Οι Πέντε Θρύλοι
του Peter Ramsey. Με τις φωνές των Hugh Jackman, Chris Pine, Alec Baldwin, Isla Fisher, Jude Law
Γιορτινοί Avengers!
του zerVo
Μου έμοιασε σαν κάποιος εκεί στην - τόσο επιτυχημένη στον τομέα του animation - Dreamworks, να ζήλεψε την ανεπανάληπτη επιτυχία των σούπερ ηρώων της Marvel, που αφού έκαναν την πορεία τους ο καθένας ξεχωριστά, ενώθηκαν σε μια γροθιά στους σαρωτικούς Avengers, για τον κοινό (και συνήθως σωτήριο) σκοπό. Το ερώτημα που ρίχτηκε πάνω στο ίδιο τραπέζι που κάποτε συμφωνήθηκε το πλάνο του Antz, του Shrek, του Madagascar και του Kung Fu Panda, ήταν αν αυτή η βασική θεματική ιδέα θα μπορούσε να σταθεί σαν μια γιορτινή περιπέτεια φαντασίας, γεμάτη χρώμα, ένταση, καλοσχεδιασμένα γραφικά, ώστε να συγκινήσει τόσο τους μικρούς - το βασικό άλλωστε target group - όσο και τους μεγάλους. Για τους πρώτους δεν το συζητώ, οι σκούφιες πετούν ήδη στον αέρα. Για τους δεύτερους, εχμ, κρατώ μια μικρή επιφύλαξη στο πως θα αντιμετωπίσουν τους Πέντε Θρύλους...
Πλημμυρισμένος από κακία στην ψυχή, ο σκοταδόψυχος Πίσσας, ένα από τα μοχθηρότερα στοιχειά, θα εξαπολύσει ραγδαία επίθεση ενάντια στα γλυκά όνειρα, εκατομμυρίων παιδιών κυριεύοντας τα και μετατρέποντας τα σε τρομακτικούς εφιάλτες. Γεγονός που θα πέσει στην αντίληψη της πανέτοιμης να βάλει φρένο σε κάθε αρνητική σκέψη Λίγκας των Θρύλων της νεανικής φαντασίας, που συνθέτουν ο οργανωτικός και αποφασιστικός Άι Βασίλης, ο πανέξυπνος Πασχαλινός Λαγός, η αεικίνητη Νεράιδα και ο γλυκός Αμμούδης, ώστε πολύ γρήγορα να εκπονήσουν το σχέδιο αντίδρασης στις ορέξεις του σκιερού κακίστρου. Η προφητεία του πάνσοφου Σεληνάνθρωπου πάντως είναι σαφής. Η ομάδα θα επιτύχει, μόνο αν σε αυτήν προστεθεί και ο σκανταλιάρης Τζακ Φροστ, ο μοναχικός πιτσιρίκος, που έχει όσο κανείς άλλος την δυνατότητα να ελέγχει το χιόνι και τον πάγο...
Το έργο του φανταστικού τιμ, όμως, μόνο εύκολο δεν το λες, αφού ο δαιμόνιος Πίσσας, πετυχαίνει τον ένα του σκοπό μετά τον άλλο, κλέβοντας όλα τα δόντια της πιτσιρικαρίας - που σύμφωνα με τον μύθο, κρύβουν καλά τις πρώτες τους αναμνήσεις - εγκλωβίζοντας τις καλοσυνάτες νεράιδες και τους εργατικούς τρολ και καταφέρνοντας να θέσει σε δυσπιστία στην παιδική αντίληψη, τις μορφές των ηρώων. Και κάπως έτσι παίρνει μπροστά το καταιγιστικό παραμύθι του William Joyce, που για κινηματογραφική χάρη διασκευάζεται από τα χέρια του αξιότιμου David Lindsay-Abaire, σεναριογράφου των Robots, του Inkheart και του αναμενόμενου Oz και παραδίδεται προς σχεδιαστική επεξεργασία στον έμπειρο σε αρκετούς τομείς, μα πρωτάρη σκηνοθετικά Peter Ramsay.
Αποτέλεσμα? Από συναρπαστική περιπέτεια, μαγευτική κίνηση, μελετημένες τρισδιάστατες εικόνες, αν μη τι άλλο ο νεαρόκοσμος όχι απλά θα χορτάσει, αλλά δύσκολα θα ζητήσει κι άλλο στο εγγύς μέλλον. Ένας πραγματικός πολύχρωμος πανζουρλισμός που στο διάβα του θα συναντήσει κανείς ιπτάμενα έλκηθρα, μαγικά μπαστούνια, εκατομμύρια πασχαλινά αυγά και τόνους αστερόσκονης, στοιχεία που δύσκολα δεν θα συγκινήσουν τον ανήλικο θεατή.
Για πες: Κρύβοντας βεβαίως μέχρι το φινάλε το ηθικό δίδαγμα περί ομαδικότητος και αλληλεγγύης, που πηγάζει από την συμπεριφορά του αόρατου έφηβου - και τύποις Τζέισον Μπορν της υπόθεσης - Τζακ Φροστ, που θα έκανε τα πάντα, απλώς και μόνο για να λύσει τον γρίφο της πραγματικής του προέλευσης. Όσο για τους πιο ανήλικες και ρεαλιστές παρευρισκόμενους στην αίθουσα, είναι πολύ πιθανόν από το μέσον και μετά που η δράση - ελέω περιορισμένης σεναριακής έμπνευσης - επαναλαμβάνεται, να κοιτάξουν λίγες φορές παραπάνω το ρολόι τους. Ας επιδείξουν όμως λίγη παραπάνω υπομονή, αρκούμενοι να ρίξουν μια ματιά στον διπλανό τους μπόμπιρα, που πιθανότατα να έχει μείνει με το στόμα ανοικτό από όσα εντυπωσιακά στην ματιά του, αντικρίζει στο εκράν...
Το έργο του φανταστικού τιμ, όμως, μόνο εύκολο δεν το λες, αφού ο δαιμόνιος Πίσσας, πετυχαίνει τον ένα του σκοπό μετά τον άλλο, κλέβοντας όλα τα δόντια της πιτσιρικαρίας - που σύμφωνα με τον μύθο, κρύβουν καλά τις πρώτες τους αναμνήσεις - εγκλωβίζοντας τις καλοσυνάτες νεράιδες και τους εργατικούς τρολ και καταφέρνοντας να θέσει σε δυσπιστία στην παιδική αντίληψη, τις μορφές των ηρώων. Και κάπως έτσι παίρνει μπροστά το καταιγιστικό παραμύθι του William Joyce, που για κινηματογραφική χάρη διασκευάζεται από τα χέρια του αξιότιμου David Lindsay-Abaire, σεναριογράφου των Robots, του Inkheart και του αναμενόμενου Oz και παραδίδεται προς σχεδιαστική επεξεργασία στον έμπειρο σε αρκετούς τομείς, μα πρωτάρη σκηνοθετικά Peter Ramsay.
Αποτέλεσμα? Από συναρπαστική περιπέτεια, μαγευτική κίνηση, μελετημένες τρισδιάστατες εικόνες, αν μη τι άλλο ο νεαρόκοσμος όχι απλά θα χορτάσει, αλλά δύσκολα θα ζητήσει κι άλλο στο εγγύς μέλλον. Ένας πραγματικός πολύχρωμος πανζουρλισμός που στο διάβα του θα συναντήσει κανείς ιπτάμενα έλκηθρα, μαγικά μπαστούνια, εκατομμύρια πασχαλινά αυγά και τόνους αστερόσκονης, στοιχεία που δύσκολα δεν θα συγκινήσουν τον ανήλικο θεατή.
Για πες: Κρύβοντας βεβαίως μέχρι το φινάλε το ηθικό δίδαγμα περί ομαδικότητος και αλληλεγγύης, που πηγάζει από την συμπεριφορά του αόρατου έφηβου - και τύποις Τζέισον Μπορν της υπόθεσης - Τζακ Φροστ, που θα έκανε τα πάντα, απλώς και μόνο για να λύσει τον γρίφο της πραγματικής του προέλευσης. Όσο για τους πιο ανήλικες και ρεαλιστές παρευρισκόμενους στην αίθουσα, είναι πολύ πιθανόν από το μέσον και μετά που η δράση - ελέω περιορισμένης σεναριακής έμπνευσης - επαναλαμβάνεται, να κοιτάξουν λίγες φορές παραπάνω το ρολόι τους. Ας επιδείξουν όμως λίγη παραπάνω υπομονή, αρκούμενοι να ρίξουν μια ματιά στον διπλανό τους μπόμπιρα, που πιθανότατα να έχει μείνει με το στόμα ανοικτό από όσα εντυπωσιακά στην ματιά του, αντικρίζει στο εκράν...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Νοεμβρίου 2012 από την UIP
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική