If...
του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Με τους Χριστόφορο Παπακαλιάτη, Μαρίνα Καλογήρου, Μάρω Κοντού, Γιώργο Κωνσταντίνου
The Talented Mr.Christopher!
του zerVo
Είναι πρόκληση αυτό το παιχνιδάκι με τις αναρωτήσεις. Έχει γούστο όμως και ώρες ώρες φαντάζει υπερβολικά ενδιαφέρον, γι αυτό και δέχτηκα κι εγώ να πάρω μέρος. Πόσα Αν... να βάλω στην σειρά, όμως, όταν κάθε ένα τους ανοίγει και καινούργιο παρακλάδι? Αν (το λοιπόν, απαρίθμα) ουδέποτε είχα παρακολουθήσει την Gwyneth Paltrow να χάνει ή να προλαβαίνει το μοιραίο μετρό, που θα την έστελνε τετ α τετ με το κέρατο, αν δεν είχε πέσει στην αντίληψη μου η (μοναδικής σύλληψης) βόλτα των τεσσάρων εποχών του ερωτοκτυπημένου με την σούπερ σταρ Julia Roberts, Hugh Grant στην πολύχρωμη Λόντρα, αν δεν είχε παιχτεί ποτέ στην Ελλάδα μια Τούρκικη ρομαντζαδούρα β' διαλογής, με ονειρικό φόντο τις ώχρες του Πολίτικου Μπέγιογλου, αν δεν είχε ασχοληθεί ποτέ του με το σινεμά ο Wong Kar Wai κι αν δεν μου είχε κάνει τόση εντύπωση το πόστερ του Rabbit Hole, τότε θα μιλούσα αυτή την στιγμή, για την πιο εμπνευσμένη ελληνική παραγωγή, του 21ου αιώνα. Πρόσεξε με όμως. Ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη, αγαπάει όμως και τον ταλαντούχο. Κι αν η ικανότητα του Χριστόφορου στο να κοπιάρει αυτούσιες γνώριμες σκηνές στις δημιουργίες του, που ήταν γνωστή μέχρι ώρας από την σούπερ πετυχημένη εμπορικά δράση του στο γυαλί, εδώ απλώς επιβεβαιώθηκε, δεν ήταν εξίσου γνωστό το τάλαντο του να βάλει όλες αυτές τις ξεπατικούρες σε μια τάξη, κινηματογραφικά. Γι αυτό και μόνο το λόγο, αλλά και καλοσυνάτα σκεπτόμενος, θα είμαι κάτι παραπάνω από επιεικής και φίλιος, στο ντεμπούτο ενός καλλιτέχνη, που εκτιμώ πως έχει πολύ μεγάλες δυνατότητες να πετύχει εξίσου και στο σινεμά...
Το δίλημμα του φέρελπι κινηματογραφιστή Δημήτρη είναι αν θα βγει την καθιερωμένη της βραδινή βόλτα απόψε ή όχι, η Μοναξιά, η λατρεμένη - όσο και ηλικιωμένη - σκυλίτσα του. Στην πρώτη περίπτωση το τετράποδο, μέσα στην ανείπωτη χαρά του, αφού ξεφύγει της προσοχής του, θα πέσει αιμόφυρτο στις ρόδες ενός κίτρινου Ντεσεβό, που οδηγά η Χριστίνα, χαρισματική αρχιτέκτων, που θα βοηθήσει όσο περνά από το χέρι της, στο να σωθεί το κακόμοιρο ζώο. Άμα όμως επικρατήσει η βαριεστημάρα και ο περίπατος πάρει αναβολή για αύριο, ο άντρας παραμένοντας σπίτι, θα βρεθεί πρόσωπο με πρόσωπο με τους στυγνούς διαρρήκτες, που θα εισβάλλουν στο κουκλίστικο διώροφο του στην Πλάκα και αφού του επιτεθούν με άγριο τρόπο, θα τον εγκαταλείψουν ανήμπορο στο πάτωμα.
Συνεπώς, στο γύρισμα για όχι του πόμολου της εξώπορτας, οριοθετείται και το σημείο μηδέν, από το οποίο κατοπινά η εξέλιξη της ιστορίας διακλαδώνεται σε δύο μονοπάτια, εντελώς διαφορετικής ρότας για τους βασικούς της πρωταγωνιστές, που κατά διαστήματα κάμπτονται, αμφότερα, από περιστατικά που σπρώχνουν ή φρενάρουν την ίντριγκα και βοηθούν στον σχηματισμό, κάπου στον ορίζοντα του ριζικού, του κάρμα. Στοιχείο που ουσιαστικά αποτελεί και το επίκεντρο της κουβέντας του φιλμ για το αν και κατά πόσο είναι ευμετάβλητο από απροσδόκητους παράγοντες - μικρής και μεγαλύτερης εμβέλειας - που συναντάμε στην καθημερινότητα μας.
Έτσι στην μια των περιπτώσεων, το ζευγάρι που θα γνωριστεί εκείνη την φθινοπωρινή βραδιά, στο πλακόστρωτο ξέφωτο, αφού νιώσει τα βέλη του Έρωτα να τρυπούν την καρδιά του, μετά από μια περίοδο γεμάτη πάθος, θα πάρει την απόφαση να ενωθεί με τα δεσμά του γάμου, ελπίζοντας πως η ευτυχία του θα διαρκέσει για μια ολόκληρη ζωή. Απεναντίας, οι ματιές των νέων στην έτερη οψιόν, ουδέποτε θα διασταυρωθούν, με εκείνον να φέρει βαρέως τα τραύματα που του προκάλεσε η επίθεση και να κλείνεται στον εαυτό του κι εκείνη να παραμένει, εμφανώς δίχως την θέληση της, εγκλωβισμένη σε μια πρότερη σχέση, περισσότερο συμφέροντος παρά αγάπης. Είπαμε όμως. Η Λάχεση αποφασίζει για το αν θα είναι βατό ή το γεμάτο εμπόδια το κάθε διάβα και όταν αποφασίσει να κάνει τα κουμάντα της, οι ανατροπές θα είναι μεγάλες. Και σε πολλές περιπτώσεις, μη αναστρέψιμες...
Αρχικά, για να είμαι ειλικρινής, η SlidingDoorsίλα που μου έσκασε κατακέφαλα, ακριβώς στο πρώτο πλάνο, με βρήκε κάπως απροετοίμαστο για να την χωνέψω με ευκολία και χρειάστηκα λίγο χρόνο μέχρι να κατανοήσω πως δεδομένα, όσα θα επακολουθήσουν θα είναι στιγματισμένα από την δική της συλλογιστική. Εκεί ακριβώς λοιπόν, κάνει την εμφάνιση της η οξυδέρκεια του πιασάρη και τριμμένου στα (παν)δύσκολα τηλεοπτικά δρώμενα δημιουργού. Δίχως σε κανένα σημείο της δομής να εγκαταλείψει την ακρότητα και την υπερβολή όλων των σεναρίων που για δέκα και βάλε χρόνια τον έχουν οδηγήσει στο τοπ της δημοφιλίας, ο Χριστόφορος στύβει λίγο παραπάνω το μυαλό του για να προσεγγίσει ανατροπές, που είναι πιθανόν - πιθανότατον - να συμβούν ακόμη και στον τελευταίο καθήμενο της πλατείας που τον παρακολουθεί, με συνέπεια η σκέψη του να γίνεται ιδανικά ανθρώπινη και χειροπιαστή από όλους. Άρα κανόνας σουξέ, νούμερο ένα εξετελέσθη. Από την άλλη, με την άνεση που του δίνει η δίχως όρια προοπτική του φακού, μοιράζει διαρκώς εξωτερικές ανάσες στα πλάνα του, που δεν είναι πλέον τα εκείνα στενόχωρα, μουντά της widescreen, αλλά πιο αρτιστικά, πιο ζωγραφισμένα και κατά περιπτώσεις, πιο νοσταλγικά, συνεπώς και πιο ικανά στην πρόκληση συναισθήματος.
Το πρώτο, το κορυφαίο συστατικό στα χέρια του, ευτυχώς του, έχει όνομα: Μαρίνα Καλογήρου! Η "ορισμός της ενζενί" δεν είναι αυτό που λέμε πανέμορφη, ούτε θεότης, ούτε χυμώδης, φυσουναρισμένη και φτιαχτή, είναι όμως σε τέτοιο υπερθετικό βαθμό σέξι και ελκυστική, ώστε να κάνεις πέρα κάποιες αρχικές - ειδικά στην σεκάνς του κτηνιατρείου - υστερίες, που θέτουν εν αμφιβόλω την ύπαρξη χημείας με τον παρτενέρ της. Σαν άτυπος χειριστής των πλάνων που συμμετέχει, εκείνη δίνει το τέμπο, εκείνη ορίζει τον παλμό, εκείνη έχει το πάνω χέρι, ακόμη κι όταν εκείνος γέρνει στο πλάι το κεφάλι του για να προβάλλει την trade mark χαριτωμενιά που τον έχει κάνει διάσημο ως πρωταγωνιστή. Κι αυτό τον Παπακαλιάτη δεν δείχνει να τον ενοχλεί διόλου, αφού με την σειρά του, φροντίζει όσο τα χρόνια (δίχως να εντοπίσω ασυνέχειες, τουλάχιστον εμφανείς) περνούν και τα ζόρια της οικονομικής ύφεσης δηλώνουν το παρόν στο σκριπτ - επιδερμικά, ίσως και αχρείαστα - απαιτώντας και από αυτόν να σιγοντάρει, βγάζοντας μια κάποια υποκριτική αξία.
Γεφυράκια ανάμεσα στην εναλλαγή των εποχών, που ολοένα γίνονται και πιο δύσκολες, ορίζουν οι παρουσίες δύο τοτέμ του ελληνικού σινεμά. Ο Γιώργος Κωνσταντίνου και η Μάρω Κοντού, ως το γλαφυρό evolution του Αντωνάκη και της Ελενίτσας Κοκοβίκου, βγαλμένοι από την ιδίου φυσικού σκηνικού ηθογραφία του Τζαβέλα από το 1965 (εδώ ενίσταμαι ελαφρώς, διότι ο πρώτος με απλή μαθηματική πράξη, κανονικά αγγίζει την ηλικία της επιζώσας του Τιτανικού) σχολιάζουν με ευθύτητα, άλλοτε πετυχημένα άλλοτε όχι, τις καταστάσεις που τους περιβάλλουν. Μια όμορφη και ποιητική ένεση - συνάμα με εκείνη την εμβόλιμη των στίχων του Χρόνη Μίσιου - που συναντάς μόνο στην σκεπτική ενός έμπειρου σινε-γραφιά και όχι ενός πρωτάρη. Γιατί να μην ξεχνάμε, πρωτάρης είναι εδώ ο Παπακαλιάτης και αυτό πρέπει να πιστωθεί υπέρ του...
Για πες: Αν είχα μια ελαφριά αρνητική υποψία στο μυαλό μου, ήταν για το πως θα τα κουμπώσει όλα αυτά στο φινάλε ο Κρητικός, παρόλα αυτά και στην θέση τους έβαλε τις πιθανότητες που έπαιζαν εναντίον του και σχεδόν ποτέ δεν έχασε τα πετάγματα από το ένα στόρι στο άλλο. Τόσο που θα μπορούσα να του ευχηθώ και καλή επιτυχία σε μια ενδεχόμενη παρουσία του πονήματος του σε κάποιο διεθνές φεστιβάλ, αφού πέραν του προφανούς εμπορικού της ύφους - οι προβλέψεις μιλούν ακόμη και για εκατομμύριο - βγάζει δυνατότητες που δεν περίμενα να συναντήσω. Ίσως κάτι τέτοιο να το προσέξει στην επόμενη δουλειά του, φτιάχνοντας μια πιο παγκοσμιοποιημένη και λιγότερο ελληνοκεντρική εργασία, που θα κεντρίσει το ενδιαφέρον του ξένου κοινού. Όσο για το που θα βρει τις ιδέες. Έλα τώρα Talented Mr.Christopher, μεταξύ μας, παλιά μας τέχνη, κόσκινο...
Συνεπώς, στο γύρισμα για όχι του πόμολου της εξώπορτας, οριοθετείται και το σημείο μηδέν, από το οποίο κατοπινά η εξέλιξη της ιστορίας διακλαδώνεται σε δύο μονοπάτια, εντελώς διαφορετικής ρότας για τους βασικούς της πρωταγωνιστές, που κατά διαστήματα κάμπτονται, αμφότερα, από περιστατικά που σπρώχνουν ή φρενάρουν την ίντριγκα και βοηθούν στον σχηματισμό, κάπου στον ορίζοντα του ριζικού, του κάρμα. Στοιχείο που ουσιαστικά αποτελεί και το επίκεντρο της κουβέντας του φιλμ για το αν και κατά πόσο είναι ευμετάβλητο από απροσδόκητους παράγοντες - μικρής και μεγαλύτερης εμβέλειας - που συναντάμε στην καθημερινότητα μας.
Έτσι στην μια των περιπτώσεων, το ζευγάρι που θα γνωριστεί εκείνη την φθινοπωρινή βραδιά, στο πλακόστρωτο ξέφωτο, αφού νιώσει τα βέλη του Έρωτα να τρυπούν την καρδιά του, μετά από μια περίοδο γεμάτη πάθος, θα πάρει την απόφαση να ενωθεί με τα δεσμά του γάμου, ελπίζοντας πως η ευτυχία του θα διαρκέσει για μια ολόκληρη ζωή. Απεναντίας, οι ματιές των νέων στην έτερη οψιόν, ουδέποτε θα διασταυρωθούν, με εκείνον να φέρει βαρέως τα τραύματα που του προκάλεσε η επίθεση και να κλείνεται στον εαυτό του κι εκείνη να παραμένει, εμφανώς δίχως την θέληση της, εγκλωβισμένη σε μια πρότερη σχέση, περισσότερο συμφέροντος παρά αγάπης. Είπαμε όμως. Η Λάχεση αποφασίζει για το αν θα είναι βατό ή το γεμάτο εμπόδια το κάθε διάβα και όταν αποφασίσει να κάνει τα κουμάντα της, οι ανατροπές θα είναι μεγάλες. Και σε πολλές περιπτώσεις, μη αναστρέψιμες...
Αρχικά, για να είμαι ειλικρινής, η SlidingDoorsίλα που μου έσκασε κατακέφαλα, ακριβώς στο πρώτο πλάνο, με βρήκε κάπως απροετοίμαστο για να την χωνέψω με ευκολία και χρειάστηκα λίγο χρόνο μέχρι να κατανοήσω πως δεδομένα, όσα θα επακολουθήσουν θα είναι στιγματισμένα από την δική της συλλογιστική. Εκεί ακριβώς λοιπόν, κάνει την εμφάνιση της η οξυδέρκεια του πιασάρη και τριμμένου στα (παν)δύσκολα τηλεοπτικά δρώμενα δημιουργού. Δίχως σε κανένα σημείο της δομής να εγκαταλείψει την ακρότητα και την υπερβολή όλων των σεναρίων που για δέκα και βάλε χρόνια τον έχουν οδηγήσει στο τοπ της δημοφιλίας, ο Χριστόφορος στύβει λίγο παραπάνω το μυαλό του για να προσεγγίσει ανατροπές, που είναι πιθανόν - πιθανότατον - να συμβούν ακόμη και στον τελευταίο καθήμενο της πλατείας που τον παρακολουθεί, με συνέπεια η σκέψη του να γίνεται ιδανικά ανθρώπινη και χειροπιαστή από όλους. Άρα κανόνας σουξέ, νούμερο ένα εξετελέσθη. Από την άλλη, με την άνεση που του δίνει η δίχως όρια προοπτική του φακού, μοιράζει διαρκώς εξωτερικές ανάσες στα πλάνα του, που δεν είναι πλέον τα εκείνα στενόχωρα, μουντά της widescreen, αλλά πιο αρτιστικά, πιο ζωγραφισμένα και κατά περιπτώσεις, πιο νοσταλγικά, συνεπώς και πιο ικανά στην πρόκληση συναισθήματος.
Το πρώτο, το κορυφαίο συστατικό στα χέρια του, ευτυχώς του, έχει όνομα: Μαρίνα Καλογήρου! Η "ορισμός της ενζενί" δεν είναι αυτό που λέμε πανέμορφη, ούτε θεότης, ούτε χυμώδης, φυσουναρισμένη και φτιαχτή, είναι όμως σε τέτοιο υπερθετικό βαθμό σέξι και ελκυστική, ώστε να κάνεις πέρα κάποιες αρχικές - ειδικά στην σεκάνς του κτηνιατρείου - υστερίες, που θέτουν εν αμφιβόλω την ύπαρξη χημείας με τον παρτενέρ της. Σαν άτυπος χειριστής των πλάνων που συμμετέχει, εκείνη δίνει το τέμπο, εκείνη ορίζει τον παλμό, εκείνη έχει το πάνω χέρι, ακόμη κι όταν εκείνος γέρνει στο πλάι το κεφάλι του για να προβάλλει την trade mark χαριτωμενιά που τον έχει κάνει διάσημο ως πρωταγωνιστή. Κι αυτό τον Παπακαλιάτη δεν δείχνει να τον ενοχλεί διόλου, αφού με την σειρά του, φροντίζει όσο τα χρόνια (δίχως να εντοπίσω ασυνέχειες, τουλάχιστον εμφανείς) περνούν και τα ζόρια της οικονομικής ύφεσης δηλώνουν το παρόν στο σκριπτ - επιδερμικά, ίσως και αχρείαστα - απαιτώντας και από αυτόν να σιγοντάρει, βγάζοντας μια κάποια υποκριτική αξία.
Γεφυράκια ανάμεσα στην εναλλαγή των εποχών, που ολοένα γίνονται και πιο δύσκολες, ορίζουν οι παρουσίες δύο τοτέμ του ελληνικού σινεμά. Ο Γιώργος Κωνσταντίνου και η Μάρω Κοντού, ως το γλαφυρό evolution του Αντωνάκη και της Ελενίτσας Κοκοβίκου, βγαλμένοι από την ιδίου φυσικού σκηνικού ηθογραφία του Τζαβέλα από το 1965 (εδώ ενίσταμαι ελαφρώς, διότι ο πρώτος με απλή μαθηματική πράξη, κανονικά αγγίζει την ηλικία της επιζώσας του Τιτανικού) σχολιάζουν με ευθύτητα, άλλοτε πετυχημένα άλλοτε όχι, τις καταστάσεις που τους περιβάλλουν. Μια όμορφη και ποιητική ένεση - συνάμα με εκείνη την εμβόλιμη των στίχων του Χρόνη Μίσιου - που συναντάς μόνο στην σκεπτική ενός έμπειρου σινε-γραφιά και όχι ενός πρωτάρη. Γιατί να μην ξεχνάμε, πρωτάρης είναι εδώ ο Παπακαλιάτης και αυτό πρέπει να πιστωθεί υπέρ του...
Για πες: Αν είχα μια ελαφριά αρνητική υποψία στο μυαλό μου, ήταν για το πως θα τα κουμπώσει όλα αυτά στο φινάλε ο Κρητικός, παρόλα αυτά και στην θέση τους έβαλε τις πιθανότητες που έπαιζαν εναντίον του και σχεδόν ποτέ δεν έχασε τα πετάγματα από το ένα στόρι στο άλλο. Τόσο που θα μπορούσα να του ευχηθώ και καλή επιτυχία σε μια ενδεχόμενη παρουσία του πονήματος του σε κάποιο διεθνές φεστιβάλ, αφού πέραν του προφανούς εμπορικού της ύφους - οι προβλέψεις μιλούν ακόμη και για εκατομμύριο - βγάζει δυνατότητες που δεν περίμενα να συναντήσω. Ίσως κάτι τέτοιο να το προσέξει στην επόμενη δουλειά του, φτιάχνοντας μια πιο παγκοσμιοποιημένη και λιγότερο ελληνοκεντρική εργασία, που θα κεντρίσει το ενδιαφέρον του ξένου κοινού. Όσο για το που θα βρει τις ιδέες. Έλα τώρα Talented Mr.Christopher, μεταξύ μας, παλιά μας τέχνη, κόσκινο...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Νοεμβρίου 2012 από την Village
1 σχόλια:
Polla stuxeia ine empnevsmena apo ti tainia 'One day'. .
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική