Εντιμότατοι Απατεώνες
του Michael Hoffman. Με τους Colin Firth, Cameron Diaz, Alan Rickman, Tom Courtenay, Stanley Tucci, Julian Rhind-Tutt, Pip Torrens, Anna Skellern
Είναι πολλά τα λεφτά...
του zerVo (@moviesltd) 
Καλές και άγιες οι πιο πρόσφατης κοπής, πιπεράτες κωμωδίες της σχολής του Apatow, που και εμπορικά τα πηγαίνουν περίφημα, αλλά και με την ευρηματική τους εξυπνάδα, έχουν κερδίσει την εκτίμηση του κοινού, μα πολλές φορές από τον σινεφίλ υπάρχει μια κάποια απαίτηση για κάτι πιο παλιομοδίτικο, λιγότερο μοντέρνο, μα εξίσου διασκεδαστικό. Τότε είναι που το χέρι, δίχως δισταγμό, τρέχει στην βιντεοθήκη για να τραβήξει έναν από τους πολυπαιγμένους Ροζ Πάνθηρες, που αποτελούν σιγουράκι ως επιλογή. Εκτός και αν συμπτωματικά στους κινηματογράφους παίζεται καμιά καινούργια βερσιόν τέτοιας ντεμοντέ κομεντί, που συνήθως όμως - αν κρίνω από τις πιο πρόσφατες εξ αυτών, σαν τον Arthur ή το Just Go With It - ως αποτέλεσμα, δεν είναι και το καλύτερο δυνατόν...
Ο Χάρι Ντιν είναι ένας ειδικός μελετητής έργων τέχνης, που εργάζεται στην εταιρία του μεγιστάνα επιχειρηματία Σαχμπανταρ, ως συμβουλάτορας του στην προμήθεια νέων αριστουργημάτων, που θα κοσμήσουν την αμύθητη συλλογή του. Έχοντας βαρεθεί την μίζερη ζωή του μονίμως συννεφιασμένου Λονδίνου, αλλά και την προσβλητική συμπεριφορά του υπερφίαλου αφεντικού του, θα σκαρφιστεί το απόλυτο κόλπο. Να του πασάρει το κάλπικο έτερον ήμισυ ενός πανάκριβου έργου του Μονέ, ως αυθεντικό, βάζοντας έτσι στην τσέπη μια ντουζίνα εκατομμύρια λίρες. Για να τα καταφέρει όμως, θα πρέπει να τον πείσει πως η κάτοχος του ανυπολόγιστης αξίας πίνακα, μια κατάξανθη Τεξανή καβαλάρισσα, είναι σύμφωνη να διαπραγματευτεί την πώληση του.
Κι έτσι ο γυαλάκιας χαρτογιακάς, αφού πρωτίστως εξασφαλίσει μια ικανή αντιγραφή του έργου, θα αναγκαστεί να ταξιδέψει μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου, ώστε να έρθει σε επαφή με την Πι Τζέι Πουζνόφκσι, την υποτιθέμενη ιδιοκτήτρια του και να την πάρει αγκαζέ μέχρι την Λόντρα, όπου θα λάβει χώρα το χρυσοφόρο δούναι και λαβείν. Τα ζόρια θα ξεκινήσουν την στιγμή που τα έξοδα θα αρχίσουν να ξεπερνούν τον αρχικό προυπολογισμό του πλάνου, αλλά κυρίως την ώρα που ο εκκεντρικός δισεκατομμυριούχος, θα τυφλωθεί από την σέξι καταγάλανη ματιά της καυτής Νότιας. Η θεματική βάση αυτού του σκανταλιάρικου, όσο και φαρσικού μύλου, έχει τις ρίζες της, κοντά στον μισό αιώνα πριν, όταν στα 1966, ο αξεπέραστος Michael Caine και η μοναδική Shirley McLaine, έπαιξαν παρέα στο ορίτζιναλ σπαρταριστό Gambit. Με το οποίο το τωρινό, ελάχιστη σχέση έχει, εφόσον εκτός των βασικών προσώπων της ιστορίας (για την ακρίβεια των ονομάτων των χαρακτήρων) όλα τα υπόλοιπα είναι εντελώς διαφοροποιημένα.
Προσωπικά πιστεύω πως θα ήταν πολύ πιο ευχάριστο να είχα στα χέρια μου μόνο το σενάριο των Εντιμότατων Απατεώνων, σε σύγκριση με το τελικό αποτέλεσμα που παρακολούθησα στο πανί. Και ο λόγος δεν είναι διότι οι λέξεις που το ορίζουν, είναι γραμμένες από το πιο ταλαντούχο αδερφικό δίδυμο της ιστορίας του σινεμά, αλλά που δεν εμφανίστηκε ένας Χριστιανός να το εκμεταλλευτεί κατά τον τρόπο που του αξίζει. Μισή δουλειά δηλαδή, με τους Coen να ζωγραφίζουν κυριολεκτικά, μιξάρωντας το σλάπστικ με τον γνώριμο κυνισμό τους, έχοντας όμως τροχοπέδη την αφήγηση του Michael - ποτέ δεν ξεπέρασε την μετριότητα - Hoffman, που περιγράφει τα καυστικά και ευθύβολα ανέκδοτα τους με μια απίστευτα ξυλαγκουρίσια αισθητική.
Για πες: Το γεγονός πως υπάρχουν στιγμές πηγαίου γέλιου, οφείλεται σε εκρήξεις του σκριπτ που διαφεύγουν του ισοπεδωτικού χειρισμού του ντιρέκτορα και αναδύουν την δεδομένη ικανότητα των Joel / Ethan να εξάπτουν τους σατιρικούς νευρώνες (βλέπε και Arizona Junior, Big Lebowski ακόμη ακόμη και Fargo). Παμπόνηροι πάντως οι αδελφοί, επιδέξια απέφυγαν να σκηνοθετήσουν οι ίδιοι το στόρι τους, παρακάμπτοντας έτσι και τις παγίδες που έκρυβε το, έτσι κι αλλιώς ρίσκο του Gambit, ειδικά από την στιγμή που από τις εικόνες του θα παρήλαυνε ο Οσκαρούχος Colin Firth. Ο οποίος ναι μεν είναι θετικός ως νεο-Sellers, υποδυόμενος τον αδέξιο κανάγια, χάνει πόντους στην ερμηνευτική του σοβαρότητα όμως, κυκλοφορώντας μόνο με το σώβρακο στα γείσα του πολυτελούς Σαβόι (η καλύτερη πράξη της ταινίας). Άσε που η χημεία του με την "σαραντάρησα και μου φαίνεται" Diaz, είναι από ανύπαρκτη, έως μηδενική, εξαφανίζοντας έτσι το όποιο ερωτικό παρακλάδι θα μπορούσε να ξεφυτρώσει και να εκτοξεύσει το ενδιαφέρον στα ύψη, όπως άλλωστε είχε συμβεί once upon a time και στο πρωτότυπο...
Κι έτσι ο γυαλάκιας χαρτογιακάς, αφού πρωτίστως εξασφαλίσει μια ικανή αντιγραφή του έργου, θα αναγκαστεί να ταξιδέψει μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου, ώστε να έρθει σε επαφή με την Πι Τζέι Πουζνόφκσι, την υποτιθέμενη ιδιοκτήτρια του και να την πάρει αγκαζέ μέχρι την Λόντρα, όπου θα λάβει χώρα το χρυσοφόρο δούναι και λαβείν. Τα ζόρια θα ξεκινήσουν την στιγμή που τα έξοδα θα αρχίσουν να ξεπερνούν τον αρχικό προυπολογισμό του πλάνου, αλλά κυρίως την ώρα που ο εκκεντρικός δισεκατομμυριούχος, θα τυφλωθεί από την σέξι καταγάλανη ματιά της καυτής Νότιας. Η θεματική βάση αυτού του σκανταλιάρικου, όσο και φαρσικού μύλου, έχει τις ρίζες της, κοντά στον μισό αιώνα πριν, όταν στα 1966, ο αξεπέραστος Michael Caine και η μοναδική Shirley McLaine, έπαιξαν παρέα στο ορίτζιναλ σπαρταριστό Gambit. Με το οποίο το τωρινό, ελάχιστη σχέση έχει, εφόσον εκτός των βασικών προσώπων της ιστορίας (για την ακρίβεια των ονομάτων των χαρακτήρων) όλα τα υπόλοιπα είναι εντελώς διαφοροποιημένα.
Προσωπικά πιστεύω πως θα ήταν πολύ πιο ευχάριστο να είχα στα χέρια μου μόνο το σενάριο των Εντιμότατων Απατεώνων, σε σύγκριση με το τελικό αποτέλεσμα που παρακολούθησα στο πανί. Και ο λόγος δεν είναι διότι οι λέξεις που το ορίζουν, είναι γραμμένες από το πιο ταλαντούχο αδερφικό δίδυμο της ιστορίας του σινεμά, αλλά που δεν εμφανίστηκε ένας Χριστιανός να το εκμεταλλευτεί κατά τον τρόπο που του αξίζει. Μισή δουλειά δηλαδή, με τους Coen να ζωγραφίζουν κυριολεκτικά, μιξάρωντας το σλάπστικ με τον γνώριμο κυνισμό τους, έχοντας όμως τροχοπέδη την αφήγηση του Michael - ποτέ δεν ξεπέρασε την μετριότητα - Hoffman, που περιγράφει τα καυστικά και ευθύβολα ανέκδοτα τους με μια απίστευτα ξυλαγκουρίσια αισθητική.
Για πες: Το γεγονός πως υπάρχουν στιγμές πηγαίου γέλιου, οφείλεται σε εκρήξεις του σκριπτ που διαφεύγουν του ισοπεδωτικού χειρισμού του ντιρέκτορα και αναδύουν την δεδομένη ικανότητα των Joel / Ethan να εξάπτουν τους σατιρικούς νευρώνες (βλέπε και Arizona Junior, Big Lebowski ακόμη ακόμη και Fargo). Παμπόνηροι πάντως οι αδελφοί, επιδέξια απέφυγαν να σκηνοθετήσουν οι ίδιοι το στόρι τους, παρακάμπτοντας έτσι και τις παγίδες που έκρυβε το, έτσι κι αλλιώς ρίσκο του Gambit, ειδικά από την στιγμή που από τις εικόνες του θα παρήλαυνε ο Οσκαρούχος Colin Firth. Ο οποίος ναι μεν είναι θετικός ως νεο-Sellers, υποδυόμενος τον αδέξιο κανάγια, χάνει πόντους στην ερμηνευτική του σοβαρότητα όμως, κυκλοφορώντας μόνο με το σώβρακο στα γείσα του πολυτελούς Σαβόι (η καλύτερη πράξη της ταινίας). Άσε που η χημεία του με την "σαραντάρησα και μου φαίνεται" Diaz, είναι από ανύπαρκτη, έως μηδενική, εξαφανίζοντας έτσι το όποιο ερωτικό παρακλάδι θα μπορούσε να ξεφυτρώσει και να εκτοξεύσει το ενδιαφέρον στα ύψη, όπως άλλωστε είχε συμβεί once upon a time και στο πρωτότυπο...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Δεκεμβρίου 2012 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική