Movies Ltd

He’s the biggest black actor that has ever appeared on screen, period. Denzel Washington is a star, a true, original force of nature that, at the age of 57, after two Oscars and innumerous commercial hits still has the eye of the tiger, transforming the thinnest piece of paper into a captivating, tormenting role and turning the lukewarm water of a weak, soppy script into cabernet merlot, intricate yet believable, absorbing and relatable. Flight was one of this year’s NYFF centerpieces; along with Lincoln and Life of Pi and with no hesitation one could argue for this as the lesser artistic achievement of the three, the simple reason being that Robert Zemeckis, unlike The Magic Beard and visionary Ang Lee is not an auteur, an artist voicing a unique cinematic expression. Moving forward and that being said, no one in good faith can deny him the status of an utterly accomplished craftsman, consistently striving for excellent production values, often times used as a vehicle for charismatic actors; See Tom Hanks in both Forrest Gump and Cast Away (my favourite Hanks performance).

Zemeckis returns to live action after a dozen years (a folly that was initiated with Who Framed Roger Rabbit and thus explored the motion capture animation realm with semi-failures The Polar Express, Beowulf and A Christmas Carol (first cinema outing for my Tina which scared the Christmas out of her at the tender age of 2). Steve Spielberg’s long-timefriend and collaborator assigned writer John Gatins, who gave the charming but schmaltzy, Zemeckis -produced Real Steel to bring to the big screen the story of Whip Whitaker, a seasoned pilot who managed to save the lives of a hundred passengers who were flying from Orlando to Atlanta. To be exact, not all passengers outlived this terrifying flying experience, despite Whip’s virtuoso moves, including the plane inversion and a (as safe as it could possibly be) landing on a meadow; Six died as a result of the plane crash, two of which were crew members.

Significant detail: Whip, a long time alcoholic-in-denial and cocaine user for recreational use, bound to his everyday ritual, was intoxicated the morning of the accident, which means that from tabloid hero he’s endangered to end up in jail for manslaughter and lose his pilot license for life. His old pal and airline union’s president Charlie Anderson (the always reliable Bruce Greenwood) is hiring a cutthroat plane accident lawyer (Don Cheadle, anaemic in a one -dimensional role)to clean up his intoxication report, while his drug addiction enabler (John Goodman, chewing the scenery in every oscar movie he’s in)is providing for the appropriate substances to help Whip hold his own against the designated NTSB official (Melissa Leo, a thrill to watch) in the hearing that will determine Whitaker’s future: He can get away with lying, as he’s always done to himself, his heroin addict lover (the charming Kelly Reilly, played Mary Watson in the Sherlock Holmes film franchise) his estranged wife and teenage son about his dark side or tell the truth and pay the price for his redemption behind bars.

My main objection here is the schizophrenic script, according to which Whip is the best pilot on earth while being high on drugs and booze, to the point that the vast majority of the passengers wouldn’t have made it without him flying the plane doped. Let alone the oversimplified characterization of supporting roles to help highlight Whip’s personal drama. However, Zemeckis delivers the goods brilliantly with his opening flight scene, even more effective that the one he offered in Cast Away (yet still not topping my all- time favourite one in that hidden gem Fearless by Peter Weir). What is really amazing is that right after the central plot device, just thirty minutes in, Zemeckis chills out, sits back and enjoys Denzel’s recital. With the exact same fascination he enjoyed his Back to the Future antics, or his other special effect-driven productions. Human emotions are his new toy now, if only John Gatins could be up for the challenge to incarnate really multi-dimensional storytelling. Nevertheless, here comes Denzel.

It is more than apparent that Mr. Washington is right on the apogee of his wonderful career. In total control of his expressions, emotions and kinesiology. His eyes bleed with high octane energy, his blurry judgement conveys the heroism and the downfall of a charismatic but inherently failed personality. A problem with Denzel is that he can never be really obnoxious, detestable or a much hated villain. Remember his bigger- than- life rotten -cop turn in Training Day. Once you settle with that though, there’s no stopping him, he’s a sight for sore eyes. Flight is a solid crowd-pleaser, only because Denzel is inside the cockpit. Let this guy fly you to the moon and back. He just knows how to do that.

Είναι ο σπουδαιότερος μαύρος ηθοποιός, που εμφανίστηκε ποτέ στην μεγάλη οθόνη, τελεία και παύλα! Ο Denzel Washington είναι ένα αστέρι, ένα πραγματικό θαύμα της φύσης, που στα 57 του χρόνια, μετά από δύο Οσκαρικές βραβεύσεις και αμέτρητες εμπορικές επιτυχίες, ακόμη το μάτι του γυαλίζει, έτσι ώστε να μεταλλάσσει την απλοικότητα σε μαγευτική, σαγηνευτική ερμηνεία και να μετατρέπει τα ρηχά, χλιαρά νερά του σεναρίου, σε ένα εύγευστο πανάκριβο κρασί, περίπλοκο όσο και πιστευτό, που ο θεατής θα ρουφήξει μέχρι τελευταίας σταγόνας. Το Flight υπήρξε ένα από τα σημεία αναφοράς του φετινού φεστιβάλ της Νέας Υόρκης, παρέα με το Lincoln και το Life Of Pi και δίχως δισταγμό θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει πως αυτό είναι το υποδεέστερο καλλιτεχνικό επίτευγμα και των τριών. Ο λόγος είναι πολύ απλός. Ο Robert Zemeckis σε αντίθεση με τον Μαγικό Μούσια και τον εικαστικό Ang Li, δεν είναι ένας οτέρ, ένας καλλιτέχνης που απεικονίζει μια μοναδική κινηματογραφική έκφραση. Κανείς όμως δεν μπορεί παραγνωρίσει πως πρόκειται για έναν ικανότατο, ολοκληρωμένο τεχνίτη, που πολλές φορές προκειμένου να εκτοξεύσει την καλλιτεχνική αξία του πονήματος του, δεν διστάζει να δώσει τον πρώτο ρόλο σε χαρισματικούς πρωταγωνιστές. Φερειπείν τον Tom Hanks, τόσο στον Forrest Gump, όσο και στον Cast Away, που είχε κατά την προσωπική μου άποψη την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του.

Ο Zemeckis επιστρέφει στο live action Μετά από δώδεκα ολόκληρα χρόνια, αφού μια τρέλα που ξεκίνησε από το υβριδικό Who Framed Roger Rabbit, τον ώθησε να εξερευνήσει το αδόκιμο animation είδος του motion capture, που είχε σαν αποτέλεσμα τα ημι-αποτυχημένα The Polar Express, Beowulf και A Christmas Carol. Ο Steven Spielberg παλιόφιλος και επί πολλά΄χρόνια συνεργάτης του, ανέθεσε στον συγγραφέα John Gatins (του παραγωγής Zemeckis, ψευτοσυναισθηματικού Real Steel) να μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη την ιστορία του Γουίπ Γουίτακερ, ενός έμπειρου πιλότου, που κατάφερε να σώσει τις ζωές εκατό επιβατών που πετούσαν από Ορλάντο στην Ατλάντα. Για να είμαστε ακριβείς δεν επιβίωσαν όλοι από αυτή την τρομακτική πτητική εμπειρία, παρόλες τις μαεστρικές ενέργειες του Κυβερνήτη Γουίπ, που προσγείωσε το αεροσκάφος ανάποδα σε ένα λιβάδι. Έξι έχασαν την ζωή τους στην συντριβή, δύο εκ των οποίων μέλη του πληρώματος.

Βασική λεπτομέρεια: Ο Γουίπ, που από καιρό έχει πάψει να είναι αλκοολικός, όχι όμως και περιστασιακός χρήστης κοκαΐνης, βρισκόταν σε κατάσταση μέθης το πρωί του δυστυχήματος, κάτι που σημαίνει πως από ήρωας των πρωτοσέλιδων, θα καταλήξει στην φυλακή, κατηγορούμενος για ανθρωποκτονία εξ αμελείας και θα χάσει για πάντα την άδεια του πιλότου. Ο καλός του φίλος και πρόεδρος της ένωσης αερογραμμών Τσάρλι Άντερσον (ο πάντα αξιόπιστος Bruce Greenwood) θα προσλάβει έναν αδίστακτο συνήγορο υποθέσεων ατυχημάτων (ο αναιμικός Don Cheadle σε έναν μονοδιάστατο ρόλο) για να "καθαρίσει" τον μολυσμένο φάκελο του Γουίπ, την ώρα που ο προμηθευτής των ναρκωτικών (ο John Goodman που κλέβει ως συνήθως την παράσταση σε μια Οσκαρική ταινία) θα κάνει ότι περνά από το χέρι του για να τον βοηθήσει να αντιμετωπίσει την δημόσια κατήγορο (η απολαυστική Melissa Leo) στην ακροαματική διαδικασία που θα κρίνει το μέλλον του. Ο ήρωας βρίσκεται δίλημμα: Nα πει ψέματα και να γλυτώσει, όπως έλεγε πάντοτε στον εαυτό του, στην εξαρτημένη ερωμένη του (η Mary Reilly, γνωστή και ως σύζυγος του Γουότσον στο Sherlock Holmes 2), στην εν διαστάσει γυναίκα του και στον έφηβο γιο του, για το σκοτεινό του μυστικό? Ή να πει την αλήθεια και να οδηγηθεί για πάντα πίσω από τα κάγκελα?

Η βασική μου ένσταση εδώ, έχει να κάνει με την σχιζοφρενική πτυχή του σεναρίου, σύμφωνα με την οποία ο Γουίπ είναι ο καλύτερος πιλότος του κόσμου, καθώς βρίσκεται σε εγρήγορση από το ποτό και την κόκα, σε τέτοιο βαθμό που ελάχιστοι επιβάτες θα επιβίωναν, αν εκείνος δεν οδηγούσε το αεροσκάφος ντοπαρισμένος. Πόσο μάλλον όταν το ίδιο σενάριο υπεραπλουστεύει τους υποστηρικτικούς ρόλους, προκειμένου να αναδείξουν το προσωπικό δράμα του πιλότου. Από την άλλη μεριά όμως ο Zemeckis, κάνει καλά την δουλειά του, ιδίως κατά την εισαγωγική σεκάνς της πτήσης, που είναι κατά πολύ εντυπωσιακότερη από εκείνη που πρόσφερε στον Ναυαγό (να σημειώσω πως ακόμη η αντίστοιχη καλύτερη μου παραμένει εκείνη του θησαυρού Fearless από τον Peter Weir). Αυτό που είναι πραγματικά εκπληκτικό είναι που ο σκηνοθέτης, αφού ορίσει την κεντρική ιδέα, μετά από μόλις τριάντα λεπτά ταινίας, αποσύρεται και απολαμβάνει κι εκείνος το ρεσιτάλ του Denzel. Το ίδιο ακριβώς γοητευμένος δηλαδή, που κάποτε παρακολουθούσε τις φανφαρόνικες αστειότητες του Back To The Future ή τα εκρηκτικά εφέ των ταινιών - παραγωγών του. Τα ανθρώπινα συναισθήματα είναι το καινούργιο του παιχνιδάκι τώρα, ειδικά από την ώρα που ο John Gatins δεν δείχνει έτοιμος να του προσφέρει μια πραγματικά πολυδιάστατη αφήγηση. Παρόλα αυτά ο Denzel καλύπτει κι αυτή την ανάγκη!

Είναι κάτι περισσότερο από προφανές πως ο Μίστερ Washington βρίσκεται στο απόγειο μιας υπέροχης πορείας. Έχει τον απόλυτο έλεγχο των εκφράσεων, των συναισθημάτων και των κινήσεων του. Τα μάτια του πλημμυρίζουν με ενέργεια πολλών οκτανίων, η θολή του κρίση αποδίδει πλήρως την άνοδο και την πτώση μιας χαρισματικής, όσο και αποτυχημένης προσωπικότητας. Το πρόβλημα με τον Denzel είναι πως ποτέ δεν μπορεί να γίνει τόσο αποκρουστικός, ώστε να υποδυθεί έναν μισητό, κακό χαρακτήρα. Θυμηθείτε τον να ερμηνεύει τον απίστευτα διεφθαρμένο μπάτσο του Training Day. Αν ο θεατής συμβιβαστεί με αυτή την αρχή, τότε ο Washington είναι χάρμα οφθαλμών. Το Flight είναι μια ταινία που θα ικανοποιήσει το κοινό, απλά και μόνο γιατί ο Denzel βρίσκεται στο κόκπιτ και ξέρει, πάρα πολύ καλά, το πως να το ταξιδέψει μέχρι το φεγγάρι και να το επιστρέψει πίσω σώο, αβλαβές και το κυριότερο ενθουσιασμένο!