Παρενέργειες
του Steven Soderbergh. Με τους Jude Law, Rooney Mara, Catherine Zeta-Jones, Channing Tatum
Οι συνέπειες του Saltarene...
του gaRis (@takisgaris) 
Και του ξηγήθηκα (σπαρματσέτο) του ΖερVόπουλα: ΔΕΝ ξαναγράφω κριτική στα ελληνικά. Δεν με καταλαβαίνουν εδώ στην ξενιτιά. Πρέπει να συμβαδίσω με την εδώ κουλτούρα. Να κοιτάξω εμπρός, σα τη νεόκοπη (και) συγγραφέα Ράνια Θρασκιά. Πέρασε λίγος καιρός. Το ξανασκέφτηκα. Μεγάλη μπουκιά φάε (από νου γιόρκ μέχρι ριμπάι στέηκ, όρεξη νάχς) μεγάλη κουβέντα μη λες. Στο σημείο λοιπόν τουτοδώ έρχεται και δένει το θεματάκι που έχω σήμερα και ακούει (αν τον πάρεις με το καλό) στο όνομα Steven Soderbegh. Αυτός ο μανιοκαταθλιψίας ταραμοσαλάτας και μπάμιας-κι-αυγάς που αλέθει όλα τα κινηματογραφικά είδη σε μια εμμονοληπτική απόπειρα αποδραματοποίησης των κινηματογραφικών κιταπιών. Διατρανώνει λοιπόν ο οσκαρούχος (Traffic) και περιπεσών εις πολλάς δημιουργικάς αστοχίας (Haywire και Magic Mike τα πιο φρέσκα κουλουράκια) ότι το Side Effects αποτελεί το κύκνειο άσμα του πίσω από την κάμερα.
Καλά ρε Στήβ, όπως θα έλεγε και ο αλήστου μνήμης fan Oxi_Xontres, τι ληγμένα πίνεις (και δε μας δίνεις); To μπαχάιντ δη καντελάμπρα με τα σουξουμουξούδικα αναμεταξύτωνε Ντάγκλασε και Ντέιμν τι είναι; Του HBO και έλεος πια, γιατί το έχεις κάνει κοινόβιο το κρου, με την κουμπάρα ναούμε την δήθεν ψυχολόγα-υστέρω-λέζμπω σσικ την Zeta-Jones-Χατζηγιάννη να κάνει τα τζιβιτζιλίκια με την ψυχώ-θύτη-θύμα-κορίτσι με το τατού τη Rooney τη Mara και τον φυλακόβιο λεβέντη-κορμί θανατηφόρο σε θέλω άνευ όρων Channing Tatum να κυλιέται αιμόφυρτος στα πατώματα από την υπνοβάτισα χαπάκλω Μαρή. Δώστου κι ο ξερόλας σρίνκ ο Jude Law να χάνει τον μπούσουλα μέχρι να επανακάμψει ως Dr Watson χωρίς τον Ρόμπερτ Ντάουνυ τον μικρό.
Ο Burns τα καίει όλα όμως το αποτέλεσμα δεν είναι δυστυχώς Contagio(n)us. Ξεκινάς ένα βαριετέ α λα Hitchcock και καταλήγεις σε τζιβιτζιλίκια εποχής De Palma κι εννοώ του εσχατολογικού De Palma, αυτουνούνε του Passion με το άλλο κορίτσι-δράκο, τη Noomi Rapace. Ηκούσθη πως για το ρόλο σαλιάριζε το λέιντυ-καταστρόφα η Lindsay Lohan, αλλά την πειράζει πολύ το πιοτί. Δεν με ενοχλεί- γύρισε τελικά το Canyons του Brett Easton Ellis με τον πορνοστάρ τον Τζέμις Ντην. Θα έδινα πολλά για να γύριζε ο Σόντης την τελευταία ταινία του γραμμένη από τον Μπρέτ. Αυτοί οι δυο είναι γεννημένοι ο ένας για τον άλλον, τέλος. Πίσω στο θέμα, κάπου ανάμεσα στο παιγνίδισμα αυτό με το γένος του ψυχολογικού θρίλερ, υπάρχουν καταφανείς δυνατότητες στο μιξάρισμα σατουραρισμένων εικόνων και αποστασιοποιημένου ερέβους αλλά από το πολύ στυλιζάρισμα και το κοφτό (κι ανάποδο) ψαλίδι το αποτέλεσμα μυρίζει φιλέτο αλλά εντέλει καταπίνεται χωρίς ιδιαίτερη αγαλλίαση, ωσάν το βρωμερό σουβλάκι του Βαγγέλα στη Ζήνωνος λίγω πιο κάτω από το θρυλικό μπουγατσοτυροπιτάδικο «Ο Ταμίς» στα πέριξ της Ομονοίας. Με ολόκληρο κρεμμύδι μέσα (μετά συγχωρήσεως).
Αυτό το συνολάκι έχει πολυφορεθεί και με πολύ πιο σένικη γόβα, ξώφτερνη και σαραντατέσσερω νούμερο. Ο Σόντης βαριέται, ο Σόντης διαπράττει άλλη μια ανατομία ενός κινηματογραφικού εγκλήματος, μόνο που δεν έχει μέσα αυτή την νοστιμιά του γενειοφόρου αφηγητή – αρσενική Ντενίση - Γρηγόρη Βαλτινού, ει μη μόνο τον ΕΣΥ αποφασίζεις γραφικό τσιγαρόβηχα του προ- ΠΑΣΟΚ Γιάννη Βούρου. Με άλλα λόγια-να αγαπιόμαστε, ο Σόντης βαριέται επιδεικτικά. Μπορεί να φτάσει άνετα τον ιογενή αποδομητικό αμοραλισμό του μετα-μοντέρνου Contagion και δεν το κάνει, αρχίζοντας τα στριφογυριστά με ανάποδο πόδι τύπου Σιάμαλαν-μαν-ντινγκι-ντονγκ, χαλώντας όλη τη μαγεία μιας θαυμαστής ερμηνευτικής συναστρίας Law-Mara, απαιτώντας πεισματικά να παραμείνουμε αμέτοχοι, σε πλήρη επίγνωση ότι πρόκειται απλά για άλλη μια ταινία, μια ακόμη άσκηση ύφους, τίποτε παραπάνω. Και τι απομένει; Μια παραλίγο αξιομνημόνευτη anti-Big Pharma ταινία καταγγελίας, τεζαρισμένη στα Ablixa, Cilexa, Deltatrex και Efexor, ένα κοκτέιλ πενιχρό μπροστά στο Σαλταρέν που κατεβάζει τα τελευταία χρόνια ο καταπιώνας του Σόντη.
Για πες: (Ω του θαύματος!) Προ ημερών διάβασα πάλε ότι τούρθε ξανά η ρημαδο-έμπνευση να κάνει remake του δικού του (…) Kafka. Μόνο γι’ αυτό, υπόσχομαι ότι όχι μόνο θα ξαναγράψω ελληνικά αλλά κι ότι θα πρωταγωνιστήσω στο sequel του Magic Mike, κάνοντας έναν λεσβιάζοντα τραβεστί στρήπερ που μαζεύει λεφτά για την ανέγερση του πρώτου ιδρύματος για την διάσωση του αμφίβιου είδους χελωνονιτζακίου γκαρέττα-γκαρέττα. Να ζήσω μαμά μου, ευχαριστώ.
Ο Burns τα καίει όλα όμως το αποτέλεσμα δεν είναι δυστυχώς Contagio(n)us. Ξεκινάς ένα βαριετέ α λα Hitchcock και καταλήγεις σε τζιβιτζιλίκια εποχής De Palma κι εννοώ του εσχατολογικού De Palma, αυτουνούνε του Passion με το άλλο κορίτσι-δράκο, τη Noomi Rapace. Ηκούσθη πως για το ρόλο σαλιάριζε το λέιντυ-καταστρόφα η Lindsay Lohan, αλλά την πειράζει πολύ το πιοτί. Δεν με ενοχλεί- γύρισε τελικά το Canyons του Brett Easton Ellis με τον πορνοστάρ τον Τζέμις Ντην. Θα έδινα πολλά για να γύριζε ο Σόντης την τελευταία ταινία του γραμμένη από τον Μπρέτ. Αυτοί οι δυο είναι γεννημένοι ο ένας για τον άλλον, τέλος. Πίσω στο θέμα, κάπου ανάμεσα στο παιγνίδισμα αυτό με το γένος του ψυχολογικού θρίλερ, υπάρχουν καταφανείς δυνατότητες στο μιξάρισμα σατουραρισμένων εικόνων και αποστασιοποιημένου ερέβους αλλά από το πολύ στυλιζάρισμα και το κοφτό (κι ανάποδο) ψαλίδι το αποτέλεσμα μυρίζει φιλέτο αλλά εντέλει καταπίνεται χωρίς ιδιαίτερη αγαλλίαση, ωσάν το βρωμερό σουβλάκι του Βαγγέλα στη Ζήνωνος λίγω πιο κάτω από το θρυλικό μπουγατσοτυροπιτάδικο «Ο Ταμίς» στα πέριξ της Ομονοίας. Με ολόκληρο κρεμμύδι μέσα (μετά συγχωρήσεως).
Αυτό το συνολάκι έχει πολυφορεθεί και με πολύ πιο σένικη γόβα, ξώφτερνη και σαραντατέσσερω νούμερο. Ο Σόντης βαριέται, ο Σόντης διαπράττει άλλη μια ανατομία ενός κινηματογραφικού εγκλήματος, μόνο που δεν έχει μέσα αυτή την νοστιμιά του γενειοφόρου αφηγητή – αρσενική Ντενίση - Γρηγόρη Βαλτινού, ει μη μόνο τον ΕΣΥ αποφασίζεις γραφικό τσιγαρόβηχα του προ- ΠΑΣΟΚ Γιάννη Βούρου. Με άλλα λόγια-να αγαπιόμαστε, ο Σόντης βαριέται επιδεικτικά. Μπορεί να φτάσει άνετα τον ιογενή αποδομητικό αμοραλισμό του μετα-μοντέρνου Contagion και δεν το κάνει, αρχίζοντας τα στριφογυριστά με ανάποδο πόδι τύπου Σιάμαλαν-μαν-ντινγκι-ντονγκ, χαλώντας όλη τη μαγεία μιας θαυμαστής ερμηνευτικής συναστρίας Law-Mara, απαιτώντας πεισματικά να παραμείνουμε αμέτοχοι, σε πλήρη επίγνωση ότι πρόκειται απλά για άλλη μια ταινία, μια ακόμη άσκηση ύφους, τίποτε παραπάνω. Και τι απομένει; Μια παραλίγο αξιομνημόνευτη anti-Big Pharma ταινία καταγγελίας, τεζαρισμένη στα Ablixa, Cilexa, Deltatrex και Efexor, ένα κοκτέιλ πενιχρό μπροστά στο Σαλταρέν που κατεβάζει τα τελευταία χρόνια ο καταπιώνας του Σόντη.
Για πες: (Ω του θαύματος!) Προ ημερών διάβασα πάλε ότι τούρθε ξανά η ρημαδο-έμπνευση να κάνει remake του δικού του (…) Kafka. Μόνο γι’ αυτό, υπόσχομαι ότι όχι μόνο θα ξαναγράψω ελληνικά αλλά κι ότι θα πρωταγωνιστήσω στο sequel του Magic Mike, κάνοντας έναν λεσβιάζοντα τραβεστί στρήπερ που μαζεύει λεφτά για την ανέγερση του πρώτου ιδρύματος για την διάσωση του αμφίβιου είδους χελωνονιτζακίου γκαρέττα-γκαρέττα. Να ζήσω μαμά μου, ευχαριστώ.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Μαρτίου 2013 από την Seven / Spentzos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική