V/H/S
των Adam Wingard, David Bruckner, Ti West, Glenn McQuaid, Joe Swanberg, Radio Silence. Με τους Joe Swanberg, Adam Wingard, Sophia Takal, Kate Lyn Sheil, Calvin Reeder, Lane Hughes
Ναυτία
του zerVo
Προβλέπω εντός ολίγου να ξεκινούν οι βλαστήμιες για την ώρα και την στιγμή, που ο καταγραφέας εικόνων, πέρασε από τα χέρια των επαγγελματιών, σε εκείνα των ερασιτεχνών, για να επιστρέψει και πάλι στους προφέσιοναλς με την μορφή του found footage. Σωστά, οι πρώτες φορές που τα φιλμαρισμένα - συνήθως μακάβρια - ευρήματα, έδωσαν μια κάποια ώθηση στο τελματισμένο genre του τρόμου, αυθυποβάλλοντας τον θεατή στο παραμύθι / πραγματικότητα, η κατάσταση όμως έχει παρατραβήξει με τις διαρκώς επαναλαμβανόμενες (υποτιθέμενα) ανατριχιαστικές ιστορίες, που παλεύουν (επί ματαίω) να σε πείσουν πως έχουν συμβεί στ' αλήθεια σε κάποιον ανυποψίαστο φουκαρά, άματερ οπερατέρ. Το ότι η Αμερική έχει ανακαλύψει χρυσάφι στις παλιοκαιρισμένες ταινίες, που φιλμαρίστηκαν λίγο πριν ο τραβηχτής τους ξεψυχήσει, δεν σημαίνει πως το ίδιο ισχύει και στα μέρη μας, που η ιδέα μοιάζει - και είναι - τουλάχιστον, μπαγιάτικη.
Παρέα από αλητάμπουρες, καταγράφει στην κάμερα (κατά βάση σεξουαλικές) επιθέσεις σε έντρομους πολίτες και κατόπιν της μεταπουλά στο διαδίκτυο, βγάζοντας ένα γερό χαρτζιλίκι. Όταν θα προκληθούν από αγνώστους, έναντι αδράς αμοιβής, να μπουν στην μονοκατοικία ενός άντρα και να αφαιρέσουν από την κατοχή του μια μυστηριώδη VHS, θα το κάνουν δίχως δεύτερη σκέψη. Δεν είναι προετοιμασμένοι όμως για εκείνο που θα αντικρίσουν, όταν στο γεμάτο σκόρπιες κασέτες και αναμμένες οθόνες σαλόνι, θα ανακαλύψουν το πτώμα ενός άντρα, σε σήψη. Έκπληξη που θα μεγαλώσει, μόλις κάνουν το λάθος να τοποθετήσουν στην συσκευή μια ταινία, για να εξακριβώσουν το περιεχόμενο της.
Αν μέτρησα καλά το πορτάκι του - rare πλέον item - Panasonic VS 240, άνοιξε πέντε φορές, όπερ σημαίνει πως η συμμορία των λωποδυτών, παρακολούθησε ισάριθμα κλιπς που απεικονίζουν σφαγές, διαμελισμούς (και επίμαχων σημείων, αηδία), μαχαιρώματα, δαγκωματιές από δράκουλες που πετάνε και απελπισμένα χεράκια δίχως ανάπαυση ψυχών στους τοίχους, κάτι που σημαίνει πως οι ρουμπρίκες κινούνται τόσο στον χώρο του κοινού εγκλήματος, όσο και της μεταφυσικής. Πέντε μικρού μήκους φιλμάκια, συν το ένα που τα περιθάλπει, σε παρόντα χρόνο, που δεν βλέπω τίνος θεατή την πείνα θα χορτάσει, πέρα από εκείνη για αίμα και όψεις κομμένων κεφαλών στον αέρα.
Για πες: Το ότι στην συντριπτική τους πλειοψηφία τα θύματα, έχουν ηλίθια συμπεριφορά, αυτομάτως θα έπρεπε να σημαίνει πως μόνον οι έξυπνοι θα επιβιώσουν. Φυσικά δεν βλέπω το πως κανείς με διαθέσιμη φαιά ουσία στον εγκέφαλο θα προτιμήσει να βγάλει από την τσέπη δυο φράγκα για να τιμήσει το εισιτήριο του V/H/S, ενός ασύντακτου, άνευρου και δίχως τέμπο κατακόκκινου κολάζ νοσηρών εικόνων, που είναι πιθανότερο να τον στείλει στο φαρμακείο για δραμαμίνες, ελέω ταρακουνημένης ντινέτ λήψης, παρά θα ικανοποιήσει την ανάγκη του για λιγάκι φιλμικό τρόμο...
Αν μέτρησα καλά το πορτάκι του - rare πλέον item - Panasonic VS 240, άνοιξε πέντε φορές, όπερ σημαίνει πως η συμμορία των λωποδυτών, παρακολούθησε ισάριθμα κλιπς που απεικονίζουν σφαγές, διαμελισμούς (και επίμαχων σημείων, αηδία), μαχαιρώματα, δαγκωματιές από δράκουλες που πετάνε και απελπισμένα χεράκια δίχως ανάπαυση ψυχών στους τοίχους, κάτι που σημαίνει πως οι ρουμπρίκες κινούνται τόσο στον χώρο του κοινού εγκλήματος, όσο και της μεταφυσικής. Πέντε μικρού μήκους φιλμάκια, συν το ένα που τα περιθάλπει, σε παρόντα χρόνο, που δεν βλέπω τίνος θεατή την πείνα θα χορτάσει, πέρα από εκείνη για αίμα και όψεις κομμένων κεφαλών στον αέρα.
Για πες: Το ότι στην συντριπτική τους πλειοψηφία τα θύματα, έχουν ηλίθια συμπεριφορά, αυτομάτως θα έπρεπε να σημαίνει πως μόνον οι έξυπνοι θα επιβιώσουν. Φυσικά δεν βλέπω το πως κανείς με διαθέσιμη φαιά ουσία στον εγκέφαλο θα προτιμήσει να βγάλει από την τσέπη δυο φράγκα για να τιμήσει το εισιτήριο του V/H/S, ενός ασύντακτου, άνευρου και δίχως τέμπο κατακόκκινου κολάζ νοσηρών εικόνων, που είναι πιθανότερο να τον στείλει στο φαρμακείο για δραμαμίνες, ελέω ταρακουνημένης ντινέτ λήψης, παρά θα ικανοποιήσει την ανάγκη του για λιγάκι φιλμικό τρόμο...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Οκτωβρίου 2012 από την Filmboy
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική