Πίσω Από Τους Λόφους
του Cristian Mungiu. Με τους Cosmina Stratan, Cristina Flutur, Valeriu Andriuta
Αλλά ρύσαι ημάς από του Πονηρού...
του zerVo (@moviesltd) 
Αν μη τι άλλο πρέπει να παραδεχτούμε πως οι παραγειτόνοι μας το διαθέτουν αυτό το χάρισμα να εντοπίζουν το Πονηρό και να το διώχνουν από πάνω τους μονομιάς. Άλλωστε πρέπει να ήταν οι πρώτοι που έσυραν τον χορό της αποτίναξης του γενικότερου Κακού, όταν το ανακάλυψαν στο πρόσωπο του επί δεκαετίες δυνάστη τους, δημοσιοποιώντας μάλιστα τον εξορκισμό του, κρεμώντας του στον λαιμό την ταμπέλα Σατανάς και φυτεύοντας του σε live coverage, μια σφαίρα στον κρόταφο. Κατόπιν της φυγής του Βελζεβούλη, η Ρουμανία ως γνωστόν είναι ένα εντελώς διαφορετικό κράτος, παντοδύναμο οικονομικά και πανίσχυρο στην διεθνή σκακιέρα... Και μην ακούτε που πριν, τα μισά Βαλκάνια έστελναν τα παιδιά τους εκεί να σπουδάσουν ή που το σύστημα υγείας τους θεωρείτο το κορυφαίο της Ευρώπης. Τώρα είναι όλα ρόδινα και ανθηρά, μιας και ο Δράκουλας τα κακάρωσε. Αχ Θεέ μου, έχει μοναδική αξία το να κτίζεις ελπίδες προσμένοντας το θαύμα. Μα όταν εκείνο σιμώσει και αποδειχτεί φρούδο τι γίνεται μου λες..?
Μεγαλωμένες μαζί στο δημόσιο ορφανοτροφείο και στα εφηβικά τους χρόνια ερωμένες, η Αλίνα και η Βοιτσίτα, πήραν δρόμους χωριστούς, με την πρώτη να μεταναστεύει στην Γερμανία προκειμένου να βρει δουλειά και την δεύτερη να εντοπίζει την λύτρωση στην Πίστη, φορώντας το ράσο της καλόγριας, σε ένα περιφερειακό μικρό μοναστήρι. Επιστρέφοντας από την ξενιτιά η Αλίνα θα αναζητήσει τα ίχνη της αγαπημένης της φίλης, ώστε να την πάρει να ζήσουν παρέα το δυτικό όνειρο, σύντομα θα αντιληφθεί όμως πως εκείνη έχει φορέσει τέτοιες θρησκευτικές παρωπίδες, ώστε να μην δείχνει διατεθειμένη να την ακολουθήσει. Η τεράστια απογοήτευση θα γεννήσει νευρικό κλονισμό και κρίσεις υστερίας στην νεαρή γυναίκα, σε τέτοιο βαθμό που οι μοναχές, η ηγουμένη και ο Άγιος Πατέρας θα πιστέψουν πως είναι δαιμονισμένη...
Συνεπώς η παρουσία στον τόπο λατρείας του Θεού, μιας άπιστης που την έχουν κυριεύσει τα κοινά διαόλια - γνωμάτευση που προέκυψε μετά από κουβέντα του φύση και θέση ηγέτη του κοινόβιου με τον ίδιο τον Ύψιστο, κατόπιν της αποτυχίας των γιατρών να την γιάνουν - θα προκαλέσει έντονη αναταραχή στις τάξεις των ευκολόπιστων μαυροντυμένων ταμένων, που θα κάνουν ότι περνά από το μυαλό τους για να θεραπεύσουν την άτυχη κοπέλα. Που δεν πάσχει από τίποτα παραπάνω από την απώλεια του μοναδικού έρωτα της ζωής της, μιας αγνής αγάπης - όαση στα τόσα δεινά που έχει υποστεί στα είκοσι χρόνια του τραγικού της βίου. Σε μια ενδεχόμενη περίπτωση που οι εμπειρίες του άμοιρου κοριτσιού δεν ήταν τόσο ακραία ανατριχιαστικές, αλλά και αν το φινάλε του γνώριμου στόρι που συγκλόνισε την κοινή γνώμη της χώρας δεν είχε τέτοια εξέλιξη, θα μπορούσα να μιλήσω για την πιο τραγελαφικά ανεκδοτική υπόθεση που έχει συμβεί στα χρονικά του Χριστιανισμού. Δεν είναι όμως ώρα για τόσο σοβαρά αστεία. Και ο Mungiu το γνωρίζει καλά αυτό, όταν πίσω από την μπάρα που χωρίζει το μοναστήρι από τον "πολιτισμό" καθρεφτίζεται ολάκερο το κοινωνικό γίγνεσθαι της ταλαιπωρημένης του πατρίδας.
Στυγνή εκμετάλλευση από τους λίγους κατέχοντες την ισχύ, που είναι λιγότεροι και από εκείνους των χρυσών ημερών του Σάχη Τσαουσέσκου, παιδεία και κουλτούρα που αγγίζει πλέον μηδενικά επίπεδα, ευκολοπιστία πολύ χειρότερης μορφής, ακόμη και από εκείνη της προσδοκίας της (ποιας?) δημοκρατίας των τελευταίων ημερών του σοσιαλισμού. Και όλα αυτά με την ευλογία της (Ορθόδοξης, για την οποία γνωρίζουμε καλά πως ανά στιγμές διέπεται από απίστευτη παράνοια στον τρόπο δράσης της) Εκκλησίας, που την λέξη αγάπη, την διατηρεί μόνο ως έννοια στις ευαγγελικές της γραφές και ουδέποτε στην καθημερινότητα της. Είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη ο μικρόκοσμος (της φράξιας, της πόλης, ολάκερης της χώρας) να λειτουργεί, να εργάζεται έστω και υποτυπωδώς και ποτέ να μην βγει άσχημο πρόσωπο προς τα έξω, μην τυχόν και ξεκινήσουν τα αρνητικά σχόλια. Για όνομα Θεού!
Για πες: Πολύ περισσότερο σαρκαστικός, σατιρικός και καυστικός στις αργόσυρτες εικόνες του ο Ρουμάνος, συγκριτικά με το καθηλωτικό 4 Months, 3 Weeks and 2 Days, σου δίνει την εντύπωση πως θέλει να σου προκαλέσει ακόμη και με βίαιο τρόπο το πικρό γέλιο, την ίδια στιγμή που το χιονισμένο έως παγωμένο κάδρο του είναι βουτηγμένο στην μιζέρια, την κατάντια, την απελπισία, την ανέχεια, την σαπίλα, τον βούρκο. Μάλιστα... Μόλις 24 χρόνια μετά την Μεγάλη Απαλλαγή, όπως φαίνεται, στην φτωχική, αλλά και περήφανη βόρεια άκρια της Βαλκανικής, τα πάντα έχουν τροχοδρομήσει, μάλλον, προς το χειρότερο...
Συνεπώς η παρουσία στον τόπο λατρείας του Θεού, μιας άπιστης που την έχουν κυριεύσει τα κοινά διαόλια - γνωμάτευση που προέκυψε μετά από κουβέντα του φύση και θέση ηγέτη του κοινόβιου με τον ίδιο τον Ύψιστο, κατόπιν της αποτυχίας των γιατρών να την γιάνουν - θα προκαλέσει έντονη αναταραχή στις τάξεις των ευκολόπιστων μαυροντυμένων ταμένων, που θα κάνουν ότι περνά από το μυαλό τους για να θεραπεύσουν την άτυχη κοπέλα. Που δεν πάσχει από τίποτα παραπάνω από την απώλεια του μοναδικού έρωτα της ζωής της, μιας αγνής αγάπης - όαση στα τόσα δεινά που έχει υποστεί στα είκοσι χρόνια του τραγικού της βίου. Σε μια ενδεχόμενη περίπτωση που οι εμπειρίες του άμοιρου κοριτσιού δεν ήταν τόσο ακραία ανατριχιαστικές, αλλά και αν το φινάλε του γνώριμου στόρι που συγκλόνισε την κοινή γνώμη της χώρας δεν είχε τέτοια εξέλιξη, θα μπορούσα να μιλήσω για την πιο τραγελαφικά ανεκδοτική υπόθεση που έχει συμβεί στα χρονικά του Χριστιανισμού. Δεν είναι όμως ώρα για τόσο σοβαρά αστεία. Και ο Mungiu το γνωρίζει καλά αυτό, όταν πίσω από την μπάρα που χωρίζει το μοναστήρι από τον "πολιτισμό" καθρεφτίζεται ολάκερο το κοινωνικό γίγνεσθαι της ταλαιπωρημένης του πατρίδας.
Στυγνή εκμετάλλευση από τους λίγους κατέχοντες την ισχύ, που είναι λιγότεροι και από εκείνους των χρυσών ημερών του Σάχη Τσαουσέσκου, παιδεία και κουλτούρα που αγγίζει πλέον μηδενικά επίπεδα, ευκολοπιστία πολύ χειρότερης μορφής, ακόμη και από εκείνη της προσδοκίας της (ποιας?) δημοκρατίας των τελευταίων ημερών του σοσιαλισμού. Και όλα αυτά με την ευλογία της (Ορθόδοξης, για την οποία γνωρίζουμε καλά πως ανά στιγμές διέπεται από απίστευτη παράνοια στον τρόπο δράσης της) Εκκλησίας, που την λέξη αγάπη, την διατηρεί μόνο ως έννοια στις ευαγγελικές της γραφές και ουδέποτε στην καθημερινότητα της. Είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη ο μικρόκοσμος (της φράξιας, της πόλης, ολάκερης της χώρας) να λειτουργεί, να εργάζεται έστω και υποτυπωδώς και ποτέ να μην βγει άσχημο πρόσωπο προς τα έξω, μην τυχόν και ξεκινήσουν τα αρνητικά σχόλια. Για όνομα Θεού!
Για πες: Πολύ περισσότερο σαρκαστικός, σατιρικός και καυστικός στις αργόσυρτες εικόνες του ο Ρουμάνος, συγκριτικά με το καθηλωτικό 4 Months, 3 Weeks and 2 Days, σου δίνει την εντύπωση πως θέλει να σου προκαλέσει ακόμη και με βίαιο τρόπο το πικρό γέλιο, την ίδια στιγμή που το χιονισμένο έως παγωμένο κάδρο του είναι βουτηγμένο στην μιζέρια, την κατάντια, την απελπισία, την ανέχεια, την σαπίλα, τον βούρκο. Μάλιστα... Μόλις 24 χρόνια μετά την Μεγάλη Απαλλαγή, όπως φαίνεται, στην φτωχική, αλλά και περήφανη βόρεια άκρια της Βαλκανικής, τα πάντα έχουν τροχοδρομήσει, μάλλον, προς το χειρότερο...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Ιανουαρίου 2013 από την Seven / Spentzos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική