Movies Ltd

του zerVo

Δεν πιστεύω να ήταν και πολλοί εκείνοι που εξεπλάγησαν στο άκουσμα της ταινίας που φιγουράρει στις περισσότερες των κατηγοριών των Οσκαρικών υποψηφιοτήτων, όπως εκείνες ανακοινώθηκαν από την Αμερικάνικη Ακαδημία Κινηματογράφου, δια στόματος της μονίμως χαμογελαστής Emma Stone και του ταλαντούχου Seth McFarlane. Κι αυτό διότι όταν ένα φιλμ, πλασάρεται εδώ και περίπου δύο χρόνια με αυτοσκοπό να κόψει το νήμα της κούρσας των λαμπερών βραβείων πρώτο, είναι φτιαγμένο από τον μοναδικό σκηνοθέτη που δικαιούται τον τίτλο "Μάγος" και από τις εικόνες του παρελαύνει ο σπουδαιότερος εν ζωή ηθοποιός, είναι πολύ λογικό να πάρει τον άτυπο τίτλο - προς το παρόν - του πρωταθλητή των nods. Το αφιέρωμα του Steven Spielberg στην περίοδο της ζωής του 16ου Αμερικάνου Προέδρου Αβραάμ Λίνκολν, όταν εκείνος οραματιζόταν την τροπολογία του Συντάγματος που θα έδινε δικαιώματα στους μαύρους, πανεύκολα απέσπασε 12 υποψηφιότητες προβάλλοντας συνάμα ως το πρώτο φαβορί για να φύγει θριαμβευτής από την πιο μεγάλη βραδιά του Χόλιγουντ, στις 24 του ερχόμενου Φλεβάρη.

Φυσικά η κούρσα για το πόνημα του The Beard δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα, εφόσον έχει να αντιμετωπίσει σε κάθε τομέα, εξαιρετικούς αντιπάλους, που λίγο έως πολύ ήταν επίσης αναμενόμενοι πως θα βρεθούν στο διάβα του. Καθεμιά τους όμως μετρά και κάποιες απώλειες σε κατηγορίες που θα περίμενε να δηλώσει το παρόν. Αναφορικά με την μητέρα των μαχών, εκείνη για την ανάδειξη της σπουδαιότερης κινηματογραφικής δημιουργίας της χρονιάς, πέρα από το Lincoln, ακόμη οκτώ ταινίες συνθέτουν την εννιάδα (με μάξιμουμ δεκάδας, εφόσον είπε άδοξο αντίο, μάλλον ο The Master) των εκλεκτών. Το Amour, η Argo, το Beasts of The Southern Wild, ο Django Unchained, οι Les Miserables, η Life Of Pi, το Silver Linings Playbook και φυσικά το Zero Dark Thirty, ήδη ακονίζουν μαχαίρια περιμένοντας με ικανές ελπίδες το καθένα τον Honest Abe για να τον υπερκεράσουν, έχοντας πολλές φορές όμως κόντρα τους την παράδοση, ελέω κάποιων σημαδιών που έχει η ίδια η ιστορία ορίσει.

Όπως συμβαίνει δηλαδή στην περίπτωση της Αργώ, της φιλμικής αναπαράστασης της καταδίωξης του επί χρόνια νούμερο ένα εχθρού της Υπερδύναμης, των μιούζικαλ Αθλίων και του σπαγγέτι (Ν)Τζάνγκο όπου οι δημιουργοί τους δεν βρέθηκαν στην αντίστοιχη πεντάδα σκηνοθεσίας. Η κορυφαία αποτροπή, εφόσον μόλις τρεις φορές στο παρελθόν, ταινίες που δεν είχαν την κατευθυντήρια κεφαλή τους υποψήφια, τιμήθηκαν με το Όσκαρ, με πιο πρόσφατη την περίπτωση - έκπληξη του Driving Miss Daisy το 1989! Άδικο για τον Affleck, όχι για τον Quentin, ούτε για τον Hooper, όσο για την Bigelow, ας το έβγαζε το εργάκι της νωρίτερα κι όχι τόσο οριακά, μήπως το έβλεπε και κανείς για να την ψηφίσει. Αντίθετα στους σκηνοθέτες ηχηρό παρόν, δίχως πολλές φανφάρες δηλώνουν ο Haneke, ο O. Russell, ο Zeitlin των Νότιων Beasts και φυσικά ο Ang Lee, που είναι και ο μόνος που έχει σηκώσει το τρόπαιο - πέραν του Μέγα Steven - για την δραματική ελεγεία του Brokeback Mountain.

Περνώντας στις ερμηνείες, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ένα σπουδαίο ρεκόρ που κατέγραψαν οι φετινές ανακοινώσεις και που είναι ιδιαίτερα σπάνιο να συμβεί μέσα σε μία και μόνο χρονιά. Αφορά στην κατηγορία της πρωταγωνιστικής γυναικείας ερμηνείας, όπου θα είναι παρούσες η γηραιότερη, αλλά και η νεότερη ηλικιακά υποψήφιες στα χρονικά του θεσμού. Αμφότερες έπαιζαν δυνατά από την αρχή, η Emmanuelle Riva του Amour, που την ημέρα της βράβευσης θα κλείσει τα 86 της χρόνια και η πιτσιρίκα Quvenzhane Wallis του Beasts και των μόλις εννιά Μαΐων. Μια πεντάδα που έκλεισε με μια σημαντική απουσία, εκείνη της Marion Cotillard για το Rust And Bone, που δεν θα έχει την ευκαιρία να κάνει το 2/2, εντελώς άδικα και αναπάντεχα. Αντιθέτως, μάλλον την τελευταία στιγμή η δεσποινίς Jennifer Lawrence της έκλεισε το δρόμο αποσπώντας το ένα νταμάκι, την στιγμή που τα άλλα δύο ανήκουν σωστά στην Chastain και στην Naomi Watts, του Zero και του Impossible αντίστοιχα. Καμία από τις υποψήφιες δεν είναι τιτλούχα.

Στα γυναικεία δεύτερα, την μεγαλύτερη έκπληξη κατέγραψε η παρουσία της κυρίας Jackie Weaver, προκειμένου το Silver Linings να διαθέτει υποψήφιο και στις τέσσερις κατηγορίες ερμηνειών (μάλλον) επίτευγμα που τελευταίο είχε επιτύχει, σύμφωνα με τα στατιστικά, το Reds του Beatty κάποιους αιώνες πριν. Όταν κάποιος μπαίνει από το παράθυρο, κάποιος άλλος βλέπει την άγουσα για τα αποδυτήρια και στην περίπτωση μας αυτή είναι η Nicole Kidman, που και τι δεν έκανε στο Paperboy για να πάρει τα πάνω της, η AMPAS όμως την αγνόησε επιδεικτικά. Οι λοιπές μαντάμ της πεντάδος, δεν παίζονταν καν από τους μπουκ για το αν θα βρίσκονταν εκεί, μιας και η Hathaway των Les Miz, η Πρώτη Κυρία Λίνκολν Sally Field, η Amy Adams του Master και η Helen Hunt των Συνεδριών, είχαν καπαρώσει από καιρό την θέση. Όλες τους γνωρίζουν την αγωνία του να βρίσκονται στα κουλουάρ της κούρσας, μόνο η Hunt και η Field, έχουν γευτεί την νίκη, η δεύτερη μάλιστα δύο φορές, σε ισάριθμες υποψηφιότητες, πριν τρεις δεκαετίες όμως. Απογοητευτικό το νούμερο της γλυκυτάτης Amy, που μετρά ήδη ένα 0 στα 3 στα supporting...

Μιλώντας για Υποστήριξη, να πούμε πως στην αντίστοιχη κατηγορία των ανδρών, δεν υπήρξε η παραμικρή αναταραχή, αφού και οι πέντε που την ορίζουν, είχαν αποξαρχής το προβάδισμα. Που να χωρέσει εδώ ο φουκαράς Di Caprio? Και για να γίνει αντιληπτό για τι μάχη κολοσσών μιλάμε, πρέπει να αναφερθεί πως οι υποψήφιοι έχουν να επιδείξουν συνολικά 21 (!) παρουσίες στις Οσκαρικές πεντάδες, με όλους τους να έχουν σηκώσει στον ουρανό του LA το πολυπόθητο τρόπαιο. De Niro, Seymour Hoffman, Arkin, Waltz και Lee Jones δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Ο μόνος με δύο βραβεία, ο γίγας Bobbie, απουσίασε από τον θεσμό είκοσι ολόκληρα χρόνια, δείγμα ότι δεν είχε πάρει και τόσο σοβαρά την ανάδειξη του ως του πρώτου των πρώτων, μια φορά κι έναν καιρό. Τρομακτικό το ενδιαφέρον της κατηγορίας, που επισκιάζει σίγουρα εκείνην των πρωταγωνιστών, όπου ένας Εγγλέζος, υποδυόμενος το σύμβολο της Αμερικάνικης Δημοκρατίας, στοχεύει ευθύβολα στο τρίτο - αντί για πέμπτο - όσκαρ της καριέρας του.

Daniel Day Lewis versus Denzel, Bradley, Hugh και παρόλες τις αρνητικές ενδείξεις Phoenix, είναι το ματς και τα πάντα συνηγορούν πως ο φάκελος θα γράφει την λέξη Lincoln. Όχι και σίγουρο όμως αφού και οι τέσσερις έμπειροι αστέρες έχουν δυνατές ερμηνείες, αλλά και εμπειρία στην οσκαρική μάχη, με τον Washington να είναι ήδη νικητής δύο φορές, τον Phoenix να θεωρείται από τους losers της κυριαρχίας του Gladiator και τους άλλους δύο Jackman και Cooper να παίρνουν το βάπτισμα του πυρός. Τρομακτική απουσία εκείνη του John Hawkes από τις Sessions, που δεν υπήρχε δοκιμαστική πεντάδα μέχρι στιγμής να μην τον συμπεριλαμβάνει. Σχεδόν απίστευτο...

Όπως σχεδόν απίστευτη - για να περνάμε στα μη αγγλόφωνα - ήταν η απουσία από τις προτάσεις της Γαλλικής υποψηφιότητας, των Les Intouchables, που προτιμήθηκαν έναντι του πολύ καλύτερου Rust And Bone και ήδη δρέπουν...βρούβες. Με ένα φανταστικό ντεμαράζ το Χιλιανό No του Larrain, που έπαιζε παντού τις τελευταίες εβδομάδες, έφτασε στην μικρή πηγή, εκεί που ήδη βρίσκεται ο Έρωτας του Haneke, το καναδέζικο War Witch, που πήρε την θέση του Ρουμάνου Mungiu, αλλά και τα βορειοευρωπαϊκά A Royal Affair και Kon Tiki. Νομίζω πως είναι η ώρα να αποκατασταθεί η αδικία του Χαμένου και της Λευκής Κορδέλας...

Αντίθετα στα κινούμενα σχέδια, μια διαφαινόμενη αδικία δεν πήρε μπροστά, αφού οι πλαστελινένιοι Πειρατές της Aardman, ότι πιο όμορφο είχε να δείξει μέσα στο 2012 το animation, παρόλες τις δυσοίωνες προβλέψεις πήραν το χρίσμα, σε αντίθεση με το μπερδεμένο Rise Of The Guardians που πήγε γρήγορα σπίτι του, αφήνοντας χώρο για ταινία της Pixar (Brave) που δεν θα μπορούσε να λείψει από την κατηγορία που η ίδια δημιούργησε. Tα φαβορί πάντως παραμένουν ο Paranorman και ο Frankenweenie, αν και πολύ θα ήθελα να δω από το φάκελο να βγαίνει ο τίτλος Band Of Misfits, άντε σε δεύτερη επιλογή το Wreck It Ralph.

Αναφερόμενοι στις θετικές εκπλήξεις της φετινής ανακοίνωσης των nods, δεν πρέπει να παραλείψω τον Life Of Pi, που αθόρυβα και με όπλο τις τεχνικές κατηγορίες, σκαρφάλωσε στο νούμερο των έντεκα, με τεράστιες πιθανότητες να φύγει από την βραδιά ακόμη και με τρία ή τέσσερα αγάλματα. Ούτε βέβαια τις δύο Χιονάτες, που από το πουθενά βρέθηκαν να μάχονται στα κοστούμια, ενώ όλοι τις θεωρούσαν ξεχασμένες υποθέσεις.

Οι απογοητεύσεις βεβαίως είναι πολύ περισσότερες, αφού δεν ξέρει κανείς από που να αρχίσει. Από την απουσία του ονόματος Anderson στις σκηνοθεσίες, αφού ούτε ο Wes (που έφαγε γερή κατραπακιά  για το Moonrise Kingdom του - μόνο στα σενάρια ακούγεται) ούτε ο Paul Thomas, θα βρεθούν στην τελετή? Από την ολοκληρωτική έλλειψη αναγραφής του τίτλου The Dark Knight Rises στην λίστα των φιλμς με έστω μια υποψηφιότητα? Από το γεγονός πως ο πιο εμπορικός Μποντ όλων των εποχών, μάλλον θα φύγει από την βράβευση με ένα οσκαράκι τραγουδιού, μιας και δεν εκτιμήθηκε διόλου στις σοβαρές κατηγορίες, ίσως μόνο στην φωτογραφία (μοναδική η δουλειά του Roger Deakins)? Ή που οι λέξεις Wallflower και Looper δεν υπάρχουν πουθενά στις καταστάσεις?

Όπως να έχει, την ιστορία την γράφουν μόνο οι παρόντες και κυρίως οι νικητές. Ραντεβού σε τριάντα-κάτι βράδια, για να δούμε ποιοι εξ αυτών θα γράψουν με ανεξίτηλα γράμματα το όνομα τους στην χρυσή Οσκαρική Βίβλο!