Πολύ Σκληρός Για Να Πεθάνει Σήμερα
του John Moore. Με τους Bruce Willis, Jai Courtney, Sebastian Koch, Yulia Snigir, Cole Hauser, Mary Elizabeth Winstead
Yippie Ki Yay Kamarat!
του zerVo (@moviesltd) 
Πως τα φέρνει καμιά φορά έτσι η ζωή. Είμαι απόλυτα σίγουρος πως αν εκεί πίσω στα 1988, στην εκπνοή των τελευταίων ψυχροπολεμικών αναλαμπών, σφύριζες στο αυτί του εξαντλημένου Die Hard, μετά την περιπέτεια στον πύργο της Νακατόμι, πως κάποια στιγμή θα επαναλάμβανε τα ανδραγαθήματα του με φόντο την Κόκκινη Πλατεία, θα σου άδειαζε ένα ούζι λεμονόκουπες. Κι όμως εικοσιπέντε χρόνια κατόπιν την πρώτης παρουσίας του θρυλικά ατρόμητου - όσο και κυνικά γλαφυρού - μπάτσου, δεν μπορώ να απαριθμήσω πόσα πράγματα έχουν τροποποιηθεί. Οι Υπερδυνάμεις έχουν αλλάξει ταυτότητες, οι πραγματικοί τρομοκράτες έχουν ξεπεράσει σε ευφυία εκτέλεσης των φονικών σχεδίων τους ακόμη και τα αδέλφια Χανς και Σάιμον Γκρούμπερ, στο κεφάλι του υπερήρωα μας δεν έχει μείνει ούτε τρίχα από εκείνη την γοητευτική χωρίστρα, όσο για τις καταιγιστικές one man show action movies, για περισσότερο από μία δεκαετία, τέθηκαν στο περιθώριο ως αναχρονιστικές και ντεμοντέ. Κύκλος είναι όλα όμως, ως γνωστόν...
Μια πρώτης τάξης ευκαιρίας για ένα ταξίδι αναψυχής, επτά χιλιάδες μίλια μακριά από το σπίτι του, θα βρει ο βετεράνος, πλέον, αστυνομικός του Τμήματος της Νέας Υόρκης, Τζον Μακ Λέην, εκεί που θα θελήσει να συναντήσει μετά από πολλά χρόνια τον γιο του, που ζει και εργάζεται στην Ρωσική πρωτεύουσα.. Εντελώς αναπάντεχα όμως και προς μεγάλη του έκπληξη, θα αντιληφθεί πως το βλαστάρι του, ακολουθεί κατά πόδας τα χνάρια του, αφού όντας μυστικός πράκτορας της CIA βρίσκεται σε αποστολή απελευθέρωσης από την φυλακή που βρίσκεται επί πενταετίας, του πρώην μεγαλοδιακινητή βαρέως οπλισμού Κόμαροφ, προκειμένου να του αποσπάσει έναν top secret φάκελο που περιλαμβάνει υψίστης σημασίας σχέδια εξοπλιστικών προγραμμάτων.
Συνεπώς ο πατήρ Μακ Λέην, για ακόμη μια φορά, την πέμπτη στην σπουδαία του καριέρα ως εκπρόσωπος του Νόμου, θα βρεθεί στο λάθος μέρος την λάθος στιγμή (ουσιαστικά όμως προς φιλμική εξέλιξη και τέρψη των θεατών το αντίθετο) αφού θα κληθεί να βάλει ένα χεράκι και να βοηθήσει τον κανακάρη του να φέρει εις πέρας το ριψοκίνδυνο πλάνο. Πόσο ριψοκίνδυνο? Από την στιγμή που στο κατόπι τους βρίσκεται ο πρώην συνεταίρος του άρτι απελευθερωθέντα Ρώσου μεγιστάνα, κορυφαίος μαφιόζος της πόλης, που έχει υπό τον έλεγχο του το σύνολο των κρατικών υπηρεσιών, το σχέδιο κρίνεται μέχρι και ακατόρθωτο. Προσοχή όμως. Ποτέ μην υποτιμάς την μαχητικότητα ενός Μακ Λέην. Πόσο μάλλον όταν εδώ δεν υπάρχει μόνο ένας, αλλά δυο!
Δύο μαύρες αλήθειες θα πω. Αρχικά, έχοντας πέσει στην αντίληψη μου εκείνες οι ηλίθιες προωθητικές αφίσες για το A Good Day To Die Hard που σκόρπισε απερίσκεπτα η Fox, διαλαλώντας την μεγάλη επιστροφή ενός πραγματικού κινηματογραφικού συμβόλου, περίμενα πως το πόνημα του σκηνοθέτη του Max Payne και λοιπών αθλιοτήτων επιπέδου Behind Enemy Lines και The Omen διασκευής, John Moore, θα έστελνε σε επίπεδα πάτου βαρελιού, την Die Hard Saga. Δεν ήταν απόλυτα έτσι. Ακολουθώντας την επιτυχημένη πεπατημένη άλλων εποχών, ο σκηνοθέτης χωρίζει το έργο του σε τρεις ενότητες, φροντίζοντας σε καθεμιά να δώσει στους φανς του είδους εκείνο που ακριβώς επιζητούν: Πρωτίστως, μια εμπνευσμένη car chase, φιλμαρισμένη σε ακατάπαυστο τέμπο, στους αυτοκινητόδρομους που περιβάλλουν το Κρεμλίνο και κινηματογραφημένη από γερανό σαν να αποτελεί ζωντανή κάλυψη. Ακολούθως μπάζει την ματιά στην κατασκοπική ίντριγκα, ύφους 007 της παλιάς καλής εποχής, όπου τίποτα δεν είναι εκείνο που φαίνεται. Και τελικώς στην εκπνοή, στήνει ένα πραγματικό μακελειό, με εκρήξεις, πτώσεις ελικοπτέρων και μπόλικη ραδιενέργεια μέσα ακριβώς στον τόπο που έλαβε χώρα το διασημότερο πυρηνικό ατύχημα ever. Ε, αν δεν είναι όλα αυτά χορταστικά, διψασμένε για εκατομμύρια κάλυκες, γυαλιά και φλόγες Καμαράτ μου, ποια ακόμη θα μπορούσαν να είναι?
Για πες: Η δεύτερη διαπίστωση μου όμως, είναι πως αναμφίβολα το A Good Day, αποτελεί τον πιο αδύναμο κρίκο στο σπουδαίο φιλμικό σίριαλ, που μια φορά κι έναν καιρό εκκίνησε ο μετρ John McTiernan. Σεναριακά το πέμπτο τσάπτερ δεν έχει την παραμικρή σχέση με τα τέσσερα προηγούμενα (ιδίως με εκείνα της αρχικής τριλογίας) αδυνατώντας να αυξήσει τις στροφές της αγωνίας με βάση τις ιδέες και τις εμπνεύσεις, παρά μόνο με την πολλάκις slow motion φανφάρα και τον πολυβολικό εντυπωσιασμό. Οκ, κακά τα ψέματα ο Willis έχει μεγαλώσει τόσο πολύ ηλικιακά, που τα αστεία / ατάκες του δεν μοιάζουν πλέον με ξεσπάσματα την ώρα του χαμού, αλλά με σοφιστείες ενός γεράκου με κοιλίτσα, που το έχει στο αίμα του να εξολοθρεύει κακούς, ανά τον πλανήτη πλέον. Δεν ξέρω αν η 20th Century, θα ξεζουμίσει κι άλλο έναν από τους πιο σπουδαίους τίτλους που έφεραν ποτέ την σφραγίδα της - όπως έχει κάνει κατά κόρον στο παρελθόν - συνεχίζοντας να εισπράττει από την φήμη του franchise. Αυτό που ξέρω είναι πως θα μπορούσε εδώ να χρησιμοποιήσει το 5ο Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει, σαν σκυτάλη, που θα περάσει τον ρόλο στην νεότερη γενιά των Μακ Λέηνς. Δυστυχώς όμως η επιλογή ενός άνοστου πιτσιρικά γι αυτή την διεργασία - ο Jai Courtney είναι αυτός - δεν βοηθά και πολύ σε μια τέτοια πιθανή εξέλιξη...
Συνεπώς ο πατήρ Μακ Λέην, για ακόμη μια φορά, την πέμπτη στην σπουδαία του καριέρα ως εκπρόσωπος του Νόμου, θα βρεθεί στο λάθος μέρος την λάθος στιγμή (ουσιαστικά όμως προς φιλμική εξέλιξη και τέρψη των θεατών το αντίθετο) αφού θα κληθεί να βάλει ένα χεράκι και να βοηθήσει τον κανακάρη του να φέρει εις πέρας το ριψοκίνδυνο πλάνο. Πόσο ριψοκίνδυνο? Από την στιγμή που στο κατόπι τους βρίσκεται ο πρώην συνεταίρος του άρτι απελευθερωθέντα Ρώσου μεγιστάνα, κορυφαίος μαφιόζος της πόλης, που έχει υπό τον έλεγχο του το σύνολο των κρατικών υπηρεσιών, το σχέδιο κρίνεται μέχρι και ακατόρθωτο. Προσοχή όμως. Ποτέ μην υποτιμάς την μαχητικότητα ενός Μακ Λέην. Πόσο μάλλον όταν εδώ δεν υπάρχει μόνο ένας, αλλά δυο!
Δύο μαύρες αλήθειες θα πω. Αρχικά, έχοντας πέσει στην αντίληψη μου εκείνες οι ηλίθιες προωθητικές αφίσες για το A Good Day To Die Hard που σκόρπισε απερίσκεπτα η Fox, διαλαλώντας την μεγάλη επιστροφή ενός πραγματικού κινηματογραφικού συμβόλου, περίμενα πως το πόνημα του σκηνοθέτη του Max Payne και λοιπών αθλιοτήτων επιπέδου Behind Enemy Lines και The Omen διασκευής, John Moore, θα έστελνε σε επίπεδα πάτου βαρελιού, την Die Hard Saga. Δεν ήταν απόλυτα έτσι. Ακολουθώντας την επιτυχημένη πεπατημένη άλλων εποχών, ο σκηνοθέτης χωρίζει το έργο του σε τρεις ενότητες, φροντίζοντας σε καθεμιά να δώσει στους φανς του είδους εκείνο που ακριβώς επιζητούν: Πρωτίστως, μια εμπνευσμένη car chase, φιλμαρισμένη σε ακατάπαυστο τέμπο, στους αυτοκινητόδρομους που περιβάλλουν το Κρεμλίνο και κινηματογραφημένη από γερανό σαν να αποτελεί ζωντανή κάλυψη. Ακολούθως μπάζει την ματιά στην κατασκοπική ίντριγκα, ύφους 007 της παλιάς καλής εποχής, όπου τίποτα δεν είναι εκείνο που φαίνεται. Και τελικώς στην εκπνοή, στήνει ένα πραγματικό μακελειό, με εκρήξεις, πτώσεις ελικοπτέρων και μπόλικη ραδιενέργεια μέσα ακριβώς στον τόπο που έλαβε χώρα το διασημότερο πυρηνικό ατύχημα ever. Ε, αν δεν είναι όλα αυτά χορταστικά, διψασμένε για εκατομμύρια κάλυκες, γυαλιά και φλόγες Καμαράτ μου, ποια ακόμη θα μπορούσαν να είναι?
Για πες: Η δεύτερη διαπίστωση μου όμως, είναι πως αναμφίβολα το A Good Day, αποτελεί τον πιο αδύναμο κρίκο στο σπουδαίο φιλμικό σίριαλ, που μια φορά κι έναν καιρό εκκίνησε ο μετρ John McTiernan. Σεναριακά το πέμπτο τσάπτερ δεν έχει την παραμικρή σχέση με τα τέσσερα προηγούμενα (ιδίως με εκείνα της αρχικής τριλογίας) αδυνατώντας να αυξήσει τις στροφές της αγωνίας με βάση τις ιδέες και τις εμπνεύσεις, παρά μόνο με την πολλάκις slow motion φανφάρα και τον πολυβολικό εντυπωσιασμό. Οκ, κακά τα ψέματα ο Willis έχει μεγαλώσει τόσο πολύ ηλικιακά, που τα αστεία / ατάκες του δεν μοιάζουν πλέον με ξεσπάσματα την ώρα του χαμού, αλλά με σοφιστείες ενός γεράκου με κοιλίτσα, που το έχει στο αίμα του να εξολοθρεύει κακούς, ανά τον πλανήτη πλέον. Δεν ξέρω αν η 20th Century, θα ξεζουμίσει κι άλλο έναν από τους πιο σπουδαίους τίτλους που έφεραν ποτέ την σφραγίδα της - όπως έχει κάνει κατά κόρον στο παρελθόν - συνεχίζοντας να εισπράττει από την φήμη του franchise. Αυτό που ξέρω είναι πως θα μπορούσε εδώ να χρησιμοποιήσει το 5ο Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει, σαν σκυτάλη, που θα περάσει τον ρόλο στην νεότερη γενιά των Μακ Λέηνς. Δυστυχώς όμως η επιλογή ενός άνοστου πιτσιρικά γι αυτή την διεργασία - ο Jai Courtney είναι αυτός - δεν βοηθά και πολύ σε μια τέτοια πιθανή εξέλιξη...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Φεβρουαρίου 2013 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική