Movies Ltd

του Genndy Tartakovsky. Με τις φωνές των Adam Sandler, Andy Samberg, Selena Gomez, Kevin James, Fran Drescher, Steve Buscemi, Molly Shannon, David Spade, Jon Lovitz

Καλώς ορίσατε επισκέπτες!

του gaRis (@takisgaris)

I honestly didn’t expect this one coming so strong. I mean, what are the odds? I even scrupulously left Hotel Transylvania off my TIFF2012 viewing list. A big budget ($85M) - 6 year - tantalized project, scripted and directed by altogether a dozen people, helmed by first timer with the funny name Genddy Tartakovsky? And I haven’t mentioned the hardest problem to tackle, that is the protagonist, Mr. Drac(ula) himself, aka Adam Sandler… (Long pause to reflect upon the revulsive That’s My Boy, cementing comedian’s status as the new Eddie Murphy’s heir to dumb, toilet seat comedy). Well, Sandler’s tarnished career is getting back from the grave, simply because he holds a terrific voice talent, which finds itself in consonance with a fast and furious, incessantly inventive, hilarious joy ride production, showcasing a bunch of distinguished character actors such as: Kevin James (Frank, Frankenstein), David Spade (Griffin, The Invisible Man), Fran Drescher (Eunice, The Bride) and the man with cult following, Steve Buscemi himself, as Wayne, the Werewolf.

Even Andy Samberg (That’s my Boy) is practically stealing the show, by downplaying that backpacker, clueless dude (Jonathan), who intrudes into Dracula’s five stake monster retreat and falls instantly for his daughter Mavis (Selena-Bieber-Gomez riding on her acting break beautifully, sparing us from having to suffer from Miley Cyrus who was originally cast for the role) an adorable teen-vampire (Twilight, what?) celebrating her 118th birthday, in shadow of her long passed away mother (Martha) whose untimely undoing cast a spell on Drac’s overprotective fatherly heart. The thematic swirls around the undead-humans’ monstrous interaction, reflecting a common ground of dubiousness, mistrust and primal fear but this time from the monsters’ POV. While Hotel Transylvania cannot obviously boast about such novelty, coming second after the impeccable Monsters INC, however, I caught myself thoroughly amused by the innovatively functional, without being showy, visuals and the somewhat eccentric, not going for the big laughs humour.

In a year that big animation studios are bringing out the dead (Frankenweenie and ParaNorman being the illustrative manifestations of this latest trend), I remain in the minority claiming that Hotel Transylvania, thinly plotted or clichéd as accused, gives the films stated above a run for their money, by simply staying true to what young ages aspire from an animated story; solid fun, clear message, eye-grasping sketching. Sometimes it is way better for us adults to leave some breathing space to our offspring so that they will enjoy movies on their own pacing and style. Critics should be mindful of that too *wink*.

Ειλικρινά δεν το περίμενα τόσο καλό. Και όταν έκανα την επιλογή μου για το ποιες ταινίες θα παρακολουθήσω κατά την διάρκεια του φεστιβάλ του Τορόντο, παίζοντας με τις πιθανότητες το άφησα εκτός λίστας μου. και πως να έκανα διαφορετικά, όταν είχα να κάνω με ένα πανάκριβο πρότζεκτ, που επί έξι χρόνια βασανίστηκε περιπλανώμενο από το ένα στούντιο στο άλλο και τελικά πήρε τον δρόμο της παραγωγής, με μια ντουζίνα σχεδόν ανθρώπους να ασχολούνται με την οργάνωση και τον σεναριακό σχεδιασμό του και εντέλει να το σκηνοθετεί ο πρωτάρης Genndy Tartakofsky? Άσε που ακόμη δεν ανέφερα την μεγαλύτερη μου αρνητική προκατάληψη, που έχει να κάνει με το όνομα του πρωταγωνιστή, που θα ερμήνευε φωνητικά τον Κόμη Ντρακ(ουλα), δηλαδή τον Adam Sandler. Λοιπόν η στιγματισμένη καριέρα του Sandler, επανακάμπτει από τον Άδη, χάρη στο απίθανο φωνητικό ταλέντο, που βρίσκει ανταπόκριση σε ένα ξέφρενα ρυθμικό και ευρηματικό θέμα, που φέρνει κοντά του μια μεγάλη ομάδα διακεκριμένων κωμικών. Σαν τον Kevin James (ως Φρανκ - Φρανκενστάιν), τον David Spade (ως Γκρίφιν, τον Αόρατο άνθρωπο), την Fran Drescher (που υποδύεται την Γιουνίς, την Νύφη) και τον λατρεμένο καλτ Steve Buscemi (στον ρόλο του Γουέιν, του λυκάνθρωπου).

Ακόμη και ο Andy Samberg (του That's My Boy) κλέβει εδώ την παράσταση, παίζοντας τον πιτσιρικά Τζόναθαν που επισκέπτεται το Πανδοχείο για τέρατα του Δράκουλα και μονομιάς πέφτει στον έρωτα της μοναχοκόρης του, Μέιβις (αυτή είναι η Selena - Bieber - Gomes, η γοητευτική παρουσία της οποίας μας γλύτωσε από το βάσανο της Miley Cyrus, που είχε αρχικά επιλεγεί για τον ρόλο) μιας αξιολάτρευτης βαμπίρας (Twilight?) η οποία γιορτάζει τα 118α γενέθλια της, στην σκιά της των βασάνων που έχει προκαλέσει το μαγικό ξόρκι που έστειλε η από καιρό πεθαμένη μητέρα της, στην καρδιά του υπερπροστατευτικού της πατέρα. Η θεματική στροβιλίζεται γύρω από την αλληλεπίδραση που προκαλεί η συνύπαρξη ζωντανών και νεκρών, ανακλώντας τις τάσεις του φόβου, της αγωνίας και της ανατριχίλας, αυτή την φορά όμως από την οπτική των ίδιων των τεράτων. Φυσικά το Hotel Transylvania δεν μπορεί να καυχηθεί πως είναι το πρωτοπόρο που έχει αναδείξει την συγκεκριμένη ανατροπή, εφόσον έχει προϋπάρξει το σε κάθε τομέα άψογο Monsters Inc, παρόλα αυτά έπιασα τον εαυτό μου να διασκεδάζει με την λειτουργικότητα των καινοτόμων, δίχως τάσεις ακροτήτων εικόνων και το εκκεντρικό, που δεν έχει στόχο να προκαλέσει τρανταχτά γέλια, χιούμορ.

Σε μια χρονιά που τα μεγάλα animation στούντιο, έχουν (επανα)τοποθετήσει στο επίκεντρο της ίντριγκας τους τους νεκρούς (τόσο το Frankenweenie, όσο και το ParaNorman είναι ενδεικτικά της συγκεκριμένης τάσης) εξακολουθώ να ανήκω στην μειοψηφία που υποστηρίζει πως το Ξενοδοχείο Τρανσυλβάνια, δεν κινείται τόσο κοινότυπα, όσο κατηγορήθηκε, δίνοντας ένα καλό μάθημα στα προαναφερόμενα παρόμοιας συλλογιστικής φιλμς, απλώς παραμένοντας πιστό στις απαιτήσεις των νεαρών ηλικιών από μια ιστορία κινουμένων σχεδίων: καθαρή διασκέδαση, σαφές μήνυμα, ελκυστικό σκιτσάρισμα. Μερικές φορές πρέπει κι εμείς οι ενήλικες να παραδειγματιζόμαστε από το πως οι μικρότεροι σε ηλικία θεατές απολαμβάνουν τις ταινίες, μέσα από το δικό τους πρίσμα και την δική τους συναίσθηση του ύφους και του ρυθμού. Προτροπή μου που θα πρέπει να ακολουθούν και οι επαγγελματίες κριτικοί αραιά και που...

Στις δικές μας αίθουσες, στις 6 Δεκεμβρίου 2012 από την Feelgood