Σκάιφολ
του Sam Mendes. Με τους Daniel Craig, Javier Bardem, Ralph Fiennes, Naomie Harris, Bérénice Marlohe, Albert Finney, Judi Dench
Bond is Dead. Long live the Bond!
του zerVo
Ίσαμε γραφικός έχω καταντήσει με την γκρίνια που βγάζω από τον καιρό του Casino Royale, εκφράζοντας την δυσφορία μου σε αυτό το εντελώς διαφορετικό από το γνώριμο πρόσωπο του αγαπημένου ήρωα. Ούτε παρέλαση εκθαμβωτικών ερωμένων, ούτε πρωτοποριακά και καινοτόμα γκάτζετς, ούτε πολυτελή αμάξια που ίπτανται στον αέρα, ούτε νταλίκες που κάνουν σούζες για να αποφύγουν τον τηλεκατευθυνόμενο πύραυλο. Μα τι στην ευχή Τζέιμς Μποντ είναι αυτός? Απάντηση παίρνω αποστομωτική, όχι από τα χείλη του ίδιου του πρωταγωνιστή - που σαν κάπως να μου έδειξε, κάπου, πως νοστάλγησε λιγάκι τον παλιό, καλό καιρό - αλλά από έναν εκ των δεξιών του χεριών, ηλικιωμένο μέχρι πρότινος, παιδαρέλι στο παρόν, που με επαναφέρει στην τάξη, βάζοντας οριστικό τέλος στην μουρμούρα μου: "Shut the fuck up παλιόγερε, αν ψάχνεις για στυλό που εκρήγνυνται, τράβα να τα δεις στα DVD που γυαλίζεις καθημερινά στην δισκοθήκη σου. This Bond is Dead. Long live the Bond!"
Τις δυσκολότερες ώρες της ιστορίας της διανύει η Βρετανική Βασιλική Υπηρεσία Πληροφοριών, κατόπιν της αιματηρής βομβιστικής επίθεσης που δέχτηκαν οι εγκαταστάσεις της και της κλοπής των αρχείων που περιλαμβάνουν τα ονόματα όλων των ενεργών κατασκόπων της, που το ένα μετά το άλλο αποκαλύπτονται από τον παρανοϊκό τρομοκράτη στο διαδίκτυο, έχοντας σαν αποτέλεσμα τον άμεσο αφανισμό τους από τον εχθρό. Κάτω από καθεστώς έντονης αμφισβήτησης από την Κυβέρνηση η ηγέτης της MI6, καλείται να δώσει άμεσες απαντήσεις στο πλήγμα που δέχτηκε το κύρος της χώρας, αλλά και να ανασυγκροτήσει το ταπεινωμένο Σώμα, δίχως όμως την βοήθεια του κορυφαίου στα χρονικά πράκτορα του, Τζέιμς Μποντ, που μετά από μια ανεπιτυχή αποστολή στην Κωνσταντινούπολη, θεωρείται Killed In Action.
Δύσκολα τα πράγματα για την M, που βρίσκεται στην μέση των πυρών, τόσο της γεμάτης ειρωνεία και κακεντρέχεια Υπουργού, όσο και των υφισταμένων της που ο ένας μετά τον άλλο θεωρούν εαυτόν προδομένο. Αυτό όμως δεν ισχύει για τον νεκραναστημένο 007, που αντιλαμβανόμενος τα ζόρια, θα επιστρέψει στην δράση, έστω και σε μέτρια φόρμα, πιάνοντας ξανά το Βάλτερ του κι αναλαμβάνοντας να αποκαλύψει την ταυτότητα εκείνου που προκάλεσε την ανεπανόρθωτη ζημιά στην βρετανική περηφάνια.
Αν αναζητήσω το πρώτο θετικό στοιχείο στην 23η περιπέτεια του διασημότερου κινηματογραφικού ήρωα όλων των εποχών, αυτό αναμφισβήτητα είναι το όνομα του σκηνοθέτη του το υπογράφει. Και που για πρώτη φορά στα πενήντα χρόνια διαδρομής του στην μεγάλη οθόνη - αν αυτό λέει κάτι, που συνήθως λέει - είναι τιμημένος με την κορυφαία διάκριση, το όσκαρ σκηνοθεσίας. Συνεπώς πέρα από το ότι θα ήταν περίεργο από τον Sam Mendes, που υπέγραψε το American Beauty, το Road To Perdition και το Revolutionary Road να οδηγηθεί σε απίθανες ακρότητες από εκείνες που σε πληθώρα είχε να επιδείξει το παρελθόν του Μποντ, είναι και μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να απολαύσουμε τον πράκτορα, να κινείται όχι κατά license to kill βούληση, μα κάτω από σαφείς σκηνοθετικής ταυτότητας εντολές. Υπάρχουν σεκάνς σπάνιας αισθητικής - η πάλη στον ουρανοξύστη της Σανγκάης, με φόντο τις διαφημιστικές νέον πινακίδες, είναι ποίημα, λέξη που δεν περίμενα ποτέ να πω, σε ταινία του 007 - ενώ το Last Rat Standing μονοπλάνο που ο μανιοκαταθλιπτικός Σίλβα, αποκαλύπτεται στην Νέμεση του, πρέπει να είναι από τα πιο εμπνευσμένο που έχω δει ποτέ σε action movie. Αδρεναλίνη και φλεγματικό χιούμορ παρέα, είναι εκρηκτικό μείγμα, πράγματι...
Αναφερόμενος στον κακό χαρακτήρα της ίντριγκας, πρέπει να ομολογήσω πως η Αγία (σεναριογραφική) Τριάδα των Purvis, Wade και Logan, έστυψε πολύ το μυαλό της για να τον αναδείξει. Η φονική δράση του πρώην 00 (φανερά ευνοούμενου της Μ, που το παρελθόν της, όπως ορίζει η θέση της, δεν είναι και το ηθικότερο) έχει βάση Αρχής, συνεπώς, η φιγούρα του Λατίνου - όπως την αποδίδει σε απολαυστικό ρεπρίζ του No Country For Old Men ο κορυφαίος ρολίστας Javier Βardem - δεν είναι αρχικά απεχθής στον θεατή. Αντίθετα δεν είναι λίγες οι στιγμές που η αναβαθμισμένη διοικητής της αντικατασκοπείας της Αλβιόνας - για πρώτη φορά ο ρόλος έχει τόση χρονική έκταση, με την Ντάμα Judi Dench να αποδίδει τον ορισμό της στυγνής αποφασιστικότητας - προκαλεί στα άκρα τα αρνητικά συναισθήματα της πλατείας, με τις ψυχρές και κυνικές της επιλογές.
Λογικό είναι λοιπόν μέσα σε αυτό το γεμάτο διαπλοκές και προδοσίες παιχνίδι, ο χαρακτήρας του Μποντ να αναδεικνύεται ως ακόμη ηρωικότερος, όχι χάρη στην δυνατότητα των ειδικών εφέ και της φανφάρας, αλλά εξαιτίας της δικής του ικανότητας να φέρνει την δύσκολα αναστρέψιμη κατάσταση στα μέτρα του, με γνώμονα την λογική και όχι τα απίθανα μπιχλιμπίδια του Q. Ανθρώπινος και ευάλωτος, όχι όμως και καταθλιπτικός όπως τον παρουσίαζαν οι δυο πιο πρόσφατες εκδοχές του, χαρισματικός στις κινήσεις του, γοητευτικός όπως πάντα και αέρινος, ο καινούργιος πράκτορας με άνεση θα συναρπάσει και τον πιο απαιτητικό φαν του σίριαλ. Σε αυτό τον τομέα, πολύ πιο απελευθερωμένος από τις νευρώσεις που τον συνόδευαν σε Casino και Quantum, ο Daniel Craig αποδεικνύεται λίρα εκατό ως επιλογή του Broccoli. Και θα συνεχίσει τον σκοπό του, ως γνωστόν, για δύο, at least, ακόμη chapters...
Για πες: Δεν θα μπω στην διαδικασία να πω αν στο Bond 23 παρελαύνει ο καλύτερος ή ένας από τους καλύτερους 007 όλων των εποχών, άλλωστε είναι αδέξιο και ανούσιο να συγκρίνεις μεταξύ τους, τους περασμένους θρύλους. Σίγουρα θα πω όμως, πως ο μύθος, μετά από αμέτρητα προβλήματα - θυμίζω πως για δύο χρόνια το πρότζεκτ παρέμενε στάσιμο, εξαιτίας σοβαρών οικονομικών ζητημάτων - φωνάζει και πάλι παρόν, κάνοντας πέρα με άνεση κάτι οδοντόκρεμες τύπου Ίθαν Χαντ και Τζέισον Μπορν που αμφισβήτησαν εν τη απουσία του, τα πρωτεία του. Πραγματοποιώντας συνάμα μια βελούδινη και αναίμακτη (?) επανεκκίνηση, που μέσα από ανανεώσεις προσώπων (τουλάχιστον τρεις χαρακτήρες / συνεργάτες χρησιμοποιούν σαν βατήρα εκκίνησης το Skyfall) και καταστάσεων, θα διατηρήσει σε υψηλό επίπεδο προβλέπω το πλάνο Μποντ, για τουλάχιστον μία δεκαετία ακόμη!
Δύσκολα τα πράγματα για την M, που βρίσκεται στην μέση των πυρών, τόσο της γεμάτης ειρωνεία και κακεντρέχεια Υπουργού, όσο και των υφισταμένων της που ο ένας μετά τον άλλο θεωρούν εαυτόν προδομένο. Αυτό όμως δεν ισχύει για τον νεκραναστημένο 007, που αντιλαμβανόμενος τα ζόρια, θα επιστρέψει στην δράση, έστω και σε μέτρια φόρμα, πιάνοντας ξανά το Βάλτερ του κι αναλαμβάνοντας να αποκαλύψει την ταυτότητα εκείνου που προκάλεσε την ανεπανόρθωτη ζημιά στην βρετανική περηφάνια.
Αν αναζητήσω το πρώτο θετικό στοιχείο στην 23η περιπέτεια του διασημότερου κινηματογραφικού ήρωα όλων των εποχών, αυτό αναμφισβήτητα είναι το όνομα του σκηνοθέτη του το υπογράφει. Και που για πρώτη φορά στα πενήντα χρόνια διαδρομής του στην μεγάλη οθόνη - αν αυτό λέει κάτι, που συνήθως λέει - είναι τιμημένος με την κορυφαία διάκριση, το όσκαρ σκηνοθεσίας. Συνεπώς πέρα από το ότι θα ήταν περίεργο από τον Sam Mendes, που υπέγραψε το American Beauty, το Road To Perdition και το Revolutionary Road να οδηγηθεί σε απίθανες ακρότητες από εκείνες που σε πληθώρα είχε να επιδείξει το παρελθόν του Μποντ, είναι και μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να απολαύσουμε τον πράκτορα, να κινείται όχι κατά license to kill βούληση, μα κάτω από σαφείς σκηνοθετικής ταυτότητας εντολές. Υπάρχουν σεκάνς σπάνιας αισθητικής - η πάλη στον ουρανοξύστη της Σανγκάης, με φόντο τις διαφημιστικές νέον πινακίδες, είναι ποίημα, λέξη που δεν περίμενα ποτέ να πω, σε ταινία του 007 - ενώ το Last Rat Standing μονοπλάνο που ο μανιοκαταθλιπτικός Σίλβα, αποκαλύπτεται στην Νέμεση του, πρέπει να είναι από τα πιο εμπνευσμένο που έχω δει ποτέ σε action movie. Αδρεναλίνη και φλεγματικό χιούμορ παρέα, είναι εκρηκτικό μείγμα, πράγματι...
Αναφερόμενος στον κακό χαρακτήρα της ίντριγκας, πρέπει να ομολογήσω πως η Αγία (σεναριογραφική) Τριάδα των Purvis, Wade και Logan, έστυψε πολύ το μυαλό της για να τον αναδείξει. Η φονική δράση του πρώην 00 (φανερά ευνοούμενου της Μ, που το παρελθόν της, όπως ορίζει η θέση της, δεν είναι και το ηθικότερο) έχει βάση Αρχής, συνεπώς, η φιγούρα του Λατίνου - όπως την αποδίδει σε απολαυστικό ρεπρίζ του No Country For Old Men ο κορυφαίος ρολίστας Javier Βardem - δεν είναι αρχικά απεχθής στον θεατή. Αντίθετα δεν είναι λίγες οι στιγμές που η αναβαθμισμένη διοικητής της αντικατασκοπείας της Αλβιόνας - για πρώτη φορά ο ρόλος έχει τόση χρονική έκταση, με την Ντάμα Judi Dench να αποδίδει τον ορισμό της στυγνής αποφασιστικότητας - προκαλεί στα άκρα τα αρνητικά συναισθήματα της πλατείας, με τις ψυχρές και κυνικές της επιλογές.
Λογικό είναι λοιπόν μέσα σε αυτό το γεμάτο διαπλοκές και προδοσίες παιχνίδι, ο χαρακτήρας του Μποντ να αναδεικνύεται ως ακόμη ηρωικότερος, όχι χάρη στην δυνατότητα των ειδικών εφέ και της φανφάρας, αλλά εξαιτίας της δικής του ικανότητας να φέρνει την δύσκολα αναστρέψιμη κατάσταση στα μέτρα του, με γνώμονα την λογική και όχι τα απίθανα μπιχλιμπίδια του Q. Ανθρώπινος και ευάλωτος, όχι όμως και καταθλιπτικός όπως τον παρουσίαζαν οι δυο πιο πρόσφατες εκδοχές του, χαρισματικός στις κινήσεις του, γοητευτικός όπως πάντα και αέρινος, ο καινούργιος πράκτορας με άνεση θα συναρπάσει και τον πιο απαιτητικό φαν του σίριαλ. Σε αυτό τον τομέα, πολύ πιο απελευθερωμένος από τις νευρώσεις που τον συνόδευαν σε Casino και Quantum, ο Daniel Craig αποδεικνύεται λίρα εκατό ως επιλογή του Broccoli. Και θα συνεχίσει τον σκοπό του, ως γνωστόν, για δύο, at least, ακόμη chapters...
Για πες: Δεν θα μπω στην διαδικασία να πω αν στο Bond 23 παρελαύνει ο καλύτερος ή ένας από τους καλύτερους 007 όλων των εποχών, άλλωστε είναι αδέξιο και ανούσιο να συγκρίνεις μεταξύ τους, τους περασμένους θρύλους. Σίγουρα θα πω όμως, πως ο μύθος, μετά από αμέτρητα προβλήματα - θυμίζω πως για δύο χρόνια το πρότζεκτ παρέμενε στάσιμο, εξαιτίας σοβαρών οικονομικών ζητημάτων - φωνάζει και πάλι παρόν, κάνοντας πέρα με άνεση κάτι οδοντόκρεμες τύπου Ίθαν Χαντ και Τζέισον Μπορν που αμφισβήτησαν εν τη απουσία του, τα πρωτεία του. Πραγματοποιώντας συνάμα μια βελούδινη και αναίμακτη (?) επανεκκίνηση, που μέσα από ανανεώσεις προσώπων (τουλάχιστον τρεις χαρακτήρες / συνεργάτες χρησιμοποιούν σαν βατήρα εκκίνησης το Skyfall) και καταστάσεων, θα διατηρήσει σε υψηλό επίπεδο προβλέπω το πλάνο Μποντ, για τουλάχιστον μία δεκαετία ακόμη!
Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Νοεμβρίου 2012 από την Feelgood
3 σχόλια:
Μα τω Θεώ, αυτή η εκπληκτική πρόταση που πρόσθεσες στην αρχή της κριτικής, μιμούμενος τις εσωτερικές σκέψεις του Q, με έριξε κάτω σε ένα αμόκ γέλιου. Γιατί, και συγχώρεσέ με για την κυνικότητά μου, είναι ακριβώς οι ίδιες λέξεις που θα ξεστόμιζα σε άτομα που θέλουν να μείνουν στο παρελθόν και στις παλιές, καλές ταινίες του 007. Εντάξει, 23 ταινίες μετά, δεν πρέπει να αλλάξεις κάτι;
Μανιοκαταθληπτικός ο Σίλβα είναι να το λες με τον ήπιο τρόπο. Εκεί που με το όπλο έλεγε να σκοτωθούν μαζί με την Μ, κόντεψα να λυποθυμήσω από ελλειψη οξυγόνου, μαζί με την μισή αίθουσα. Δεν ανέπνεε τίποτα. Αλλά αυτό το γαλλικό κομμάτι που έπαιξε όταν βγήκαν στην πλατεία του νησιού μου προκάλεσε τάσεις σταυροκοπήματος, περισσότερες και από του Κων/νου Κατακουζηνού όταν βλέπει τις κοπέλες του Μάνθου. Ήτοι, μιλάμε για έναν απίστευτο κακό.
Και ο Κρεγκ, δόξα τω Θεω, βγήκε, εν μέρει από την σκιά του Κόννερυ. Καθιέρωσε τον δικό του Μποντ μέσα από το πείσμα του, την αδίστακτη φύση (με μια νότα ευαισθησίας, πάλι καλά) και το φλέγμα του. Όπως είπες, Long live the Bond!
O Q ήταν χάρμα οφθαλμών για κάποια σαν και εμένα, με φετίχ όμορφου σπασίκλα μόνος ψάχνει, και για δεύτερη φορά, μου άρεσε η Μποντ κοπέλα. Θεά η γυναίκα. Πανέμορφη και φοβερη ηθοποιός.
Σημειωτέον, είδα την πρεμιέρα σε βρετανικό κινηματογράφο, και αντίθετα με την οπισθοχωρίσα Ελλάδα, μπορούσαν να κατανοήσουν το βρετανικό σαρκαστικό χιούμορ, και να απολαύσω περισσότερο την ταινία.
Χαίρομαι που άρεσε και σε εσένα. Εγω θα του έβαζα 9.5, αλλά όπως αγαπάς αγαπητέ. Και εις Dom Perignon!
μπράβο stephanie, συνέχισε να βλέπεις ταινίες με τον ίδιο αυθορμητισμό και να τις απολαμβάνεις με παρόμοιο κέφι!
Αυτό κάνω πάντα αγαπητέ. Πρώτα τις παρακολουθώ ως θαυμάστρια και έπειτα ως κριτικός. Κρίμα δεν είναι να τις ξεψυρρίζεις από την αρχή; Κάτσε κάτω, με το ποτό και το ποπκορν και απλά μπες στο πνεύμα.
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική