Movies Ltd

του Scott Derrickson. Με τους Ethan Hawke, Juliet Rylance, James Ransone, Vincent D'Onofrio

Hanging Out

του gaRis (@takisgaris)

It’s only once in a long while that a horror film is hitting the target in virtually all the right ways. Funnily enough, we witness this happening due to the Paranormal Activity industry creative team (notorious franchise producer Jason Blum) and Scott Derrickson who once again gives a good stir to metaphysical shock factor and clinical psychology pathogenesis (The Exorcism of Emily Rose). Add the commanding, highly committed performance of Ethan Hawke and there you have it; it’s not only Sinister, it’s downright scary. It’s Tales from the Crypt meet The Shining scary. Yes, admittedly it also has a ludicrous resolution, the one that can be plainly called The Boogeyman but we have already managed to empathize with the true crime novelist Ellison Oswalt, a has been successful (his big hit was “Kentucky Blood”) self-centered yet family loving man-child Ethan Hawke that we don’t really give a darn.

Finally, after a zillion blunt efforts that posed for originality and fell flat booooring, the found footage genre has discovered a credible, ingenious and griping way to give the thrills and the spooky chills; it doesn’t take much novelty, just knowledge of Super 8mm vintage eeriness and the basic concept of voyeuristic guilt. The novelist finds archived home tapes depicting horrendous family crimes. Wife and two kids are put in ominous peril; he insists watching. He starts drinking, loses sense of what’s real; unless it’s all real, which means that’s his family is Boogeyman’s next slaughterhouse show. Unless the real Boogeyman here is our hero, ready to sacrifice everything for a comeback, although the wife (Juliet Rylance) insists that he’s had his 15 minutes of fame already long ago.

Isn’t this a clear parable of Hawke’s real career story? Seeing Ethan making the connection on Jimmy Fallon Late Night show himself, it felt genuinely heartfelt. The ending is twisting and twisted enough to feel for him and his futile desperation to write the epilogue of his hero’s own life, even more so when he makes the against the tide decision to abandon the evil house, burning the visual evidence of the crimes. For some this conclusion might ring falsified and frivolous, for me it’s devastating and wrenching. Blame it on composer Christopher Young (A Nightmare On Elm Street 2, Wonder Boys and Spiderman 3) who masterfully navigates us through agony, fright and despair. Last but not least, Derrickson delivers adequately by creatively lending from classic horror past material (from The Exorcist to The Ring) and sticking to his protagonist’s story; you can’t get your eyes off of what he sees, even though you may detect in his eyes that he’s worshiping the wrong God. This little ($3M budget-$40M b.o.) scary movie is flawed but I am already praying for a sequel.

Πρέπει να είναι η πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό, που μια ταινία τρόμου καταφέρνει να επιτύχει τους στόχους της, ακολουθώντας την σωστή μέθοδο. Και παραδόξως αυτό το βλέπουμε να συμβαίνει από τα χέρια της δημιουργικής ομάδας του διαβόητου Paranormal Activity, κυρίως δηλαδή τον βασικό υπεύθυνο του σαρωτικού franchise, Jason Blum σε συνεργασία με τον Scott Derrickson, που για ακόμη μια φορά, ρολάρει δημιουργικά πάνω στα στοιχεία του μεταφυσικού σοκ και της κλινικά ψυχολογικής παθογένειας (The Exorcism Of Emily Rose). Προσθέστε εδώ την επιβλητική, μαγνητική παρουσία του Ethan Hawke και έχετε το σωστό αποτέλεσμα: Δεν μιλάμε απλά για μια ταινία, μα για κάτι το απόλυτα τρομακτικό. Και βέβαια η εξήγηση των φαινομένων που αναλύει το Sinister είναι απλοική και επικεντρώνεται γύρω από την φοβιστική έννοια του Μπαμπούλα, μα μέχρι εκείνη να ξετυλιχτεί συμπάσχουμε με τον τον μοναχικό και μελαγχολικό μυθιστοριογράφο Έλισον Όσβαλτ, που ειδικεύεται στην συγγραφή ιστοριών που περιστρέφονται γύρω από πραγματικά φονικά.

Εντέλει μετά από ένα εκατομμύριο απόπειρες για να αποδώσει κάτι το πρωτότυπο, που όλες, μία προς μία έπεσαν στην παγίδα της βαριεστημάρας, το είδος του found footage, επιτέλους ανακάλυψε έναν αξιόπιστο, ευφυή και πειστικό τρόπο για να σκορπίσει συγκινήσεις και ρίγη στο κοινό. Δεν απαιτούνται ιδιαίτερες καινοτομίες, απλά γνώση των ιδιαιτεροτήτων που προκαλεί η αναπαραγωγή των εικόνων μιας κάμερας Super 8 σε συνδυασμό με την έννοια της ηδονοβλεπτικής ενοχής. Ο νοβελίστας ανακαλύπτει μια σειρά από αρχειοθετημένες κασέτες που απεικονίζουν φρικτά οικογενειακά εγκλήματα. Και παρότι αντιλαμβάνεται πως η γυναίκα και τα δυο του παιδιά βρίσκονται σε άμεση κίνδυνο εκείνος επιμένει να τα παρακολουθεί. Αρχίζει να πίνει και χάνει την αίσθηση του τι είναι πραγματικό. Αν όμως όσα στριφογυρνούν στο μυαλό του, τότε δεδομένα η φαμίλια του είναι το επόμενο θύμα του σφαγέα. Εκτός και αν ο Μπούγκιμαν μας, εδώ, είναι ο ίδιος μας ο ήρωας, που δηλώνει πανέτοιμος να θυσιάσει τα πάντα για να επιτύχει την μεγάλη του επιστροφή, μολονότι η σύζυγος του (Juliet Rylance) επιμένει πως τα 15 λεπτά της φήμης του, τα έχει εξαντλήσει εδώ και πολύ καιρό.

Μοιάζει κάτι τέτοιο σαν παραβολή της πραγματικής καριέρας του Hawke? Το φινάλε της ταινίας είναι τόσο ανατρεπτικό ώστε να εξελιχθεί σε συμπαθής ο χαρακτήρας του, αλλά και η απελπισμένη απόπειρα του να γράψει τον επίλογο της ζωής του ήρωα του, από την στιγμή που αποφασίζει να μην εγκαταλείψει το διαβολικά στοιχειωμένο σπίτι και κυρίως να καταστρέψει το οπτικό υλικό των εγκλημάτων. Για κάποιους αυτή του η επιλογή θα μπορούσε να αποδοθεί σαν επιπόλαια, για μένα όμως μοιάζει με εμμονή στο βασανιστήριο. Εξαιρετικός σύμμαχος στην καθοδήγηση της αγωνίας, στην ανάπτυξη της απελπισίας και στο κτίσιμο του τρόμου, η αριστοτεχνική μουσική επένδυση από τον μετρ (A Nightmare On Elm Street 2, Wonder Boys και Spider Man 3) Christopher Young. Αφήνω τελευταίο τον Derrickson, που δανείστηκε με επιτυχία στοιχεία του κλασσικού κινηματογραφικού horror (από τον Εξορκιστή μέχρι το The Ring) για να τα επικολλήσει στο ντεκόρ του στόρι που κινείται ο δικός του πρωταγωνιστής. Και που με κανέναν τρόπο δεν καταφέρνεις να αποσπάσεις την ματιά σου από όλα όσα εκείνος πιστεύει πως βιώνει, έστω κι αν αντιλαμβάνεσαι πως οι προσευχές του έχουν τελικό αποδέκτη τον λάθος Θεό. Έστω και με λάθη πάντως, αυτού του χαμηλού κόστους θρίλερ - μόλις 3 εκ, απέδωσε 40 στα box office - εγώ προσωπικά ήδη προσεύχομαι για ένα σίκουελ...

Στις δικές μας αίθουσες, ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί