά μιλένιουμ εποχή, συνεπώς τα πάντα πρέπει να κινούνται ανάμεσα στον ρεαλισμό και την νομιμότητα, όταν αυτός ο κανόνας περνά στα καρέ της κινηματογραφικής ταινίας, τότε καλούμαι να ομολογήσω πως είμαι ένας θεατής τους προηγούμενου αιώνα. Η αισθητική μου δύσκολα μπορεί να συμβαδίσει με την κάμερα στο χέρι, με το found footage, με την ασταθή λήψη σε πρώτο πρόσωπο, στοιχεία που το μοντέρνο σινεμά καλείται να αγκαλιάσει για να δείξει καινοτόμο. Προσωπικά αυτοί οι εκμοντερνισμοί μου αποσπούν την προσοχή, ενώ πιστεύω πως πρόκειται για μια εύκολη λύση στα χέρια του δημιουργού, στην προσπάθεια του να αδράξει την πραγματικότητα και να την μεταβιβάσει στο κοινό ως πρωτοποριακή μοναδική άποψη. Δεν μου είναι εύκολο λοιπόν, μα θα προσπαθήσω να αντεπεξέλθω στον στοχασμό του καλλιτέχνη. Αυτή η εισαγωγή βεβαίως δεν έχει σκοπό στο παραμικρό να βλάψει τον βετεράνο σεναριογράφο / σκηνοθέτη flic stories David Ayer (Training Day, Deep Blue, SWAT και Street Kings) στην τολμηρή απόπειρα του να μεταφέρει στις εικόνες του End Of Watch την εκρηκτική αλήθεια του δρόμου και την αδελφική αλληλεγγύη των σε περιπολία αστυνομικών διδύμων. Απλώς η τεχνοτροπία που χρησιμοποιεί δεν είναι το καλύτερο μου...

Στενοί συνεργάτες, μα το σημαντικότερο πολύ καλοί φίλοι, είναι οι αστυνόμοι Τέιλορ (Jake Gyleenahaal) και Ζαβάλα (Michael Pena) που έχουν ξοδέψει αμέτρητες ώρες περιπολώντας στους δρόμους των Νότιων Προαστίων του Λος Άντζελες, παρακολουθώντας την παράνομη δράση αλητών του υποκόσμου, βαρόνων του κοινού εγκλήματος, δολοφονικών συμμοριών και εμπόρων ναρκωτικών. "Γιατί σε αποκαλούν ως τον μεγάλο Σατανά?" ρωτά ο Τέιλορ τραβώντας σε ντοκιμαντέρ τα κατορθώματα του, προκειμένου να το δώσει στην φοιτήτρια της νομικής φίλης του, έναν από τους κακοποιούς. "Μα γιατί το Κακό μέσα μου είναι μεγάλο" απαντά κυνικά ο τελευταίος. Βρώμικοι διάλογοι, σκόρπιες σκέψεις και διαρκείς αστυνομικοί έλεγχοι, ανακυκλώνονται στην πορεία του φιλμ, επιζητώντας να αναδείξουν τον ψυχισμό δυο αντρών που καλούνται να επιβάλλουν τον Νόμο, ρισκάροντας διαρκώς την ίδια τους την ακεραιότητα. Συνάμα όμως ο σκηνοθέτης Ayer δεν αφήνει χώρο στην αφήγηση του για να αναπτυχθούν οι επιμέρους ερωτικές ιστορίες του ντουέτου. Το όμορφο κορίτσι του Τέιλορ (Anna Kendrick) και η εγκυμονούσα σύζυγος του Ζαβάλα (Natalie Martinez) προσθέτουν λίγη ουσία στο επίπεδο στόρι, βάζοντας ταυτόχρονα δυσκολίες στον δημιουργό στο να ανεβάσει τον πήχη, πέρα από την μινιμαλιστική προσέγγιση του. Εκτός κι αν αυτή η εμμονή στην ανάδειξη του ρόλου των δύο συνεργατών είναι υποκινούμενη από άλλους παράγοντες.

Δεν είναι λίγες οι φορές τελευταία που έχουμε γίνει μάρτυρες υπερέκθεσης του έργου των ενστόλων, με πιο πρόσφατη την περίπτωση του Act Of Valor και της παρουσίασης των επιτευγμάτων των βατραχανθρώπων, ενός φιλμ που άνετα θα μπορούσε να το έχει παρουσιάσει ο Ayer, έχοντας και ο ίδιος υπηρετήσει για πολλά χρόνια στις ειδικές δυνάμεις. Είναι λογικό λοιπόν να νιώθει πολύ άνετα στην καρέκλα του οτέρ εδώ, πλέκοντας το εγκώμιο του LAPD, που θα στρέψει την ματιά του κοινού στο απαράμιλλο σθένος των αφανών καθημερινών ηρώων, που είναι πιθανόν να πέσουν νεκροί στην γραμμή του καθήκοντος, αφήνοντας πίσω χήρες με ορφανά παιδιά στα χέρια, την ώρα που τα αγήματα αποτείνουν φόρο τιμής στην μνήμη τους. Μια παράμετρος που διακρίνεται από το γεμάτο κλισέ και κοινοτυπίες πρότζεκτ, είναι οι ερμηνείες - με την σειρά ποιότητας - του διδύμου Pena και Gyleenhaal. Ο μεν Λατίνος είναι πιο κινητικός, ειλικρίνής και γενναιόδωρος, πιστεύει στις αιτίες και δεν διστάζει να πέσει πρώτος στην σφαίρα αντί για τον συνεργάτη του. Ο δε Καυκάσιος είναι χαμηλότερων τόνων, προσπαθεί να κατανοήσει το χάος που τον περιβάλλει και είναι πρόθυμος να επισημοποιήσει τα συναισθήματα του, για τον μεγάλο έρωτα της ζωής του.

Για πες: Παρέα συνθέτουν μια θερμή αγκαλιά που αναμένει να δεχτεί τις επευφημίες των θεατών, εκθέτοντας σε point of view, όλες τους τις προσδοκίες για το πως θα μπορούσε ή καλύτερα πως θα έπρεπε να είναι η δράση των μπάτσων. Απλοί άνθρωποι με ελαττώματα, πλην ήρωες γεμάτοι αυταπάρνηση, καθώς τα πράγματα σκουραίνουν.






Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Μαρτίου 2013 από την Audiovisual

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η δική σου κριτική