Ο Κυνηγός
του Daniel Nettheim. Με τους Willem Dafoe, Frances O'Connor, Sam Neill, Morgana Davies
Πέρα από τον πολιτισμό...
του zerVo (@moviesltd) 
Στην σκεπτική των περισσότερων, οι Αντίποδες, μοιάζουν στις μέρες μας ως η Γη της Επαγγελίας. Ειδικά στις δύσκολες εποχές που διανύουμε, η λαμπερή βιτρίνα των μεγαλουπόλεων της Ωκεανίας, δίνει την εντύπωση ενός τόπου με ελάχιστα προβλήματα, που βρίσκεται σε άνθιση και δηλώνει πανέτοιμος να αγκαλιάσει με το Αυστραλέζικο όνειρο τον επίδοξο μετανάστη. Με μια εκ των έσω, βεβαίως, ματιά, τα πράγματα δεν είναι και τόσο ρόδινα, αφού οι κοινωνικές αντιθέσεις, ειδικότερα όσο απομακρυνόμαστε από τα μεγάλα αστικά κέντρα, πολλαπλασιάζονται και η τεράστια νήσος με τον ελάχιστο πληθυσμό, παρότι πανέμορφη, δεν μοιάζει ιδιαίτερα φιλόξενη...
Επαγγελματίας εκτελεστής, με τεράστια εμπειρία στο φονικό του παρελθόν, λαμβάνει εντολή από μεγάλη ερευνητική εταιρία να εντοπίσει στην μακρινή Τασμανία, τον μοναδικό επιζώντα τίγρη της περιοχής, να τον αιχμαλωτίσει και να τον παραδώσει για περαιτέρω γενετικές (μιλιταριστικού περιεχομένου!) μελέτες. Ο Μάρτιν κάτω από την ψεύτικη ταμπέλα του επιστήμονα, θα βρεθεί κάτω από την ίδια στέγη με μια ανορθόδοξη οικογένεια, που τα ίχνη του πατέρα της έχουν χαθεί εδώ και έναν περίπου χρόνο, στην αναζήτηση του ίδιου ακριβώς σπάνιου ζώου. Η πρόκληση για τον πεπειραμένο κυνηγό μεγάλη. καθώς και οι κίνδυνοι που καλείται να αντιμετωπίσει.
Κι αυτό διότι οι παροχές που του έχουν προσφέρει οι σύνδεσμοι του δεν είναι και οι αρτιότερες, την ίδια στιγμή που η υποδοχή του από τους κοκκινολαίμηδες αγροίκους ντόπιους θα είναι το λιγότερο εχθρική. Σύντομα ταξιδεύοντας μέσα στις άγριες στέπες της Αυστραλίας, θα κατανοήσει πως βρίσκεται ενώπιος μιας δοκιμασίας που όμοια της δεν έχει συναντήσει στο παρελθόν του. Προσωπικά δεν κατάφερα να διαχωρίσω μέσα μου αν το πόνημα του Daniel Nettheim, έχει περισσότερο να κάνει με την εσωτερική αναζήτηση του Hunter ή αποτελεί μια οικολογική κραυγή αγωνίας για έναν παρθένο κόσμο που χάνεται. Γι αυτό επέλεξα τον τρίτο δρόμο ρεαλισμού που με οδήγησε το σενάριο, εκείνον του επίμονα πρωτόγονου τρόπου ζωής, ενός μέρους μιας χώρας που βρίσκεται σε σταδιακή ανάπτυξη.
Για πες: Ο λόγος είναι γιατί πέρα από τον βασικό χαρακτήρα της ίντριγκας, τον άφοβο άντρα που υποδύεται κινούμενος στα γνώριμα ψηλά του στάνταρντς ο Willem Dafoe, οι λοιποί ήρωες δεν παιδεύονται ούτε στο ελάχιστο, αντιθέτως με την ενίοτε αλλοπρόσαλλη, αναίτια απομονωμένη από τον πολιτισμό παρουσίαση τους, δεν βοηθούν στο να αντιληφθεί ο θεατής την εναλλαγή στον ψυχισμό του Κυνηγού. Η καταπληκτική, υποφωτισμένη φωτογραφία του τοπίου της καταπράσινης Τασμανίας, ώρες ώρες κόβει την ανάσα με την μεγαλοπρέπεια της, σε καμία περίπτωση όμως δεν παίρνει θέση στην απογείωση της δραματουργίας ενός έργου που κινείται στα ήρεμα νερά ενός επίπεδου ντοκιμαντέρ, που περιστρέφεται θεματικά γύρω από την άγρια φύση.
Κι αυτό διότι οι παροχές που του έχουν προσφέρει οι σύνδεσμοι του δεν είναι και οι αρτιότερες, την ίδια στιγμή που η υποδοχή του από τους κοκκινολαίμηδες αγροίκους ντόπιους θα είναι το λιγότερο εχθρική. Σύντομα ταξιδεύοντας μέσα στις άγριες στέπες της Αυστραλίας, θα κατανοήσει πως βρίσκεται ενώπιος μιας δοκιμασίας που όμοια της δεν έχει συναντήσει στο παρελθόν του. Προσωπικά δεν κατάφερα να διαχωρίσω μέσα μου αν το πόνημα του Daniel Nettheim, έχει περισσότερο να κάνει με την εσωτερική αναζήτηση του Hunter ή αποτελεί μια οικολογική κραυγή αγωνίας για έναν παρθένο κόσμο που χάνεται. Γι αυτό επέλεξα τον τρίτο δρόμο ρεαλισμού που με οδήγησε το σενάριο, εκείνον του επίμονα πρωτόγονου τρόπου ζωής, ενός μέρους μιας χώρας που βρίσκεται σε σταδιακή ανάπτυξη.
Για πες: Ο λόγος είναι γιατί πέρα από τον βασικό χαρακτήρα της ίντριγκας, τον άφοβο άντρα που υποδύεται κινούμενος στα γνώριμα ψηλά του στάνταρντς ο Willem Dafoe, οι λοιποί ήρωες δεν παιδεύονται ούτε στο ελάχιστο, αντιθέτως με την ενίοτε αλλοπρόσαλλη, αναίτια απομονωμένη από τον πολιτισμό παρουσίαση τους, δεν βοηθούν στο να αντιληφθεί ο θεατής την εναλλαγή στον ψυχισμό του Κυνηγού. Η καταπληκτική, υποφωτισμένη φωτογραφία του τοπίου της καταπράσινης Τασμανίας, ώρες ώρες κόβει την ανάσα με την μεγαλοπρέπεια της, σε καμία περίπτωση όμως δεν παίρνει θέση στην απογείωση της δραματουργίας ενός έργου που κινείται στα ήρεμα νερά ενός επίπεδου ντοκιμαντέρ, που περιστρέφεται θεματικά γύρω από την άγρια φύση.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Δεκεμβρίου 2012 από την Strada
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική