Λόρενς για Πάντα
του Xavier Dolan. Με τους Melvil Poupaud, Suzanne Clément, Nathalie Baye, Monia Chokri
Sing Blue Silver...
του zerVo (@moviesltd) 
Σύμφωνοι κανείς δεν θα ήθελε φαντάζομαι να βρεθεί σε αυτή την θέση. Όχι εκείνου που επιχειρεί το επίσημο outing, αφού αυτός πλέον πρέπει να έχει περάσει την απίστευτα δύσκολη περίοδο της ωρίμανσης στα μέσα του, της νέας ταυτότητας πριν να την δημοσιοποιήσει. Αλλά σε αυτήν του άλλου, του δεχόμενου το μαντάτο, που έχει χτίσει έναν ονειρόκοσμο γύρω από την γνώριμη ήδη μορφή του έτερου ημίσεως. Το ξεπερνάς φουκαριάρα μου το σοκ, κάνοντας σαν να μην συμβαίνει τίποτα και προσποιούμενος πως όλα είναι ακόμη ρόδινα και ροζουλί όπως πριν, έστω κι αν στο πλάι σου ο άντρας δεν είναι και τόσο άντρας για πέφτεις σε βαθιά κατάθλιψη για την συμφορά που σε βρήκε. Μάλλον το δεύτερο...
Τον απόλυτο έρωτα βιώνουν ο συνεσταλμένος καθηγητής γυμνασίου Λόρενς και η παιχνιδιάρα κινηματογραφίστρια Φρεντ, ζώντας κάθε στιγμή που βρίσκονται μαζί με πάθος και λατρεία. Εκείνος όμως ζορισμένος ψυχικά και μελαγχολικός το τελευταίο διάστημα, κάποια μοιραία στιγμή θα της ανακοινώσει την κρίσιμη απόφαση του: Νιώθοντας για πάντα ως μια γυναίκα, που έχει φυλακιστεί σε ένα αντρικό κορμί, από εδώ και στο εξής θα ακολουθεί τις συνήθειες και τις συμπεριφορές του ωραίου φύλου. Κι αν τον αγαπά τόσο πολύ όπως λέει, θα πρέπει να μείνει κοντά του, έστω κι αν δεν θα της θυμίζει τον Λόρενς που γνώρισε, για πάντα. Μπορεί η αγάπη να επιζήσει μετά από μια τέτοια αποκάλυψη?
Το αρχικό μπαμ που θα υποστεί η καλλιτέχνις θα δώσει την θέση του στον νευρικό κλονισμό, ενόσω ο βαριά μακιγιαρισμένος και μέσα στα κομψά του ταγιέρ πλέον αγαπημένος της, θα αντιλαμβάνεται πως ο υπόλοιπος περίγυρος του, οι αδιάφοροι γονείς ή το τρομοκρατημένο συμβούλιο των συναδέλφων δασκάλων δεν είναι ώριμοι για να δεχτούν την καινούργια του υφή. Με ραγισμένο ήδη το γυαλί, ακόμη κι αν τα δεσμά μεταξύ τους είναι τόσο ισχυρά, η ρήξη δεν θα αργήσει να κάνει την εμφάνιση της. Κι εκείνη θα τον αποχαιρετήσει. Για πάντα..?
Δεν ξέρω αν αυτός ο πιτσιρικάς από την Γαλλόφωνη ζώνη - την πιο προοδευτική δηλαδή, λογικά - του Καναδά, είναι ένα φαινόμενο όπως υποστηρίζουν οι περισσότεροι, σίγουρα όμως είναι υπέρ το δέον ταλαντούχος, εργατικός, συνεπώς και ικανός με τις εικόνες που καταπιάνεται και φυσικά έχει όλο το μέλλον μπροστά του. 23 χρόνων μόλις ο Xavier Dolan, έχει στρέψει όλα τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του, με τις προβοκατόρικες θεματικές που ασχολείται στις δημιουργίες του. Για να είμαι ειλικρινής, δύσκολα κάποιος πιο έμπειρος και συνεπώς πολύ μεγαλύτερος ηλικιακά θα ρίσκαρε την καριέρα του για να προβάλλει τον πειραγμένο έρωτα, ανάμεσα σε μια τρανς και μια γυναίκα που λατρεύει την πρότερη φόρμα του. Και ο γεμάτος έμπνευση και ποιητικότητα στην ματιά του Dolan, το κάνει καλά. Τουλάχιστον μέχρι την στιγμή που μακρηγορεί ακατάπαυστα και ξεκινά την επανάληψη των ίδιων και των ίδιων σεκάνς. Θα ξανασμίξουμε ή θα ξαναχωρίσουμε? Πρέπει κάποια στιγμή να αποφασίσουμε.
Αποφάσεις που δυσκολεύουν καθώς ο Λόρενς, με μπούκλες και μέικ απ που σκοτώνει, έστω κι αν είναι πλέον επιτυχημένος διανοούμενος (-η) δεν έχει ξεπεράσει δέκα χρόνια μετά το σημείο μηδέν τον χωρισμό και παρακολουθεί από μακριά την καλή του, που έχει κτίσει μια καινούργια, φαμιλιάρικη και τυποποιημένη ζωή, στο πλάι ενός υπερφίαλου μπουρζουά. Σε αυτό το σημείο το εκράν γεμίζει χρώμα, νέον και στρόμπο, ήχους από μοναδικά άσματα του φινάλε της glam rock εποχής - το The Chauffer είναι πιθανότατα το σπουδαιότερο κομμάτι που τραγούδησαν ποτέ οι Duran - αλλά το συναίσθημα μπορεί να κατακλύζει εκείνον που την δεκαπενταετία του φαινομένου ήταν μπόμπιρας και δεν θυμάται γρι, όχι όμως και όποιον την έχει ζήσει και την φέρνει στην μνήμη του, πολύ διαφορετικότερη, από όπως την προβάλλει ο Καναδός.
Για πες: Έστω κι αν το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι ο άντρας με τις κρίσιμες ιδιαιτερότητες, εντούτοις όλο το δράμα της - και με γλαφυρούς τόνους - αφήγησης περνά μέσα από τα μάτια της Φρεντ, την οποία αποδίδει με σπαραγμό η Suzanne Clement. Όχι πως ο Melvil Poupaud δεν τσαλακώνει έντεχνα για ακόμη μια φορά την ζεν πρεμιέ εικόνα του ως Λόρενς, αλλά, να, το γενικότερο φίλινγκ στρέφεται πιότερο στην φιγούρα εκείνης που μονομιάς άνοιξε η γης και την κατάπιε. Ειδικά στις στιγμές που η όχι ιδιαίτερα όμορφη, μα ζουμερά σέξι 45άρα, παλεύει με το θηρίο που έστειλε μέσα της ο Laurence Anyways, την ώρα που φώναξε το Απεταξάμην...
Το αρχικό μπαμ που θα υποστεί η καλλιτέχνις θα δώσει την θέση του στον νευρικό κλονισμό, ενόσω ο βαριά μακιγιαρισμένος και μέσα στα κομψά του ταγιέρ πλέον αγαπημένος της, θα αντιλαμβάνεται πως ο υπόλοιπος περίγυρος του, οι αδιάφοροι γονείς ή το τρομοκρατημένο συμβούλιο των συναδέλφων δασκάλων δεν είναι ώριμοι για να δεχτούν την καινούργια του υφή. Με ραγισμένο ήδη το γυαλί, ακόμη κι αν τα δεσμά μεταξύ τους είναι τόσο ισχυρά, η ρήξη δεν θα αργήσει να κάνει την εμφάνιση της. Κι εκείνη θα τον αποχαιρετήσει. Για πάντα..?
Δεν ξέρω αν αυτός ο πιτσιρικάς από την Γαλλόφωνη ζώνη - την πιο προοδευτική δηλαδή, λογικά - του Καναδά, είναι ένα φαινόμενο όπως υποστηρίζουν οι περισσότεροι, σίγουρα όμως είναι υπέρ το δέον ταλαντούχος, εργατικός, συνεπώς και ικανός με τις εικόνες που καταπιάνεται και φυσικά έχει όλο το μέλλον μπροστά του. 23 χρόνων μόλις ο Xavier Dolan, έχει στρέψει όλα τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του, με τις προβοκατόρικες θεματικές που ασχολείται στις δημιουργίες του. Για να είμαι ειλικρινής, δύσκολα κάποιος πιο έμπειρος και συνεπώς πολύ μεγαλύτερος ηλικιακά θα ρίσκαρε την καριέρα του για να προβάλλει τον πειραγμένο έρωτα, ανάμεσα σε μια τρανς και μια γυναίκα που λατρεύει την πρότερη φόρμα του. Και ο γεμάτος έμπνευση και ποιητικότητα στην ματιά του Dolan, το κάνει καλά. Τουλάχιστον μέχρι την στιγμή που μακρηγορεί ακατάπαυστα και ξεκινά την επανάληψη των ίδιων και των ίδιων σεκάνς. Θα ξανασμίξουμε ή θα ξαναχωρίσουμε? Πρέπει κάποια στιγμή να αποφασίσουμε.
Αποφάσεις που δυσκολεύουν καθώς ο Λόρενς, με μπούκλες και μέικ απ που σκοτώνει, έστω κι αν είναι πλέον επιτυχημένος διανοούμενος (-η) δεν έχει ξεπεράσει δέκα χρόνια μετά το σημείο μηδέν τον χωρισμό και παρακολουθεί από μακριά την καλή του, που έχει κτίσει μια καινούργια, φαμιλιάρικη και τυποποιημένη ζωή, στο πλάι ενός υπερφίαλου μπουρζουά. Σε αυτό το σημείο το εκράν γεμίζει χρώμα, νέον και στρόμπο, ήχους από μοναδικά άσματα του φινάλε της glam rock εποχής - το The Chauffer είναι πιθανότατα το σπουδαιότερο κομμάτι που τραγούδησαν ποτέ οι Duran - αλλά το συναίσθημα μπορεί να κατακλύζει εκείνον που την δεκαπενταετία του φαινομένου ήταν μπόμπιρας και δεν θυμάται γρι, όχι όμως και όποιον την έχει ζήσει και την φέρνει στην μνήμη του, πολύ διαφορετικότερη, από όπως την προβάλλει ο Καναδός.
Για πες: Έστω κι αν το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι ο άντρας με τις κρίσιμες ιδιαιτερότητες, εντούτοις όλο το δράμα της - και με γλαφυρούς τόνους - αφήγησης περνά μέσα από τα μάτια της Φρεντ, την οποία αποδίδει με σπαραγμό η Suzanne Clement. Όχι πως ο Melvil Poupaud δεν τσαλακώνει έντεχνα για ακόμη μια φορά την ζεν πρεμιέ εικόνα του ως Λόρενς, αλλά, να, το γενικότερο φίλινγκ στρέφεται πιότερο στην φιγούρα εκείνης που μονομιάς άνοιξε η γης και την κατάπιε. Ειδικά στις στιγμές που η όχι ιδιαίτερα όμορφη, μα ζουμερά σέξι 45άρα, παλεύει με το θηρίο που έστειλε μέσα της ο Laurence Anyways, την ώρα που φώναξε το Απεταξάμην...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Φεβρουαρίου 2013 από την Videorama
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική