Ανάμεσα σε Δυο Κόσμους
του Juan Diego Solanas. Με τους Kirsten Dunst, Jim Sturgess, Timothy Spall
Ποιος Νεύτωνας?
του zerVo (@moviesltd) 
Τσάμπα τα λεφτά. 60 ολόκληρα εκατομμύρια δολάρια, πεταμένα για ποιον λόγο? Για να κάνει πραγματικότητα ένας παντελώς άσημος Αργεντινέζος σκηνοθέτης την ματαιοδοξία του να κάνει ταινία που να μοιάζει με το έπος του Christopher Nolan? Για να τα κονομήσουν δίχως σοβαρό αντάλλαγμα κάποιοι μετρ στην κατασκευή εφετζίδικων, αλλά και ψεύτικων, ντεκόρ, που υποτίθεται θα παίξουν τον βασικό ρόλο σε μια μελλοντολογικού ύφους ρομαντζαδούρα? Ή για να καταλάβουμε επιτέλους όλοι, πως το είδος του roc com ή του rom dram επί του παρόντος, δεν έχει την παραμικρή δυνατότητα εξέλιξης, παρά καλό θα είναι να ανακυκλώνει πια τα ίδια και τα ίδια σενάρια, αντί να τρώει τους παράδες ανυποψίαστων χρηματοδοτών, που μπέρδεψαν τα προσχέδια του Love Story με αυτά του Inception?
Σε έναν διαφορετικό Γαλαξία από τον δικό μας, υπάρχουν δύο ανεξάρτητοι μεταξύ τους πλανήτες, που κινούνται σε παράλληλες τροχιές, αποτελώντας ταυτόχρονα ο ένας τον ουρανό του άλλου. Ο Κατώτερος Κόσμος, είναι ο φτωχικός, ο μουντός, ο δίχως μεγάλες ελπίδες και προσδοκίες, που εργάζεται μόνο προς όφελος του Ανώτερου, του εξελιγμένου, του πλούσιου, του κυρίαρχου. Στον πρώτο ζει ο Άνταμ, ένας συνεσταλμένος και γεμάτος καινοτόμες ιδέες νέος, που πριν από δέκα χρόνια, είχε (παρανόμως) έλθει πολύ κοντά με την όμορφη και δημοφιλή στην αντίπερα όχθη Ιβ, η οποία δυστυχώς, ελέω ενός πολύ σοβαρού ατυχήματος, κατά την διάρκεια της καταδίωξης από τους συνοριοφύλακες, έχει πάθει αμνησία και έχει λησμονήσει παντελώς την μορφή του.
Σημαντικός παράγοντας εξέλιξης της - δίχως πολλές αναστολές, βλακώδους - ίντριγκας, αποτελεί η βαρύτητα, όχι όμως με τον τρόπο που την όρισε ο Νεύτωνας και η σύγχρονη φυσική, αλλά με βάση μια αλλοπρόσαλλη λογική, που υποστηρίζει πως ο καθένας, έλκεται βαρυτικά μόνο από τον κόσμο που ανήκει και αν κατά τύχη βρεθεί στον αντίπερα, πρέπει να κινείται ανάποδα ή να αιωρείται. Ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων, δύσκολα ερμηνεύσιμο και επεξηγίσιμο, που δεν έχει την παραμικρή συνοχή με τους νόμους και τους κανόνες που διέπουν την πραγματικότητα. Θα μου πει κανείς, δεν αντιλαμβάνεσαι πως όλα όσα περιγράφει ο κύριος Juan Diego Solanas από το μακρινό Μπουένος Άιρες - που πέτυχε το απόλυτο κόλπο γκρόσο, αφού δίχως ίχνος σεναρίου, απέσπασε προϋπολογισμό που αντιστοιχεί σε πέντε, έξι σοβαρότατες ευρωπαϊκές παραγωγές - κινούνται στην σφαίρα της αλληγορίας και της μεταφορικότητας? Και βέβαια όχι θα απαντήσω, αφού δεν ήταν δα προαπαιτούμενο, για να παρουσιάσει κανείς την Νεράιδα και το Παλικάρι The Next Millenium Edition, να οδηγήσει τρεις τέσσερις μικροκομπανίες που τα έβαλαν ρεφενέ τα φράγκα, στην απόγνωση...
Για πες: Το κατεστραμμένο του πράγματος πάντως διαφαίνεται από πάρα πολύ νωρίς, από την ώρα που μελετά ο υποψήφιος θεατής την ταυτότητα του Upside Down και αντιλαμβάνεται ποιους ηθοποιούς πρόκειται να παρακολουθήσει στην μεγάλη οθόνη. Γιατί μην μου πεις πως δεν είναι ικανή προειδοποίηση η παρουσία του μαγνήτη κάθε λογής κινηματογραφικών φλομπών, πέρα από ατάλαντου Jim Sturgess και της μοναδικής ενζενί στην ιστορία που δεν εκμεταλλεύτηκε πρωταγωνιστικό ρόλο τριλογίας μπλοκμπάστερ (επιπέδου Spider-Man) Kirsten Dunst, για να παίζει σε τρισάθλιες ανοησίες του Trier? Είναι και παραείναι, επειδή μπορεί κάποιος όμως να παρασυρθεί από το εφετζίδικα πιασάρικο τρέιλερ και να ενδώσει, να τον προειδοποιήσω πως το φιλμ εκτός από πολύ κακό, δεν σου δίνει και την δυνατότητα να το κουβεντιάσεις, τουλάχιστον σε σοβαρό επίπεδο. Κι αυτό στην δική μου σκεπτική είναι ότι χειρότερο μπορεί να (μην) προσφέρει ένα καλλιτεχνικό πόνημα...
Σημαντικός παράγοντας εξέλιξης της - δίχως πολλές αναστολές, βλακώδους - ίντριγκας, αποτελεί η βαρύτητα, όχι όμως με τον τρόπο που την όρισε ο Νεύτωνας και η σύγχρονη φυσική, αλλά με βάση μια αλλοπρόσαλλη λογική, που υποστηρίζει πως ο καθένας, έλκεται βαρυτικά μόνο από τον κόσμο που ανήκει και αν κατά τύχη βρεθεί στον αντίπερα, πρέπει να κινείται ανάποδα ή να αιωρείται. Ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων, δύσκολα ερμηνεύσιμο και επεξηγίσιμο, που δεν έχει την παραμικρή συνοχή με τους νόμους και τους κανόνες που διέπουν την πραγματικότητα. Θα μου πει κανείς, δεν αντιλαμβάνεσαι πως όλα όσα περιγράφει ο κύριος Juan Diego Solanas από το μακρινό Μπουένος Άιρες - που πέτυχε το απόλυτο κόλπο γκρόσο, αφού δίχως ίχνος σεναρίου, απέσπασε προϋπολογισμό που αντιστοιχεί σε πέντε, έξι σοβαρότατες ευρωπαϊκές παραγωγές - κινούνται στην σφαίρα της αλληγορίας και της μεταφορικότητας? Και βέβαια όχι θα απαντήσω, αφού δεν ήταν δα προαπαιτούμενο, για να παρουσιάσει κανείς την Νεράιδα και το Παλικάρι The Next Millenium Edition, να οδηγήσει τρεις τέσσερις μικροκομπανίες που τα έβαλαν ρεφενέ τα φράγκα, στην απόγνωση...
Για πες: Το κατεστραμμένο του πράγματος πάντως διαφαίνεται από πάρα πολύ νωρίς, από την ώρα που μελετά ο υποψήφιος θεατής την ταυτότητα του Upside Down και αντιλαμβάνεται ποιους ηθοποιούς πρόκειται να παρακολουθήσει στην μεγάλη οθόνη. Γιατί μην μου πεις πως δεν είναι ικανή προειδοποίηση η παρουσία του μαγνήτη κάθε λογής κινηματογραφικών φλομπών, πέρα από ατάλαντου Jim Sturgess και της μοναδικής ενζενί στην ιστορία που δεν εκμεταλλεύτηκε πρωταγωνιστικό ρόλο τριλογίας μπλοκμπάστερ (επιπέδου Spider-Man) Kirsten Dunst, για να παίζει σε τρισάθλιες ανοησίες του Trier? Είναι και παραείναι, επειδή μπορεί κάποιος όμως να παρασυρθεί από το εφετζίδικα πιασάρικο τρέιλερ και να ενδώσει, να τον προειδοποιήσω πως το φιλμ εκτός από πολύ κακό, δεν σου δίνει και την δυνατότητα να το κουβεντιάσεις, τουλάχιστον σε σοβαρό επίπεδο. Κι αυτό στην δική μου σκεπτική είναι ότι χειρότερο μπορεί να (μην) προσφέρει ένα καλλιτεχνικό πόνημα...
Στις δικές μας αίθουσες? Την Πρωτοχρονιά του 2013 από την Village
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική