Ο Δολοφόνος με το Πριόνι
του John Luessenhop. Με τους Alexandra Daddario, Scott Eastwood, Tania Raymonde, Trey Songz, Keram Malicki-Sánchez, Dan Yeager
Φέρτε το πριόνι...το ηλεκτρικό λέμε!
του zerVo (@moviesltd) 
Ε, δεν νομίζω να υπάρχει και κανένας λογικός σινεφίλ, που να είχε την πίστη πως η μοναδική διαφορά ανάμεσα στην παρούσα εκδοχή του πριονοφόρου μανιακού και σε εκείνη την αλληγορική από το 1974 του Tobe Hooper, θα ήταν μονάχα μια λεξούλα στον τίτλο. Είτε αυτή η "σχιζοφρενής" στον εγχώριο, είτε η ακόμη πιο πιασάρικη "massacre" στον ξενόφερτο. Άλλωστε το σπλάτερ είδος έχει πάρει μια εντελώς διαφορετική ρότα τα τελευταία χρόνια σε αντιδιαστολή με ότι ίσχυε στον παλιό καλό καιρό, που και η έμπνευση ήταν μεγαλύτερη, μα και οι συμβολισμοί του σεναρίου - κανιβαλισμός, φτωχή περιφέρεια, νεκροζώντανοι - είχαν έναν εντελώς διαφορετικό λόγο ύπαρξης.
Προς μεγάλη της έκπληξη, η εικοσάχρονη Χέδερ, θα πληροφορηθεί πως όχι μόνο η οικογένεια που την μεγάλωσε δεν είναι η πραγματική της, αλλά και πως η μοναδική της συγγενής, η πάμπλουτη γιαγιά της, μόλις απεβίωσε αφήνοντας της ως κληρονομιά, μια πολυτελέστατη έπαυλη, στην επαρχία του Τέξας. Εκείνο που δεν γνωρίζει όμως η νεαρή γυναίκα, για το αναπάντεχο δώρο που μόλις αποδέχτηκε, είναι πως στα σκοτεινά του υπόγεια κρύβεται ένα θανάσιμο μυστικό.
Μια αιματοβαμμένη ιστορία που ξεκινά πολλές δεκαετίες πριν, όταν η φαμίλια των σφαγέων Σόγιερ, βρήκε φρικτό θάνατο από τους εκδικητές των θυμάτων της, σε μια πρωτοφανή πράξη αυτοδικίας. Στοιχείο που ενώνει το χθες με το σήμερα, η ίδια η Χέδερ, που είναι και η μοναδική επιζήσασα της πυρκαγιάς στο αγρόκτημα του Lone Star. Μοναδική? Όχι ακριβώς, εφόσον ο εξάδελφος της, ένας παρανοϊκός φονιάς που χειρίζεται επιδέξια το αλυσοπρίονο, προκειμένου να διαμελίσει τα ανυποψίαστα θύματα του, είναι ολοζώντανος και γεμάτος δίψα για φρέσκο αίμα.
Για να μην το πολυπλατιάζω, η τετράδα των ανέμελων φίλων, που στο δρόμο για το σπίτι του τρόμου, με την προσθήκη ενός hitchhiker θα γίνει πεντάδα, αποτελεί την γνώριμη βάση των πιτσιρικάδων, που εντός ολίγου, πρόκειται να χάσουν το...κεφάλι τους. Ο μύθος δηλαδή μετά από μια πεντάδα σίκουελ, πρίκουελ και σπιν οφς, συνεχίζεται από το σημείο που σταμάτησε τριάντα εννιά χρόνια πριν. Σύμφωνα με έναν πρόχειρο υπολογισμό, το λοιπόν, το ηρωιδάκι μας θα έπρεπε να είναι σήμερα μια ζουμερή σαραντάρα και όχι ένα ολόφρεσκο μπουμπούκι με στενούς γοφούς και υπερτονισμένα μεμέ. Ναι πως? Σε ένα ρεαλιστικό σύμπαν ίσως. Όχι όμως στον πλανήτη του ντεμέκ grindhouse...
Για πες: Γιατί από τέτοια θεματική ασυνέχεια και αφέλεια, το Texas Chainsaw βρίθει σε τέτοιο βαθμό, που υπό άλλες συνθήκες θα το αποκαλούσες μέχρι και καλτ. Ποτέ όμως δεν με έπεισε ο σκηνοθέτης κύριος Luessenhop για τις προθέσεις του να σεβαστεί το ορίτζιναλ και να μην το εξελίξει σε μια ακόμη μακάβρια εκδοχή του Saw και του Hostel. Ούτε οι εκμοντερνισμοί με τις λήψεις ακέφαλων πτωμάτων από κινητό τηλέφωνο και την αποστολή τους μέσω Skype, ούτε τα ανεκδοτικά, Scary Movie πλάνα στο Λούνα Παρκ σώζουν μια κατάσταση, που από το πρώτο ημίωρο της πλήρους νηνεμίας, φάνηκε πως δεν είναι αντάξια του θρυλικού ονόματος. Όσο για το 3D? Πλην μιας, δυο εξαιρέσεων, που το πριόνι σου γαργαλά την μύτη, τίποτα το αξιοπρόσεκτο. Γιατί αν το παρατήρησες καλά, αυτό το παραφουσκωμένο στήθος της Daddario, δεν είναι αποτέλεσμα των τρισδιάστατων γυαλιών, αλλά του μαγικού Ultra Bra!
Μια αιματοβαμμένη ιστορία που ξεκινά πολλές δεκαετίες πριν, όταν η φαμίλια των σφαγέων Σόγιερ, βρήκε φρικτό θάνατο από τους εκδικητές των θυμάτων της, σε μια πρωτοφανή πράξη αυτοδικίας. Στοιχείο που ενώνει το χθες με το σήμερα, η ίδια η Χέδερ, που είναι και η μοναδική επιζήσασα της πυρκαγιάς στο αγρόκτημα του Lone Star. Μοναδική? Όχι ακριβώς, εφόσον ο εξάδελφος της, ένας παρανοϊκός φονιάς που χειρίζεται επιδέξια το αλυσοπρίονο, προκειμένου να διαμελίσει τα ανυποψίαστα θύματα του, είναι ολοζώντανος και γεμάτος δίψα για φρέσκο αίμα.
Για να μην το πολυπλατιάζω, η τετράδα των ανέμελων φίλων, που στο δρόμο για το σπίτι του τρόμου, με την προσθήκη ενός hitchhiker θα γίνει πεντάδα, αποτελεί την γνώριμη βάση των πιτσιρικάδων, που εντός ολίγου, πρόκειται να χάσουν το...κεφάλι τους. Ο μύθος δηλαδή μετά από μια πεντάδα σίκουελ, πρίκουελ και σπιν οφς, συνεχίζεται από το σημείο που σταμάτησε τριάντα εννιά χρόνια πριν. Σύμφωνα με έναν πρόχειρο υπολογισμό, το λοιπόν, το ηρωιδάκι μας θα έπρεπε να είναι σήμερα μια ζουμερή σαραντάρα και όχι ένα ολόφρεσκο μπουμπούκι με στενούς γοφούς και υπερτονισμένα μεμέ. Ναι πως? Σε ένα ρεαλιστικό σύμπαν ίσως. Όχι όμως στον πλανήτη του ντεμέκ grindhouse...
Για πες: Γιατί από τέτοια θεματική ασυνέχεια και αφέλεια, το Texas Chainsaw βρίθει σε τέτοιο βαθμό, που υπό άλλες συνθήκες θα το αποκαλούσες μέχρι και καλτ. Ποτέ όμως δεν με έπεισε ο σκηνοθέτης κύριος Luessenhop για τις προθέσεις του να σεβαστεί το ορίτζιναλ και να μην το εξελίξει σε μια ακόμη μακάβρια εκδοχή του Saw και του Hostel. Ούτε οι εκμοντερνισμοί με τις λήψεις ακέφαλων πτωμάτων από κινητό τηλέφωνο και την αποστολή τους μέσω Skype, ούτε τα ανεκδοτικά, Scary Movie πλάνα στο Λούνα Παρκ σώζουν μια κατάσταση, που από το πρώτο ημίωρο της πλήρους νηνεμίας, φάνηκε πως δεν είναι αντάξια του θρυλικού ονόματος. Όσο για το 3D? Πλην μιας, δυο εξαιρέσεων, που το πριόνι σου γαργαλά την μύτη, τίποτα το αξιοπρόσεκτο. Γιατί αν το παρατήρησες καλά, αυτό το παραφουσκωμένο στήθος της Daddario, δεν είναι αποτέλεσμα των τρισδιάστατων γυαλιών, αλλά του μαγικού Ultra Bra!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Ιανουαρίου 2013 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική