Μαθήματα Ενηλικίωσης
του Ben Lewin. Με τους John Hawkes, Helen Hunt, William H. Macy, Moon Bloodgood
The Man In The Iron Lung
του zerVo (@moviesltd) 
Για κάποιον παράξενο και αδιευκρίνιστο λόγο, παρότι στο βάθος της κάθε επιμέρους περίπτωση κρύβει και μια τραγωδία, τα σενάρια που στο επίκεντρο τους εμφανίζουν κάποιον μεσήλικα, που για διάφορους λόγους, δεν έχει ακόμη καταφέρει να ζήσει μια ολοκληρωμένη ερωτική σχέση, διαθέτουν μια το λιγότερο γλαφυρή υφή, που κατά περιόδους φτάνει μέχρι και την σπαρταριστή κωμωδία. Η περίπτωση άλλωστε του 40 Years Old Virgin, δεν είναι μακρινή και αν επιχειρούσε κανείς να την προσεγγίσει μέσα από το πρίσμα του ρεαλισμού, μόνο πόνο, μοναξιά και οδύνη θα συναντούσε, σε αντίθεση με την άποψη του σκηνοθέτη, που μετέτρεψε τον καημό του φουκαρά σε ανεκδοτικό γκαγκ. Δεν τολμώ το λοιπόν να σκεφτώ καν, ποια θα ήταν η εκδοχή του ανατρεπτικού στα όρια του ενοχλητικού Apatow, επί του παρόντος φλιπ σάιντ του Σαραντάχρονου Παρθένου, The Sessions, όταν η απομάκρυνση του άλλου φύλου δεν έχει κοινωνικά εφαλτήρια, αλλά είναι απόρροια μιας ανεπανόρθωτης σωματικής ζημιάς.
Ακινητοποιημένος στο κρεβάτι της παραπληγίας από τα έξι του χρόνια, όταν τον κτύπησε η πολιομυελίτιδα κι έχοντας διαρκώς την ανάγκη του μηχανικού πνεύμονα να τον διατηρεί ζωντανό, ο συγγραφέας και ποιητής Μαρκ Ό'Μπράιεν, δεν έχει γευτεί τις χαρές της ζωής και κυρίως δεν έχει νιώσει ακόμη την ερωτική ηδονή. Παρακινούμενος από τον προοδευτικό παπά της ενορίας, λίγο πριν διαβεί το κατώφλι της πέμπτης του δεκαετίας, ο χαρισματικός στον λόγο και πανέξυπνος άντρας, θα αποφασίσει να πάρει το ρίσκο και να κάνει το σεξουαλικό του όνειρο πραγματικότητα. Κι αν του λείπει η παρτενέρ, ας όψεται η συνομήλικη του Τσέριλ, που προσφέρει κοινωνικό έργο ως το έτερον ήμισι της ερωτικής πράξης, όχι όμως ακολουθώντας το αρχαιότερο επάγγελμα, αλλά βοηθώντας ανήμπορους παρθένους, όπως ο φουκαράς Μαρκ, να ξεπεράσουν τα συμπλέγματα και τις ανασφάλειες τους.
Βασική προϋπόθεση για την αντικαταστάτρια σύντροφο, όπως κατονομάζει την εργασία της, το ότι οι συνευρέσεις της με τον "ασθενή" δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεράσουν τον αριθμό των έξι, διότι πλέον αναπτύσσεται μεταξύ συναισθηματικό δέσιμο και συνεπώς σχέση, κάτι που δεν είναι τεχνικά εφικτό, εφόσον εκείνη είναι στεφανωμένη. Για πόσο καιρό μπορεί όμως η όμορφη Τσέριλ να ανθίσταται στις πονηρά πιπεράτες προκλήσεις του ερωτοκτυπημένου ποιητή, που μετά την πρώτη, δεύτερη φορά, θα δει τα κόμπλεξ του να εξαφανίζονται, την γλώσσα του να λύνεται και να συμπεριφέρεται με άνεση πλέον, σαν να έχει απέναντι του, την επί χρόνια ερωμένη του.
Κακά τα ψέματα, απαιτεί ανοικτό μυαλό από πλευράς του θεατή για να μπορέσει να παρακολουθήσει δίχως ηθικές ενστάσεις την κωμικοτραγική αυτή, αληθινότατη, ιστορία. Όχι με την έννοια των φόβων που τρέφει μέσα του ο βασικός πρωταγωνιστής του πλοτ, όντας φανατικός Καθολικός, φοβούμενος συνεπώς την οργή του Θεού, για τις προγαμιαίες του "πομπές" στο κρεβάτι, αλλά επειδή είναι ελαφρώς ακραία η ισορροπία της συγκεκριμένης παροχής υπηρεσιών από μια συνειδητοποιημένη Κυρία, δίχως να έχει σταμπαριστεί από τον περίγυρο της με την μαρκίζα της ιερόδουλης. Ο σκηνοθέτης Ben Lewin κτίζει όλο αυτό το φαιδρό δράμα, πάνω στην φιγούρα του ακινητοποιημένου παράλυτου, που διεκδικεί κι εκείνος ο δικαίωμα στην αγάπη - κι εντέλει το κερδίζει, ανεξαρτήτου τελικής έκβασης - δίχως να τον ενδιαφέρει να καλύψει τα ουκ ολίγα κενά στο σενάριο του, που ευλόγως προκαλούν απορίες για το πως μπορεί να λαμβάνουν χώρα σε μια πουριτανή και συντηρητική κοινωνία, όπως η νεο-αμερικάνικη.
Για πες: Το στοιχείο όμως που καθιστά το The Sessions τουλάχιστον αξιοπρεπές στην ανάγνωση του, είναι οι ερμηνείες του ντουέτου που τόσο αταίριαστα συνευρίσκεται στις εικόνες του. Δηλαδή του John Hawkes, που φέρει εις πέρας με ρεαλισμό στους μορφασμούς και τις εκφράσεις του, το δύσκολο έργο της απόδοσης του παραπληγικού loverboy και της οσκαρούχας Helen Hunt, που στα πενήντα της κινείται με αέρα δεκαοχτάρας διαρκώς ολόγυμνη στο πλάι του, δείχνοντας πως γνωρίζει πάρα πολύ καλά την δύσκολη δουλειά που έχει αναλάβει. Με μια πιο προσεκτική σκηνοθετική καθοδήγηση και με μια πιο σαφή απόδοση για τι είδους ταινία είναι στην πραγματικότητα τα Μαθήματα Ενηλικίωσης, είμαι βέβαιος πως αμφότεροι θα ξεπερνούσαν τα διαρκή σκωτσέζικα μπλεξίματα μεταξύ κομεντί και δράματος και θα φρόντιζαν το κοινό τους να μην μπερδευτεί εξίσου συναισθηματικά ανάμεσα στον κλαυθμό και το χαχανητό.
Βασική προϋπόθεση για την αντικαταστάτρια σύντροφο, όπως κατονομάζει την εργασία της, το ότι οι συνευρέσεις της με τον "ασθενή" δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεράσουν τον αριθμό των έξι, διότι πλέον αναπτύσσεται μεταξύ συναισθηματικό δέσιμο και συνεπώς σχέση, κάτι που δεν είναι τεχνικά εφικτό, εφόσον εκείνη είναι στεφανωμένη. Για πόσο καιρό μπορεί όμως η όμορφη Τσέριλ να ανθίσταται στις πονηρά πιπεράτες προκλήσεις του ερωτοκτυπημένου ποιητή, που μετά την πρώτη, δεύτερη φορά, θα δει τα κόμπλεξ του να εξαφανίζονται, την γλώσσα του να λύνεται και να συμπεριφέρεται με άνεση πλέον, σαν να έχει απέναντι του, την επί χρόνια ερωμένη του.
Κακά τα ψέματα, απαιτεί ανοικτό μυαλό από πλευράς του θεατή για να μπορέσει να παρακολουθήσει δίχως ηθικές ενστάσεις την κωμικοτραγική αυτή, αληθινότατη, ιστορία. Όχι με την έννοια των φόβων που τρέφει μέσα του ο βασικός πρωταγωνιστής του πλοτ, όντας φανατικός Καθολικός, φοβούμενος συνεπώς την οργή του Θεού, για τις προγαμιαίες του "πομπές" στο κρεβάτι, αλλά επειδή είναι ελαφρώς ακραία η ισορροπία της συγκεκριμένης παροχής υπηρεσιών από μια συνειδητοποιημένη Κυρία, δίχως να έχει σταμπαριστεί από τον περίγυρο της με την μαρκίζα της ιερόδουλης. Ο σκηνοθέτης Ben Lewin κτίζει όλο αυτό το φαιδρό δράμα, πάνω στην φιγούρα του ακινητοποιημένου παράλυτου, που διεκδικεί κι εκείνος ο δικαίωμα στην αγάπη - κι εντέλει το κερδίζει, ανεξαρτήτου τελικής έκβασης - δίχως να τον ενδιαφέρει να καλύψει τα ουκ ολίγα κενά στο σενάριο του, που ευλόγως προκαλούν απορίες για το πως μπορεί να λαμβάνουν χώρα σε μια πουριτανή και συντηρητική κοινωνία, όπως η νεο-αμερικάνικη.
Για πες: Το στοιχείο όμως που καθιστά το The Sessions τουλάχιστον αξιοπρεπές στην ανάγνωση του, είναι οι ερμηνείες του ντουέτου που τόσο αταίριαστα συνευρίσκεται στις εικόνες του. Δηλαδή του John Hawkes, που φέρει εις πέρας με ρεαλισμό στους μορφασμούς και τις εκφράσεις του, το δύσκολο έργο της απόδοσης του παραπληγικού loverboy και της οσκαρούχας Helen Hunt, που στα πενήντα της κινείται με αέρα δεκαοχτάρας διαρκώς ολόγυμνη στο πλάι του, δείχνοντας πως γνωρίζει πάρα πολύ καλά την δύσκολη δουλειά που έχει αναλάβει. Με μια πιο προσεκτική σκηνοθετική καθοδήγηση και με μια πιο σαφή απόδοση για τι είδους ταινία είναι στην πραγματικότητα τα Μαθήματα Ενηλικίωσης, είμαι βέβαιος πως αμφότεροι θα ξεπερνούσαν τα διαρκή σκωτσέζικα μπλεξίματα μεταξύ κομεντί και δράματος και θα φρόντιζαν το κοινό τους να μην μπερδευτεί εξίσου συναισθηματικά ανάμεσα στον κλαυθμό και το χαχανητό.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Φεβρουαρίου 2013 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική