Όμορφα Πλάσματα
του Richard LaGravenese. Με τους Alden Ehrenreich, Alice Englert, Jeremy Irons, Viola Davis, Emmy Rossum, Thomas Mann, Emma Thompson
Twilight Παραφυάδες
του gaRis (@takisgaris) 
Σοβαροί νάμαστε τώρα. Πας σ’ένα μαγαζί και είναι εντελώς μπαζαίο. Υπάρχουν δυο σενάρια δώθε: Την αμολάς και φεύγεις με τα πόδια μασχαληδόν αναρωτώμενος για το τι ακριβώς σε δέρνει κι ακολούθησες αυτή τη φαεινή ιδέα διότι το τσαρδί φέρνει πιότερο σε καραγιαπί παρατημένο ένεκα οικονομικής κρίσης-δηλ. το ταμείο είναι μείο(ν). Η άλλη περιπτωσιαίησον είναι να υπάρχει μια υφέρπουσα χλιδοκαταστασούλα οπότανες βάζεις νερό στο ξέπλυμα που σου δώκανε και το καταπιώνεις βασανιστικά, χρουπιά-χρουπιά. Τέτοια λέρα είναι το Beautiful Creatures του κάποτες ταλαντούχου (προτάθηκε οσκαρικώς προ εικοσαετίας+ για το πρωτότυπο σενάριο του Fisher King) Richard LaGravenese, σκηνοθεταρά του γλυκύ βραστού P.S. I Love Υou. Εργάκι βαπτισμένο στα νάματα του πάλαι ποτέ Twilight έπους (που σάρωσε στα Razzies πάλε φέτο), χωρίς όμως ιστορίες για λυκάνθρωπες και βουρκόλακες. Ούτε δράκους διαθέτει, παρά μόνο μια γενναία δόση οικογενειακού δέντρου μαγισσών στον αμερικάνικο Νότο. Κόπηκες; Ούτε κι εγώ.
Βασισμένο στο πρώτο βιβλίο (ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ανάμενε sequelιάδα) της σειράς εφηβικής λογοτεχνίας Caster Chronicles των Kami Garcia και Margaret Stohl, το σκηνικό διαθέτει εξοχάς και δύο παρολίγον δεκαεξάχρονα, τον Ήθαν (Alden Ehrenreich) και τη Λένα (Alice Englert, κόρη της Τζένης Κάμπιον και πρωταγωνιστούσα – η μικρή - στις δυο τελευταίες φόλες του Κόπολα, Tetro και Twixt) που διαβάζουν από Μπλέηκ και Μπουκόφσκι μέχρι Μπάροουζ και Χένρυ Μίλερ (αδυναμία μου) σε μια εποχή που οι ευαγγελιστές και η προτεσταντική ηθική είναι επικυρίαρχη στο Γκάτλιν της Νότιας Καρολάινας. Το νεο-σετάκι Ρόμεο και Τζούλιετ στην πραγματικότητα μετρά την καταραμένη ιστορία του από τον Εμφύλιο Βορείων και Νοτίων, κάτι που θα επαναληφθεί επ’ευκαιρία της μύησης της Λένας ως (Spell-)Caster, δηλ. Μάγισσας με τη φιλική συμμετοχή του πλέον μισκασταρισμένου ντουέτου της έως τώρα γρουσούζικης χρονιάς, του θείου (της) Jeremy Irons και της ευαγγελίστρ(ι)ας κύρηκος Emma Thompson σε ρεσιτάλ κακοφορεμένων αξάν και επιθεωρησιακής τσιριμόνιας η δε – εκτός τόπου και χρόνου αριβιστικού φλέγματος ο μεν.
Η ταινία μετά από δύο ώρες άκρως προβλέψιμης διάρκειας δεν τερματίζει για τους γνωστούς εισπρακτικούς λόγους. Οι εφέδες είναι χορταστικοί ώστε να δικαιολογήσουν εν μέρει το $60M μπάτζετ που μετά από τρεις εβδομάδες κυκολοφορίας εδώ στο βόρειο αμέρικα με το ζόρι συμπιέζει τα $16Μ. Είναι και η αμοιβή της εδώ βιβλιοθηκαρίου-κουβερνάντας του Ήθαν, Viola Davis που λάθος δρόμο επέλεξε για να εξαργυρώσει την οσκαρική της διαδρομή με το προπέρσινο (και καραϋπερτιμημένο) The Help. Επιστρέφοντας στα προλογιζόμενα, αυτός ο φτωχός ξάδερφος του Λυκόφωτος, ψευτοδείχνει προσπάθεια ολκής αλλά μετά από την πρώτη μισή ώρα σε κάνει να πεθυμήσεις το Dark Shadows του Μπάρτονα κι αυτό κανείς – πολλώ δε μάλλον οι fans του νεο-γκόθικος γερόλυκου δεν πρέπει να το εκλάβει ως κομπλιμάν.
Για πες: Το Beautiful Creatures εντέλει είναι σινεμά για ραντεβουδάκι ή μάλλον για να ακριβολογήσω ξεχαρμάνιασμα αθώων κορασίδων που το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι το αφελέστατο ρομάντζο ή οι τρανταχτές κοινοτοπίες. Το οποίο βεβαίως δε με ενοχλεί τόσο με την προϋπόθεση ότι ξεπερνά τουλάχιστον τα τηλεοπτικά στάνταρτς μιας ευπρεπούς σειράς αναλόγου ύφους σαν το Charmed. Δυστυχώς, ατυχήσα(μεν).
Η ταινία μετά από δύο ώρες άκρως προβλέψιμης διάρκειας δεν τερματίζει για τους γνωστούς εισπρακτικούς λόγους. Οι εφέδες είναι χορταστικοί ώστε να δικαιολογήσουν εν μέρει το $60M μπάτζετ που μετά από τρεις εβδομάδες κυκολοφορίας εδώ στο βόρειο αμέρικα με το ζόρι συμπιέζει τα $16Μ. Είναι και η αμοιβή της εδώ βιβλιοθηκαρίου-κουβερνάντας του Ήθαν, Viola Davis που λάθος δρόμο επέλεξε για να εξαργυρώσει την οσκαρική της διαδρομή με το προπέρσινο (και καραϋπερτιμημένο) The Help. Επιστρέφοντας στα προλογιζόμενα, αυτός ο φτωχός ξάδερφος του Λυκόφωτος, ψευτοδείχνει προσπάθεια ολκής αλλά μετά από την πρώτη μισή ώρα σε κάνει να πεθυμήσεις το Dark Shadows του Μπάρτονα κι αυτό κανείς – πολλώ δε μάλλον οι fans του νεο-γκόθικος γερόλυκου δεν πρέπει να το εκλάβει ως κομπλιμάν.
Για πες: Το Beautiful Creatures εντέλει είναι σινεμά για ραντεβουδάκι ή μάλλον για να ακριβολογήσω ξεχαρμάνιασμα αθώων κορασίδων που το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι το αφελέστατο ρομάντζο ή οι τρανταχτές κοινοτοπίες. Το οποίο βεβαίως δε με ενοχλεί τόσο με την προϋπόθεση ότι ξεπερνά τουλάχιστον τα τηλεοπτικά στάνταρτς μιας ευπρεπούς σειράς αναλόγου ύφους σαν το Charmed. Δυστυχώς, ατυχήσα(μεν).
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Φεβρουαρίου 2013 από την Odeon
