Σκότωσε τους Γλυκά
του Andrew Dominik. Με τους Brad Pitt, Scoot McNairy, Ben Mendelsohn, Richard Jenkins, James Gandolfini, Ray Liotta, Sam Shepard
Ανεπρόκοπο Μεγαλείο!
του zerVo
Η περίπτωση αυτού του Ωκεάνιου του Andrew Dominik μου θυμίζει εκείνους τους πανέξυπνους και άριστους μαθητές, που όντας απόλυτα προετοιμασμένοι για τις εξετάσεις που καλούνται να δώσουν, σκύβουν το κεφάλι πάνω από το γραπτό, ξεκινούν το γράψιμο και δεν σταματούν παρά μόνο όταν ο επιτηρητής απαιτήσει να του παραδοθεί η κόλλα. Ως τέλεια διαβασμένος ο εξεταζόμενος, σολάρει στην επίλυση των θεμάτων, από ένα σημείο και μετά όμως, θέλοντας να διατρανώσει αυτή του την γνώση, ξεκινά τα αχρείαστα επιπλέον γραψίματα, που είτε ως περιττά, είτε ως λανθασμένα, θα του κατεβάσουν λογικά τον τελικό βαθμό. Το μεγάλο κρίμα είναι την στιγμή που ο εξεταστής βάζει την υπογραφή του σε ένα υπό άλλες προϋποθέσεις άρτιο φυλλάδιο, κουνώντας συνάμα το κεφάλι, που ένα τέτοιο ταλέντο, δεν πρόκειται ποτέ του να έχει την προκοπή που του πρέπει...
Δίδυμο ναρκομανών, όχι υψηλούς ευφυίας, παρακινούμενο από μπάρμαν μικροαπατεώνα της Νέας Ορλεάνης, παίρνει το ρίσκο να στήσει ένοπλη ληστεία σε μια παράνομη χαρτοπαικτική λέσχη της πόλης, που ελέγχεται από έναν αμφίβολης εκτίμησης στα υψηλά κλιμάκια του υποκόσμου πατρόνο. Οι ληστές θα αρπάξουν την λεία από την γιάφκα, το σχέδιο τους όμως έχει αμέτρητες τρύπες, ώστε σύντομα θα οδηγήσει στην αποκάλυψη της ταυτότητας τους. Η εντολή των οργισμένων βαρόνων, που η αξιοπιστία τους δέχτηκε πλήγμα, ρητή και κατηγορηματική προς τον επαγγελματία εκτελεστή Τζάκι Κόγκαν, ο οποίος θα αναλάβει να εντοπίσει τους ερασιτέχνες κλέφτες: Εκδίκηση όσο το δυνατόν πιο επώδυνη και αιματηρή.
Και ο επί χρήμασι λιγομίλητος περιπλανώμενος πιστολέρο δεν θα τους χαλάσει το χατήρι, απλά η μέθοδος που ακολουθεί, δαντελένια και ταχύτατη, δεν μοιάζει με κανενός άλλου στο συνάφι. Όσοι άλλωστε έχουν μελετήσει τις ιστορίες του θρυλικού Cogan στις 70s αστυνομικές νουβέλες του George V. Higgins, γνωρίζουν καλά πως ο συγγραφέας εστιάζει περισσότερο στον χαρακτήρα και λιγότερο στον θόρυβο που προκαλεί το περίστροφο. Ποιο είναι το συμπέρασμα λοιπόν? Μια τέτοια γκανγκστερική σεναριακή βάση, που δεν αναδεικνύει την ένταση, το πιστολίδι, τις ανατροπές, τις ρυθμικότατες σεκάνς με τα μυδράλια και τα κυνηγητά στους δρόμους της πόλης, μα στις προσωπικότητες και τους ψυχισμούς, έπεσε σε λάθος χέρια. Διότι άλλο που δεν ήθελε ο Dominik από το να δημιουργήσει ένα νεο νουάρ, που τον πρώτο ρόλο παίζουν οι διάλογοι και οι μυστικές συνομιλίες, παρά η δράση - αφού ακόμη θυμούμαι το δικό του γουέστερν με την δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς, που έπρεπε να περάσει ένα τρίωρο μέχρι να σηκώσει το ρημάδι το Κολτ ο δειλός Ρόμπερτ Φορντ.
Σε αυτή την απίστευτα βραδύκαυστη ίντριγκα, ο Νεοζηλανδός έχει μερικές στιγμές που κυριολεκτικά κεντά αριστουργηματικά φιλμικά εργόχειρα. Και τα τρία (3, ούτε μισό παραπάνω) φονικά που λαμβάνουν χώρα στην εξέλιξη του στόρι, ο φανατικός του είδους, μπορεί να τα αποσπάσει σαν μικρά βίντεο κλιπ και να τα τοποθετήσει στην χρυσή Βίβλο των καλύτερων κινηματογραφικών δολοφονικών σκηνών ever. Ποίηση, ευρηματικότητα, απίθανες προοπτικές και σούπερ slow motion, στιγμές που είναι βγαλμένες από τα κορυφαία triad του Χονγκ Κονγκ, αποδεικνύουν δίχως άλλο πως ο σκηνοθέτης έχει αστείρευτες ικανότητες. Αριστεύει δίχως άλλο. Οι σάλτσες, με το πολιτικό καυστικό σχόλιο περί της Αμερικής ως μαγαζάκι των δυνατών, όπως πηγάζει από τις βαρετές προεκλογικές ομιλίες Ομπάμα και Μπους (βρισκόμαστε εν έτι 2008 και η Γιούσα βρίσκεται προ της κάλπης) που παίζουν μόνιμα σαν χαλί, είναι μεν μια ικανή ιδέα, που όμως επί της παρούσης δεν κολλάει πουθενά. Και για να τον συγκεκριμενοποιήσω ακόμη περισσότερο τον προβληματισμό μου, εγώ προσωπικά, ως θεατής, ούτε θέλω, ούτε έχω την διάθεση να κολλήσω το πολιτικοκοινωνικό μανιφέστο δίπλα στην κοντόκανη του Κόγκαν, που ξέρει μόνο να ξερνάει μολύβι και μπαρούτι. Από ταινίες κριτικής της Υπερδύναμης, άλλο τίποτα. Για ένα αξιοπρεπές νουαράκι διψάει ο κόσμος...
Για πες: Φαντάσου λοιπόν, τι τεράστια ευκαιρία για κάτι σπουδαίο και μοναδικό (βοηθούμενο και από μια καταπληκτική κοκκώδη νυχτερινή φωτογραφία, αλλά και συνοδευόμενο από ένα μελετημένο σάουντρακ) που θα το ζήλευαν ακόμη και οι μετρ του είδους, χάθηκε εδώ, που ένας από τους κορυφαίους αστέρες της ιστορίας του Χόλιγουντ, προσφέρει μια ερμηνεία που άνετα συγκαταλέγεται στις τοπ της καριέρας του. Ο Pitt δένει τέλεια με την κατευθυντήρια γραμμή του Dominik - εξίσου καλός υπήρξε και ως Jesse James - αν και υπάρχουν στιγμές που φωνάζει πως νιώθει αλυσοδεμένος μέσα στα στενόχωρα αυτοκίνητα και τα 2χ2 μπαράκια που τον έχουν στήσει. Πόσο μάλλον που στον περίγυρο του έχουν ορίσει ένα απίθανο υποστηρικτικό καστ - Gandofini, Liotta, Jenkins - με προϊστορία στο genre, που ούτε κι εγώ δεν μπορώ να διανοηθώ, τι μαγικά θα είχαν επιτύχει υπό διαφορετικές συνθήκες. Κι ο αριστούχος Dominik - κλάση Refn και παραπάνω - αυτή την αναμενόμενη μαγεία την ισοπέδωσε για να σχολιάσει την μηδενικότητα του πολιτικού συστήματος. Μαζί σου καμαράτ κι εγώ, να σηκώσουμε την κόκκινη παντιέρα. Στην επόμενη εξεταστική όμως. Γιατί το μάθημα που δίνουμε απόψε δεν είναι Διεθνής Διπλωματία και Πολιτική αλλά απλή, απλούστατη, Ιστορία...
Και ο επί χρήμασι λιγομίλητος περιπλανώμενος πιστολέρο δεν θα τους χαλάσει το χατήρι, απλά η μέθοδος που ακολουθεί, δαντελένια και ταχύτατη, δεν μοιάζει με κανενός άλλου στο συνάφι. Όσοι άλλωστε έχουν μελετήσει τις ιστορίες του θρυλικού Cogan στις 70s αστυνομικές νουβέλες του George V. Higgins, γνωρίζουν καλά πως ο συγγραφέας εστιάζει περισσότερο στον χαρακτήρα και λιγότερο στον θόρυβο που προκαλεί το περίστροφο. Ποιο είναι το συμπέρασμα λοιπόν? Μια τέτοια γκανγκστερική σεναριακή βάση, που δεν αναδεικνύει την ένταση, το πιστολίδι, τις ανατροπές, τις ρυθμικότατες σεκάνς με τα μυδράλια και τα κυνηγητά στους δρόμους της πόλης, μα στις προσωπικότητες και τους ψυχισμούς, έπεσε σε λάθος χέρια. Διότι άλλο που δεν ήθελε ο Dominik από το να δημιουργήσει ένα νεο νουάρ, που τον πρώτο ρόλο παίζουν οι διάλογοι και οι μυστικές συνομιλίες, παρά η δράση - αφού ακόμη θυμούμαι το δικό του γουέστερν με την δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς, που έπρεπε να περάσει ένα τρίωρο μέχρι να σηκώσει το ρημάδι το Κολτ ο δειλός Ρόμπερτ Φορντ.
Σε αυτή την απίστευτα βραδύκαυστη ίντριγκα, ο Νεοζηλανδός έχει μερικές στιγμές που κυριολεκτικά κεντά αριστουργηματικά φιλμικά εργόχειρα. Και τα τρία (3, ούτε μισό παραπάνω) φονικά που λαμβάνουν χώρα στην εξέλιξη του στόρι, ο φανατικός του είδους, μπορεί να τα αποσπάσει σαν μικρά βίντεο κλιπ και να τα τοποθετήσει στην χρυσή Βίβλο των καλύτερων κινηματογραφικών δολοφονικών σκηνών ever. Ποίηση, ευρηματικότητα, απίθανες προοπτικές και σούπερ slow motion, στιγμές που είναι βγαλμένες από τα κορυφαία triad του Χονγκ Κονγκ, αποδεικνύουν δίχως άλλο πως ο σκηνοθέτης έχει αστείρευτες ικανότητες. Αριστεύει δίχως άλλο. Οι σάλτσες, με το πολιτικό καυστικό σχόλιο περί της Αμερικής ως μαγαζάκι των δυνατών, όπως πηγάζει από τις βαρετές προεκλογικές ομιλίες Ομπάμα και Μπους (βρισκόμαστε εν έτι 2008 και η Γιούσα βρίσκεται προ της κάλπης) που παίζουν μόνιμα σαν χαλί, είναι μεν μια ικανή ιδέα, που όμως επί της παρούσης δεν κολλάει πουθενά. Και για να τον συγκεκριμενοποιήσω ακόμη περισσότερο τον προβληματισμό μου, εγώ προσωπικά, ως θεατής, ούτε θέλω, ούτε έχω την διάθεση να κολλήσω το πολιτικοκοινωνικό μανιφέστο δίπλα στην κοντόκανη του Κόγκαν, που ξέρει μόνο να ξερνάει μολύβι και μπαρούτι. Από ταινίες κριτικής της Υπερδύναμης, άλλο τίποτα. Για ένα αξιοπρεπές νουαράκι διψάει ο κόσμος...
Για πες: Φαντάσου λοιπόν, τι τεράστια ευκαιρία για κάτι σπουδαίο και μοναδικό (βοηθούμενο και από μια καταπληκτική κοκκώδη νυχτερινή φωτογραφία, αλλά και συνοδευόμενο από ένα μελετημένο σάουντρακ) που θα το ζήλευαν ακόμη και οι μετρ του είδους, χάθηκε εδώ, που ένας από τους κορυφαίους αστέρες της ιστορίας του Χόλιγουντ, προσφέρει μια ερμηνεία που άνετα συγκαταλέγεται στις τοπ της καριέρας του. Ο Pitt δένει τέλεια με την κατευθυντήρια γραμμή του Dominik - εξίσου καλός υπήρξε και ως Jesse James - αν και υπάρχουν στιγμές που φωνάζει πως νιώθει αλυσοδεμένος μέσα στα στενόχωρα αυτοκίνητα και τα 2χ2 μπαράκια που τον έχουν στήσει. Πόσο μάλλον που στον περίγυρο του έχουν ορίσει ένα απίθανο υποστηρικτικό καστ - Gandofini, Liotta, Jenkins - με προϊστορία στο genre, που ούτε κι εγώ δεν μπορώ να διανοηθώ, τι μαγικά θα είχαν επιτύχει υπό διαφορετικές συνθήκες. Κι ο αριστούχος Dominik - κλάση Refn και παραπάνω - αυτή την αναμενόμενη μαγεία την ισοπέδωσε για να σχολιάσει την μηδενικότητα του πολιτικού συστήματος. Μαζί σου καμαράτ κι εγώ, να σηκώσουμε την κόκκινη παντιέρα. Στην επόμενη εξεταστική όμως. Γιατί το μάθημα που δίνουμε απόψε δεν είναι Διεθνής Διπλωματία και Πολιτική αλλά απλή, απλούστατη, Ιστορία...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Οκτωβρίου 2012 από την Audiovisual
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική