Playing For Keeps
του Gabriele Muccino. Με τους Gerard Butler, Jessica Biel, Noah Lomax, Dennis Quaid, Uma Thurman, Catherine Zeta-Jones, James Tupper, Judy Greer
Άστα, βράστα, Λεωνίδα!
Μερικά πράγματα, ακόμη κι αν αποτελούν φανταστικά μέρη ενός κινηματογραφικού σεναρίου, πρέπει να τα παρακολουθήσεις για να μπορέσεις να πιστέψεις πως κάποιο ανθρώπινο μυαλό τα έχει σκεφτεί. Όπως ας πούμε, ότι μπορεί κανείς,, ακόμη κι αν σε γνωρίζει ελάχιστα, να σου δανείζει, έτσι για τις πρόχειρες μετακινήσεις σου, μια καλογυαλισμένη Ferrari! Κι εσύ αφού την αποδεχθείς, δίχως ιδιαίτερες αντιρρήσεις, να βάζεις τον δεκάχρονο γιο σου στο βολάν της, απλώς για να σπάσετε πλάκα! Και σαν να μην φτάνει αυτό, την ώρα που γυρίζεις - ντεμέκ ξεθεωμένος - στο σπίτι, να αντικρίζεις μια ξαναμμένη (ώριμη) δίμετρη ξανθιά, ξαπλωμένη στο κρεββάτι σου να σε περιμένει πως και πως. Η οποία κατά σύμπτωση τυγχάνει σύζυγος εκείνου του ανοιχτοχέρη που σου πρόσφερε με όλη του την καρδιά την κατακόκκινη κούρσα! Και μη χειρότερα...
Πάλαι ποτέ θρύλος της Σέλτικ, της Λίβερπουλ και του NFL, ο φημισμένος Σκοτσέζος στράικερ Τζορτζ Ντράιερ, έχει πλέον κρεμάσει τα παπούτσια του, έχοντας σαν μοναδικό κέρδος από την τεράστια καριέρα, τις γηπεδικές του αναμνήσεις. Αδέκαρος,, σχεδόν χρεοκοπημένος και δίχως την παραμικρή επαγγελματική πρόταση να τον περιμένει, θα επιστρέψει στην μικρή αμερικάνικη πόλη, προκειμένου να βρεθεί κοντά στον μικρό του γιο, καρπό του τερματισμένου έρωτα του με την πρώην γυναίκα του, για την οποία ακόμη τρέφει ερωτικά συναισθήματα. Παρακολουθώντας την προπόνηση του μπόμπιρα στην ποδοσφαιρική ομάδα της περιοχής, θα περάσει από τον νου του η ιδέα να αναλάβει τις τύχες της, από το πόστο του προπονητή!
Αυτό ήταν! Από το σημείο αυτό και μετά, η εντεκάδα θα σταθεί πολύ καλύτερα στα πόδια της και θα πετά από νίκη σε νίκη, αλλά και ο ίδιος ο κόουτς να δει την τύχη του να αλλάζει πρόσωπο, αφού από την μια μεριά ο προύχοντας - λεφτάς - άτυπος πρόεδρος, θα τον στηρίξει οικονομικά, αλλά και από την άλλη, όλες οι (μεγαλο)κυρίες της γειτονιάς, χήρες, ζωντοχήρες, στεφανωμένες, θα κάνουν ουρά, για να αποσπάσουν μια του αγκαλιά, συνεπαρμένες από τα όμορφα γαλάζια του μάτια. Το ζήτημα δεν είναι ακριβώς το στόρι, που το διατύπωσα με στην πιο light ρεαλιστική του έκφραση (καμία σχέση με ότι sci-fi θα δεις δηλαδή) μα που το κωμικοτραγικό αυτό συνονθύλευμα έχει υπογράψει ο Gabriele Muccino, που στην πρώτη του χολιγουντιανή του απόπειρα, The Pursuit Of Happyness, είχε στερέψει όλα τα δάκρυα του κοινού, παρουσιάζοντας μια από τις πιο όμορφες αληθινές περιπτώσεις γονικής αποφασιστικότητας.
Για Πες: Όσα ακριβώς κατάφερε ο Ιταλιάνος, πείθοντας κάθε σινεφίλ για τις σκηνοθετικές του ικανότητες - δείχνοντας και μια κάποια συνέχεια με το Seven Lifes - το διέγραψε μονοκοντυλιά, με μια απίθανη χαζομάρα, που ούτε καν οι πιο αφελέστατοι Αμερικάνοι θα έκαναν αποδεκτή. Άνισο συναισθηματικά, φαλλοκρατικό ακόμη και για το πιο φανατικό αρσενικό, γεμάτο απιθανότητες να σκάνε από παντού, αλλά και έχοντας να επιδείξει το πιο γελοίο ανσάμπλ της χρονιάς. Δηλαδή τον βουτηγμένο στην ηλιθιότητα Dennis Quaid ως αλλοπρόσαλλο φραγκάτο, την ελαφρώς παραμορφωμένη Bride, που μάλλον δεν θέλει να πιστέψει πως είναι άλλο τα είκοσι και άλλο τα σαράντα, ως άπιστη σύζυγο του και το τρίο των Zeta Jones, Judy Greer και Jessica Biel, ως υποστηρικτικές καρικατούρες, πολύ κατώτερης ποιότητας από την ερμηνευτική τους αξία. Κι όμως το μεγαλύτερο κρίμα αφορά άλλον. Όχι τόσο τον δημιουργό, που πλέον πρέπει να προσπαθήσει πάρα πολύ για να μου σβήσει από την μνήμη όσα ένιωσα παρακολουθώντας το Playing For Keeps, αλλά τον Gerard Butler, ο οποίος μάλλον έχασε και την τελευταία του ευκαιρία να αναδειχτεί σε μεγαλοαστέρα. Ίσως το μόνο που κατάφερε ως Καζανόβας, αφού εκεί έπεσε το βάρος του σεναρίου και όχι στην συμπεριφορά του ως γονιός, ήταν να πείσει τους ενδιαφερόμενους, πως οι MILFάρες πλέον δεν συχνάζουν σε μπαράκια, αλλά στα κατά τόπους 5x5...
Αυτό ήταν! Από το σημείο αυτό και μετά, η εντεκάδα θα σταθεί πολύ καλύτερα στα πόδια της και θα πετά από νίκη σε νίκη, αλλά και ο ίδιος ο κόουτς να δει την τύχη του να αλλάζει πρόσωπο, αφού από την μια μεριά ο προύχοντας - λεφτάς - άτυπος πρόεδρος, θα τον στηρίξει οικονομικά, αλλά και από την άλλη, όλες οι (μεγαλο)κυρίες της γειτονιάς, χήρες, ζωντοχήρες, στεφανωμένες, θα κάνουν ουρά, για να αποσπάσουν μια του αγκαλιά, συνεπαρμένες από τα όμορφα γαλάζια του μάτια. Το ζήτημα δεν είναι ακριβώς το στόρι, που το διατύπωσα με στην πιο light ρεαλιστική του έκφραση (καμία σχέση με ότι sci-fi θα δεις δηλαδή) μα που το κωμικοτραγικό αυτό συνονθύλευμα έχει υπογράψει ο Gabriele Muccino, που στην πρώτη του χολιγουντιανή του απόπειρα, The Pursuit Of Happyness, είχε στερέψει όλα τα δάκρυα του κοινού, παρουσιάζοντας μια από τις πιο όμορφες αληθινές περιπτώσεις γονικής αποφασιστικότητας.
Για Πες: Όσα ακριβώς κατάφερε ο Ιταλιάνος, πείθοντας κάθε σινεφίλ για τις σκηνοθετικές του ικανότητες - δείχνοντας και μια κάποια συνέχεια με το Seven Lifes - το διέγραψε μονοκοντυλιά, με μια απίθανη χαζομάρα, που ούτε καν οι πιο αφελέστατοι Αμερικάνοι θα έκαναν αποδεκτή. Άνισο συναισθηματικά, φαλλοκρατικό ακόμη και για το πιο φανατικό αρσενικό, γεμάτο απιθανότητες να σκάνε από παντού, αλλά και έχοντας να επιδείξει το πιο γελοίο ανσάμπλ της χρονιάς. Δηλαδή τον βουτηγμένο στην ηλιθιότητα Dennis Quaid ως αλλοπρόσαλλο φραγκάτο, την ελαφρώς παραμορφωμένη Bride, που μάλλον δεν θέλει να πιστέψει πως είναι άλλο τα είκοσι και άλλο τα σαράντα, ως άπιστη σύζυγο του και το τρίο των Zeta Jones, Judy Greer και Jessica Biel, ως υποστηρικτικές καρικατούρες, πολύ κατώτερης ποιότητας από την ερμηνευτική τους αξία. Κι όμως το μεγαλύτερο κρίμα αφορά άλλον. Όχι τόσο τον δημιουργό, που πλέον πρέπει να προσπαθήσει πάρα πολύ για να μου σβήσει από την μνήμη όσα ένιωσα παρακολουθώντας το Playing For Keeps, αλλά τον Gerard Butler, ο οποίος μάλλον έχασε και την τελευταία του ευκαιρία να αναδειχτεί σε μεγαλοαστέρα. Ίσως το μόνο που κατάφερε ως Καζανόβας, αφού εκεί έπεσε το βάρος του σεναρίου και όχι στην συμπεριφορά του ως γονιός, ήταν να πείσει τους ενδιαφερόμενους, πως οι MILFάρες πλέον δεν συχνάζουν σε μπαράκια, αλλά στα κατά τόπους 5x5...
Στις δικές μας αίθουσες: Στις 24 Ιανουαρίου 2013 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική