Σάμμυ 2
του Rich Moore. Με τις φωνές των John C. Reilly, Sarah Silverman, Jack McBrayer, Jane Lynch
Αναζητώντας την ελευθερία
του zerVo (@moviesltd) 
Είχε πολύ ενδιαφέρον η περίπτωση ενός animation - τρισδιάστατου μάλιστα - ευρωπαϊκής προέλευσης και συγκεκριμένα από τον Βορρά της Γηραιάς, πριν από δύο χρόνια, όταν ρίχτηκε στον πολύ δύσκολο πλέον, εμπορικό αγώνα του κινηματογραφικού κινουμένου σχεδίου. Το εισπρακτικό αποτέλεσμα του πρώτου Sammy - επικεντρώνομαι σε αυτό, διότι τεχνικά η απόσταση από τα πάμπλουτα στούντιος του Χόλιγουντ είναι τεράστια - υπήρξε όχι απλά καλύτερο του αναμενομένου, αλλά έδωσε το έναυσμα στους Δανούς παραγωγούς, για να προχωρήσουν σε ένα δεύτερο επεισόδιο των περιπετειών, με πρωταγωνιστές τα αγαπημένα πολύχρωμα ερπετά.
Η ζωή στο πλάι της ακρογιαλιάς για την φαμίλια του Σάμμυ, του (μεγάλου πλέον σε ηλικία) νεροχελώνου, κυλά όχι και τόσο ήρεμα, αφού από την μια οι επιθέσεις των γλάρων στα νεογέννητα μέλη της φαμίλιας του και από την άλλη οι επί πληρωμή κυνηγοί του σπάνιου είδους του, δεν αφήνουν περιθώρια για ηρεμία. Στην τελευταία επιδρομή των λαθροθηρών, οι πιο μεγάλες χελωνίτσες θα πέσουν θύματα στα δίχτυα τους και θα οδηγηθούν όμηροι στο θεματικό υποθαλάσσιο πάρκο ενός εκκεντρικού πλούσιου Ασιάτη, που εκθέτει στους καλεσμένους του κάθε λογής ζωάκι του υγρού βασιλείου.
Τα ζωντανά που θα βρεθούν παγιδευμένα πίσω από τους τείχους του υδρόβιου μουσείου, πολύ σύντομα θα αντιληφθούν πως είναι απίθανο να ανακτήσουν ξανά την ελευθερία τους, αλλά θα καταστρώσουν πλάνο, που θα τα οδηγήσει και πάλι πίσω στον τόπο τους, μακριά από τα δεσμά του πρωτότυπου ζωολογικού κήπου. Δυσκολίες που δεν έχουν να κάνουν μόνο με τα μέτρα ασφαλείας που έχει πάρει ο ιδιοκτήτης του, αλλά και με τους εξωγενείς σαρκοφάγους κινδύνους που παραμονεύουν πέρα από το δίχτυ, αλλά και τις ασυμφωνίες μεταξύ των μελών που οργανώνουν την απόδραση, μιας και ο εγωιστής Ιππόκαμπος, με τις αρχηγικές τάσεις, επιθυμεί να είναι εκείνος ο που θα έχει το γενικό πρόσταγμα.
Για πες: Σύμφωνοι δεν μιλάμε για σκίτσο αντάξιο της Disney, της Dreamworks ή της Sony, αποτελεί όμως μια αξιέπαινη προσπάθεια από την εδώ μεριά του Ατλαντικού, να σταθεί ως ένα συμπαθέστατο αντίγραφο του αξεπέραστους Finding Nemo. Υπάρχουν πολύ όμορφες ιδέες στην τεχνική της θόλωσης του νερού, είτε από τις βρωμιές, είτε από τα μελάνια των χταποδιών, που δείχνουν πως ο σκηνοθέτης Rich Moore παίδεψε την δημιουργική του ομάδα, από την άλλη μεριά όμως το περιβαλλοντικό μήνυμα περνάει απλώς επιδερμικά στους μικρής ηλικίας θεατές, δίχως έναν κάποιο παραπάνω προβληματισμό. Επίσης πιθανολογώ, πως αρνητική εντύπωση θα προκαλέσουν στα μάτια των μπόμπιρων, οι βίαιες - στα μέτρα του καρτούν - σκηνές, αφού δεν πρέπει να είναι ιδιαίτερα συνηθισμένοι στην πραγματική απεικόνιση της κυνικής πραγματικότητας, πως "το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό"...
Τα ζωντανά που θα βρεθούν παγιδευμένα πίσω από τους τείχους του υδρόβιου μουσείου, πολύ σύντομα θα αντιληφθούν πως είναι απίθανο να ανακτήσουν ξανά την ελευθερία τους, αλλά θα καταστρώσουν πλάνο, που θα τα οδηγήσει και πάλι πίσω στον τόπο τους, μακριά από τα δεσμά του πρωτότυπου ζωολογικού κήπου. Δυσκολίες που δεν έχουν να κάνουν μόνο με τα μέτρα ασφαλείας που έχει πάρει ο ιδιοκτήτης του, αλλά και με τους εξωγενείς σαρκοφάγους κινδύνους που παραμονεύουν πέρα από το δίχτυ, αλλά και τις ασυμφωνίες μεταξύ των μελών που οργανώνουν την απόδραση, μιας και ο εγωιστής Ιππόκαμπος, με τις αρχηγικές τάσεις, επιθυμεί να είναι εκείνος ο που θα έχει το γενικό πρόσταγμα.
Για πες: Σύμφωνοι δεν μιλάμε για σκίτσο αντάξιο της Disney, της Dreamworks ή της Sony, αποτελεί όμως μια αξιέπαινη προσπάθεια από την εδώ μεριά του Ατλαντικού, να σταθεί ως ένα συμπαθέστατο αντίγραφο του αξεπέραστους Finding Nemo. Υπάρχουν πολύ όμορφες ιδέες στην τεχνική της θόλωσης του νερού, είτε από τις βρωμιές, είτε από τα μελάνια των χταποδιών, που δείχνουν πως ο σκηνοθέτης Rich Moore παίδεψε την δημιουργική του ομάδα, από την άλλη μεριά όμως το περιβαλλοντικό μήνυμα περνάει απλώς επιδερμικά στους μικρής ηλικίας θεατές, δίχως έναν κάποιο παραπάνω προβληματισμό. Επίσης πιθανολογώ, πως αρνητική εντύπωση θα προκαλέσουν στα μάτια των μπόμπιρων, οι βίαιες - στα μέτρα του καρτούν - σκηνές, αφού δεν πρέπει να είναι ιδιαίτερα συνηθισμένοι στην πραγματική απεικόνιση της κυνικής πραγματικότητας, πως "το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό"...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Δεκεμβρίου 2012 από την Village
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική