The Master
του Paul Thomas Anderson. Με τους Joaquin Phoenix, Philip Seymour Hoffman, Amy Adams
No, really, who’s Freddie now?
του gaRis (@takisgaris)
While the end credits started rolling by, i felt like i had been shot, pierced through, overwhelmed by an avalanche of emotions that really needed some time to cool off, let alone wear off, if ever this can be feasible. I believe that not even Anderson himself has anticipated such a profound, devastating effect on his viewers. This film is packed with Joakin’s demonic delirium, to the extent that his borderline moronic grimace brings tears of tension to your eyes as he manically searches for salvation where there isn’t any; in his Master’s voice. When Phoenix and Hoffman are together on the magnificently splendid 70MM screen, the room is on fire, the world collapses into disintegration.
This is the most luxurious $40M budget movie you can get. Shot in PTA’s favourite TCM channel palate, an homage (another one after The Treasure of Sierra Madre in TWBB) to John Huston’s Let There be Light, by F.F.Copolla’s as of late cinematographer Mihai Malaimare, (replacing the legendary Robert Elswit who had to make The Bourne Legacy), The Master is a 50s movie with an ancient heart and a rocking tempo orchestrated by Anderson’s majestic cadres and Jonny Greenwood’s dissonant score, which once again functions as an extra character within the protagonists’ motives and inhibitions. Amy Adams is a tough acting cookie with misguiding looks. She holds herself in quite smoothly and stoically, a sheer contradiction with Freddie’s frequent freak-outs. You’ll never predict when and how this story ends. It so happens in real life. There are scenes that don’t seem to resonate, not that cohesively as it happens when watching TWBB. There’s no catharsis, no way out, despite the obvious choice on the servant’s side to part ways with the Master. And this last sentence is not even a real spoiler. Will Freddie ever be free of condemnation? Will he ever be delivered from his evil, self-eating delusions?
I don’t know, as much as he doesn’t either. This is not what’s really at stake here. Unrequited love, letters which never reach their destination, for they can’t promise anything anyone at all. To call it nihilism just to get away with it is the easy way out of Anderson’s master stroke in his original screenplay here. This film is poisonous, creepy, it penetrates your brain cells and doesn’t let go like a python straggling its victim to an asphyxiating eternal sleep. It’s indeed an altered state of consciousness, between madness and narcolepsy. This is so similar with The Master Dodd’s dangerous method of proselytization. Likewise, PTA is playing Master & Servant, Platonic Love, Birth of A Cult all -in -once with the audience, proving himself again as the world’s greatest auteur working today.
I haven’t become an internet fan boy at the age of forty. Still, I can hear the legitimate question: How can somebody achieve such status by six movies only? I guess the same way that a little girl becomes a grandmaster in chess at the age of 13. It takes unprecedented knowledge of the art medium, meticulous attention to cinematic perfection, bold, inflicting vision and lots of humility. This is Paul Thomas Anderson in a nutshell. The Master shouldn’t win best picture at the Oscars, if not only TWC wasn’t distributing this treasure. So it will finally. It will win both male performances, although they should be both leading. This film is for the ages and The Academy knows best how to overcome any objections about it being too *bizarre*. And then again, all the above notwithstanding, who really cares? This has been the first 8 hours after the first viewing and I still can’t get this out of my system, if I’ll ever manage to. So tell me, who’s Freddie now? No, really, who’s Freddie now?
Παρακολουθώντας τους τίτλους τέλους να κάνουν την εμφάνιση τους στο πανί, ένιωσα σαν να έχω δεχτεί έναν διαμπερή πυροβολισμό, σαν να έχω βρεθεί στο διάβα μιας χιονοστοιβάδας συναισθημάτων, που απαιτούν έναν κάποιο χρόνο για να μπουν σε μια σειρά, για να τις αποκωδικοποιήσω, αν μπορεί κάτι τέτοιο να είναι ποτέ εφικτό. Πιστεύω πως ούτε ο ίδιος ο Anderson είχε αυτό τον σκοπό, να προκαλέσει μια τέτοια έκρηξη στον ψυχισμό τους θεατή του. Το φιλμ είναι πλημμυρισμένο με το δαιμονικό παραλήρημα του Joaquin, σε βαθμό που ακόμη και η οριακά βλακώδης γκριμάτσα του να βουρκώνει την ματιά από την ένταση που προκαλεί, καθώς αναζητά μανιασμένα την σωτηρία, εκεί που ακριβώς δεν υπάρχει, στην φωνή του Αφέντη του. Τις στιγμές που ο Phoenix και ο Hoffman μοιράζονται το 70mm εκράν, η αίθουσα παίρνει φωτιά και ο κόσμος καταρρέει, αποσυντίθεται!
Αντικειμενικά το The Master είναι ότι πιο πολυτελές μπορεί να γυριστεί με προϋπολογισμό της τάξης των 40 εκατομμυρίων δολαρίων. Γυρισμένη εξ ολοκλήρου ακολουθώντας την αγαπημένη στον Anderson αισθητική του καναλιού TCM, σαν να αποτίνει φόρο τιμής στο Let There Be Light του Huston (κι άλλο ομάζ, κατόπιν του Θησαυρού της Σιέρα Μάντρε στο Θα Χυθεί Αίμα) και δίνοντας ιδιαίτερο βάρος στις προσταγές Coppola στην φωτογραφία του Mihai Malaimare (που τελευταία στιγμή αντικατέστησε τον θρυλικό Robert Elswit, που είχε ήδη κλείσει στο Bourne Legacy) το The Master είναι μια καθαρόαιμη 50's ταινία με παλιομοδίτικη καρδιά. Ενορχηστρωμένη μάλιστα σε δυναμικό τέμπο από τον μαέστρο της, που μιξάρει έντεχνα τα μεγαλοπρεπή της κάδρα, με το παράφωνο μουσικό θέμα του Jonny Greenwood, το οποίο για μια ακόμη φορά, λειτουργεί ως ένας επιπλέον χαρακτήρας, που τρυπώνει ανάμεσα στα κίνητρα και τις αναστολές των πρωταγωνιστών της. Σε μια ομάδα που περίοπτη θέση κρατά η σφριγηλή ερμηνευτικά Amy Adams, που διατηρεί την μορφή της μειλίχια και στωική, σε αντιδιαστολή με την μονίμως φρικαλέα φιγούρα του Φρέντι. Δύσκολα μπορείς να προβλέψεις αυτή η ιστορία που θα καταλήξει. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στην πραγματική ζωή, οι προβλέψεις δεν είναι εφικτές. Υπάρχουν σεκάνς που εκ πρώτης όψης δείχνουν να μην έχουν συνάφεια, με συνέπεια να μην εμφανίζει το φιλμ την συνοχή του There Will Be Blood. Όπως όμως δεν υπάρχει και κάθαρση, δεν υπάρχει διέξοδος, παρόλη την προφανή επιλογή του υπηρέτη να χωρίσει το διάβα του, από εκείνο του Μάστερ του στο φινάλε. Και μην το πάρεις αυτό σαν το παραμικρό σπόιλερ. Δεν ξέρεις αν θα σπάσει ποτέ τα δεσμά ο Φρέντι από την αποδοκιμασία. Ούτε αν θα πετύχει ποτέ να ξεφύγει από τις διαβολικές αυταπάτες, που του κατατρώγουν τις σάρκες...
Ούτε εγώ μπορώ να υπολογίσω μια τέτοια εξέλιξη. Ίσως να μην είναι και αυτή η πραγματική κεντρική ιδέα που διακυβεύεται εδώ. Ένας ανεκπλήρωτος έρωτας, λόγια που ποτέ δεν φτάνουν στον προορισμό τους, ίσως επειδή κανείς δεν μπορεί να υποσχεθεί τίποτα και σε κανέναν. Το φιλμ είναι δηλητηριώδες κι ανατριχιαστικό, αγκαλιάζει τόσο έντονα τον εγκέφαλο όπως ο πύθωνας τυλίγει με μανία το θύμα του, αναγκάζοντας το σε έναν ασφυκτικό αιώνιο ύπνο. Πρόκειται για μια εναλλακτική προσέγγιση της συνείδησης, ανάμεσα στην τρέλα και την ναρκοληψία, που βρίσκει πολλά κοινά με την επικίνδυνη μέθοδο προσηλυτισμού που ακολουθεί ο Μάστερ Ντοντ. Και κάπως έτσι το παιχνίδισμα του Anderson με τον θεατή του απογειώνεται, καθώς εναλλάσσονται οι εικόνες του Κυρίου και του Υπηρέτη, του Πλατωνικού Έρωτα, της Γέννεσης μιας νέας Πίστης, που πείθουν πως πρόκειται για τον ικανότερο εν ενεργεία δημιουργό σήμερα.
Και πάνω σε αυτή μου την άποψη είναι πολύ πιθανό να δεχτώ το καίριο ερώτημα: Πως μπορεί κάποιος δημιουργός να πετύχει κάτι τέτοιο, έχοντας στο παλμαρέ του καταγεγραμμένες μόλις έξι ταινίες? Υποθέτω με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ένα κοριτσάκι 13 μόλις χρονών, μπορεί να εξελιχθεί σε σκακιστικό μετρ. Απαιτείται πρωτοφανής γνώση στην απεικόνιση της τέχνης, σχολαστική προσοχή στην φιλμική αρτιότητα, τολμηρό και προκλητικό όραμα, αλλά και ταπεινότητα συνάμα. Και αυτή είναι η πραγματική ταυτότητα του Paul Thomas Anderson εν ολίγοις. Το The Master δεν θα είναι ο τελικός θριαμβευτής της φετινής Οσκαρικής κούρσας, απλά και μόνο επειδή την την προώθηση του έχει αναλάβει ο αριστοτέχνης της διανομής Weinstein. Θα κερδίσει με την αξία του, όντας ένας πραγματικός θησαυρός. Όπως θα κερδίσει και στις δύο κατηγορίες ανδρικής ερμηνείας, παρόλο που αμφότερες θα έπρεπε να θεωρηθούν πρωταγωνιστικές. Το φιλμ είναι ένα διαμάντι που θα καταχωρηθεί με ολόχρυσα γράμματα στην Βίβλο της Έβδομης Τέχνης, για αυτό η Ακαδημία πρέπει να βρει τον τρόπο να ξεπεράσει τους όποιους αντιρρησίες, που θα το χαρακτηρίσουν "κάπως περίεργο". Έτσι κι αλλιώς για όλα τα παραπάνω ποιος νοιάζεται πραγματικά? Το θέμα είναι πως οκτώ ολόκληρες ώρες μετά την προβολή του The Master, ακόμη δεν μπορώ να το βγάλω από το σύστημα της λογικής μου και δεν ξέρω αν ποτέ καταφέρω να το ξεπεράσω. Γι αυτό πες μου ποιος είναι ο Φρέντι τώρα? Όχι, πραγματικά, πες μου ποιος είναι ο Φρέντι τώρα?
Στις δικές μας αίθουσες, στις 6 Δεκεμβρίου 2012 από την Odeon.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική