The Paperboy
του Lee Daniels. Με τους Matthew McConaughey, Zac Efron, John Cusack, Nicole Kidman, David Oyelowo, Macy Gray, Scott Glenn
Βάλτος...
του zerVo (@moviesltd) 
Ζήτημα εμπειρίας είναι για τον κάθε δημιουργό. Να διαθέτει την γνώση εκείνη δηλαδή, που θα του επιτρέπει να βάζει μεν την προσωπική του υπογραφή στα κινηματογραφικά του κείμενα, ακολουθώντας όμως τα μέτρα και σταθμά που του καθορίζει το εκάστοτε θέμα που αναπτύσσει. Συνεπώς δεν ψέγω απόλυτα τον αναμφισβήτητα ικανό Lee Daniels που ακολούθησε τόσο πιστά τις ολόδικες του ιδιορρυθμίες στην μέθοδο κινηματογράφησης του The Paperboy, δικαιολογώντας τον τρόπον τινά, όντας μόλις το τρίτο σκηνοθετικό του βήμα. Διότι είναι αλλιώς να στήνεις την κούνια μπέλα κάμερα, χάρη ρεαλισμού, στην κλοτσοπατινάδα της Νέας Υόρκης (βλέπε αγαπημένο Precious) και άλλο στα βαλτοτόπια του Νότου, που δεν κινείται φύλλο ούτε με τυφώνα.
Έχοντας καταδικαστεί στην εσχάτη των ποινών, για τον φόνο ενός αμφιλεγόμενου, ρατσιστή σερίφη, ο Χίλαρι Βαν Βέτερ, ένας κοινός αλήτης των βούρκων της Νότιας Φλόριντα, μετρά με αγωνία τις ημέρες μέχρι την εκτέλεση του, επικοινωνώντας μέσω αλληλογραφίας με μοναχικές κυρίες που θέλγονται από τον χαρακτήρα βαρυποινιτών. Όπως η σαραντάχρονη αφελή Σαρλότ Μπλις, που μέσα από τα φλογερά γράμματα που της υπόσχονται γαμήλια ευτυχία, αν ποτέ εκείνος αφεθεί ελεύθερος, θα πειστεί για την αθωότητα του και θα συλλέξει στοιχεία που την αποδεικνύουν. Έγγραφα που θα παραδώσει στο δίδυμο των ρεπόρτερ εφημερίδας του Μαΐάμι, προκειμένου μέσα από την έρευνα τους να την βοηθήσουν, ώστε να μην βαδίσει ο καλός της το Πράσινο Μίλι, αλλά κι εκείνοι να καλύψουν τις δημοσιογραφικές τους φιλοδοξίες, ξεσκεπάζοντας την δικαστική πλάνη.
Με έδρα την αποθήκη - ρεμίζα - γκαράζ, της αστικής κατοικίας των πατέρα Τζάνσεν, ιδρυτή της τοπικής επαρχιακής επιθεώρησης, που διάγει περίοδο γεροντοέρωτα με φαντασμένη, νεόπλουτη και επιθετική σε οτιδήποτε δεν έχει χρώμα δέρματος λευκό πολυλογού κυρία, η ομάδα θα κτίσει το πλάνο που θα οδηγήσει στην αθώωση του αδίκως φυλακισμένου μελλοθάνατου, δίχως μεγάλες ελπίδες, είναι η αλήθεια, για μια θετική έκβαση. Μέσα από εσωτερικές τριβές, που θα προκαλέσει κυρίως η στάση του εικοσάχρονου Βενιαμίν (και απλώς οδηγού) της κομπανίας, εξαιτίας του ανομολόγητου έρωτα που τρέφει για την έκφυλη κοκότα, σιγά σιγά θα ξετυλιχτεί το κουβάρι, που θα οδηγήσει στα ικανά πειστήρια, αποκάλυψης της...αλήθειας.
Η πραγματικότητα είναι πως η δαιδαλώδης (και ενίοτε εξωφρενικά ακραία) ιστορία που περιγράφει το μυθιστόρημα του Peter Dexter - που έχει βάλει και το χεράκι του στο σενάριο - δεν είναι και τόσο εύκολο να μεταφερθεί στην μεγάλη οθόνη, ακόμη και κάτω από τις καλύτερες των συνθηκών. Τι επιλέγει λοιπόν ως μέθοδο αφήγησης ο Daniels? Την φωνή της ιδιότροπης έγχρωμης καμαριέρας των Τζάνσεν - σημειωτέον πως το στόρι εξελίσσεται στα μέσα της δεκαετίας του 60, όταν οι φυλετικές διακρίσεις βρίσκονταν ακόμη σε έξαρση - που ως αυτόπτης μάρτυρας των βαθμηδόν ολοένα και πιο αιματηρών γεγονότων, έχει την δυνατότητα να τις περιγράψει από πρώτο χέρι. Όχι όμως και να κτίσει πλήρως τις προσωπικότητες όλων των συμμετεχόντων στην ίντριγκα, που ο ένας μετά τον άλλο αποκαλύπτουν και μια από τις πιο σκοτεινές πτυχές του χαρακτήρα τους, πουσάροντας το μελόδραμα και προκαλώντας τεχνηέντως εκπλήξεις. Όσο μάλιστα ο σκηνοθέτης, παλεύοντας να αποφύγει στις προοπτικές του την εκ προοιμίου αντιεμπορικής Νότιας υγρασίας, πέφτει στην λασπώδη λούμπα της ανεξέλεγκτης ναυτίας, το αποτέλεσμα παίρνει ακόμη πιο αρνητικές διαστάσεις.
Για πες: Κι όμως μέσα από αυτή την παγίδα, που κανένα σημείο της δεν κατάφερε να αποφύγει ο 54χρονος ονειροπόλος Daniels, αναδύεται ένα θετικότατο στοιχείο, εκείνο των ερμηνειών, που σχεδόν όλες τους αγγίζουν πολύ υψηλά επίπεδα. Πέρα από τους ικανότατους ρολιστικά Matthew McConaughey, Macy Gray και Scott Glenn που ως Νότιοι παίζουν εντός έδρας στο θέμα της προφοράς, την παράσταση κλέβουν ο σχεδόν ατσαλάκωτος στην πορεία του μέχρι τώρα John Cusack, υποδυόμενος τον κυκλοθυμικό θανατοποινίτη και η Nicole Kidman, ως milfάρα τσούλα με ευαίσθητη όμως ψυχή, που η σπουδή τόσων χρόνων πεζοδρομίου, δεν θα την αποτρέψει από το να κάνει για μια ακόμη φορά την μοιραία επιλογή. Όσο για τον μορφονιό, ερωτευμένο με την διπλάσιων χρόνων σέξι κυρά, που τον παίζει ο Zac Efron, δεν θα εκφέρω άποψη, όχι δα γιατί δεν ήταν καλός, μα γιατί όσο κι αν έστυψα το μυαλό μου, ακόμη δεν κατανόησα για ποιον λόγο, ενώ ο ήρωας του δεν προσφέρει τίποτα σημαντικό στην εξέλιξη, δήλωνε το παρόν σε όλες ανεξαιρέτως τις σεκάνς. Ήταν ο κενός πρωταγωνιστής, δηλαδή, μιας ταινίας που οι φιλοδοξίες της ήταν πολύ μεγαλύτερες από την πραγματική της αξία...
Με έδρα την αποθήκη - ρεμίζα - γκαράζ, της αστικής κατοικίας των πατέρα Τζάνσεν, ιδρυτή της τοπικής επαρχιακής επιθεώρησης, που διάγει περίοδο γεροντοέρωτα με φαντασμένη, νεόπλουτη και επιθετική σε οτιδήποτε δεν έχει χρώμα δέρματος λευκό πολυλογού κυρία, η ομάδα θα κτίσει το πλάνο που θα οδηγήσει στην αθώωση του αδίκως φυλακισμένου μελλοθάνατου, δίχως μεγάλες ελπίδες, είναι η αλήθεια, για μια θετική έκβαση. Μέσα από εσωτερικές τριβές, που θα προκαλέσει κυρίως η στάση του εικοσάχρονου Βενιαμίν (και απλώς οδηγού) της κομπανίας, εξαιτίας του ανομολόγητου έρωτα που τρέφει για την έκφυλη κοκότα, σιγά σιγά θα ξετυλιχτεί το κουβάρι, που θα οδηγήσει στα ικανά πειστήρια, αποκάλυψης της...αλήθειας.
Η πραγματικότητα είναι πως η δαιδαλώδης (και ενίοτε εξωφρενικά ακραία) ιστορία που περιγράφει το μυθιστόρημα του Peter Dexter - που έχει βάλει και το χεράκι του στο σενάριο - δεν είναι και τόσο εύκολο να μεταφερθεί στην μεγάλη οθόνη, ακόμη και κάτω από τις καλύτερες των συνθηκών. Τι επιλέγει λοιπόν ως μέθοδο αφήγησης ο Daniels? Την φωνή της ιδιότροπης έγχρωμης καμαριέρας των Τζάνσεν - σημειωτέον πως το στόρι εξελίσσεται στα μέσα της δεκαετίας του 60, όταν οι φυλετικές διακρίσεις βρίσκονταν ακόμη σε έξαρση - που ως αυτόπτης μάρτυρας των βαθμηδόν ολοένα και πιο αιματηρών γεγονότων, έχει την δυνατότητα να τις περιγράψει από πρώτο χέρι. Όχι όμως και να κτίσει πλήρως τις προσωπικότητες όλων των συμμετεχόντων στην ίντριγκα, που ο ένας μετά τον άλλο αποκαλύπτουν και μια από τις πιο σκοτεινές πτυχές του χαρακτήρα τους, πουσάροντας το μελόδραμα και προκαλώντας τεχνηέντως εκπλήξεις. Όσο μάλιστα ο σκηνοθέτης, παλεύοντας να αποφύγει στις προοπτικές του την εκ προοιμίου αντιεμπορικής Νότιας υγρασίας, πέφτει στην λασπώδη λούμπα της ανεξέλεγκτης ναυτίας, το αποτέλεσμα παίρνει ακόμη πιο αρνητικές διαστάσεις.
Για πες: Κι όμως μέσα από αυτή την παγίδα, που κανένα σημείο της δεν κατάφερε να αποφύγει ο 54χρονος ονειροπόλος Daniels, αναδύεται ένα θετικότατο στοιχείο, εκείνο των ερμηνειών, που σχεδόν όλες τους αγγίζουν πολύ υψηλά επίπεδα. Πέρα από τους ικανότατους ρολιστικά Matthew McConaughey, Macy Gray και Scott Glenn που ως Νότιοι παίζουν εντός έδρας στο θέμα της προφοράς, την παράσταση κλέβουν ο σχεδόν ατσαλάκωτος στην πορεία του μέχρι τώρα John Cusack, υποδυόμενος τον κυκλοθυμικό θανατοποινίτη και η Nicole Kidman, ως milfάρα τσούλα με ευαίσθητη όμως ψυχή, που η σπουδή τόσων χρόνων πεζοδρομίου, δεν θα την αποτρέψει από το να κάνει για μια ακόμη φορά την μοιραία επιλογή. Όσο για τον μορφονιό, ερωτευμένο με την διπλάσιων χρόνων σέξι κυρά, που τον παίζει ο Zac Efron, δεν θα εκφέρω άποψη, όχι δα γιατί δεν ήταν καλός, μα γιατί όσο κι αν έστυψα το μυαλό μου, ακόμη δεν κατανόησα για ποιον λόγο, ενώ ο ήρωας του δεν προσφέρει τίποτα σημαντικό στην εξέλιξη, δήλωνε το παρόν σε όλες ανεξαιρέτως τις σεκάνς. Ήταν ο κενός πρωταγωνιστής, δηλαδή, μιας ταινίας που οι φιλοδοξίες της ήταν πολύ μεγαλύτερες από την πραγματική της αξία...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Μαρτίου 2013 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική