Πιετά
του Kim Ki-duk. Με τους Lee Jung-jin, Jo Min-su, Kang Eun-jin, Woo Gi-hong
Αποκαθήλωση!
του zerVo (@moviesltd) 
Το πρόσωπο που βγάζει προς τα έξω η Νότια Κορέα, είναι εκείνο της χώρας που βρίσκεται σε μια σταδιακή άνθηση, που η οικονομία της σταδιακά προοδεύει συνεπώς και το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της, που οι βιομηχανικοί της κολοσσοί έχουν θέσει τις σταθερές βάσεις για ένα ακόμη πιο ρόδινο και υγιές μέλλον. Καλώς ή κακώς πάντως, το κάτω κομμάτι της πολύπαθης ασιανής χερσονήσου, δεν διέπεται από την απομόνωση του πάνω (γεγονός που δεν αποκαλύπτει ούτε τα θετικά, ούτε τα αρνητικά δεδομένα που επικρατούν στην λαοκρατική πλευρά) με συνέπεια από τις διαδηλωτικές κραυγές πολιτών της, να γίνεται σαφές πως πίσω από τον λαμπερό και πολυτελή καθρέφτη, η κοινωνική πραγματικότητα είναι ζοφερή και γεμάτη έκδηλες αγωνίες.
Ένα τριαντάχρονο κάθαρμα, ένας στυγνός αλήτης που περιπλανιέται στα φτωχικά σοκάκια της Σεούλ, ζητώντας από φουκαριάρηδες μεροκαματιάρηδες να επιστρέψουν πολλαπλά τα χρήματα που τους δάνεισε ο ντόπιος τοκογλύφος, είναι ο Κανγκ Ντο. Και κάθε φορά που εκείνοι αδυνατούν να ξεπληρώσουν την οφειλή, παίρνει μπροστά η κυνικά σαδιστικής διαδικασία ακρωτηριασμού τους, από την μια ως τιμωρία και από την άλλη ως βίαιο μέσον απόσπασης των ασφαλίστρων, ως αποπληρωμή του δανείου. Διαδικασία που επαναλαμβάνεται καθημερινά, με ακρίβεια ρολογιού, για τον άσπλαχνο νέο, μέχρι την στιγμή που μπροστά του θα εμφανιστεί μια άγνωστη του μεσήλικη γυναίκα, δηλώνοντας του πως είναι εκείνη που τον έφερε στον κόσμο και μέσα στην απόγνωση της, τον εγκατέλειψε στην τύχη του, τρεις δεκαετίες πριν.
Μονομιάς η αιματηρή μονοτονία του κτήνους θα σπάσει, καθώς θα ζοριστεί να πιστέψει αν εκείνη είναι η πραγματική του μητέρα, μα όταν εντέλει πειστεί για των λόγων της το αληθές, θα νιώσει το συναίσθημα της αγάπης να ανθίζει μέσα στην αγκαθένια ψυχή του, για το μοναδικό δικό του πρόσωπο, που έχει γνωρίσει ποτέ. Συνάμα όμως θα αντιληφθεί πως πλέον, όλοι όσοι έως τώρα έχει φερθεί βάναυσα, έχουν την δυνατότητα να εκδικηθούν, μόλις πληροφορηθούν πως υπάρχει πια ένα πρόσωπο για το οποίο τρέφει ενδιαφέρον. Είναι άραγε προτιμότερο το νοσηρό και μοναχικό χθες από το ελπιδοφόρο και συντροφικό σήμερα, για έναν άνθρωπο που μεγάλωσε δίχως το στοργικό χάδι και λογικά εξελίχθηκε σε βδελυρό απόβρασμα?
Η 18η δημιουργία του διεθνώς αναγνωρισμένου και πολυβραβευμένου Κορεάτη Kim Ki Duk, ακολουθεί πιστά την γνώριμη brutal αισθητική του σινεμά της απωανατολίτικης χώρας, που αναδεικνύει ένα ιδιαίτερα επιθετικό ύφος, σε τέτοιο βαθμό όσο καμία άλλη κινηματογραφία παγκοσμίως. Για τον υποψιασμένο θεατή που είναι πανέτοιμος να αντικρίσει εικόνες ανείπωτης ωμής βίας, με τους τόρνους να παίρνουν χέρια και τους κακομοίρηδες να σπρώχνονται από τις ταράτσες, η πιθανή παράκαμψη του αρχικού σοκ, θα οδηγήσει σε ένα επόμενο και ακόμη τρομακτικότερο, με τα πλάνα βιασμού της μάνας από το ίδιο της το παιδί. Στιγμές αλληγορίας από τον Duk, που καυτηριάζει με τον τρόπο αυτό τον κατακερματισμό των οικογενειακών ιδεωδών, προς τέρψη των ατομικών ματαιοδοξιών. Το δέντρο στο πρώτο πλάνο, όμως, δεν είναι ικανό να κρύψει το δάσος της μιζέριας που παλεύει να κρυφτεί πίσω του, καθώς η ρεαλιστικά κινούμενη κάμερα του Ασιάτη, φωτογραφίζει έναν παραδοσιακό κόσμο που χάνεται, προκειμένου στην θέση του να ανεγερθούν οι ουρανοξύστες της ευμάρειας και της τόνωσης του κεφαλαίου.
Για πες: Είναι από τους πρώτους μάστορες του ρεαλισμού ο Duk και αυτό διαφαίνεται και στην δική του, μοντέρνα εκδοχή της Pieta - Αποκαθήλωσης, όπως την σκέφτηκε πριν από πέντε αιώνες ο Μιχαήλ Άγγελος και την αποτύπωσε σε ένα από τα διασημότερα Αναγεννησιακά γλυπτά. Η βουτηγμένη στον πεσιμισμό και την απαισιοδοξία ιστορία του πάντως, παρότι πανίσχυρη στην αφετηρία της, μοιάζει να επαναλαμβάνεται πολλάκις στην τρίτη και θεωρητικά πιο δυνατή πράξη του δράματος, που θα οδηγήσει τα υποκείμενα - άρα και τον μικρόκοσμο τους και κατ επέκταση το ευρύτερο κοινωνικό τους γίγνεσθαι - είτε στην εξιλέωση, είτε στον ολοκληρωτικό αφανισμό.
Μονομιάς η αιματηρή μονοτονία του κτήνους θα σπάσει, καθώς θα ζοριστεί να πιστέψει αν εκείνη είναι η πραγματική του μητέρα, μα όταν εντέλει πειστεί για των λόγων της το αληθές, θα νιώσει το συναίσθημα της αγάπης να ανθίζει μέσα στην αγκαθένια ψυχή του, για το μοναδικό δικό του πρόσωπο, που έχει γνωρίσει ποτέ. Συνάμα όμως θα αντιληφθεί πως πλέον, όλοι όσοι έως τώρα έχει φερθεί βάναυσα, έχουν την δυνατότητα να εκδικηθούν, μόλις πληροφορηθούν πως υπάρχει πια ένα πρόσωπο για το οποίο τρέφει ενδιαφέρον. Είναι άραγε προτιμότερο το νοσηρό και μοναχικό χθες από το ελπιδοφόρο και συντροφικό σήμερα, για έναν άνθρωπο που μεγάλωσε δίχως το στοργικό χάδι και λογικά εξελίχθηκε σε βδελυρό απόβρασμα?
Η 18η δημιουργία του διεθνώς αναγνωρισμένου και πολυβραβευμένου Κορεάτη Kim Ki Duk, ακολουθεί πιστά την γνώριμη brutal αισθητική του σινεμά της απωανατολίτικης χώρας, που αναδεικνύει ένα ιδιαίτερα επιθετικό ύφος, σε τέτοιο βαθμό όσο καμία άλλη κινηματογραφία παγκοσμίως. Για τον υποψιασμένο θεατή που είναι πανέτοιμος να αντικρίσει εικόνες ανείπωτης ωμής βίας, με τους τόρνους να παίρνουν χέρια και τους κακομοίρηδες να σπρώχνονται από τις ταράτσες, η πιθανή παράκαμψη του αρχικού σοκ, θα οδηγήσει σε ένα επόμενο και ακόμη τρομακτικότερο, με τα πλάνα βιασμού της μάνας από το ίδιο της το παιδί. Στιγμές αλληγορίας από τον Duk, που καυτηριάζει με τον τρόπο αυτό τον κατακερματισμό των οικογενειακών ιδεωδών, προς τέρψη των ατομικών ματαιοδοξιών. Το δέντρο στο πρώτο πλάνο, όμως, δεν είναι ικανό να κρύψει το δάσος της μιζέριας που παλεύει να κρυφτεί πίσω του, καθώς η ρεαλιστικά κινούμενη κάμερα του Ασιάτη, φωτογραφίζει έναν παραδοσιακό κόσμο που χάνεται, προκειμένου στην θέση του να ανεγερθούν οι ουρανοξύστες της ευμάρειας και της τόνωσης του κεφαλαίου.
Για πες: Είναι από τους πρώτους μάστορες του ρεαλισμού ο Duk και αυτό διαφαίνεται και στην δική του, μοντέρνα εκδοχή της Pieta - Αποκαθήλωσης, όπως την σκέφτηκε πριν από πέντε αιώνες ο Μιχαήλ Άγγελος και την αποτύπωσε σε ένα από τα διασημότερα Αναγεννησιακά γλυπτά. Η βουτηγμένη στον πεσιμισμό και την απαισιοδοξία ιστορία του πάντως, παρότι πανίσχυρη στην αφετηρία της, μοιάζει να επαναλαμβάνεται πολλάκις στην τρίτη και θεωρητικά πιο δυνατή πράξη του δράματος, που θα οδηγήσει τα υποκείμενα - άρα και τον μικρόκοσμο τους και κατ επέκταση το ευρύτερο κοινωνικό τους γίγνεσθαι - είτε στην εξιλέωση, είτε στον ολοκληρωτικό αφανισμό.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Ιανουαρίου 2013 από την AMA Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική