Χαραυγή - Μέρος 2
του Bill Condon. Με τους Kristen Stewart, Robert Pattinson, Taylor Lautner, Ashley Greene, Kellan Lutz, Nikki Reed, Peter Facinelli, Jackson Rathbone, Elizabeth Reaser, Billy Burke, Maggie Grace, Michael Sheen, Dakota Fanning
Και επί γης ειρήνη, εν βρικολάκοις ευδοκία!
του zerVo
Ταξίδι στο χρόνο, τέσσερα χρόνια πριν και πάλι αρχές χειμώνα ήταν. Στο πανί παίζει ένα ελάχιστα διαφημισμένο νεανικό ρομάντζο, από τα χέρια της συμπαθεστάτης Catherine Hardwicke - σκηνοθέτιδας του Thirteen, λέγαμε τότε - που με τον λυρισμό του, την ποιητικότητα του και την έντεχνα δομημένη αλληγορία που προσεγγίζει τις ερωτικές προδιαθέσεις των μοντέρνων τινέιτζερς, με έχει κρατήσει σε εγρήγορση, για να παρακολουθήσω την εξέλιξη του. Καθώς το φιλμ μεσιάζει, ο πολυλογάς διπλανός μου πετά την προφητεία του: "Εμένα να μου το θυμηθείς, αυτό το γλυκούλι Twilight που παρακολουθείς, μετά από τρία, τέσσερα σίκουελ θα καταλήξει σε μια αιματηρή σφαγή, με αποκεφαλισμούς, ακρωτηριασμούς και γκρεμοτσακίσματα, με φόντο το χιονισμένο οροπέδιο." Αδιαφόρησα. Στο ρομαντικό, ακόμη, μυαλό μου, δεν θα πίστευα ποτέ πως η εμπορευματοποίηση ενός κινηματογραφικού προϊόντος θα μπορούσε να μετατρέψει κάτι το τόσο συναισθηματικά αθώο, σε ένα τέτοιο μακάβριο πάρτι βρικολάκων...
Κατόπιν του επώδυνου τοκετού, κατά την διάρκεια του οποίου η νεαρή και άμαθη στα ζόρια, Μπέλα Κάλεν - Σουάν, έφερε στον κόσμο ένα υγιέστατο κοριτσάκι, θα χάσει την ζωή της, μη αφήνοντας στον αγαπημένο της σύζυγο - βαμπίρο, Έντουαρντ άλλη επιλογή, από το να την επαναφέρει, δίνοντας της το φιλί της αθανασίας. Ολοζώντανη πια, η απέθαντη, πλέον, μωρομάνα, διαθέτοντας απίστευτες σωματικές δυνάμεις και ικανότητες, θα επιχειρήσει ένα καινούργιο ξεκίνημα στο πλευρό του καλού της, έχοντας στην αγκαλιά της την μοναχοκόρη της, που ναι, μεν, είναι κανονικός άνθρωπος, η υπερφυσική και ταχύτατη ανάπτυξη της όμως, θα υποπέσει στην αντίληψη των μοχθηρών Βολτούρι, που θα την θεωρήσουν ως καρπό του έρωτα ενός ζεύγους βαμπίρ, απαγορευμένο στοιχείο που από μόνο του αποτελεί αιτία πολέμου!
Της τελικής μάχης, που όσοι παρακολουθούν το σίριαλ από τα πρώτα του βήματα, είχαν λίγο πολύ στο πίσω μέρος του μυαλού τους, πως κάποτε θα εκδηλωνόταν, αφού η φατρία των βρικολάκων με τις άλικες μπέρτες δύσκολα θα άφηνε την φιλήσυχη - όσο και παράξενη - φαμίλια των Κάλεν στην ηρεμία της. Κι επειδή το μακελειό είναι πια αναπόφευκτο, οι Καλοί, στην περίπτωση μας δηλαδή εκείνοι που τάσσονται στο πλευρό του πάτερ φαμίλια - Δόκτορα Καρλάιλ, είναι ολάκερο το στενό οικογενειακό του περιβάλλον, οι μόνιμοι σύμμαχοι Λυκάνθρωποι του Τζέικ (που ενώ έχει τεθεί στο περιθώριο από την μαμά Μπέλα, δείχνει να έλκεται σε υπέρμετρο βαθμό από την - δεν έχει ακόμη χρονίσει - κόρη Ρενέσμε!) αλλά και οι συν αυτώ κοκκινομάτηδες από όλο τον κόσμο, που θα μαζευτούν στα παγωμένα δάση του Midwest για την τέλεση του Final Conflict.
Φυσικά κανένα σχόλιο μου επί της ταινίας δεν αφορά τους πιτσιρικάδες, φανατικούς φίλους της σειράς, που για μια πενταετία κυριολεκτικά την λάτρεψαν και πολύ καλά έκαναν, αφού στο μέλλον θα τους μείνει σαν μια πανέμορφη φιλμική ανάμνηση από τα νεανικά τους χρόνια - κάτι όπως έχει μείνει στην δική μου γενιά, εκείνη η κουταμάρα του Back To The Future, που στα 15 μας χρόνια, φάνταζε σαν κάτι το εξωπραγματικό, το μοναδικό. Από την άλλη μεριά όμως, δεν μπορώ να μην σταθώ στην προχειρότητα που διακρίνει το κτίσιμο του φινάλε, ενός από τα πλέον επιτυχημένα franchise στην ιστορία του σινεμά, που τίγκαρε αίθουσες και σκόρπισε συγκινήσεις σε πλήθη θεατών. Φορώντας λοιπόν κι εγώ την στολή του ανήλικου που κόβει εισιτήριο για να δει το Breaking Dawn 2, εύκολα μπορώ να παρακάμψω κάποιες βασικές θεματικές αδυναμίες, προκειμένου να αφήσω την Χαραυγή να εξελιχτεί και να ολοκληρώσει το στόρι της.
Το μεγάλο ζόρι όμως το πέμπτο και τελευταίο chapter του Twilight Saga, το αντιμετωπίζει - και πάλι - στον κορμό του, όταν και η ίντριγκα ξεχειλώνει για να γεμίσει το δίωρο. Εκεί που ο στρατός των Cullen Allies σχηματίζεται σιγά σιγά, με εκπροσώπους της αιμοδιψούς φυλής από κάθε γωνιά του πλανήτη, την Αίγυπτο με τον Φαραώ βαμπίρ, τον Αμαζόνιο με τις μακρινές εξαδέλφες της Ζίνας, την Ιρλανδία με κάτι αστείους κοκκινομάλληδες, που μοιάζουν σαν να βγήκαν μόλις από την παμπ, την Βρετανία με τον δράκουλα ποπ σταρ, που θα κάνει τις μικρές Μανίνες να ριγήσουν στην θωριά του. Αφήνω κατά μέρος τους ανεκδοτικούς Ρώσους, που από μόνοι τους ορίζουν τους funny partners της υπόθεσης. Συνεπώς αυτός ο ασύνδετος συρφετός μπορεί να συμμαζευτεί για να προχωρήσουμε στην αναμέτρηση που σύσσωμη η πλατεία αναμένει με κομμένη την ανάσα? Αν είσαι έστω λίγο ικανός σκηνοθέτης σαν τον Bill Condon, κάτι μπορείς να καταφέρεις.
Όπερ σημαίνει πως παρεκκλίνεις από το πρωτότυπο μυθιστόρημα της δισεκατομμυριούχου μαντάμ Stephenie Meyer και έστω και με όχι τα ποιοτικότερα ειδικά εφέ ever, στήνεις μια εντυπωσιακή δεκαπεντάλεπτη σεκάνς πολέμου, με στοιχεία αγριότητας από Gladiator, μα που περισσότερο παραπέμπει στο μεταλλαγμένο των X-Men, που θα αποζημιώσει όποιον επιδείξει υπομονή στην επανάληψη των ίδιων και των ίδιων μέχρι εκείνη την ώρα πλάνων. Θα μου πεις, αυτό ήταν ότι περίμενες από το σούπερ προμοταρισμένο από την Summit, τέλος του μύθου? Όχι, θα απαντήσω, περίμενα λιγότερα. Άλλωστε τα τρία ενδιάμεσα parts - New Moon, Eclipse και Breaking Dawn 1 - που αφηγούνται το απόλυτο κενό, δεν μου δημιούργησαν και τίποτα υψηλές προσδοκίες για τον παρόντα τερματισμό.
Για πες: Και για να συνοψίσω. Το τελευταίο αυτό μέρος του Saga, είναι φτιαγμένο για να προκαλέσει πάταγο στα ταμεία από την πιτσιρικαρία και για τίποτα παραπάνω. Ένα κοινότυπο παραμυθάκι, που στο φόντο του είχε τον πιο φλογερό έρωτα της μετά μιλένιουμ εποχής για να τραβήξει την ματιά των νιάτων και μέχρις εδώ. Αν αφήνει κάτι για κληρονομιά στην Έβδομη Τέχνη? Σίγουρα την τεράστια φήμη που δημιούργησε, προϊόν του υποδειγματικού μάρκετινγκ από το στούντιο που το έφτιαξε, ένα ντουέτο ικανότατων πρωταγωνιστών, αφού τόσο ο Pattinson, όσο, κυρίως, η Stewart έχουν ολόκληρο το μέλλον μπροστά τους για να ξεδιπλώσουν, απελευθερωμένοι, το (δίχως αμφισβήτηση) ταλέντο τους και ένα πρώτο τεύχος - που θα επιμείνω - αν το αποσπάσει κανείς από την πεντάδα και το δει αυτόνομα, αποτελεί το πιο ευαίσθητο, εύθραυστο και μεταφορικό καθρέφτισμα των (de facto ζορισμένων) εφηβικών ριγών στην μεγάλη οθόνη, που παρακολούθησα την τελευταία δεκαετία.
Της τελικής μάχης, που όσοι παρακολουθούν το σίριαλ από τα πρώτα του βήματα, είχαν λίγο πολύ στο πίσω μέρος του μυαλού τους, πως κάποτε θα εκδηλωνόταν, αφού η φατρία των βρικολάκων με τις άλικες μπέρτες δύσκολα θα άφηνε την φιλήσυχη - όσο και παράξενη - φαμίλια των Κάλεν στην ηρεμία της. Κι επειδή το μακελειό είναι πια αναπόφευκτο, οι Καλοί, στην περίπτωση μας δηλαδή εκείνοι που τάσσονται στο πλευρό του πάτερ φαμίλια - Δόκτορα Καρλάιλ, είναι ολάκερο το στενό οικογενειακό του περιβάλλον, οι μόνιμοι σύμμαχοι Λυκάνθρωποι του Τζέικ (που ενώ έχει τεθεί στο περιθώριο από την μαμά Μπέλα, δείχνει να έλκεται σε υπέρμετρο βαθμό από την - δεν έχει ακόμη χρονίσει - κόρη Ρενέσμε!) αλλά και οι συν αυτώ κοκκινομάτηδες από όλο τον κόσμο, που θα μαζευτούν στα παγωμένα δάση του Midwest για την τέλεση του Final Conflict.
Φυσικά κανένα σχόλιο μου επί της ταινίας δεν αφορά τους πιτσιρικάδες, φανατικούς φίλους της σειράς, που για μια πενταετία κυριολεκτικά την λάτρεψαν και πολύ καλά έκαναν, αφού στο μέλλον θα τους μείνει σαν μια πανέμορφη φιλμική ανάμνηση από τα νεανικά τους χρόνια - κάτι όπως έχει μείνει στην δική μου γενιά, εκείνη η κουταμάρα του Back To The Future, που στα 15 μας χρόνια, φάνταζε σαν κάτι το εξωπραγματικό, το μοναδικό. Από την άλλη μεριά όμως, δεν μπορώ να μην σταθώ στην προχειρότητα που διακρίνει το κτίσιμο του φινάλε, ενός από τα πλέον επιτυχημένα franchise στην ιστορία του σινεμά, που τίγκαρε αίθουσες και σκόρπισε συγκινήσεις σε πλήθη θεατών. Φορώντας λοιπόν κι εγώ την στολή του ανήλικου που κόβει εισιτήριο για να δει το Breaking Dawn 2, εύκολα μπορώ να παρακάμψω κάποιες βασικές θεματικές αδυναμίες, προκειμένου να αφήσω την Χαραυγή να εξελιχτεί και να ολοκληρώσει το στόρι της.
Το μεγάλο ζόρι όμως το πέμπτο και τελευταίο chapter του Twilight Saga, το αντιμετωπίζει - και πάλι - στον κορμό του, όταν και η ίντριγκα ξεχειλώνει για να γεμίσει το δίωρο. Εκεί που ο στρατός των Cullen Allies σχηματίζεται σιγά σιγά, με εκπροσώπους της αιμοδιψούς φυλής από κάθε γωνιά του πλανήτη, την Αίγυπτο με τον Φαραώ βαμπίρ, τον Αμαζόνιο με τις μακρινές εξαδέλφες της Ζίνας, την Ιρλανδία με κάτι αστείους κοκκινομάλληδες, που μοιάζουν σαν να βγήκαν μόλις από την παμπ, την Βρετανία με τον δράκουλα ποπ σταρ, που θα κάνει τις μικρές Μανίνες να ριγήσουν στην θωριά του. Αφήνω κατά μέρος τους ανεκδοτικούς Ρώσους, που από μόνοι τους ορίζουν τους funny partners της υπόθεσης. Συνεπώς αυτός ο ασύνδετος συρφετός μπορεί να συμμαζευτεί για να προχωρήσουμε στην αναμέτρηση που σύσσωμη η πλατεία αναμένει με κομμένη την ανάσα? Αν είσαι έστω λίγο ικανός σκηνοθέτης σαν τον Bill Condon, κάτι μπορείς να καταφέρεις.
Όπερ σημαίνει πως παρεκκλίνεις από το πρωτότυπο μυθιστόρημα της δισεκατομμυριούχου μαντάμ Stephenie Meyer και έστω και με όχι τα ποιοτικότερα ειδικά εφέ ever, στήνεις μια εντυπωσιακή δεκαπεντάλεπτη σεκάνς πολέμου, με στοιχεία αγριότητας από Gladiator, μα που περισσότερο παραπέμπει στο μεταλλαγμένο των X-Men, που θα αποζημιώσει όποιον επιδείξει υπομονή στην επανάληψη των ίδιων και των ίδιων μέχρι εκείνη την ώρα πλάνων. Θα μου πεις, αυτό ήταν ότι περίμενες από το σούπερ προμοταρισμένο από την Summit, τέλος του μύθου? Όχι, θα απαντήσω, περίμενα λιγότερα. Άλλωστε τα τρία ενδιάμεσα parts - New Moon, Eclipse και Breaking Dawn 1 - που αφηγούνται το απόλυτο κενό, δεν μου δημιούργησαν και τίποτα υψηλές προσδοκίες για τον παρόντα τερματισμό.
Για πες: Και για να συνοψίσω. Το τελευταίο αυτό μέρος του Saga, είναι φτιαγμένο για να προκαλέσει πάταγο στα ταμεία από την πιτσιρικαρία και για τίποτα παραπάνω. Ένα κοινότυπο παραμυθάκι, που στο φόντο του είχε τον πιο φλογερό έρωτα της μετά μιλένιουμ εποχής για να τραβήξει την ματιά των νιάτων και μέχρις εδώ. Αν αφήνει κάτι για κληρονομιά στην Έβδομη Τέχνη? Σίγουρα την τεράστια φήμη που δημιούργησε, προϊόν του υποδειγματικού μάρκετινγκ από το στούντιο που το έφτιαξε, ένα ντουέτο ικανότατων πρωταγωνιστών, αφού τόσο ο Pattinson, όσο, κυρίως, η Stewart έχουν ολόκληρο το μέλλον μπροστά τους για να ξεδιπλώσουν, απελευθερωμένοι, το (δίχως αμφισβήτηση) ταλέντο τους και ένα πρώτο τεύχος - που θα επιμείνω - αν το αποσπάσει κανείς από την πεντάδα και το δει αυτόνομα, αποτελεί το πιο ευαίσθητο, εύθραυστο και μεταφορικό καθρέφτισμα των (de facto ζορισμένων) εφηβικών ριγών στην μεγάλη οθόνη, που παρακολούθησα την τελευταία δεκαετία.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Νοεμβρίου 2012 από την Odeon.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική