Holy Motors
του Leos Carax. Με τους Denis Lavant, Edith Scob, Elise Lhomeau, Eva Mendes, Kylie Minogue, Michel Piccoli
Έχεις δίκιο!
του zerVo
Πως είναι καμιά φορά που εκεί που βαδίζεις αμέριμνος στον δρόμο, βλέπεις στο πλάι σου έναν τύπο, συνήθως με παράξενο χαμογελάκι στα χείλη, να προχωρά καμαρωτός έχοντας ανοίξει διάλογο με τον εαυτό του? Μόνος του ρωτά, μόνος του απαντά, στον ίδιο πετά την πληροφορία και ο ίδιος την επικροτεί με ενθουσιασμό, καμιά φορά δυσανασχετεί με την πάρτη του, μα σύντομα καταλαβαίνει πως αυτή η άποψη που μόλις διατύπωσε είναι η σωστή. Ε, αυτός ο τύπος, που είναι πολύ πιθανόν να τον περάσεις και για γραφικό, αλαφροΐσκιωτο και ενίοτε αλλοπαρμένο είναι και ο μόνος που διαθέτει το προνόμιο να έχει το απόλυτο δίκιο! Στην κουβέντα του δεν συμμετέχει βλέπεις κανείς άλλος, de facto δεν τον θέλει άλλωστε, συνεπώς η αμέριστη χαρά του, πηγάζει από το γεγονός πως πάντα, ότι και να συμβεί, είναι από πάνω. Αυτός είναι ο ευτυχισμένος. Αυτός είναι ο Genius!
Με την τσαντούλα του ανά χείρας, κάθε πρωί ο κύριος Όσκαρ, αναχωρεί από την πολυτελή του βίλα στα ακριβά προάστια της Γαλλικής πρωτεύουσας, επιβιβάζεται στην γυαλιστερή λευκή του λιμουζίνα και ξεκινά την πορεία του στους Παρισινούς δρόμους, που κάθε στάση της κρύβει εκπλήξεις και ανατροπές. Άλλοτε γεροζητιάνος της Ποντ Νεφ, άλλοτε οργανοπαίκτης της Νοτρ Νταμ, καμιά φορά ημίγυμνος εκτελεστής των Ηλυσίων Πεδίων ή και που αμείλικτος αντίζηλος στην κορυφή του εγκαταλελειμμένου Σαμαριτέν, ο πολυμορφικός άντρας δεν περνά απαρατήρητος από όσους συναναστρέφεται. Μέχρι που εξαντλημένος από τις ακατάπαυστες αποστολές, θα γυρίσει αργά το βράδυ σπίτι. και αύριο μέρα είναι...
Σε αυτό λοιπόν το ιδιαίτερης αισθητικής ταξίδι, μπολιασμένο με ολίγη από νέον, τυλιγμένο με καρναβαλίστικα λαμπιόνια, πασπαλισμένο με βραδινές υπέρυθρες λήψεις και πακεταρισμένο με απεριόριστη αυταρέσκεια, μας καλεί το καινούργιο πόνημα του δημιουργού της Pola X, που προκάλεσε αρκετές συζητήσεις στις τελευταίες Κάννες - ως μέρος του κονκόρσο παρακαλώ - που το αποκάλεσαν (λανθασμένα, εκτιμώ) εκκεντρικό. Η δική μου άποψη είναι ελαφρώς διαφορετική, μιας και δεν παρατήρησα κάτι το εξεζητημένο σε αυτή την ολοήμερη βόλτα ενός άντρα που έχει παγιδευτεί στην κρίση της πολλαπλής του ταυτότητας στα καλντερίμια της Πόλης του Φωτός. Όπως και δεν παρατήρησα και κάτι που να το καθιστά καλλιτεχνικά ευφυές και ξεχωριστό. Σκηνοθέτης θέλει να ντυθεί ο ήρωας? Το κάνει. Πρωταγωνιστής επιθυμεί? Το ίδιο αποτέλεσμα. Μα το κοινό θέλει να παραστήσει? Το πετυχαίνει! Βαράει στο φινάλε και παλαμάκια σε ότι κατάφερε να αποδώσει και πηγαίνει να βρει και τους υπόλοιπους παραμιλητικούς για να μοιραστούν την γνώση τους παρέα.
Για πες: Δεν χρειάζονται και πολλά λόγια. Είναι περιττά από μέρους μου μεσιέ Carax. Έχεις δίκιο!
Σε αυτό λοιπόν το ιδιαίτερης αισθητικής ταξίδι, μπολιασμένο με ολίγη από νέον, τυλιγμένο με καρναβαλίστικα λαμπιόνια, πασπαλισμένο με βραδινές υπέρυθρες λήψεις και πακεταρισμένο με απεριόριστη αυταρέσκεια, μας καλεί το καινούργιο πόνημα του δημιουργού της Pola X, που προκάλεσε αρκετές συζητήσεις στις τελευταίες Κάννες - ως μέρος του κονκόρσο παρακαλώ - που το αποκάλεσαν (λανθασμένα, εκτιμώ) εκκεντρικό. Η δική μου άποψη είναι ελαφρώς διαφορετική, μιας και δεν παρατήρησα κάτι το εξεζητημένο σε αυτή την ολοήμερη βόλτα ενός άντρα που έχει παγιδευτεί στην κρίση της πολλαπλής του ταυτότητας στα καλντερίμια της Πόλης του Φωτός. Όπως και δεν παρατήρησα και κάτι που να το καθιστά καλλιτεχνικά ευφυές και ξεχωριστό. Σκηνοθέτης θέλει να ντυθεί ο ήρωας? Το κάνει. Πρωταγωνιστής επιθυμεί? Το ίδιο αποτέλεσμα. Μα το κοινό θέλει να παραστήσει? Το πετυχαίνει! Βαράει στο φινάλε και παλαμάκια σε ότι κατάφερε να αποδώσει και πηγαίνει να βρει και τους υπόλοιπους παραμιλητικούς για να μοιραστούν την γνώση τους παρέα.
Για πες: Δεν χρειάζονται και πολλά λόγια. Είναι περιττά από μέρους μου μεσιέ Carax. Έχεις δίκιο!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Νοεμβρίου 2012 από την Strada
