Lawless
του John Hillcoat. Με τους Shia LaBeouf, Tom Hardy, Gary Oldman, Mia Wasikowska, Jessica Chastain, Jason Clarke, Guy Pearce
Gangs Of...Franklin County!
του zerVo
Μέσα της δεκαετίας του 90 ήταν όταν ο τραγουδοποιός Nick Cave κυκλοφόρησε ένα από τα καλύτερα - σίγουρα το πιο επιτυχημένο εμπορικά - άλμπουμ της καριέρας του, μαζί με τους αυτοκόλλητους Bad Seeds του, το Murder Ballads, μέσα από τις μελωδίες του οποίου περιέγραψε θρυλικές ιστορίες φονικών, με σημαντικές λεπτομέρειες, σαν μικρές μουσικές νουβέλες. Σε προέκταση αυτής της εξαιρετικής δουλειάς, που περιελάμβανε και το διαβόητο ντουέτο με την συμπατριώτισσα του Kylie Minogue, στο Where The Wild Roses Grow, ο Αυστραλός κτίζει ένα δυναμικό και γεμάτο ένταση σενάριο, πάνω στον ίδιο άγρια περιπετειώδη καμβά και το προσφέρει σε έναν σκηνοθέτη που γνωρίζει επακριβώς πως να το εκμεταλλευτεί και να το αναδείξει...
Βιρτζίνια, 1931. Στην καρδιά της Ποτοαπαγόρευσης, τα τρία αδέλφια Μπόντουραντ από το Φράνκλιν Κάουντυ, κάνουν χρυσές δουλειές, διανέμοντας το δικής τους παρασκευής μπράντι, δίχως να αντιμετωπίζουν ιδιαίτερα ζόρια από τις αστυνομικές αρχές, που κάνουν - μετ' ανταλλάγματος - τα στραβά μάτια. Μέχρι την στιγμή που τον νόμο θα πάρει στα χέρια του ο ακραίων μεθόδων αδιάφθορος αντι-εισαγγελέας Τσάρλι Ρέικς, που από την πρώτη στιγμή της παρουσίας του στην περιοχή θα έρθει σε ρήξη με τους παράνομους αδελφούς, ανοίγοντας πόλεμο μαζί τους, έχοντας δώσει όρκο να αφανίσει τους ίδιους, το αποστακτήριο και τα γεμάτα οινόπνευμα κελάρια τους, από τον χάρτη.
Η ιστορία των Untouchables εδώ αποδίδεται από το αντίθετο στυπόχαρτο, με τους καλούς διώκτες του εγκλήματος να φορούν τον μανδύα των παρανοϊκών εκτελεστών του Νόμου και τους βαρόνους του λαθρεμπορίου να ορίζουν τις φίλιες φιγούρες, τόσο του περίγυρου, που φροντίζουν να το έχουν με το μέρος τους ποτίζοντας τον αλκοόλ, μα και με το κοινό συνάμα, που χάρη στους σκηνοθετικούς χειρισμούς του δημιουργού, σύντομα ταυτίζεται μαζί τους. Προτιμώντας τους μάλιστα ως μια οντότητα, ως μια ομάδα, ακριβώς με την ίδια μορφολογία που έδρασαν και στ' αλήθεια προ αιώνος στα δάση των κεντροδυτικών πολιτειών.
Ο μεγάλος, ο Φόρεστ, είναι ο πάτερ φαμίλιας, ο λιγομίλητος πρώην φαντάρος του αμερικάνικου στρατού, που βγήκε ζωντανός από τις φλόγες του πολέμου και τώρα έχει επιστρέψει στα πάτρια εδάφη, για να στήσει με την πείρα του την (σαφώς εκτός κάθε νομιμότητας) επιχείρηση του, με βιτρίνα ένα βρωμερό σαλούν στην μέση του πουθενά. Ο μεσαίος, ο Χάουαρντ, περισσότερο είναι το πρωτοπαλίκαρο του φύση και θέση ηγέτη της οικογένειας, που δεν διστάζει να προτάξει στήθος, προκειμένου να μην πειραχθεί δικός του άνθρωπος. Και ο μικρός, ο Τζάκ, είναι ο άτολμος, ο αδόκιμος και ελαφρώς φοβιτσιάρης στην κόντρα που έχει ανοίξει με την Αρχή, τα πρώτα αιματηρά περιστατικά όμως, που θα τον έχουν ως θύμα, θα ξυπνήσουν μέσα του το λιοντάρι που είναι καλά κρυμμένο.
Είναι πολύ ενδιαφέρον που ο Hillcoat στήνει την δική του ίντριγκα όχι στα γνώριμα σκηνικά του Σικάγο, της Γιόρκης και του Σαν Φραντσίσκο, όπως μας συνήθισε στο παρελθόν ο Scorsese ή ο De Palma, μα στην ύπαιθρο, στην εξοχή, σε ένα περιβάλλον redneck μεν, μα κάτω από τις κατάλληλες προϋποθέσεις ειδυλλιακό. Με βασικό συστατικό της αφήγησης του - όπως συνέβη και στο λαμπρό, παλαιότερο του, The Proposition - την βία, σωματική κατά βάση και πολύ λιγότερο ψυχολογική, που χορταίνει και περισσότερο το φιλμικό εκράν, ο Aussie, μιξάρει έντεχνα δύο αγαπημένα genre - το νουάρ και το γουέστερν - με το αποτέλεσμα να είναι πραγματικά γοητευτικό. Κακά τα ψέματα ο Hillcoat διαθέτει εξαιρετική ματιά. Αν του λείπει κάτι είναι η προβολή, η διαλάληση του ονόματος του και σε αυτό τον τομέα, από τον κορυφαίο σε αυτό τον τομέα διανομέα Weinstein, περίμενα, επί της παρούσης, πολύ περισσότερα πράγματα.
Για πες: Εξίσου σπουδαία είναι όμως και η διανομή των χαρακτήρων, σε ερμηνευτές σοβαρούς, μετρημένους και ικανούς να αναδείξουν την δραματουργία του σεναρίου. Κι αν σε αυτή την αξιολόγηση το μικρότερο μπόνους αποδίδεται στον LaBeouf, που μέσα από την δική του οπτική εξελίσσεται το στόρι και ανά στιγμές μοιάζει να αγκομαχά από τα βάρη των δυσκολιών, δεν υπάρχουν λόγια ούτε για τον Hardy που βγάζει απίστευτο ταλέντο ως ο ανέγγιχτος από εχθρούς και θάνατο Godfather, ούτε για τον καταπληκτικό Guy Pearce, που δίνει τον ορισμό της σαδιστικής προσωπικότητας, ούτε για τους surround ρολίστες (την σέξι κοκκινομάλλα Chastain ως μοιραία γυναίκα, την Wasikowska ως χαμηλοβλεπούσα μορμόνα και τον - θα ήθελα παραπάνω - Oldman στην απόδοση του σούπερ-γκάνγκστερ) που στήνουν έναν χαρισματικό υποστηρικτικό περίγυρο. Συνεπώς δεν βρίσκω τι περισσότερο θα μπορούσε να ζητήσει ο σινεφίλ, παρακολουθώντας έναν γαλαξία αστέρων, ιδανικά καθοδηγούμενο, να αναβιώνει στιγμές που του έχουν λείψει τελευταία από την μεγάλη οθόνη. Ειδικά εφέ και φανφάρες? Όχι, βέβαια! Προέχει η έμπνευση, η δημιουργική ταυτότητα και η ικανότητα στην μετάδοση των εικόνων. Και από τα τρία, η κάμερα του Hillcoat ξεχειλίζει. Κάποτε θα του αναγνωριστεί - και ευρύτερα - αυτή η αξιοσύνη. Ως οπαδός του μέχρι στιγμής έργου του, είμαι απόλυτα σίγουρος γι αυτό.
Η ιστορία των Untouchables εδώ αποδίδεται από το αντίθετο στυπόχαρτο, με τους καλούς διώκτες του εγκλήματος να φορούν τον μανδύα των παρανοϊκών εκτελεστών του Νόμου και τους βαρόνους του λαθρεμπορίου να ορίζουν τις φίλιες φιγούρες, τόσο του περίγυρου, που φροντίζουν να το έχουν με το μέρος τους ποτίζοντας τον αλκοόλ, μα και με το κοινό συνάμα, που χάρη στους σκηνοθετικούς χειρισμούς του δημιουργού, σύντομα ταυτίζεται μαζί τους. Προτιμώντας τους μάλιστα ως μια οντότητα, ως μια ομάδα, ακριβώς με την ίδια μορφολογία που έδρασαν και στ' αλήθεια προ αιώνος στα δάση των κεντροδυτικών πολιτειών.
Ο μεγάλος, ο Φόρεστ, είναι ο πάτερ φαμίλιας, ο λιγομίλητος πρώην φαντάρος του αμερικάνικου στρατού, που βγήκε ζωντανός από τις φλόγες του πολέμου και τώρα έχει επιστρέψει στα πάτρια εδάφη, για να στήσει με την πείρα του την (σαφώς εκτός κάθε νομιμότητας) επιχείρηση του, με βιτρίνα ένα βρωμερό σαλούν στην μέση του πουθενά. Ο μεσαίος, ο Χάουαρντ, περισσότερο είναι το πρωτοπαλίκαρο του φύση και θέση ηγέτη της οικογένειας, που δεν διστάζει να προτάξει στήθος, προκειμένου να μην πειραχθεί δικός του άνθρωπος. Και ο μικρός, ο Τζάκ, είναι ο άτολμος, ο αδόκιμος και ελαφρώς φοβιτσιάρης στην κόντρα που έχει ανοίξει με την Αρχή, τα πρώτα αιματηρά περιστατικά όμως, που θα τον έχουν ως θύμα, θα ξυπνήσουν μέσα του το λιοντάρι που είναι καλά κρυμμένο.
Είναι πολύ ενδιαφέρον που ο Hillcoat στήνει την δική του ίντριγκα όχι στα γνώριμα σκηνικά του Σικάγο, της Γιόρκης και του Σαν Φραντσίσκο, όπως μας συνήθισε στο παρελθόν ο Scorsese ή ο De Palma, μα στην ύπαιθρο, στην εξοχή, σε ένα περιβάλλον redneck μεν, μα κάτω από τις κατάλληλες προϋποθέσεις ειδυλλιακό. Με βασικό συστατικό της αφήγησης του - όπως συνέβη και στο λαμπρό, παλαιότερο του, The Proposition - την βία, σωματική κατά βάση και πολύ λιγότερο ψυχολογική, που χορταίνει και περισσότερο το φιλμικό εκράν, ο Aussie, μιξάρει έντεχνα δύο αγαπημένα genre - το νουάρ και το γουέστερν - με το αποτέλεσμα να είναι πραγματικά γοητευτικό. Κακά τα ψέματα ο Hillcoat διαθέτει εξαιρετική ματιά. Αν του λείπει κάτι είναι η προβολή, η διαλάληση του ονόματος του και σε αυτό τον τομέα, από τον κορυφαίο σε αυτό τον τομέα διανομέα Weinstein, περίμενα, επί της παρούσης, πολύ περισσότερα πράγματα.
Για πες: Εξίσου σπουδαία είναι όμως και η διανομή των χαρακτήρων, σε ερμηνευτές σοβαρούς, μετρημένους και ικανούς να αναδείξουν την δραματουργία του σεναρίου. Κι αν σε αυτή την αξιολόγηση το μικρότερο μπόνους αποδίδεται στον LaBeouf, που μέσα από την δική του οπτική εξελίσσεται το στόρι και ανά στιγμές μοιάζει να αγκομαχά από τα βάρη των δυσκολιών, δεν υπάρχουν λόγια ούτε για τον Hardy που βγάζει απίστευτο ταλέντο ως ο ανέγγιχτος από εχθρούς και θάνατο Godfather, ούτε για τον καταπληκτικό Guy Pearce, που δίνει τον ορισμό της σαδιστικής προσωπικότητας, ούτε για τους surround ρολίστες (την σέξι κοκκινομάλλα Chastain ως μοιραία γυναίκα, την Wasikowska ως χαμηλοβλεπούσα μορμόνα και τον - θα ήθελα παραπάνω - Oldman στην απόδοση του σούπερ-γκάνγκστερ) που στήνουν έναν χαρισματικό υποστηρικτικό περίγυρο. Συνεπώς δεν βρίσκω τι περισσότερο θα μπορούσε να ζητήσει ο σινεφίλ, παρακολουθώντας έναν γαλαξία αστέρων, ιδανικά καθοδηγούμενο, να αναβιώνει στιγμές που του έχουν λείψει τελευταία από την μεγάλη οθόνη. Ειδικά εφέ και φανφάρες? Όχι, βέβαια! Προέχει η έμπνευση, η δημιουργική ταυτότητα και η ικανότητα στην μετάδοση των εικόνων. Και από τα τρία, η κάμερα του Hillcoat ξεχειλίζει. Κάποτε θα του αναγνωριστεί - και ευρύτερα - αυτή η αξιοσύνη. Ως οπαδός του μέχρι στιγμής έργου του, είμαι απόλυτα σίγουρος γι αυτό.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Οκτωβρίου 2012 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική