Χιονάτη
του Pablo Berger. Με τους Ángela Molina, Maribel Verdu, Daniel Giménez Cacho, Inma Cuesta, Macarena García
Hey Macarena...
του zerVo (@moviesltd) 
Πόσο απλή, απλούστατη, ιστορία κι όμως πόσο ανθεκτική παρέμεινε μέσα στον χρόνο! Τους δύο αιώνες ζωής κλείνει φέτος το πιο κλασσικό παραμύθι που ξεπήδησε από την φαντασία των αδελφών Γκριμ, εκείνο με το συνετό και φοβισμένο κοριτσάκι, που πεντάρφανο κι αδύναμο έπεσε στα χέρια της χειρότερης αναδόχου μητριάς που θα μπορούσε να υπάρξει. Το θέμα της Χιονάτης, αμέτρητες φορές απασχόλησε τα σενάρια του σινεμά, ειδικότερα του Χολιγουντιανού, που το διασκεύασε σε πατρόν εντυπωσιακά και πολύχρωμα, δημιουργώντας αξέχαστες φιλμικές αναμνήσεις. Τώρα όμως ήλθε η σειρά των πολύ πιο κοντινών μας Ιβήρων, να προβάλλουν την δική τους άποψη πάνω στο γνώριμο στόρι, δίχως περιττά λούσα και φιοριτούρες, χωρίς λαμπερά εφέ και πρόσκαιρους εντυπωσιασμούς, αντιθέτως με μόλις δυο χρώματα στην παλέτα, περιορισμένους ήχους, αλλά και έμπνευση. Υπερβολικά πολλή έμπνευση...
Την στιγμή που η Κάρμεν ερχόταν στην ζωή, η πανέμορφη μητέρα της άφηνε την τελευταία της πνοή στο κρεβάτι του τοκετού και ο πατέρας της, ο πιο διάσημος ταυρομάχος της Ανδαλουσίας, Αντόνιο Βιγιάλτα, έδινε την δική του μάχη επιβίωσης, βαρύτατα τραυματισμένος από τα κέρατα του τελευταίου ζώου που αντιμετώπισε στην αρένα. Χρόνια μετά, η γλυκιά έφηβη, μεγαλώνει δίπλα στην λατρεμένη της γιαγιά, δίχως ποτέ της να έχει αντικρίσει γονιούς, μιας και ο θρυλικός τορέρο, που ποτέ του δεν ξεπέρασε τον χαμό της αγαπημένης του γυναίκας, έριξε πίσω του μαύρη πέτρα και ακινητοποιημένος στο καροτσάκι επέλεξε την φροντίδα της Ενκάρνα, της νοσοκόμας που τον περιέθαλψε.
Τι σκληρή που είναι όμως η μοίρα? Την στιγμή που ο θρυλικός ήρωας που αποθεωνόταν κάποτε από χιλιάδες κόσμου στα γεμάτα στάδια, ανεμίζοντας την κατακόκκινη μπέρτα του κόντρα στο θηρίο, βιώνει την χλεύη της γυναίκας που εκμεταλλεύεται την περιουσία του, η μικρή του κόρη χάνει και το τελευταίο της στήριγμα, την γιαγιά της, που θα σβήσει στην αγκαλιά της εγκαταλείποντας ολομόναχη. Εκείνη αποφασισμένη να συναντήσει τον γονιό της και πάλι, θα ταξιδέψει στην άλλη άκρη της πολιτείας, στην έπαυλη της Ενκάρνα, επιλέγοντας να εργαστεί ακόμη και ως δούλα της, προκειμένου να βρεθεί κοντά του, δίνοντας του την δύναμη που ζητά για να ξεπεράσει τον πόνο.
Και κάπου σε αυτό το σημείο παρεμβαίνει η πινακίδα "μερικά χρόνια αργότερα". Τι συνηθισμένο θα σκεφτείς? Όχι ακριβώς, μιας και η εξέλιξη της ίντριγκας, όπως την επέλεξε ο Σπανιόλος δημιουργός, ακολουθεί την αισθητική ενός έργου που φτιάχτηκε πολλές πολλές δεκαετίες πριν και ανήκει σε εκείνη την νοσταλγική περίοδο του βωβού ασπρόμαυρου σινεμά. Συνεπώς φράσεις, ατάκες και αφήγηση γίνεται ουσιαστικά μέσα από εκείνες τις πινακίδες με την καλλιγραφική γραμματοσειρά, μόδα που θέσπισε τόσο πετυχημένα ο περσινός Αρτίστας, που χάρη σε αυτή του την εμμονή στην κινηματογράφηση του παλιού καλού καιρού, έσκισε εμπορικά, μα κυρίως καλλιτεχνικά.
Ο Berger - αν θυμάσαι του Torremolinos 73 - στην ουσία αποσπά όλες τις προσταγές του μη ομιλούντος κινηματογράφου, χρησιμοποιώντας με χάρη το φως και τις σκιές για να ξεδιπλώσει τις ιδέες του, αναμιγνύοντας τις με παραδοσιακούς φλαμένκο ήχους από την πατρίδα του και ένα έξυπνο - όσο και πικρό χιούμορ - που έρχεται σε άμεση κόντρα με το έντονα δραματικό ύφος του σεναρίου. Η δική του Blancanieves αναμφίβολα είναι πολύ διαφορετική από τις άλλες, έχει μια ξεχωριστή προσωπικότητα, φιλοσοφία, κουλτούρα, δεν επιθυμεί να εντυπωσιάσει, μα να συγκινήσει μέσα από την δακρύβρεχτη θεματική της βάση, αλλά κι από τις ευφάνταστες πινελιές - παρεμβάσεις, όπως ας πούμε των επτά τσιρκονάνων - ταυρομάχων που δεν συμπεριφέρονται όλοι στην άμοιρη Χιονάτη, σύμφωνα με τις εντολές του παραμυθιού. Παραμύθι που ο σκηνοθέτης από ένα σημείο και κατοπινά αποτινάζει πλήρως από την λογική του, αποφεύγοντας τόσο την γλυκεράδα της παρουσίας ενός αστραφτερού πρίγκιπα και κυρίως ενός ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα φινάλε.
Για πες: Από αυτόν τον άρτια δομημένο και μελετημένο black and white σουρεαλιστικό πίνακα, ξεπετάγεται μια μικρή ερμηνευτική αποκάλυψη, ένα ολόφρεσκο σεβιγιάνικο πρόσωπο, που με την σωστή καθοδήγηση και τις ανάλογες επιλογές, μπορεί να αποτελέσει το επόμενο μεγάλο made in Spain αστέρι. Η 25χρονη Macarena Garcia, εκφραστική, όμορφη και δροσερή σαν την Winslet στα νιάτα της, με μια εντυπωσιακή γαλάζια (ακόμη κι αν δεν την αβαντάρει η αχρωμία) ματιά κερδίζει με άνεση τις καρδιές της πλατείας και βάζει πλάτη εύκολα, το μεγάλο όνομα της παραγωγής, την διπλάσιας ηλικίας της και πολύ πιο έμπειρη Maribel Verdu, που πιότερο τσαλακώνεται στα γλαφυρά γκαγκς, παρά ρίχνει ερμηνευτικό βάρος στην περσόνα της κακιάς μάγισσας. Περιμένω εναγωνίως το επόμενο, έγχρωμο φαντάζομαι βήμα της Macarena, έχοντας την κατά νου, κοντόμαλλη και στολισμένη την φορεσιά του ματαντόρ, πανέτοιμη να κοντράρει ακόμη και την πιο απίθανη πρόκληση. Μήλου μη συμπεριλαμβανομένου...
Τι σκληρή που είναι όμως η μοίρα? Την στιγμή που ο θρυλικός ήρωας που αποθεωνόταν κάποτε από χιλιάδες κόσμου στα γεμάτα στάδια, ανεμίζοντας την κατακόκκινη μπέρτα του κόντρα στο θηρίο, βιώνει την χλεύη της γυναίκας που εκμεταλλεύεται την περιουσία του, η μικρή του κόρη χάνει και το τελευταίο της στήριγμα, την γιαγιά της, που θα σβήσει στην αγκαλιά της εγκαταλείποντας ολομόναχη. Εκείνη αποφασισμένη να συναντήσει τον γονιό της και πάλι, θα ταξιδέψει στην άλλη άκρη της πολιτείας, στην έπαυλη της Ενκάρνα, επιλέγοντας να εργαστεί ακόμη και ως δούλα της, προκειμένου να βρεθεί κοντά του, δίνοντας του την δύναμη που ζητά για να ξεπεράσει τον πόνο.
Και κάπου σε αυτό το σημείο παρεμβαίνει η πινακίδα "μερικά χρόνια αργότερα". Τι συνηθισμένο θα σκεφτείς? Όχι ακριβώς, μιας και η εξέλιξη της ίντριγκας, όπως την επέλεξε ο Σπανιόλος δημιουργός, ακολουθεί την αισθητική ενός έργου που φτιάχτηκε πολλές πολλές δεκαετίες πριν και ανήκει σε εκείνη την νοσταλγική περίοδο του βωβού ασπρόμαυρου σινεμά. Συνεπώς φράσεις, ατάκες και αφήγηση γίνεται ουσιαστικά μέσα από εκείνες τις πινακίδες με την καλλιγραφική γραμματοσειρά, μόδα που θέσπισε τόσο πετυχημένα ο περσινός Αρτίστας, που χάρη σε αυτή του την εμμονή στην κινηματογράφηση του παλιού καλού καιρού, έσκισε εμπορικά, μα κυρίως καλλιτεχνικά.
Ο Berger - αν θυμάσαι του Torremolinos 73 - στην ουσία αποσπά όλες τις προσταγές του μη ομιλούντος κινηματογράφου, χρησιμοποιώντας με χάρη το φως και τις σκιές για να ξεδιπλώσει τις ιδέες του, αναμιγνύοντας τις με παραδοσιακούς φλαμένκο ήχους από την πατρίδα του και ένα έξυπνο - όσο και πικρό χιούμορ - που έρχεται σε άμεση κόντρα με το έντονα δραματικό ύφος του σεναρίου. Η δική του Blancanieves αναμφίβολα είναι πολύ διαφορετική από τις άλλες, έχει μια ξεχωριστή προσωπικότητα, φιλοσοφία, κουλτούρα, δεν επιθυμεί να εντυπωσιάσει, μα να συγκινήσει μέσα από την δακρύβρεχτη θεματική της βάση, αλλά κι από τις ευφάνταστες πινελιές - παρεμβάσεις, όπως ας πούμε των επτά τσιρκονάνων - ταυρομάχων που δεν συμπεριφέρονται όλοι στην άμοιρη Χιονάτη, σύμφωνα με τις εντολές του παραμυθιού. Παραμύθι που ο σκηνοθέτης από ένα σημείο και κατοπινά αποτινάζει πλήρως από την λογική του, αποφεύγοντας τόσο την γλυκεράδα της παρουσίας ενός αστραφτερού πρίγκιπα και κυρίως ενός ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα φινάλε.
Για πες: Από αυτόν τον άρτια δομημένο και μελετημένο black and white σουρεαλιστικό πίνακα, ξεπετάγεται μια μικρή ερμηνευτική αποκάλυψη, ένα ολόφρεσκο σεβιγιάνικο πρόσωπο, που με την σωστή καθοδήγηση και τις ανάλογες επιλογές, μπορεί να αποτελέσει το επόμενο μεγάλο made in Spain αστέρι. Η 25χρονη Macarena Garcia, εκφραστική, όμορφη και δροσερή σαν την Winslet στα νιάτα της, με μια εντυπωσιακή γαλάζια (ακόμη κι αν δεν την αβαντάρει η αχρωμία) ματιά κερδίζει με άνεση τις καρδιές της πλατείας και βάζει πλάτη εύκολα, το μεγάλο όνομα της παραγωγής, την διπλάσιας ηλικίας της και πολύ πιο έμπειρη Maribel Verdu, που πιότερο τσαλακώνεται στα γλαφυρά γκαγκς, παρά ρίχνει ερμηνευτικό βάρος στην περσόνα της κακιάς μάγισσας. Περιμένω εναγωνίως το επόμενο, έγχρωμο φαντάζομαι βήμα της Macarena, έχοντας την κατά νου, κοντόμαλλη και στολισμένη την φορεσιά του ματαντόρ, πανέτοιμη να κοντράρει ακόμη και την πιο απίθανη πρόκληση. Μήλου μη συμπεριλαμβανομένου...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Μαρτίου 2013 από την Strada
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική