Movies Ltd

του Mark Tonderai. Με τους Jennifer Lawrence, Max Thieriot, Elisabeth Shue, Gil Bellows

HATES! Κυριολεκτικά!

του gaRis (@takisgaris)

House at the end of my screen is ugly, irrelevant, condescending and uneventful to the point of becoming nearly infuriating. It’s so hard to believe that Jennifer Laurence, this 22 y.o. bud, undoubtedly Hollywood’s greatest actress under the 40 year club, nominated for an academy award (Winter's Bone) just two years ago and stealing the show in majestic Silver Linings Playbook, allegedly Argo’s main opponent for this Oscar race’s frontrunner status, could ever sign for such an abysmally mundane stab at the teen -slasher thriller genre. A film that was in the pipeline already back in 2003 (story by Surrogates’ helmer Jonathan Mostow) but finally shot in 2010, at the time (clue!) Lawrence was a far stretch from becoming a best actress nominee, just before Jennifer’s career was catapulted into fame through X-Men: First Class and –of course) The Hunger Games Saga.

Which reminds me that it takes this stinker of a thriller a whole hour, the nasty, cheap and exploitative introductory scene notwithstanding, to convey the slightest chills, other than hitting the same note; freshly divorced and ridiculously overprotective mother (Elisabeth Shue, still “Leaving Las Vegas” in my mind) moves into a new house with her aspiring singer/teenage daughter. Things turn to Twilight territory, when Elissa is falling gradually for Ryan, the town’s outcast, surviving boy of a family that was slaughtered (that sloppily edited first scene) by his manic sister Carrie Anne (Eva Link). Then quickly sophomore helmer Mark Tonderai (Hush) channels Psycho, by making Ryan a molesting wacko, who “protects” his sister every time she tries to escape in the woods by pushing the needle in her body and locking her in a secret basement, where it’s inevitable for his two female interests to finally cross paths.

At first, you seem to get the picture. A straight- to -dvd teen thriller, wildly distributed in theaters only because of the JLaw factor. By the way, for a budget of $9M, a $31M of US box office return is little less than brilliant. And then, only after drilling into the film’s underlying message, I got the real chills bro: the moral argument of the story is for girls not to trust strange young men from dysfunctional families, never to be alone with boys when mommy is not present. Cause mom is *always* right, right? Right, but not OK. Not at all actually. #HATES (one of the worst twitter movie promo hash tags ever) is To Kill A Mocking Bird in reverse, a flimsy attempt at a teen V.C. Andrews melodrama striving for the Brian DePalma treatment. It’s nevertheless a badly executed mess and no less an extremely negative message bearer for teenagers. A parenthesis in a marvellously promising career for the impeccable Miss Lawrence, which I hope won’t cost her the Oscar for Silver Linings Playbook  Although I suspect, judging from performances like this one, it could only take a six year old to steal her thunder: Hushpuppy! (Quvenzhané Wallis, Beasts of the Southern Wild prodigy.)

Το σπίτι στο τέλος της...οθόνης είναι κακογραμμένο, ασύνδετο, αδιάφορο και δίχως το παραμικρό νόημα, σε τέτοιο βαθμό που να καταντά εξοργιστικό. Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να πιστέψει κανείς, πως η υπέροχη Jennifer Lawrence των 22 Μαΐων  μια από τις σημαντικότερες Χολιγουντιανές ενζενί, υποψήφια για Όσκαρ ερμηνείας, δύο χρόνια πριν για το Winter's Bone, πρωταγωνίστρια φέτος στο μαγευτικό Silver Linings Playbook  που θα κονταροχτυπηθεί για το χρυσό αγαλματάκι της Ακαδημίας με το εξαιρετικά στημένο θρίλερ Argo, πήρε την απόφαση να συμμετάσχει σε μια τέτοια παταγώδη ασυναρτησία / μαχαιριά στο δημοφιλέστατο στα νεανικά κοινά είδος του slasher thriller. Ένα φιλμ που προετοιμαζόταν επί δέκα χρόνια - πίσω στα 2003 το είχε αναλάβει ο Jonathan Mostow του Surrogates - μα τελικά γυρίστηκε το 2010, εποχή που η καριέρα της πανέμορφης ξανθιάς ηθοποιού εκτοξευόταν στα ύψη, λίγο πριν τις κυκλοφορίες των μπλοκμπάστερ X-Men: First Class και The Hunger Games, όπου και πρωταγωνιστούσε.

Μία ολόκληρη ώρα, δίχως την παραμικρή φοβιστική σεκάνς και με διαρκείς επαναλήψεις στο ίδιο και το ίδιο πλάνο, πήρε στο (ο Θεός να το κάνει) θρίλερ, για να με μπάσει στην ιστορία: Προσφάτως διαζευγμένη και σε αστείο βαθμό υπερπροστατευτική μητέρα - αυτή είναι η Elizabeth Shue, που ακόμη στο πίσω μέρος του μυαλού μου Εγκαταλείπει το Λας Βέγκας - μετακομίζει σε καινούργια κατοικία, μαζί με την επίδοξη τραγουδίστρια, έφηβη κόρη της. Τα πράγματα θα πάρουν μια Twilight τροπή, όταν η Ελίσα θα ερωτευτεί τον Ράιαν, ένα από τα αποβράσματα της περιοχής και μοναδικό επιζώντα της σφαγής της φαμίλιας του - κάτι που ατημέλητα σερβίρεται στην εισαγωγική σκηνή - από την μανιακή αδελφή του Κάρι Αν (Eva Link). Σε αυτό το σημείο ο Mark Tonderai, στην δεύτερη σκηνοθετική του απόπειρα μετά το Hush, που ουδέποτε προβλήθηκε στα μέρη μας, δανειζόμενος ψήγματα του Psycho, προβάλλει τον αντρικό χαρακτήρα σαν έναν βάναυσο παρανοϊκό  που πιστεύει πως "προστατεύει" την αδελφή του, ναρκώνοντας την και κλειδώνοντας την στο βρωμερό μυστικό υπόγειο του σπιτιού του, κάθε φορά που εκείνη επιχειρεί να το σκάσει και αναπόφευκτα να έλθει σε επαφή με την άλλη γυναίκα της ζωής του.

Αναλύοντας τα δεδομένα, πρέπει να παραδεχτώ πως για ένα φιλμ που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να κατευθυνθεί απευθείας στο DVD, με κόστος 9 εκατομμύρια δολάρια, το τελικό αποτέλεσμα στα αμερικάνικα box office (31 εκατομμύρια!) είναι κάτι που σχεδόν αγγίζει τον θρίαμβο. Κατοπινά, όμως, καθώς επεξεργαζόμουν το κρυφό νόημα του φιλμ, πραγματικά ανατρίχιασα: Το ηθικό δίδαγμα λέει ποτέ τα κορίτσια να μην εμπιστεύονται μυστηριώδεις νεαρούς, από δυσλειτουργικές οικογένειες, πολλώ δε μάλλον να μην μένουν μόνα τους στο σπίτι με εκείνους, αν η μαμά τους απουσιάζει. Γιατί η μητέρα έχει πάντοτε δίκαιο, έτσι? Ε ναι, αλλά όχι πάντα. Ή μήπως δεν έχει ποτέ? Το κακογυρισμένο φιλμικό χάος, με τα απαράδεκτα κοινωνικά μηνύματα προς τους τινέιτζερς  HATES (αρκτικόλεξο από τα αρχικά του έργου και περιορισμένης έμπνευσης πρόμο τίτλος της διανομής στο twitter) είναι στην ουσία το To Kill A Mockingbird σε αντιστροφή, μια πρόχειρη απόπειρα ενός νεανικού μελοδράματος της VC Andrews να συναντήσει τον De Palma. Ελπίζω το House να ήταν απλά και μόνο μια παρένθεση στην πολλά υποσχόμενη καριέρα της Lawrence και να μην της στοιχίσει το όσκαρ για την ερμηνεία της στο Silver Linings Playbook  Αν και υποψιάζομαι, αν κρίνω από αποτυχημένες παρουσίες σαν και τούτη εδώ, πως μια εξάχρονη πιτσιρίκα, είναι πανέτοιμη να κάνει το θαύμα της: Hushpuppy! (Quvenzhane Wallis, Beasts Of The Southern Wild).

Στις δικές μας αίθουσες, στις 6 Δεκεμβρίου 2012 από την Odeon