Ραλφ Η Επόμενη Πίστα
του Rich Moore. Με τις φωνές των John C. Reilly, Sarah Silverman, Jack McBrayer, Jane Lynch
Insert Coin!
του zerVo (@moviesltd) 
Ε, λογικά, με τσάκισε η νοσταλγία. Η μνήμη ταξίδεψε πόσες - ούτε κι εγώ δεν ξέρω - δεκαετίες πίσω και με έκανε ξανά πιτσιρικάκι, που κόβει βόλτες στα - και καλά - απαγορευμένα για ανηλίκους ουφάκια, με ένα και μοναδικό τάλιρο στην τσέπη να ζαχαρώνω την σχισμή που θα το ρίξω. Donkey Kong? Asteroids? Space Invaders? Η μαγεία αν δεν ήσουν μάστορας στον μοχλό κρατούσε, δεν κρατούσε δυο λεπτά. Η πολύωρη αναμονή όμως στην ουρά, παρακολουθώντας τους άσους παίκτες, που είχαν ξοδέψει χιλιάδες ώρες μπροστά στις θεόρατες, βαριές κονσόλες, με τα γραφικά που σου έβγαζαν τα μάτια, να περνούν την μια πίστα μετά την άλλη, ήταν ολόκληρη μυσταγωγία. Άλλες εποχές. Σήμερα οι μπόμπιρες, αφήνουν το PSP για να πιάσουν το X-Box και ούτε τους περνά από το μυαλό, πως κάποτε για να ευχαριστηθείς έστω κι ένα δίλεπτο gaming, μπορεί και να περίμενες μια ολόκληρη μέρα...
Την τριακοστή επέτειο από την ημέρα που παίχτηκε για πρώτη φορά, κλείνει το δημοφιλές videogame, Fix It Felix, στο οποίος ο κεντρικός του ήρωας - ο Φίλιξ - παλεύει να επιδιορθώσει στον ψηφιακό ουρανοξύστη, τις ζημιές που προκαλεί με την οργή του, ο κακός, τεράστιος Ραλφ. Κακός? Ε, όχι και τόσο, αφού στην πραγματικότητα ο καλοκάγαθος γίγαντας, μόλις πέσει η νύχτα τα μηχανήματα βγουν από την μπρίζα, αναγκάζεται να μείνει ολομόναχος στα χαλάσματα, ζηλεύοντας τον ικανό μαστοράκο - αντίζηλο του, που γεύεται την χλιδή του σούπερ σταρ. Προκειμένου να αλλάξει την γνώμη των σνομπ χαρακτήρων του παιχνιδιού, αποδεικνύοντας τους πως δεν είναι τόσο μοχθηρός, όσο προδίδει η εμφάνιση του, θα τους υποσχεθεί πως θα κερδίσει το μετάλλιο ανδρείας, βραβείο που αποκτούν μόνο όσοι έχουν πετύχει σπουδαία, ηρωικά κατορθώματα.
Συνεπώς ο καημένος ο - κατά επαγγελματική συνθήκη - καταστροφέας, πρέπει να ξεσπιτωθεί για να επιτύχει τον σκοπό του και να ταξιδέψει σε άλλα γειτονικά παιχνίδια του πολυσύχναστου arcade hall, αναζητώντας το πολυπόθητο έπαθλο, που θα τον καταστήσει ως καλό άνθρωπο, στα μάτια των μελών της μικρής ηλεκτρονικής κοινωνίας. Αφού θα τα καταφέρει στα πολεμικά εδάφη του Hero's Duty, από μια απροσεξία του θα βρεθεί στο πολύχρωμο ζαχαρωτό περιβάλλον του ράλι Sugar Rush, εκεί που η μουσίτσα Βανελόπη - που τυγχάνει και μπαγκ του λογισμικού - θα του κλέψει με τα σκαμπρόζικα καμώματα της το μεταλλιάκι και τώρα ποιος την πιάνει? Αφού όμως ο σωματώδης Ραλφ, την έχει κάνει με - όχι και τόσο - ελαφρά πηδηματάκια από το δικό του game, δεν υπάρχει κανείς για να καταστρέψει την πολυκατοικία, συνεπώς το software θα...κολλήσει και ολάκερη η κονσόλα - άρα και οι χαρακτήρες της - θα οδηγηθεί προς απόσυρση. Ηλεκτρονικός χαμός!
Ουσιαστικά αυτό που σκέφτηκε η Disney στον αναμφίβολα διασκεδαστικό Wreck It Ralph, ήταν να δώσει ζωή - μια δεκαετία και βάλε κατόπιν της ορίτζιναλ σκέψης της Pixar - πέρα από τα χειροπιαστά παιχνίδια και σε εκείνα που ανήκουν στην σφαίρα του bit, που βεβαίως δεν κινούνται σε έναν πραγματικό, ρεαλιστικό κόσμο, αλλά σε ένα ατέρμονο grid, πανομοιότυπο με εκείνο που μια φορά κι έναν καιρό, δίδαξε το πρωτοπόρο Tron. Βεβαίως οι ανακολουθίες σε αυτή την αναληθοφανή συλλογιστική αγγίζουν ένα σημαντικό νούμερο, ώστε να απαιτείται μεγάλη φαντασία για να εξελιχθούν οι οκτάμπιτοι ήρωες σε κοντινούς του (ανήλικου κατά βάση) θεατή. Η καταιγιστική περιπέτεια όμως, που στο μεγαλύτερο μέρος εκτυλίσσεται σε ένα φωτεινό και ελκυστικό για στο μάτι Charlie And The Chocolate Factory περιβάλλον, έχοντας και την πλήρη αρωγή της τρισδιάστατης φόρμας του, αξιοπρεπούς τύπου, όπως Gnomeo And Juliet, διώχνει το όποιο σεναριακό ζόρι από το νεαρό μυαλό, που πλέον δέχεται και το εύκολο διδαγματάκι που πηγάζει από το σκίτσο και αναφέρει πως κανείς μπορεί και να μην είναι τόσο ανήθικος, στην πραγματικότητα, όσο φαίνεται...
Για πες: Σε γενικές γραμμές ο Richard Moore, ένας από τους δημιουργούς των Simpsons και του Futurama, τα πήγε ικανοποιητικά στην πρώτη του Disneyική σκηνοθετική προσπάθεια. Φροντίζοντας συνάμα, με τα άτσαλα πιξελάκια των απολήξεων των εντέχνως ατελών σχεδιασμένων ηρώων του στόρι του, να ξυπνήσει στους μεγαλύτερους αναμνήσεις μιας εποχής, που η digital αγωνία ήταν μια επανάσταση και όχι το μεγαλύτερο κομμάτι της καθημερινότητας τους.
Συνεπώς ο καημένος ο - κατά επαγγελματική συνθήκη - καταστροφέας, πρέπει να ξεσπιτωθεί για να επιτύχει τον σκοπό του και να ταξιδέψει σε άλλα γειτονικά παιχνίδια του πολυσύχναστου arcade hall, αναζητώντας το πολυπόθητο έπαθλο, που θα τον καταστήσει ως καλό άνθρωπο, στα μάτια των μελών της μικρής ηλεκτρονικής κοινωνίας. Αφού θα τα καταφέρει στα πολεμικά εδάφη του Hero's Duty, από μια απροσεξία του θα βρεθεί στο πολύχρωμο ζαχαρωτό περιβάλλον του ράλι Sugar Rush, εκεί που η μουσίτσα Βανελόπη - που τυγχάνει και μπαγκ του λογισμικού - θα του κλέψει με τα σκαμπρόζικα καμώματα της το μεταλλιάκι και τώρα ποιος την πιάνει? Αφού όμως ο σωματώδης Ραλφ, την έχει κάνει με - όχι και τόσο - ελαφρά πηδηματάκια από το δικό του game, δεν υπάρχει κανείς για να καταστρέψει την πολυκατοικία, συνεπώς το software θα...κολλήσει και ολάκερη η κονσόλα - άρα και οι χαρακτήρες της - θα οδηγηθεί προς απόσυρση. Ηλεκτρονικός χαμός!
Ουσιαστικά αυτό που σκέφτηκε η Disney στον αναμφίβολα διασκεδαστικό Wreck It Ralph, ήταν να δώσει ζωή - μια δεκαετία και βάλε κατόπιν της ορίτζιναλ σκέψης της Pixar - πέρα από τα χειροπιαστά παιχνίδια και σε εκείνα που ανήκουν στην σφαίρα του bit, που βεβαίως δεν κινούνται σε έναν πραγματικό, ρεαλιστικό κόσμο, αλλά σε ένα ατέρμονο grid, πανομοιότυπο με εκείνο που μια φορά κι έναν καιρό, δίδαξε το πρωτοπόρο Tron. Βεβαίως οι ανακολουθίες σε αυτή την αναληθοφανή συλλογιστική αγγίζουν ένα σημαντικό νούμερο, ώστε να απαιτείται μεγάλη φαντασία για να εξελιχθούν οι οκτάμπιτοι ήρωες σε κοντινούς του (ανήλικου κατά βάση) θεατή. Η καταιγιστική περιπέτεια όμως, που στο μεγαλύτερο μέρος εκτυλίσσεται σε ένα φωτεινό και ελκυστικό για στο μάτι Charlie And The Chocolate Factory περιβάλλον, έχοντας και την πλήρη αρωγή της τρισδιάστατης φόρμας του, αξιοπρεπούς τύπου, όπως Gnomeo And Juliet, διώχνει το όποιο σεναριακό ζόρι από το νεαρό μυαλό, που πλέον δέχεται και το εύκολο διδαγματάκι που πηγάζει από το σκίτσο και αναφέρει πως κανείς μπορεί και να μην είναι τόσο ανήθικος, στην πραγματικότητα, όσο φαίνεται...
Για πες: Σε γενικές γραμμές ο Richard Moore, ένας από τους δημιουργούς των Simpsons και του Futurama, τα πήγε ικανοποιητικά στην πρώτη του Disneyική σκηνοθετική προσπάθεια. Φροντίζοντας συνάμα, με τα άτσαλα πιξελάκια των απολήξεων των εντέχνως ατελών σχεδιασμένων ηρώων του στόρι του, να ξυπνήσει στους μεγαλύτερους αναμνήσεις μιας εποχής, που η digital αγωνία ήταν μια επανάσταση και όχι το μεγαλύτερο κομμάτι της καθημερινότητας τους.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Δεκεμβρίου 2012 από την Feelgood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική