Movies Ltd

του David Ayer. Με τους Jake Gyllenhaal, Michael Peña, Anna Kendrick, Frank Grillo, America Ferrera, Cody Horn

Εγκώμιο στους αφανείς καθημερινούς ήρωες

του gaRis (@takisgaris)

To begin with the End Of Watch, something feels right to be clear right off the bat; bearing in mind that we are living in the 21st century hence everything needs to be *real* or *legit*, yet, when it comes to film terrain, I adamantly hold my ground being that odd last century guy. My aesthetics can hardly recognize the handheld camera, found footage, POV choppy, cheap(ish) filmmaking style as the new thing to be embraced cinematically. It is merely the abominate distraction, the easy way out which goes astray from the creator’s task to transport, transcend reality in order to recreate it and transmit it back to the audience through his/her singular artistic vision. Hard? Maybe so, yet worthy to strive for. This introductory comment is not meant to harm veteran policier scipter/helmer Dan Ayer’s (Training Day, Deep Blue, S.W.A.T., and Street Kings) effort to manifest boldness and street-smart bro-cop intimacy with his latest End of Watch. My point is that overanalyzed characterisation over stylistic coherence and scriptural structure is not my kind of poison.

Pal Officers Taylor (Jake Gyllenhaal) and Zavala (Michael Pena) are stuck in their south central LAPD car for endless watch hours, monitoring the criminal activity of commonly found underworld creatures, ranging from murderous gang kingpins to crack head venomous bitches. “Why do they call you Big Evil?” Taylor, who’s making a documentary for his law school sidekick of a career, is asking one of them. “Because my evil is big” casually replies the latter. Filthy dialogue, unfiltered random thoughts and repetitious police check activity is in loop here and on the plus side this brings us closer as dead heat goes to the psyche of two interconnected law enforcers. Dan Ayer has left no significant room in this jailed environment for the duo’s love interests; Taylor's pretty young thing Janet (Anna Kendrick) and Zavala's pregnant wife Gabby (Natalie Martinez), add little substance to the story, showcasing Ayer’s hardship to raise the bar higher from his minimalist approach. Unless, the scope here has a far more generic driving force.

Lately we are no strangers to men in uniform propaganda, the later example being Act of Valor about the Navy Seals’ outstanding operational achievements. Fun fact trivia, Ayer himself could have very well direct that movie, since he’s served as a submarine sonar operator himself for a number of years. There’s no arguing that he’s sitting rather comfortably with another commission of could easily be construed as an inglorious LAPD eulogy, profane but wrenching, where it’ll all end up in tears for the unsung everyday heroes who fell in the line of duty, with the grieving widows carrying the orphaned babies in arms and other servicemen paying solemn tributes. There’s only one parameter that grasps this ideologically cliché-ridden project by the scalp and that is namely the performances by Pena and Gyllenhaal in this particular order. The Hispanic dude is vivacious, earnest and generous, believes in the cause and takes the bullet for his partner. The Caucasian dude is low profile, trying to figure his mess out, eager to make the move to step up his love life. They both create a warm place that our hearts may pour in, providing a POV which easily identifies with all our predispositions on how cops could be like or better should be like; Flawed and ordinary, yet heroic and self-denying when the going gets tough.

Πριν ξεκινήσω την αναφορά μου στο End Of Watch θα ήθελα να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Λαμβάνοντας υπόψιν πως ζούμε στην μετά μιλένιουμ εποχή, συνεπώς τα πάντα πρέπει να κινούνται ανάμεσα στον ρεαλισμό και την νομιμότητα, όταν αυτός ο κανόνας περνά στα καρέ της κινηματογραφικής ταινίας, τότε καλούμαι να ομολογήσω πως είμαι ένας θεατής τους προηγούμενου αιώνα. Η αισθητική μου δύσκολα μπορεί να συμβαδίσει με την κάμερα στο χέρι, με το found footage, με την ασταθή λήψη σε πρώτο πρόσωπο, στοιχεία που το μοντέρνο σινεμά καλείται να αγκαλιάσει για να δείξει καινοτόμο. Προσωπικά αυτοί οι εκμοντερνισμοί μου αποσπούν την προσοχή, ενώ πιστεύω πως πρόκειται για μια εύκολη λύση στα χέρια του δημιουργού, στην προσπάθεια του να αδράξει την πραγματικότητα και να την μεταβιβάσει στο κοινό ως πρωτοποριακή μοναδική άποψη. Δεν μου είναι εύκολο λοιπόν, μα θα προσπαθήσω να ανταπεξέλθω στον στοχασμό του καλλιτέχνη. Αυτή η εισαγωγή βεβαίως δεν έχει σκοπό στο παραμικρό να βλάψει τον βετεράνο σεναριογράφο / σκηνοθέτη flic stories David Ayer (Training Day, Deep Blue, SWAT και Street Kings) στην τολμηρή απόπειρα του να μεταφέρει στις εικόνες του End Of Days την εκρηκτική αλήθεια του δρόμου και την αδελφική αλληλεγγύη των σε περιπολία αστυνομικών διδύμων. Απλώς η τεχνοτροπία που χρησιμοποιεί δεν είναι το καλύτερο μου...

Στενοί συνεργάτες, μα το σημαντικότερο πολύ καλοί φίλοι, είναι οι αστυνόμοι Τέιλορ (Jake Gyleenahaal) και Ζαβάλα (Michael Pena) που έχουν ξοδέψει αμέτρητες ώρες περιπολώντας στους δρόμους των Νότιων Προαστίων του Λος Άντζελες, παρακολουθώντας την παράνομη δράση αλητών του υποκόσμου, βαρόνων του κοινού εγκλήματος, δολοφονικών συμμοριών και εμπόρων ναρκωτικών. "Γιατί σε αποκαλούν ως τον μεγάλο Σατανά?" ρωτά ο Τέιλορ τραβώντας σε ντοκιμαντέρ τα κατορθώματα του, προκειμένου να το δώσει στην φοιτήτρια της νομικής φίλης του, έναν από τους κακοποιούς. "Μα γιατί το Κακό μέσα μου είναι μεγάλο" απαντά κυνικά ο τελευταίος. Βρώμικοι διάλογοι, σκόρπιες σκέψεις και διαρκείς αστυνομικοί έλεγχοι, ανακυκλώνονται στην πορεία του φιλμ, επιζητώντας να αναδείξουν τον ψυχισμό δυο αντρών που καλούνται να επιβάλλουν τον Νόμο, ρισκάροντας διαρκώς την ίδια τους την ακεραιότητα. Συνάμα όμως ο σκηνοθέτης Ayer δεν αφήνει χώρο στην αφήγηση του για να αναπτυχθούν οι επιμέρους ερωτικές ιστορίες του ντουέτου. Το όμορφο κορίτσι του Τέιλορ (Anna Kendrick) και η εγκυμονούσα σύζυγος του Ζαβάλα (Natalie Martinez) προσθέτουν λίγη ουσία στο επίπεδο στόρι, βάζοντας ταυτόχρονα δυσκολίες στον δημιουργό στο να ανεβάσει τον πήχη, πέρα από την μινιμαλιστική προσέγγιση του. Εκτός κι αν αυτή η εμμονή στην ανάδειξη του ρόλου των δύο συνεργατών είναι υποκινούμενη από άλλους παράγοντες.

Δεν είναι λίγες οι φορές τελευταία που έχουμε γίνει μάρτυρες υπερέκθεσης του έργου των ενστόλων, με πιο πρόσφατη την περίπτωση του Act Of Valor και της παρουσίασης των επιτευγμάτων των βατραχανθρώπων, ενός φιλμ που άνετα θα μπορούσε να το έχει παρουσιάσει ο Ayer, έχοντας και ο ίδιος υπηρετήσει για πολλά χρόνια στις ειδικές δυνάμεις. Είναι λογικό λοιπόν να νιώθει πολύ άνετα στην καρέκλα του οτέρ εδώ, πλέκοντας το εγκώμιο του LAPD, που θα στρέψει την ματιά του κοινού στο απαράμιλλο σθένος των αφανών καθημερινών ηρώων, που είναι πιθανόν να πέσουν νεκροί στην γραμμή του καθήκοντος, αφήνοντας πίσω χήρες με ορφανά παιδιά στα χέρια, την ώρα που τα αγήματα αποτείνουν φόρο τιμής στην μνήμη τους. Μια παράμετρος που διακρίνεται από το γεμάτο κλισέ και κοινοτυπίες πρότζεκτ, είναι οι ερμηνείες - με την σειρά ποιότητας - του διδύμου Pena και Gyleenhaal. Ο μεν Λατίνος είναι πιο κινητικός, ειλικρίνής και γενναιόδωρος, πιστεύει στις αιτίες και δεν διστάζει να πέσει πρώτος στην σφαίρα αντί για τον συνεργάτη του. Ο δε Καυκάσιος είναι χαμηλότερων τόνων, προσπαθεί να κατανοήσει το χάος που τον περιβάλλει και είναι πρόθυμος να επισημοποιήσει τα συναισθήματα του, για τον μεγάλο έρωτα της ζωής του. Παρέα συνθέτουν μια θερμή αγκαλιά που αναμένει να δεχτεί τις επευφημίες των θεατών, εκθέτοντας σε point of view, όλες τους τις προσδοκίες για το πως θα μπορούσε ή καλύτερα πως θα έπρεπε να είναι η δράση των μπάτσων. Απλοί άνθρωποι με ελαττώματα, πλην ήρωες γεμάτοι αυταπάρνηση, καθώς τα πράγματα σκουραίνουν.

Στις δικές μας αίθουσες, στις 14 Μαρτίου 2013