Ποτέ Δεν Είναι Αργά
του David Frankel. Με τους Meryl Streep, Tommy Lee Jones, Steve Carell
Πόσο άλλαξες, πόσο άλλαξα...
του zerVo
Αν επιχειρήσω να απαριθμήσω τις κομεντί εκείνες, πρόσφατης κοπής, που αναφέρονται στα συζυγικά ζόρια που αντιμετωπίζουν οι νεαροί πρωταγωνιστές τους, το πιθανότερο είναι να χάσω το μέτρημα. Σε τέτοιο βαθμό που σχεδόν έχω πιστέψει πως οι Αμερικάνοι σήμερα, έρχονται εις γάμου κοινωνία, απλά και μόνο για να δοκιμάσουν τις χρονικές αντοχές τους, πριν οδηγηθούν στην κοινή συναινέσει λύση της συνεργασίας τους. Τι συμβαίνει όμως όταν το ζευγάρι έχει υπερπηδήσει τα εμπόδια του πρώτου καιρού, έχει ξεπεράσει με επιτυχία την περιβόητη seven years itch, έχει καταγράψει μια κοινή πορεία τριών και πλέον δεκαετιών και σε αυτό το σημείο αντιλαμβάνεται πως το συμβόλαιο του έρωτα τους κλυδωνίζεται?
Τριάντα ένα χρόνια κοινής συμβίωσης κλείνουν η συνεσταλμένη και ευγενική Κέι και ο πιστός, πλην αφόρητα στρυφνός Άρνολντ. Τριάντα ένα χρόνια που πέρασαν χωρίς την παραμικρή κηλίδα να λερώνει τον γάμο τους, δίχως όμως αυτό να σημαίνει πως η σχέση τους ακόμη σφύζει από ευτυχία. Η εξηντάρα νοικοκυρά, πιστεύοντας βρήκε το πως θα επιστρέψει αυτό το κάτι που θα ξυπνήσει και πάλι την χαμένη ερωτική σπίθα και θα διώξει μακριά την ρουτίνα, θα ζητήσει την συμβουλή του σπεσιαλίστα στο είδος Δόκτορα Φελντ. Μια εβδομάδα, που πέρα από τις συνεδρίες δίπλα στον φημισμένο ειδικό, θα αλλάξει και τις βαριεστημένες συνήθειες του ζευγαριού, σε μια ύστατη απόπειρα να μην πέσουν οι τίτλοι του φινάλε της πολυετούς αγάπης του.
Κι έτσι δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει το ντουετάκι, που η μοναδική του επαφή εδώ και καιρό είναι ένα καλημέρα, ένα καληνύχτα και μερικά ενδιάμεσα Μμμ Χμμμ, για την γραφική παραθαλάσσια (φανταστική ε?) κωμόπολη του Χόουπ Σπρινγκς στις ακτές του Μέιν, εκεί όπου τα πάντα κινούνται γύρω από την φήμη που έχει κτίσει ο ικανότατος μετρ του (επανα)ζευγαρώματος. Το δύσκολο στην περίπτωση της - μπορεί να διάβηκα το κατώφλι της τρίτης ηλικίας, δικαιούμαι όμως αγκαλίτσες και φιλάκια - Κυρα Κέι, είναι να πείσει τον δύσκολο για οποιαδήποτε καινοτομία παρεκκλίνει από τον ρομποτοειδή του προγραμματισμό τραπεζικό άντρα της, να δει με μια κάποια σοβαρότητα το μίτινγκ με τον συμβουλάτορα, γιατί πραγματικά (για εκείνη) η κατάσταση έχει φτάσει τα άκρα. Ακόμη κι αν εκείνος τα βλέπει όλα ρόδινα και λογικά καμωμένα...
Ο προκαταληπτικός προσδιορισμός κομεντί για το πόνημα του έμπειρου και δοκιμασμένου στο είδος David Frankel (του The Devil Wears Prada) μάλλον είναι άνισος και όχι ρεαλιστικός, εφόσον αν το κοιτάξει κανείς απροετοίμαστα, οι δραματικές στιγμές είναι πολύ περισσότερες των χιουμοριστικών. Ή μάλλον καλύτερα να πω, πως οι αστείες σεκάνς δεν είναι ακριβώς προϊόν κάποιου ανεκδότου ή μιας αστείας γκριμάτσας, αλλά απορρέουν μέσα από μια στείρα και επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα, που δεν αφήνει ούτε τον ελάχιστο χώρο για την εκπλήρωση κάποιων (όχι κατ ανάγκη ερωτικών) φαντασιώσεων του διδύμου. Ο κυνικός, ευθύς, αποστομωτικός και ετοιμόλογος ζευγαρολόγος θα τους δώσει απεριόριστη τροφή για σκέψη και για πράξη. Το ζήτημα είναι εκείνοι αν γέρνουν προς το μέρος του σμιξίματος ή του τελειωτικού χωρισμού.
Για πες: Εννοείται βεβαίως πως Meryl Streep παρούσης τα πάντα ακολουθούν το δικό της τέμπο, την δική της κατευθυντήρια πορεία, την μοναδική της αισθητική υποκριτικής. Η σπουδαιότερη ηθοποιός όλων των εποχών, χειρίζεται το (πλούσιο) σενάριο σαν παιχνιδάκι, παίζοντας την μαραζωμένη ντροπαλή αστή, που ουδέποτε παρέβη τα όρια του επιτρεπτού, μα τώρα είναι σχεδόν έτοιμη να το κάνει για να κερδίσει και πάλι τον χαμένο καλό της. Ρόλο που κρατά ο Tommy Lee Jones, είκοσι χρόνια μετά από το αναπάντεχο Όσκαρ του για τον Φυγά, εμφανώς γερασμένος και με θεόρατα γυαλιά που τον μετατρέπουν σε φτυστό Walter - Grumpy Old Man - Matthaw. Και οι δυο μεγάλοι ερμηνευτές έχουν τις δικές τους ξεχωριστές στιγμές, ειδικά στα λιγοστά, πέραν της θεατρικής αίθουσας διαλόγου, εξωτερικά πλάνα, όταν η κάμερα μελαγχολικά παρασύρεται από το μελτέμι, ως μια πιο μοντέρνα προοπτική λήψης. Δεν θα έλεγα, τέλος, πως κλέβει την παράσταση ο Steve Carell, αλλά αναμφίβολα φέρνει εις πέρας μια παν-δύσκολη αποστολή, να σταθεί αγέρωχος απέναντι στα δύο τοτέμ του Χόλιγουντ, πράγμα που ο εξαιρετικός κωμικός το καταφέρνει, δίχως την χρήση τεχνικών ευκολιών, απλώς με μερικά κρίσιμα ζουμαρίσματα στο ευθυτενές πρόσωπο του, που πείθουν ακόμη και τον πιο δύσπιστο πως είναι ικανός να υποδυθεί και ρόλους, κατά πολύ δυσκολότερους του Σαραντάχρονου Παρθένου...
Κι έτσι δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει το ντουετάκι, που η μοναδική του επαφή εδώ και καιρό είναι ένα καλημέρα, ένα καληνύχτα και μερικά ενδιάμεσα Μμμ Χμμμ, για την γραφική παραθαλάσσια (φανταστική ε?) κωμόπολη του Χόουπ Σπρινγκς στις ακτές του Μέιν, εκεί όπου τα πάντα κινούνται γύρω από την φήμη που έχει κτίσει ο ικανότατος μετρ του (επανα)ζευγαρώματος. Το δύσκολο στην περίπτωση της - μπορεί να διάβηκα το κατώφλι της τρίτης ηλικίας, δικαιούμαι όμως αγκαλίτσες και φιλάκια - Κυρα Κέι, είναι να πείσει τον δύσκολο για οποιαδήποτε καινοτομία παρεκκλίνει από τον ρομποτοειδή του προγραμματισμό τραπεζικό άντρα της, να δει με μια κάποια σοβαρότητα το μίτινγκ με τον συμβουλάτορα, γιατί πραγματικά (για εκείνη) η κατάσταση έχει φτάσει τα άκρα. Ακόμη κι αν εκείνος τα βλέπει όλα ρόδινα και λογικά καμωμένα...
Ο προκαταληπτικός προσδιορισμός κομεντί για το πόνημα του έμπειρου και δοκιμασμένου στο είδος David Frankel (του The Devil Wears Prada) μάλλον είναι άνισος και όχι ρεαλιστικός, εφόσον αν το κοιτάξει κανείς απροετοίμαστα, οι δραματικές στιγμές είναι πολύ περισσότερες των χιουμοριστικών. Ή μάλλον καλύτερα να πω, πως οι αστείες σεκάνς δεν είναι ακριβώς προϊόν κάποιου ανεκδότου ή μιας αστείας γκριμάτσας, αλλά απορρέουν μέσα από μια στείρα και επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα, που δεν αφήνει ούτε τον ελάχιστο χώρο για την εκπλήρωση κάποιων (όχι κατ ανάγκη ερωτικών) φαντασιώσεων του διδύμου. Ο κυνικός, ευθύς, αποστομωτικός και ετοιμόλογος ζευγαρολόγος θα τους δώσει απεριόριστη τροφή για σκέψη και για πράξη. Το ζήτημα είναι εκείνοι αν γέρνουν προς το μέρος του σμιξίματος ή του τελειωτικού χωρισμού.
Για πες: Εννοείται βεβαίως πως Meryl Streep παρούσης τα πάντα ακολουθούν το δικό της τέμπο, την δική της κατευθυντήρια πορεία, την μοναδική της αισθητική υποκριτικής. Η σπουδαιότερη ηθοποιός όλων των εποχών, χειρίζεται το (πλούσιο) σενάριο σαν παιχνιδάκι, παίζοντας την μαραζωμένη ντροπαλή αστή, που ουδέποτε παρέβη τα όρια του επιτρεπτού, μα τώρα είναι σχεδόν έτοιμη να το κάνει για να κερδίσει και πάλι τον χαμένο καλό της. Ρόλο που κρατά ο Tommy Lee Jones, είκοσι χρόνια μετά από το αναπάντεχο Όσκαρ του για τον Φυγά, εμφανώς γερασμένος και με θεόρατα γυαλιά που τον μετατρέπουν σε φτυστό Walter - Grumpy Old Man - Matthaw. Και οι δυο μεγάλοι ερμηνευτές έχουν τις δικές τους ξεχωριστές στιγμές, ειδικά στα λιγοστά, πέραν της θεατρικής αίθουσας διαλόγου, εξωτερικά πλάνα, όταν η κάμερα μελαγχολικά παρασύρεται από το μελτέμι, ως μια πιο μοντέρνα προοπτική λήψης. Δεν θα έλεγα, τέλος, πως κλέβει την παράσταση ο Steve Carell, αλλά αναμφίβολα φέρνει εις πέρας μια παν-δύσκολη αποστολή, να σταθεί αγέρωχος απέναντι στα δύο τοτέμ του Χόλιγουντ, πράγμα που ο εξαιρετικός κωμικός το καταφέρνει, δίχως την χρήση τεχνικών ευκολιών, απλώς με μερικά κρίσιμα ζουμαρίσματα στο ευθυτενές πρόσωπο του, που πείθουν ακόμη και τον πιο δύσπιστο πως είναι ικανός να υποδυθεί και ρόλους, κατά πολύ δυσκολότερους του Σαραντάχρονου Παρθένου...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Νοεμβρίου 2012 από την Feelgood
