Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Κι αναρωτιέμαι μέσα μου. Υπάρχει και χειρότερο από αυτό που παρακολούθησα? Εύκολα μπορώ να απαντήσω όχι, με την λογική πως η κινηματογραφική - όχι θεματικά, μα καλλιτεχνικά - παλινωδία, ολοκληρώθηκε με την πτώση των τίτλων του φινάλε. Σύγκρυο με πιάνει στην σκέψη που ακολουθεί... Κι αν κάποιος διανοηθεί την πιθανότητα να υπάρξει σίκουελ? Η εξέλιξη της ίντριγκας το σηκώνει βλέπεις και δεν το απαγορεύει. Η καινούργια βάρκα που πλέει μεσοπέλαγα φίσκα στους απελπισμένους μουτζούρηδες, ανάμεσα τους και τον καταζητούμενο Καπετάν Αντρέα Ζέπο, θα πέσει στα χέρια ανθρωποφάγων Μάο Μάο, που δεν θα δείξουν τον παραμικρό οίκτο και θα ρίξουν τους ναυαγούς στο καζάνι, αλλά καθώς η φλόγα της ελπίδας τους τρεμοσβήνει, θα εμφανιστεί από το πουθενά η όμορφη ντοτορέσσα με το λιμενικό, θα τα κάνει όλα λαμπόγυαλο και θα απελευθερώσει τον καλό της, που πλέον δεν είναι όμως ο ναυτικός, αλλά το πιπίνι ο πρόσφυγας. Ναυτική περιπέτεια δράσης δεν μου ήθελες? Ε, πάρε να την έχεις ολοκληρωμένη και σε συνέχειες...

Πλέοντας στην Μεσόγειο, με προορισμό τα μακρινά λιμάνια της Άπω Ανατολής, το δεξαμενόπλοιο Sea Voyager, θα προσεγγίσει μια βάρκα κατάμεστη με περισσότερους από τριάντα μετανάστες από την Περσία, που οι παραδόπιστοι λαθρέμποροι έχουν εγκαταλείψει στην μοίρα τους. Αντικρούοντας την  εντολή της πλοιοκτήτριας εταιρίας, ο Καπετάνιος Άλεξ, θα περισυλλέξει τους ναυαγούς, οι περισσότεροι εκ των οποίων βρίσκονται σε κάκιστη κατάσταση και χρήζουν άμεσης ιατρικής βοήθειας, την οποία θα τους παράσχει δίχως δεύτερη σκέψη η ευαίσθητη γιατρός του πληρώματος και πρώην σύζυγος του πλοιάρχου, Κέιτ. Ενόσω το πλάνο είναι οι Ιρανοί να αφεθούν στο πρώτο λιμάνι της Ιβηρικής και το τάνκερ να συνεχίσει το μακρύ του ταξίδι, η άρνηση των τοπικών αρχών να τους δεχτούν θα δημιουργήσει ιδιαίτερα προβλήματα στον κουμανταδόρο του, που θεωρεί πλέον εαυτόν υπεύθυνο για τις τύχες τους.

Και ενώ το καράβι θα αφήσει πίσω του τις Ηράκλειες Στήλες με ρότα προς τον Αφρικανικό Νότο, οι πιθανότητες για το που ακριβώς θα αποβιβαστούν οι φουκαράδες - οι οποίοι πλέον νομίζουν το πλοίο για ξενοδοχείο, γεγονός που θα προκαλέσει την μήνη του λοστρόμου και των συνεργατών του - αρχίζουν και λιγοστεύουν, με συνέπεια να υπάρχουν λογικές εντάσεις και αντιπαραθέσεις. Το πρόβλημα για τον μελαγχολικό - εδώ και τέσσερα χρόνια, όταν ένα κύμα παρέσυρε το μοναχοπαίδι του στον βυθό - Άλεξ και την εκρηκτική γιατρίνα, πια έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις. Και σε αυτή την τεταμένη κατάσταση θα έρθει να προστεθεί και η αδυναμία των εφοπλιστών, να ανταποκριθούν οικονομικά στους εργαζομένους τους, όπερ σημαίνει πως η πιθανότητα μιας ανταρσίας δεν είναι μακρινή...

Ψάχνω να βρω που στην ευχή του Θεού, τα σκέφτηκε όλα αυτά το μυαλό του Γιάνναρη και τα χώρεσε όλα σε ένα σενάριο. Όχι δηλαδή πως δεν έκανε τις ίδιες δαιδαλώδεις σκέψεις και παλαιότερα, αλλά να, χρησιμοποιώντας με εξυπνάδα την μέθοδο της τύποις σπονδυλωτής εξέλιξης, κάπου μοίραζε την ακατάσχετη ροή πληροφοριών σε πολλούς διαφορετικούς χαρακτήρες κι έβγαζε ο θεατής κάποια ακρούλα. Εδώ, ουσιαστικά, ο μοναδικός από τους καμιά πενηνταριά ανθρώπους που βολοδέρνουν στην γέφυρα και διατηρεί μια κάποια υπόσταση είναι ο Σερ Άλεξ - άγνωστο γιατί η επιλογή των ονομάτων των ηρώων διαθέτει διεθνή χροιά, λες και το φιλμ θα ακολουθήσει ποτέ του international καριέρα - με συνέπεια όλα όσα αφηγείται η κάμερα του Man At Sea να πέφτουν στην πλάτη του και να προκαλούν ένα πραγματικό κομφούζιο για δυνατούς λύτες.

Ακόμη κι έτσι πάντως θα ήταν κάπου πιθανό το πρότζεκτ να επιβιώσει του ναυαγίου, αν έστω από κάποια στιγμή και μετά, ο δημιουργός κρατούσε τα γκέμια σφιχτά και δεν έσπαγε διαρκώς το θέμα του σε αμέτρητα παρακλάδια, τα οποία με την σειρά τους έχουν έναν υπαρκτό κοινωνιολογικό βατήρα: Λαθρομετανάστευση, οικογενειακή απώλεια, οικονομική κρίση, παρανομία. Κάπου εκεί το λοιπόν, και πολύ λογικά, όσοι παρακολούθησαν τον Άνθρωπο στην Θάλασσα στην πρώτη του εκδρομή στην Berlinale, δυσανασχέτησαν φανερά, στοιχείο που πρόσθεσε ξεχωριστό άγχος στον auteur, που πήρε το ρίσκο να αναμοντάρει όλα όσα είχε φιλμάρει, με συνέπεια το καινούργιο director's cut να εμφανίζεται τόσο ασύντακτο και μέσα στα αμέτρητα λάθη του αφελές, που μόνο δυσφορία μπορεί να προκαλέσει στην πλατεία. Σαν να λησμόνησε ο Γιάνναρης, το σινεμά? Λες, αντιλαμβανόμενος τα σκούρα να υπέστη δημιουργικό Black out? Απάντηση στο ερώτημα να δώσουν please, όσοι έχουν εκτιμήσει θετικά το μέχρι στιγμής έργο του, που βασίστηκε περισσότερο στην προβοκατόρικη πρόκληση στα άκρα των συναισθημάτων παρά στην ίδια του την αξία. Και που στην ουσία το ίδιο πάλεψε να πετύχει κι εδωνά, αλλά ο πουρές παραβγήκε μελάτος.

Για πες: Με την λογική του αχταρμά να βασιλεύει και να εδραιώνεται όσο η ώρα κυλά, οι όποιες τεχνικές και προοπτικές λήψεις, περνούν σε νιοστή μοίρα, αφού το θέμα δεν καταφέρνει ποτέ του να συνέλθει και να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του ρεαλισμού. Που θυμίζω υποστηρικτής του και με φανατισμό έχει υπάρξει ο σκηνοθέτης. Οι κακόμοιροι πρωταγωνιστές, σε μεγαλύτερη απελπισιά και από τα πρόσωπα που υποδύονται, είναι πολύ λογικό να ακολουθούν τον Τιτανικό στο βούλιαγμα του, παρότι είναι εμφανές πως παλεύουν - τουλάχιστον ο Καρυστινός και η Τζήμου - να περισώσουν τα προσχήματα. Με δυο λόγια δηλαδή, το πλάνο να παρουσιάσει μια σοσιάλ ενδιαφέροντος, περιπέτεια δράσης στα χνάρια της συνταγής του Ορατότης Μηδέν, δεν του βγαίνει του Γιάνναρη από το πρώτο δευτερόλεπτο. Και το μέγεθος της φλόπας μεγαλώνει στην άμεση σύγκριση με κινηματογραφικά ναυτικά δράματα φτιαγμένα όχι απλά την ίδια εποχή, αλλά που κυκλοφορούν και την ίδια εβδομάδα με τον Man At Sea - βλέπε A Hijacking - που αναδεικνύουν πλήρως την απόσταση, από το πραγματικά αξιοπρεπές, μέχρι το ανείπωτα κακό...